BlogGang.com : : Psycho G : คนคิดมาก

คนคิดมาก

Diary of a mad man

ตอน

คนคิดมาก

โดย GTW

+++++++

ผมไม่ได้บ้า

จ้างให้ผมก็ไม่ได้บ้า แต่พวกหมอและตำรวจพวกนั้นเข้าใจผิดไปเอง สรุปไปเอง

ที่จริงผมไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าการเอามีดทำครัวเชือดคอเพื่อนรักที่คบกันมานานนับสิบปีคนหนึ่งจมกองเลือดอยู่บนเตียง...ใช่..บนเตียงของผมเอง ก่อนที่จะใช้มีดเล่มเดียวกันนั้น เสียบลงบนเนินอกอวบอิ่มนิ่มเนียนของศรีภรรยาสุดที่รัก ที่บังเอิญนอนอยู่บนเตียงนั้นด้วยกัน

มันก็แค่เรื่องบังเอิญ ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น

ตำรวจโผล่มาในขณะที่ผมกำลังใช้มีดเฉือนส่วนหนึ่งของตับภรรยา ออกมาแทะเล็มดูอย่างช้าๆ และเยือกเย็นอย่างที่คนบ้าไม่มีทางทำได้ กลิ่นเลือดคละคลุ้งไปทั้งห้องอบร่ำคาวคละคลุ้งฉุดลากความคิดให้ผมดื่มด่ำลงไปในอารมณ์ที่ไม่เคยแม้จะคิดว่าจะมีโอกาสสัมผัส

ในวันนั้นเองที่มุมมองและโลกทัศน์ของผมเปลี่ยนไป ความกระทบกระเทือนจิตใจระดับมากกว่าสิบริคเตอร์ เริ่มมองเห็นสายธารแห่งกาลเวลาที่ไหลผ่านไปอย่างเรื่อยเอื่อยหากเลือดเย็น กัดกินทุกสิ่งทุกอย่างแม้แต่ตัวมันเอง และมันกำลังเฝ้ามองผมด้วยสายตาของอสรพิษจ้องจะพุ่งเข้าฉกเหยื่อ ได้ยินพวกหมอแอบนินทาว่าผมเป็นโรคล้มละลายทางสติปัญญาและความคิด

ไอ้พวกบ้า....!!!

++++++++

พวกเขาเอาผมมาขังไว้ในห้องแคบๆ ตำรวจต้องการแน่ใจว่าผมไม่ได้เสียสติเพื่อที่จะจัดการเรื่องให้มันง่ายขึ้น ทนายฝ่ายผมกำลังพยายามทำอะไรบางอย่างที่จะให้ผมกลายเป็นคนบ้าสมบุรณ์แบบในสายตาของอัยการ แต่ผมไม่สนใจเรื่องพวกนั้นหรอก

ตอนนี้ผมมีความสุขดีในโลกแคบๆ ไม่ยินดียินร้ายกับอะไรทั้งนั้น

ในห้องมีเพียงโต๊ะ เก้าอี้แคบๆ และห้องน้ำขนาดความจุคนหนึ่งคน พวกเขาเรียกว่าห้องบำบัด แต่ผมเรียกว่าห้องนอนส่วนตัว อาจมีคนเสนอหน้า มองเข้ามาทางช่องเล็กๆ ด้านบนประตูบ้างแต่ก็ช่างหัวมันปะไร อยากดูอยากศึกษาอะไรก็ช่างมัน

ผมไม่จำเป็นต้องดูทีวี ฟังวิทยุ หรืออ่านอะไรทั้งนั้น
เพราะผมดูตัวเอง ฟังตัวเอง อ่านใจตัวเอง สนุกกว่ากันเยอะ
ผมกำลังนึกถึงวันเกิดเหตุ มันก็ดูไม่มีอะไรพิเศษไปกว่าวันอื่นๆ นอกจากการกลับบ้านในตอนเที่ยงแทนที่จะเป็นตอนเย็น เพราะต้องการให้ภรรยาตื่นเต้นกับชองขวัญวันเกิด?ต้องใช้เวลาเก็บเงินหลายเดือน แต่ก็อย่างที่บอกล่ะครับ พวกเราตื่นเต้นกันทั้งสามคนเลย

