Bloggang.com : haiku : คนที่คุณรัก หรือคนที่รักคุณ

คนที่คุณรัก หรือคนที่รักคุณ


	ชื่อภาพ : รักจวนจะร้องเพลงลา สถานที่ : ข้างวัดโพธาราม ต.ศรีถ้อย อ.แม่ใจ เทคนิค : สีน้ำบนกระดาษ ขนาด : ๒๘ x ๓๘ เซนติเมตร คนที่คุณรัก หรือคนที่รักคุณ เก็บออมฝันที่คุณมี เก็บไว้ให้ดี เก็บเป็นเชื้อไฟต่อฝัน เก็บออมรักที่คุณไร้ อย่ายอมตามหัวใจ ไปรักคนที่คุณรัก-(คนนั้น) กี่ครากี่ครั้ง ที่ความรักพังทลาย กี่คนสุดท้าย คนที่คุณรัก ทิ้งคุณไป น้ำตาหวานนักหรือไร จดจำได้ไหม หัวใจใคร แหลกสลาย จดจำบาดแผลวันวาน มาเป็นบทเรียนสอนใจ ว่าต่อแต่นี้ไป รักคนที่เขารักคุณ ๒๗/๐๕/๕๘ เรื่องและภาพ โดย พิบูลศักดิ์ ละครพล จากคอลัมน์ "ผ่านตามาตรึงใจ" นสพ.กรุงเทพธุรกิจวันอาทิตย์ ๓๑ พ.ค. ๒๕๕๘ เฟซบุคกรุงเทพธุรกิจวันอทิตย์

คุณพิบูลศักดิ์ลงภาพสีน้ำงาม ๆ และถ้อยคำเพราะ ๆ ใน เฟซบุค
เห็นแล้วชอบมาก ๆ ขออนุญาตเอามารวมกับบล็อกนี้ด้วยกันค่ะ


	โลกนี้ยังมีอ้อมตัก โลกนี้ยังมีอ้อมตัก มีรักแด่ดวงมานหวานถวิล เงียบ-เงียบเงี่ยหูฟังแผ่นดิน ได้ยินไหมเสียงหญ้างอกบอกรักฟ้า ฟ้ากว้าง เวิ้งว้างใช่เกินปีกปรารถนา โบยบินเหนือทะเลเวลา เมฆคิดถึงโปรยมาเป็นแม่น้ำ น้ำใส สายใจหลั่งรินแด่ดินฉ่ำ ดินชูรวงข้าวพราวระบำ ชูช่อฟ้าธรรมด้วยรวงทอง โลกนี้ยังมีอ้อมตัก เอื้อรักแด่ชาวชนผอง ไยเจ้าก้มหน้าน้ำตานอง รักและหวังยังเรืองรองทุกแหล่งหล้า โลกนี้ยังมีอ้อมตัก ลำนำกวี เพลงเมฆฟ้าคราม พิบูลศักดิ์ ละครพล พ.ศ. ๒๕๓๘ แพรวสำนักพิมพ์


	ให้หัวใจสบายดีเถอะชีวิต สายน้ำใส สงบนิ่ง อยู่เบื้องหน้า โชคดีที่มองหา แล้วมองเห็น ทนบุกป่าฝ่าข้าม ความลำเค็ญ ก็เพียงเพื่อ มาเดินเล่น ริมแม่น้ำ มีเท่านี้แหละชีวิต คิดอะไร ชุบจิตใจ อันร้อนรุ่ม พอชุ่มฉ่ำ หวังสิ่งใด ไม่พะวง ลงมือทำ ดีกว่าเฝ้าเพ้อพร่ำ ตามคำใคร หัวเราะเยาะชีวิต บ้างนิดหน่อย ฝันสักน้อย พอหวาม-หวาม ตามคว้าได้ จะคิดอ่านสานสร้าง กันอย่างไร เมื่อสันติสุขในใจ ยังไม่มี สายน้ำใส สงบนิ่ง อยู่เบื้องหน้า สายชีวา ฤาหวั่นไหว ในวิถี เหนื่อยว่าย ก็เอนหลัง บนฝั่งนี้ ให้หัวใจสบายดี เถอะชีวิต ! เพลงเมฆฟ้าคราม ลำนำกวี พิบูลศักดิ์ ละครพล แพรวสำนักพิมพ์ ๒๕๓๙


	ให้เวลากับความรัก รู้จัก ลึกซึ้ง สนิท สมอง ตรึกตรอง ขบคิด อย่าให้ รักปิด ดวงตา ให้เวลากับหัวใจ เว้นช่องว่าง ให้มองหา ห่าง-ห่างกันบ้าง บางครา เพื่อวันเวลา หวามไหว คิดถึง ทอดาว พราวฟ้า จดหมายส่งมา แม้นดอกไม้ บ่มรัก หวานค่า อาลัย ชิดใจ แม้กาย ห่างกัน ให้หัวใจเดียวดายบ้าง เพื่อความอ้างว้าง ทอแสงฝัน หมู่นก รักฟ้า กว้างนั้น เพราะฟ้าไป่กั้น ปีกกาง ให้หัวใจได้เดียวดาย พิบูลศักดิ์ ละครพล เพลงเมฆฟ้าคราม ๒๕๓๙ ภาพเขียน ริมฝั่งแม่น้ำงึม ธันวาคม ลาว


