Bloggang.com : haiku : ระหว่างทาง

ระหว่างทาง


	ชื่อภาพ : ควันไฟและไอฝน สถานที่ : บ้านนาเลา อ.เชียงดาว เทคนิค : สีน้ำบนกระดาษ ขนาด : ๒๘ x ๓๘ นิ้ว ระหว่างทาง ทุก-ทุกเธอ มีทางที่ต้องท่อง เป็น 'ทาง' ของใครมัน เป็น 'ฝันหวาน' สุขสมหวัง ทุกข์ท้อ ทรมาน ต้องกล้าหาญ เชิดหน้า ฟันฝ่าไป และบางครั้ง ก็จำเป็น ต้องโดดเดี่ยว เพื่อบ่มเคี่ยวความอ่อนแอ หวาดหวั่นไหว และซ่อมแซมรอยผุพัง เรือนข้างใน เพื่อสันติสุข อันแจ่มใส โอบใจเรา จับเจ่าอยู่ที่เดียวนาน-นานไม่ค่อยดี ไขมันจะเกาะสะบ้าหัวเข่า ต้องพาเขาออกไปเดินท่อม-ท่อมเสียบ้าง เป็นการเปิิดหน้าต่างชีวิต ให้รับลมเย็นจากภายนอก จะให้ดีก็ออกเดินทางไกล ไปชมโลกกว้างเสียบ้าง กันตะไคร่ความอ้างว้างเคยชินเกาะกินใจให้ชีวิตชืดชา เผลอจมปลักเข้าก็อาจมีเชื้อรา-เพาะโรคร้าย-คือโรคไม่สนใจอะไร, ใคร, ที่ไหน และทอดทิ้งได้กระทั่งตัวเอง เรียกง่าย-ง่ายว่า โรคเบื่อโลก (โรคนี้น่ากลัว ขืนปล่อยไว้อาการจะรั่ว-กำเริบ ถึงขั้นปลดปลงเบื่อหน่ายกับการหายใจ ตัดช่องน้อยแต่พอตัว-ลาโลก) สัปดาห์ที่ผ่านมา ผมเงยหน้าจากภารกิจกองหนังสือ พาชีวิตไปท่องท่อมไปพร้อมจักรยานใส่ท้ายรถ หิโตปเทศ ท่านว่า "คนโง่ตุรัดตุเหร่ไป คนฉลาดท่องเที่ยวไป" ผมอยากเป็นคนฉลาด แต่ไม่รู้เวรกรรมอันใด ดลให้จุดหมายปลายทางที่วางไว้ มักจะถูกฟ้าดินกลั่นแกล้งให้เฉไฉเบี่ยงเบนไปเป็น 'คนโง่ แทบจะทุกครั้ง แทนที่จะได้ท่องเที่ยวไป ตามแผน ก็กลายเป็นตุหรัดตุเหร่ไป ตามใจ ตุหรัดตุเหร่ คำนี้ในพจนานุกรมแปลว่า ไปอย่างไม่มีจุดหมาย, ไม่มีที่อาศัยแน่นอน พูดสำนวนบ้าน-บ้านก็คือ ไปตายเอาดาบหน้า ฟังดูออกจะน่าสมเพชเวทนา และน่าเศร้า แต่ก็มีรสชาติตื่นเต้นเร้าใจไปอีกแบบ แบบว่ามัวโอ้เอ้ศาลารายจนมืดค่ำค่อยออกเดินทาง เจอฝนฟ้าพายุ ไม้หักโค่นขวาง (ช่วงบ้านปากบอก-วังเหนือทางชัน-แคบคดเคี้ยว) รถติดกันยาวเหยียดทั้งขาขึ้นขาล่อง โชคดีรถบรรทุกคันหนึ่งมีเลื่อยและมีดอีโต้ และอีกคันมีเด็กหนุ่มที่เพิ่งกลับจากแข่งฟุตบอลมา ทำให้มีพลังเหลือเฟือ ผลัดกันปล้ำฟัดกับกิ่งก้านและลำต้นของไม้ใหญ่ ที่เป็นไปไม่ได้เลยด้วยเลื่อยชักปื้นเล็ก และมีอีโต้แค่เล่มเดียว แต่ความสามัคคีก่อให้เกิดมหัศจรรย์ จากหกโมงเย็นเป็นต้นมา...กว่ารถจะเคลื่อนคลาขบวนได้เกือบสามทุ่ม ฝนยังไม่เหือดสาย หากทุกคนโล่งใจโบกมือยิ้มให้กัน เราคงติดอยู่บนนี้อีกนาน เพราะไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ หาใครคนหนึ่งจะเสียสละหันหลังย้อนกลับเข้าเมือง ไปแจ้งเหตุหาคนมาช่วยก็คงใช้เวลาเท่ากัน หรือนานกว่า ทั้งไม่แน่ใจว่าจะมีเจ้าหน้าที่อยู่ประจำการ (เนื่องเป็นวันหยุดยาว) เหตุการณ์นี้ทำให้ผมได้ตระหนักรู้ว่า มหัศจรรย์นั้นมิได้มีจำเพาะจากพระเจ้าบนฟ้าหรือชะตาลิขิต หากเกิดขึ้นได้ด้วยแรงศรัทธาสามัคคีของหมู่มนุษย์น้อย-น้อยนี่เอง ที่สำคัญ ทำให้ผมได้ตระหนักและเลิกหมั่นไส้ถ้อยคำเท่-เท่ของคนหนุ่มสาวยุคแสวงหายุคหลังสม้ยใหม่ที่ว่า ชีวิตไม่ได้สลักสำคัญแต่ที่จุดหมายปลายทาง หากอยู่ระหว่างทาง ! เรื่องและภาพ โดย พิบูลศักดิ์ ละครพล จากคอลัมน์ "ผ่านตามาตรึงใจ" นสพ.กรุงเทพธุรกิจวันอาทิตย์ ๒๘ ก.ค. ๒๕๕๖ เฟซบุคกรุงเทพธุรกิจวันอาทิตย์