เสียงสำลักเลือดจากลำคอและปากของคนใกล้ตายปลุกเธอให้ตื่นขึ้นมามองเห็นคมมีดที่กำลังปักอกพอดี

เลือดและความตายจากเพื่อนและคนรัก ทำให้ประสาทชาด้านสับสนไปชั่วขณะ ทุกอย่างเวิ้งว้างเลื่อนลอยเหมือนความฝัน จนชวนให้คิดว่าเหตุการณ์ดังกล่าวไม่เกิดขึ้นจริง อาจเป็นเพียงความฝันเท่านั้น

แต่ในที่สุดผมก็แน่ใจว่าพวกเขาตายไปแล้ว อย่างไม่ต้องสงสัย สีหน้าท่าทางอันเต็มไปด้วยความตื่นตกใจทรมานยังกระจ่างชัดในความทรงจำ ตับของเธอก็มีรสหวานคล้ายตับวัวสดๆ เพียงแต่มีกลิ่นคาวมากกว่าเท่านั้น

โดนขนาดนี้ตายแน่นอน

ถ้าไม่ตายก็เป็นเรื่องตลกโหด พวกเขาอาจฟื้นขึ้นมาจากความตายเหมือนหนังสยองขวัญ คนหนึ่งเดินโซเซเอามืออุดลำคอที่ขาดวิ่นออกล่าตัวฆาตรกร อีกคนเดินเอามือกุมท้องซึ่งอวัยวะบางส่วนถูกกินเป็นอาหารเดินตามหลังมาติดๆ ในสภาพเลือดท่วมตัว ท่ามกลางหมอกควันและความหนาวเย็น คงจะเป็นภาพที่น่าดูเสียนี่กระไร

แน่นอนว่าพวกเขาคงไม่เดินโทงๆ ตามถนนอย่างสง่าผ่าเผย คงต้องหลบๆซ่อนๆในเวลากลางวัน และเดินทางเวลากลางคืน มุ่งหน้าออกมาจากที่เก็บศพ ตรงมายังบ้านของผมเพื่อล้างแค้น

นึกแค่นี้ผมก็หัวเราะออกมาเบาๆ อย่างสมน้ำหน้า ..ถ้าเป็นเรื่องจริงต้องน่าขำแทบใจขาด ซอมบี้สองตัวไปเพื่อจะพบกับบ้านที่ว่างเปล่า ถ้าจะเดินมาที่สถาบันบำบัดทางจิตคงต้องใช้เวลาเป็นเดือน จนพวกเขาเน่าเปื่อยผุพังระหว่างการเดินทางไปเสียก่อน

เจ้าหน้าที่คนหนึ่งคงบังเอิญ มองผมผ่านช่องกระจกหน้าประตู เขาส่ายหน้าเหมือนจะบอกว่า ไอ้หมอนี่บ้าสมบูรณ์แบบ จู่ๆ ก็หัวเราะคนเดียว...แต่ช่างหัวมัน!

นึกภาพต่อไป....สมมุติว่าสองผีตายซากเดินทางไปจนถึงห้องพักของผม พวกเขาคงต้องประหลาดใจที่พบว่าห้องว่างเปล่า เพราะสิ่งของทั้งหลายถูกขนย้ายออกไปจนหมดสิ้น ญาติ และตัวผมเองไม่ต้องการที่จะให้ผมไปใช้ชีวิตอยู่กับความทรงจำเปื้อนเลือด

พวกเขาคงมองหน้ากันและปรึกษากันว่าจะทำอย่างไรต่อไป แน่นอนว่าพวกเขาไม่มีทางนึกออก สิ่งที่รอคอยพวกเขาอยู่หลังความเพียรพยายามเดินทางมานานและเหน็ดเหนื่อยคือความว่างเปล่า และคงไม่น่าประหลาดใจเลยถ้าพวกเขาจะสูญเสียพลังร่างกายและจิตใจจนล้มลงฟาดพื้นกลายเป็นศพเก่าๆเน่าๆ กลางห้อง แม่บ้านที่คอยดูและความสะอาดเปิดประตูเข้ามาเห็นคงช็อคตากลับ

