สัญญาณบ่งบอกว่า....  เด็กอาจมีปัญหา  สมาธิสั้น

การวินิจฉัยอาการสมาธิสั้นไม่ใช่เรื่องง่าย  เนื่องจากอาการของสมาธิสั้นคล้าย ๆ กับอาการของโรคอื่น ๆ อีกหลายโรค  แต่โดยปกติแล้วเด็กจะแสดงพฤติกรรมออกมาตั้งแต่อายุก่อน 7 ขวบ  และมีอาการอยู่อย่างน้อย 6  เดือน

เด็กที่มีสมาธิสั้นจะทำอะไรไม่ได้นาน ไม่สามารถจดจ่อกับงานหรือของตรงหน้าได้นานเพียงพอ หรือมีอาการใจลอย  ถ้าเป็นเด็กเล็กก็จะเล่นของเล่นแต่ละชิ้นในช่วงสั้น ๆ แล้วเปลี่ยนของเล่นไปเรื่อย ๆ

ถ้าเป็นเด็กโตมักจะไม่สามารถตั้งใจทำการบ้านจนเสร็จมักจะวอกแวก เหลียวซ้ายแลขวา ชอบคุยกับคนอื่น ลุกขึ้นเล่น ทำโน่นทำนี่ตลอดเวลา หรือใจลอย ช่างฝัน  เลขข้อหนึ่งอาจใช้เวลาถึงชั่วโมงก็เป็นได้

เด็กมักซุกซนไม่อยู่นิ่งตลอดเวลา ทำอะไรค่อนข้างรุนแรง ไม่อดทนต่อการรอคอยหรือกฎระเบียบวินัย  อย่างไรก็ตามมีเด็กสมาธิสั้นบางคนอาจไม่มีปัญหาซุกซนร่วมอยู่ด้วยก็ได้

พึงระลึกว่าเด็กทุกคนอาจแสดงพฤติกรรมเช่นว่านี้ได้เป็นครั้งคราว แต่เด็กที่เป็นจะมีพฤติกรรมเช่นนี้จะเป็นเกือบตลอดเวลา

    อาการของโรคแบ่งออกได้เป็น  4  ประเภท  คือ

1.    อาการสมาธิบกพร่อง

2.    อาการซนมากผิดปกติ

3.    อาการวู่วามหุนหันพลันแล่น  รอคอยไม่เป็น  หงุดหงิดง่าย

4.    อาการของ  ข้อ 1  และ ข้อ 2  และ  ข้อ 3  รวมผสมกัน  หรือ  ผสมกัน  2  ประเภท

ดังนั้นเด็กมักมีอาการใจลอย ทำงานช้า อยู่ไม่สุข ทำอะไรโดยไม่ตรองให้ดีเสียก่อน ซุ่มซ่าม ทำข้าวของเสียหาย มีอุบัติเหตุบ่อย อารมณ์หงุดหงิดง่าย อดทนรอคอยไม่ค่อยได้ เด็กแต่ละรายจะมีอาการมากน้อยต่างกัน บางคนอาจมีอาการน้อย เช่น เพียงเหม่อลอย แต่บางคนอาจมีอาการครบทุกอย่างดังที่กล่าวมาแล้วและมักจะเป็นกับเด็กผู้ชาย

พฤติกรรมต่าง ๆ ที่จะแสดงต่อไปนี้ อาจช่วยให้ผู้ปกครองพิจารณาได้คร่าว ๆ ว่าเด็กอาจมีปัญหาหรือไม่ โดย ถ้าเด็กมีอาการเพียงบางข้อหรือหลาย ๆ ข้อ และเป็นมานานเกิน  6  เดือน  แม้เด็กอายุเกิน  7  ขวบแล้ว  อาการยังคงเกิดอยู่อย่างสม่ำเสมอ  และมีพฤติกรรมดังกล่าวทั้งที่บ้าน  ที่โรงเรียน  และที่อื่น ๆ ผู้ปกครองควรปรึกษาแพทย์  การได้รับความช่วยเหลือแต่เนิ่น ๆ เมื่อเด็กอยู่ในชั้นอนุบาล 3  ถึงประถมจะเป็นการช่วยเหลือที่ดีที่สุด 

ให้พ่อแม่และครูเข้าใจว่าเด็กนั้นมีความสามารถในการควบคุมตัวเองได้น้อยไม่ใช่เป็นเพราะเด็กนิสัยไม่ดีหรือพ่อแม่ปล่อยปละละเลย  และพ่อแม่ต้องปรึกษาหารือและช่วยเหลือลูกในทิศทางเดียวกัน  นั้นคือหาคำวินิจฉัยจากจิตแพทย์เด็กและวัยรุ่นว่าลูกเป็นอะไร  และพ่อแม่จะต้องพยายามและอดทนที่จะปรับพฤติกรรมของตนเอง  เพื่อไม่ให้หงุดหงิด เครียดและโกรธลูก  ต้องช่วยเหลือลูกในทางบวกและฝึกวินัยอย่างสม่ำเสมอและต่อเนื่อง  โดยไม่มีอาการโกรธและรุนแรง

ถ้าทำในทางลบเท่ากับเป็นการกดดันเด็กเพราะจะทำให้ปัญหาขยายตัวและพัฒนาให้เกิดอาการแทรกซ้อนเพิ่มขึ้น  และครูควรจะได้รู้ถึงวิธีการช่วยเหลือที่เหมาะสมไม่เป็นการซ้ำเติมปัญหาให้แก่เด็ก 

การช่วยเหลือด้วยยาก็เป็นความจำเป็นสำหรับบางรายเพราะช่วยเพิ่มความอดกลั้นให้เด็ก  เป็นการช่วยให้เด็กได้มีโอกาสใช้ศักยภาพที่ตนมีอยู่อย่างเต็มที่ไม่ถูกบั่นทอน  

 

Create Date : 22 กรกฎาคม 2551
Last Update : 22 กรกฎาคม 2551 11:43:34 น.		7 comments
Counter : 424 Pageviews.
Share Tweet