	หรือเป็นเพราะไม่มีทวีปใหม่ ดินแดนลี้ลับใดชวนใหลหลง อีกความรักอันยิ่งใหญ่ยืนยง และสูงส่งพอสร้างอนุสรณ์ฯ มหาอาณาจักรก็ล่มสลาย อารยธรรมกลับกลาย ผุ กร่อน แท่งหินศักดิ์สิทธิ์ถูกสั่นคลอน กระต่ายน้อยก็ถูกต้อนจากดวงจันทร์ ตำนานวีรบุรุษเริ่มเลือนลบ เหลือแต่ซากหลุมศพเหล่านักฝัน เทพนิยายแห่งรักชั่วนิรันดร์ แค่นิทานขบขันของคนชรา โลกนี้จึงดูร้อนแล้งนัก แล้งรักแล้งศิลป์สูงสง่า ในนามแห่งอำนาจและเงินตรา คนก็ยอมก้มหน้า.... ยอมจำนน ! หรือเป็นเพราะ...ลำนำกวี"เพลงเมฆฟ้าคราม" พิบูลศักดิ์ ละครพล ๒๕๓๙


	MY GALLERY อีกฟากหนึ่งของความฝัน ปายหนาวคราวนั้น หมอกฝันสะพานไม้เหนือสายน้ำ ฤดูกาลหวานไหว ในทรงจำ ลำนำ ลำเนา ที่เหงางาม ชื่อภาพ อีกฟากหนึ่งของความฝัน(๕๐) พิบูลศักดิ์ ละครพล จิตรกรรมสีน้ำบนกระดาษ ขนาด 25X34 cm.


	วิหคปีกหัก รู้รักฟ้า เฉกคนคุก ย่อมเห็นค่า แห่งเสรี เพราะฟ้า ปีกนกถึงมี- ศักดิฺศรีความหมายขึ้นมา คนคิดอย่างไรไม่สำคัญ คนรู้สึกอย่างไรนั้น สำคัญกว่า เพื่อสิ่งที่คนศรัทธา พลิกฟ้าคว่ำแผ่นดินภินท์พัง คนย่อมเป็นอย่างที่ใจเขาใฝ่เป็น ต่อสงครามฆ่าเข่นอีกกี่ครั้ง วิญญาณทระนงคงยัง ยืนยงคงหวัง มิเคยหวั่น ดินดำน้ำชุ่มฉ่ำใส ด้าวถิ่นใดเล่าที่เจ้าฝัน กู่ตะโกนข้ามฟ้า เพรียกหากัน มุ่งมั่นฟันฝ่า อย่าได้กลัว ปีกหัก ลำนำกวีเพลงเมฆฟ้าคราม พิบูลศักดิ์ ละครพล ๒๕๓๙ ( ๒๕๕๖-แด่ทุกท่านที่ชุมนุม ณ ที่นั้น )


	ในอ้อมกอดสีม่วงคราม เรื่อง/ภาพ : พิบูลศักดิ์ ละครพล


	คุุณมัวแต่ตามหาส่วนที่หาย น่าเสียดาย... ส่วนที่หายอยู่ตรงหน้า ลืม.... หลงลืมวันเวลา ดอกดวง ดาริกา หล่นร่วงคว้างลม แล้งโรย ! มาชา ๒๗/๒/๕๗ ภาพ ดอกดวงดาริกา สีน้ำบนกระดาษ ๑๔.๔x๒๑ ซม. สมบัติของคุณ: ชฏาพร นาคนคร


	ม้าแกลบขนใบชาของชาวเขา (งานเก่าปี ๒๕๔๗)


	ม่านฝนในห้วงฝัน ๒o๑๓ สีน้ำบนกระดาษ 38x56 cm ผลงานสะสม :Move MyChees.


	บทเพลงสีฟ้าและเหลือง สีน้ำบนกระดาษฟราบิโน ขนาด ๓๘x๕๖ ซม.


	ชื่อภาพ "เพียงลมฝนที่ผ่านฟ้า" สีน้ำบนกระดาษ ขนาด ๓๘x๕๖ ซม.