นึกถึงตอนนี้ ก็ต้องหัวเราะออกมาดังๆ

ควรจะตั้งชื่อเหตุการณ์นี้ว่าอย่างไรดีนะ....ศพสิ้นหวัง...หรือ ความสิ้นหวังหลังความตาย...กันดีนะ

มันเป็นความโชคดีที่เจ้าหน้าที่พาตัวผมมาอยู่ที่สถาบันทางจิต เพราะซากพวกนั้นไม่มีทางเดินมาถึง มันไกลเกินไป

ถ้าผมเก็บศพพวกนั้น ซ่อนหรือทำลายหลักฐานให้ดี บางทีผมก็ยังสามารถใช้ชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างเป็นปกติสุข วิธีการกำจัดศพก็มีมากมายให้ดูให้ศึกษา ทั้งจากหนังสือ จากข่าวต่างๆ ที่มีคนทำเป็นตัวอย่างมากมาย อาจจะเอาทั้งสองซ่อนในผนังโดยก่อผนังทับอีกชั้นหนึ่ง แน่นอนว่าผมจะต้องตรวจดูให้แน่ใจว่าไม่มีแมวดำบังเอิญหลุดเข้าไปด้วยแบบในนิยายเขย่าขวัญ

แค่คิดก็น่าตื่นเต้นแล้ว บางคืนผมอาจพาผู้หญิงคนอื่นมานอนค้างคืนในห้องนี้ ให้พวกซากศพหลังกำแพงอิฐพากันจ้องมองผ่านคอนกรีตอันหนาทึบอย่างทุรนทราย หรือบางคืนอาจนอนฟังเพลงเบาๆ ให้พวกเขาอิจฉาเล่น

จะใช้เวลากี่ปีกี่ชาติที่ซากศพพวกเขาจะสลายกลายเป็นฝุ่น หรือจนกว่าจะมีการรื้อบ้าน เพื่อเปิดเผยร่องรอยฆาตกรรม แน่นอนว่าผมคงเผ่นไปที่อื่นนานแล้ว

หากเพื่อนฝูงที่มาเยี่ยมเยือนในตอนนี้ คงชื่นชมกับภาพเขียนบนผนัง หารู้ไม่ว่าเบื้องหลังมีซากศพกำลังจ้องมองผ่านดวงตาที่เน่าเปื่อยผุพัง

ผมแน่ใจว่าคงจะนอนอย่างมีความสุข ไม่เงียบเหงาอ้างว้างอีกต่อไป แน่ล่ะ...คนหนึ่งเป็นคนรัก อีกคนหนึ่งเป็นเพื่อนแท้ จะเงียบเหงาได้อย่างไรกันคุณว่าไหม.....

บางทีพวกเขาอาจจะพูดคุยกันเบาๆ อย่างมีเลศนัย กลัวว่าจะมีคนได้ยิน ซึ่งทีจริงพวกเขาไม่เห็นต้องกลัวอะไรเลย คนที่ตายไปแล้วยังจะกลัวอะไรอีก

แต่เสียงพึมพำของพวกนั้นรบกวนสมาธิในการเขียนหนังสือเหลือเกิน บางทีเหมือนกำลังหัวเราะเยาะอยู่ในลำคอ จนอดไม่ได้ที่จะต้องเดินไปเอามือทุบผนังแรงๆ หลายครั้ง

“เบาๆ หน่อยสิ พวกคุณ ผมไม่มีสมาธิเขียนหนังสือแล้ว”

ผมตะโกนใส่ผนัง ได้ผลเสียงนั้นหายไป แต่เป็นความเงียบที่ดูมีเล่ห์เหลี่ยมและชั้นเชิงอันคาดเดาไม่ได้ บางทีพวกเขาอาจต้องการแก้แค้น

แต่ตอนที่เคาะผนัง ผมสังเกตเห็นว่าผนังมีรอยแตกจางๆ เหมือนอะไรบางอย่างกำลังจะทะลุออกมา ตอนแรกผมก็ไม่ใส่ใจนัก แต่วันต่อมารอยนั้นก็เปลี่ยนรูเล็กๆ และขยายออกทุกวัน เมื่อมองเข้าไปก็พบแต่ความมืดและกลิ่นเน่าเหม็นโชยออกมา

มันชักจะแปลกๆ แล้ว และแน่นอนว่าการค้นพบครั้งนี้จะไม่รั่วไหลไปถึงแม่บ้านคนดูแลตึกเด็ดขาด เพราะนั่นมันเป็นการเชื้อเชิญแขกผู้มีเกียรติมาจากสถานีตำรวจโดยไม่จำเป็น ดังนั้นผมจึงเลือกวิธีไปซื้อปูนขาวราคาถูกๆ มาจัดการกับรูลึกลับนี้ และจัดการปิดทับอีกทีด้วยภาพดาราสาวสุดเซ็กซี่คนโปรดในชุดนุ่งน้อยห่มนิด

หลังจากจบงานอันเหน็ดเหนื่อย ผมแวะไปซื้ออาหารสองสามอย่างจากแผงลอยข้างถนน ไม่ลืมหิ้วเบียร์ราคาถูก ๆ ติดมือมาด้วย ทักทายคนดูแลตึกสองสามคำพอเป็นพืธีก่อนขึ้นมาบนห้องปิดประตูฉลองผลงานของตัวเองคนเดียว

อากาศค่อนข้างเย็น แต่ผมยังเดินไปเปิดหน้าต่างรับลมเย็น ด้านนอกมืดแล้ว แต่ชีวิตของผู้คนยังดำเนินต่อไปไม่หยุดยั้ง บนถนนยังคงพลุกพ่านเต็มไปด้วยยวดยานพาหนะ แท่งสี่เหลี่ยมซึ่งติดไปสว่างราวหอคอยเมืองคอนกรีต กักขังชีวิตผู้คนมากมาย ถัดออกไปมองเห็นภาพห้างสรรพสินค้าอยู่ลิบๆ มองมองเห็นมันในลักษระประตูทางเข้าเป็นปากขนาดยักษ์ที่กำลังกลืนกินผู้คน ดูดรีดเค้นเอาทรัพย์สินเงินทองออกมาแทบหมดตัวแล้วคายกลับออกมาในสภาพบ้าหอบฟาง

ชีวิตพวกเขาเหล่านั้นจะเป็นอย่างไรกันบ้างนะ...ทุกข์สุขที่แต่ละคนเผชิญอยู่

ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว ผมหันกลับมา จัดการกับอาหารมื้อค่ำอย่างเงียบเชียบ ใช่..มันเงียบไปจริงๆ ผมหันไปยังเครื่องเสียงมุมห้อง วางแผ่นซีดีเพลงโปรดลงไป เครื่องเล่นซีดีส่งเสียงครวญครางเหมือนคนใจขาดก่อนจะสำลักแผ่นออกมาอย่างรีบร้อน

“ไอ้เครื่องเฮงซวย..”

ผมสบถให้กับความอัปลักษณ์ของเจ้าเครื่องผลิตเสียงนั่น จู่ๆ นึกจะเสียก็ไม่บอกล่วงหน้า ไม่เป็นไร ฟังเพลงจากวิทยุก็ได้ มันคงไม่ห่วยแตกโฆษณายัดเยียดและเพลงหุ่นดีกันหมดทุกสถานีหรอก

แต่เสียงที่ดังออกมาจากลำโพงทั้งสองตู้กับมีแต่เสียงแปลกๆซึ่งจับใจความไม่ได้ บางครั้งมันแหบโหยต่ำพร่า บางครั้งหวีดหวิวเหมือนเสียงหวีดร้องผ่านประตูนรกและหลุมฝังศพอันหนาวเย็น รวมทั้งเสียงซ่าเหมือนกับรับคลื่นไม่ชัดแทรกมาเป็นระยะๆ

ลองใช้วิธีการรักษาอาการรวนของเครื่องใช้ไฟฟ้าเบื้องต้น โดยการเคาะแรงๆ สามสี่ครั้ง แต่เสียงนั้นยังคงดังอยู่

มันชักจะมากเกินไปแล้วนะ..ผมคำรามในใจ จัดการปิดเจ้าครื่องเสียงราคาพอประมาณนั่นเสีย ก็ได้...ก็ได้...ฉันไม่ง้อแกก็ได้...