	แม่น้ำตกุลลาห์ เห็นเรือดูดทรายในแม่น้ำตะกั่วป่า ชวนให้คิดถึงเรือขุดแร่ในเรื่องสั้นชุดเมืองแร่ของอาจินต์ ปัญจพรรค์ แต่ภาพที่ฝังหัวฝังใจในอดีตนั้นก็เหลือไว้แค่ตัวหนังสือและภาพถ่าย ไม่มีการทำเหมืองแร่ดีบุกอีกแล้วที่จังหวัดพังงา ไม่ว่าจะเหมืองเรือขุด เหมืองฉีด หรือเหมืองสูบ หรือเหมืองที่ทำกันในครอบครัวเช่นเหมืองแล่น ก็ไม่มีใครทำแล้ว กระทั่งซากเหมืองร้างก็แทบไม่เหลือร่องรอยให้เห็น แม่น้ำที่เคยเป็นเส้นสัญจร ขนส่งสำคัญคู่มากับถนน ก็ดูเงียบเหงาวังเวง และตื้นเขินไปเรื่อยๆ เพราะการพังทลายของดินทรายโคลน จากการทำเหมืองแร่ในอดีตนั่นแหละเป็นสาเหตุ โดยเฉพาะการทำเหมืองแบบที่เรียกว่าเหมืองครา ซึ่งต้องทำรางน้ำมาตามไหล่เขา เพื่อให้น้ำชะลงบนหลังแร่ พาไปลงในที่รองรับที่เป็นบ่อขุด คนงานจะล้างร่อนเอาดินทรายออก และเก็บเอาแต่เนื้อแร่ วิธีนี้นิยมกันมาก เพราะลงทุนน้อย ใช้แรงงานคนน้อย แต่ทำกำไรงาม ป่าก็จึงถูกทำลายและหน้าดินพังทลายไปมากมายมหาศาล ฝนที่ตกชุกแทบทั้งปีชะดินทรายไหลลงแม่น้ำทุกวัน จะไม่ให้ตื้นเขินได้อย่างไร การดูดทรายที่แม่น้ำแห่งนี้จึงไม่มีใครติติง ทั้งที่ทำให้ตลิ่งพัง (เช่นที่ด้านหน้าวัดถ้ำ ตลาดเหนือ) หรือภาพการพังทลาย เป็นภาพที่เห็นชินตาของผู้คนในท้องถิ่น”แร่หมื่นล้าน”ก็เป็นได้ เพราะควนเขาลำเนาถิ่นสองฟากแม่น้ำ ก็ถูกเจาะถูกขุดเป็นโพรงพรุนไปแทบทุกตารางนิ้ว ผมได้คุยกับชาวบ้านลูกแม่น้ำตะกั่วป่าแท้คนหนึ่ง เขาพูดน่าคิดว่า “ท้องถิ่นตะกั่วป่า พังงา ทำรายได้มหาศาลส่งไปเข้าคลังประเทศ แต่ผลที่ได้รับกลับมา น้อยนิด เหลือแต่สภาพท้องถิ่นที่พรุนไปด้วยแอ่งแหว่งวิ่น ดินที่ไม่เหมาะแก่การเกษตร น้ำก็เต็มไปด้วยแร่ธาตุสารอันตราย..” ได้อย่างก็เสียอย่าง ผมคิดในใจ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาวาดภาพไปเงียบๆ ผมชอบแม่น้ำตะโกลาแห่งนี้ ผมนึกภาพชาวอาหรับโบราณที่ข้ามมหาสมุทรอินเดีย ตัดผ่านหมู่เกาะนิโคบาร์ เลาะอันดามันและล่องเข้าแม่น้ำมาเงียบๆ พวกเขานำสินค้าอะไรมาบ้างหนอ เพชรนิลจินดา ผ้าไหม ลูกปัด หรือถ้วยโถโอชามจากจีน เพื่อมาแลกเปลี่ยนกับเครื่องเทศอันมีอยู่อุดมสมบูรณ์ในถิ่นนี้ ถิ่นที่พวกเขาขนานนามเมืองท่าและแม่น้ำว่า"ตกุลลาห์" หรือตะโกลา อันหมายถึงดินแดนแห่งกระวาน... จริงหรือไม่จริง แต่ในหัวใจผมจินตนาการถึง อาละดินและตะเกียงวิเศษ รวมทั้งเจ้ายักษ์ผู้อยู่ในตะเกียงแก้วแวววับนั้น และผมก็ฝันถึงการล่องเรือไปในแม่น้ำตะโกลา แม่น้ำที่ยังคงรักษาความดึกดำบรรพ์แห่งป่าฝนเอาไว้ได้ รวมทั้งตำนานอันเร้าใจของการเดินทางผจญภัยจากตะวันตกถึงตะวันออก ชื่อภาพ เรือดูดทรายในแม่น้ำตะกั่วป่า สถานที่ อ.ตะกั่วป่า จ.พังงา เทคนิค สีน้ำ หมึกจีนบนกระดาษ ขนาด ๒๕+๓๒ ซ.ม สมบัติของคุณ ชาตะ บุญสูง.


	หมอกฝนที่ดอยผาแดง เชียงดาว สีน้ำบนกระดาษ ขนาด ๒๘x๓๘ ซ.ม. เจ้าของ คุณทศพร หมื่นนารายณ์

บล็อกนี้อยู่ในหมวดศิลปะ

บีจีจากคุณเนยสีฟ้า กรอบจากคุณsomjaidean100

บล็อกนี้อยู่ในหมวดศิลปะค่ะ

บีจีจากคุณเนยสีฟ้า กรอบจากคุณsomjaidean100

Free TextEditor

Create Date : 18 มิถุนายน 2558

Last Update : 18 มิถุนายน 2558 23:49:49 น.

0 comments

Counter : 987 Pageviews.