แต่แล้วผมก็ยืนตัวแข็ง เมื่อหูยังได้ยินเสียงแปลกๆ นั่นเหมือนเดิม หันไปมองอย่างไม่แน่ใจ แต่สองตายังเห็นชัดๆ ว่าไฟหน้าปัดเครื่องเสียงดับลงหมดแล้ว .....หมายถึงอาการหลับสนิทของมัน

เสียงหวีดหวิวผสมกับกลิ่นแปลกๆทวีมากขึ้นทุกที มันเหมือนกลิ่นธูปซึ่งปักวางอยู่ในงานศพ ทันใดนั้นเองผมก็รู้สึกขึ้นมาอย่างทันทีทันใด เสียงและกลิ่นพวกนั้นไม่ได้มาจากเครื่องเสียง แต่มันมาจากผนังห้อง ...

ผนังห้องซึ่งรูปดาราสาวสวยถูกฉีกขาดออกพับร่องแร่ง ดูเหมือนว่ารอยฉีกนั้นจงใจตัดผ่านบริเวณลำคอของเธอจนดูดเผินๆ เหมือนศพถูกเชือดคอ พับพาดอยู่กับกำแพง และเบื้องหลังคือช่องว่างขนาดใหญ่ที่มืดดำ

ผมยืนตัวแข็ง ขนลุกเกรียว เส้นผมบนศีรษะเหมือนจะสยายออกไปทุกทิศทุกทาง อาการหวาดสยองที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อนกำลังคืบคลานมาตามไขสันหลัง แผ่ซ่านไปตามไหล่ทั้งสอง และยื่นมืออันเยือกเย็นเข้าไปเกาะกุมหัวใจ

บริเวณด้านข้างของโพรงบนผนัง มีรอยเปราะเหมือนเลือดสดๆที่ถูกสาดไว้หลายวันจนแห้งกรัง เหมือนมีร่างทุรนทุรายตะเกียกตะกายอยู่ปากโพรงนรก ของเหลวสีช้ำเลือดช้ำหนองกระจายอยู่บริเวณนั้นเต็มไปหมด

หรือพวกเขายังไม่ตาย

ไม่น่าเป็นไปได้ ผมยังได้ชิมชิ้นส่วนของพวกเขาอยู่ แบบนั้นจะรอดได้อย่างไร เป็นไปไม่ได้

ความรู้สึกเบาโหวงเหมือนล่องลอยในความฝัน นี่ใครบางคนกำลังพยายามตะกายออกมาจากโพรงแห่งนี้ ออกมาจากการกักขังด้วยกำแพงที่ผมสร้างขึ้นมากับมือ

ภรรยาสุดที่รัก กับเพื่อนที่แสนดี.... ผมได้จัดการพวกเขาไปแล้ว ความรู้สึกกำซาบยังติดอยู่ปลายประสาทแห่งการรับรู้ ใช่แล้ว ทั้งสองคนนั่นถูกจักดารง่ายๆเหมือนเศษสวะไร้ความหมาย ดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องไปหวาดกลัว ฉันลงพวกแกลงนรกไปแล้ว ...คงจะไม่แปลกถ้าส่งพวกแกกลับนรกเป็นรอบที่สอง

ค่อยเปิดลิ้นชักโต๊ะทำงาน มีดที่ใช้สร้างผลงานครั้งก่อนนอนรออยู่อย่างสงบเยือกเย็น ทันทีที่ได้จับด้ามมีดเล่มนั้น กำลังใจแห่งวิญญาณฆาตกรก็ประทุราวไฟพะเนียงจนหัวอกแทบระเบิด มันมีทั้งความตื่นเต้น ความสะใจเร้าใจ

ผมกำมีดแน่น เดินช้าๆ ตรงไปยีงโพรงข้างผนัง รูนั้นขนาดใหญ่พอดีคนที่ก้าวเข้าออกได้ง่ายๆ และมองจากด้านนอกมันมืดดำจนมองไม่เห็นข้างใน มันเป็นความมืดราวกับหลุมดำที่กัดกินทุกสิ่งแม้กระทั่งแสงสว่างที่วครจะผ่านเข้าไปได้บ้างก็ไม่ปรากฏในโพรงนั้นแม้แต่น้อย

ด้านในยังมีเสียงเหมือนหยดน้ำไหลก้องสะท้อนไปมาอย่างน่าแปลกใจ ..ทำไมผมจะไม่รู้ว่าด้านหลังของโพรงนี้ก็เป็นผนังห้องของห้องข้างๆ เท่านั้นเอง

ป่านนี้ศพของสองคนนั่นคงเน่าเปื่อยไปหมดแล้วจะลุกขึ้นมาตะกายผนังออกได้อย่างไร ไม่มีอะไรน่ากลัวเลยสักนิด

ในขณะที่กำลังยืนคิดอยู่นั่นเอง มือของใครคนหนึ่งก็คว้ามาจับแขนช้ายไว้แน่นทำเอาสะดุ้งโหยง แล้วใบหน้าเจ้าของมือก็โผล่มาปรากฏให้เห็น ....ใบหน้าแห้งกรังเหมือนผีตายซากที่เดินทางไกลจนแสงแดดแผดเผาอบรีดเร้นจนเลือดเนื้อเหือดแห้ง แต่ต่อให้เปลี่ยนไปอย่างไรก็ยังพอจำได้ว่าเป็นใบหน้าของไอ้เพื่อนทรยศคนนั้น ริมฝีปากบิดเบี้ยวเหมือนกำลังพยายามแสยะยิ้ม กลิ่นเหม็นอับสาปสางตะลบไปทั้งห้อง

มันพยายามลากผมเข้าไปด้วยพละกำลังมหาศาล

ทันทีที่ได้สติมีดในมีดก็แทงสวนเข้าไปเต็มอก ฉันฆ่าแกไปแล้วครั้งหนึ่ง ทำไมฉันจะฆ่าแกอีกไม่ได้

ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนแทงลงบนซากอะไรสักอย่างที่ไร้ชีวิตจิตใจ คมมีดเหมือนผ่านลงไปบนเนื้อแห้งๆและเย็นชืด ไม่ได้ให้ความรู้สึกกำซาบสาสมใจแบบครั้งแรกเลยแม้แต่น้อย

เสียงแหบต่ำจากปากตายซากแห้งกรังกังอยู่ข้างหูชวนขนลุก

“เพื่อนรัก.....แกจะฆ่าคนที่ตายไปแล้วได้อย่างไรกัน...”

ขณะที่กำลังฉุดกระชากลากถูกันอยู่นั้นเอง ร่างในชุกนอนขาดวิ่นอีกร่างหนึ่งก็ก้าวออกมาจากโพรงพร้อมด้วยรอยยิ้ม ร่างที่เคยสดสวย...ริมฝีปากที่เคยอวบอิ่มเป็นสีชมพูแห่งความมีชีวิตและวัยสาว แต่ตอนนี้เป็นเพียงซากแห้งกรังเป็นหนังค้างปี

“ที่รักคะ..ฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน”

เสียงออกจากปากยังคงเป็นเสียงใสหวานของภรรยาสุดที่รักไม่เปลี่ยนแปลง เสียงแบบนั้นแทนที่จะฟังรื่นหูกลับขัดกันอย่างรุนแรงกับใบหน้าตายซากคำคล้ำ สองมือของเธอรั้งผมลากเข้าสู่ประตูนรกอย่างไม่ใส่ใจกับการดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง หนื้อหนังบาดกับแง่คอนกรีตปากโพรงจนเลือดอาบ พวกมันกำลังจะฆ่าผมทั้งเป็น!

เสียงหัวเราอย่างพึงพอใจดังขึ้นในโพรงที่มืดมิด ร่างของผมถูกอ้อมแขนนรกบีบรัดรัดจนบิดเบี้ยวผิดรูปความเจ็บปวดที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนบดขยี้ความรู้สึกอย่างไร้ความเมตตา แต่ผมยังมองเห็นปากโพรงนั้นกำลังมีใครบางคนเริ่มก่อกำแพงอิฐปิดปากโพรงอย่างรวดเร็ว

คนๆนั้นเป็นใบหน้าของผมเอง ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเลือดเย็น มุมปากยังดูเหมือนจะมีรอยยิ้มอยู่เล็กน้อยด้วยซ้ำไปในขณะวางก้อนอิฐลงบนเนื้อปูน มันบ้าบออะไรกันนี่ !!!!

ในขณะที่ริมฝีปากของภรรยาสุดที่รักกำลังจะบดขยี้ลงมา ผมยังจดจำอะไรบางอย่างได้ลางเลือนเหมือนความฝัน ผมอยู่ในสถาบันทางจิตหรืออะไรสักอย่าง ...ใช่..ผมเริ่มจำได้ แต่มัน เลือนรางเหลือเกิน

และความทรงจำนั้นก็ดับวูบลงไปเมื่อก้อนอิฐก้อนสุดท้ายปิดบังแสงสว่างและโลกภายนอกตลอดกาล

+++

Create Date : 05 มีนาคม 2548

Last Update : 5 มีนาคม 2548 15:38:07 น.

30 comments

Counter : 399 Pageviews.

แง้ววว...
ดีนะที่อ่านตอนกลางวัน...

สุดยอดแห่งความสยองขวัญกลับมาสู่พื้นบรรณพิภพอีกแล้ว
คารวะ ยอมแพ้ สุดยอดจริง ๆ

แค่กินตับ กับ ซอมบี้ มาไกลได้ถึงเพียงนี้
ตอนนี้เริ่มไม่กล้ามองรอยแตกบนผนังแล้ว

ยิ่งอ่าน รอบสองก็รู้สึกเหมือน
"ความสิ้นหวังหลังความเป็น..."
เป็นหรือตาย ของคุณ "ผม" แทบไม่ต่างกันเลยเนอะคะ

ขอบคุณค่ะที่ปะให้อ่านตอนกลางวัน
ฮือ ฮือ

โดย: พรายทราย

วันที่: 5 มีนาคม 2548 เวลา:16:05:08 น.

"ผมดูตัวเอง ฟังตัวเอง อ่านใจตัวเอง สนุกกว่ากันเยอะ"
บทบรรยายความฟุ้งซ่าน คิดมากของจิตใจ
ไม่มีใครเกินจาน คิดได้ไงคะนี่...

ขอบคุณค่ะ ที่เขียนเรื่องดี ๆ มาให้อ่าน
(แม้จะหยอง ๆ ก็เหอะ)

มาปะให้อีก 10 ดาว อิอิ

จริง ๆ แล้วชอบทุกเรื่องที่เป็น
Diary of a madman ของนายไซโค
สมัยอยู่ฝั่งถนน แล้ว...
ปลื้มจริง ๆ ที่ได้อ่านงานดี ๆ

โดย: พรายทราย

วันที่: 5 มีนาคม 2548 เวลา:16:11:09 น.

หง่ะ..........

ขนลุกอะ อาจาย์

โดย: yadegari

วันที่: 5 มีนาคม 2548 เวลา:16:17:09 น.

ไปอ่านบ้านโน้นมา หหุห
กลายเป็นจาก 4 บรรทัด
อิอิ เราก็นึกว่า กินตับหมัก กะซอมบี้เฉยเลย

กลับมาอ่านใหม่อีกที
พอถึงกินตับ กับรอยแตกกำแพง
อ่านไปหลับตาปี๋ ๆ ไป
แหะ แหะ

โดย: พรายทราย

วันที่: 5 มีนาคม 2548 เวลา:16:21:46 น.

กะ..กิน..กินตับ...

ตับหวานที่นึง รสจัดๆนะ

โดย: ชมทะเล

วันที่: 5 มีนาคม 2548 เวลา:18:36:45 น.

แวะมาทักทายด้วยค่ะ

โดย: ขำขำ

วันที่: 5 มีนาคม 2548 เวลา:19:36:46 น.

เอ่อ...
แค่เอามีดปักอกศรีภรรยาสุดที่รัก .. ก็ :S

...

...

โดย: invisible_TJ

วันที่: 5 มีนาคม 2548 เวลา:20:17:45 น.

ชอบ ชอบ ชอบ

เพิ่งได้เริ่มอ่าน ขอทำลิงค์เลยแล้วกัน

ชอบอ่านเรื่องประมาณนี้ จะได้แวะมาอ่านเรื่องอื่นๆ อีก

โดย: MDA

วันที่: 5 มีนาคม 2548 เวลา:20:27:31 น.

สนุกดีค่ะ ^^

โดย: วัฌชา

วันที่: 5 มีนาคม 2548 เวลา:20:31:39 น.

ตายหละ ห้องใต้บันไดบ้านเราปิดตายมาตั้งนานแล้วนะ.........บรื๊อววววววว

กัวๆๆๆ

โดย: มัชฌิมา

วันที่: 6 มีนาคม 2548 เวลา:8:42:48 น.

ดีนะอ่านตอนกลางวัน หุหุ ...

โดย: ขอบคุณที่รักกัน (blueberry_cpie

) วันที่: 6 มีนาคม 2548 เวลา:11:04:36 น.

ง่ะ โหดเจงๆ

โดย: อะ-โล-ฮ่า

วันที่: 6 มีนาคม 2548 เวลา:13:05:30 น.

อ่าโหดกว่าของเราอีกอิอิ มาอ่านตอนกลางวันค่อยยังช่วยหน่อยค่ะ *-*

โดย: V-FAN

วันที่: 6 มีนาคม 2548 เวลา:15:59:43 น.

อาจารย์ไปไหนน๊า วันนี้

แวะมาพักค่ะ

โดย: yadegari

วันที่: 7 มีนาคม 2548 เวลา:2:51:50 น.

แวะมาทักทายและต้อนรับทุกท่าน
มีกาแฟ
น้ำชาเขียว
เบียร์เย็นๆ
น้ำเปล่า

รับอะไรดีครับทุกท่าน

^____^.........

โดย: GTW

วันที่: 7 มีนาคม 2548 เวลา:13:07:09 น.

โห โห...
มีเบียร์เย็น ๆ แต่กลางวันเลย

เอ...จะว่าไปเบียร์นี่ฆ่าเอเลี่ยนในท้องได้ป่าวคะ
ส่งอีกทีมลงไปสู้กับเอเลี่ยนให้สิ้นซากดีก่า

โดย: พรายทราย

วันที่: 7 มีนาคม 2548 เวลา:14:07:31 น.

o_O"

หายไปจากบล็อกแก้งค์ซะหลายวัน กลับมาเจอเรื่องนี้ อึ้งเลย!!

โดย: Nessa

วันที่: 7 มีนาคม 2548 เวลา:16:18:12 น.

โหๆๆ ขนลุกเลย
สนุกมากๆค่ะ เรื่องนี้
ชอบเรื่องโหดๆแบบนี้มั่กๆ

โดย: prncess

วันที่: 7 มีนาคม 2548 เวลา:20:50:54 น.

อาจารย์คะ ขอน้ำชาเขียวค่ะ

แวะมาพักดื่มน้ำก่อนค๊า

โดย: yadegari

วันที่: 8 มีนาคม 2548 เวลา:2:57:12 น.

มาด้อม ๆ มอง ๆ
แล้วก็ได้กาแฟดื่มก่อนมื้อกลางวัน...
ขอยืมหน่อย ป่าวเลียนแบบนะคะ

^____^.........

โดย: พรายทราย

วันที่: 8 มีนาคม 2548 เวลา:11:28:59 น.

อาจารย์หายไปไหนน๊า..

โอเคเลยค่ะ คุณพรายทราย

แวะมาดื่มน้ำบ้านอาจารย์ เลือกได้เลยค่ะแก้วไหน

แฟนคลับ คิคิ

โดย: yadegari

วันที่: 8 มีนาคม 2548 เวลา:17:11:42 น.

มาแล้วคร๊าบบบบบ

แฮ่ะๆ

โดย: GTW

วันที่: 8 มีนาคม 2548 เวลา:17:43:33 น.

ยาวมาก และสยอง ดีจริง ๆดีนะบ้านเราฝาไม้ ไม่ใช่ผนังอิฐ ไม่งั้นคงระแวงน่าดู

โดย: คนของความเหงา

วันที่: 8 มีนาคม 2548 เวลา:23:38:00 น.

อ่านกลางวันแสกๆ (แถมอ่านแบบผ่านๆ) ยังน่ากลัวขนาดนี้

ขนลุกง่า . . .ฮือ ฮือ. . .

บรรยายเก่งมากเลยอ้ะ (ไว้จะกลับมาอ่านบ่อยๆ)

โดย: นามาเอะวะฮิโยโกะเดส

วันที่: 9 มีนาคม 2548 เวลา:13:09:50 น.

มาเยี่ยมคร๊าบบบบบบบบบบบ

โดย: คนขี้เหงาคนหนึ่ง

วันที่: 9 มีนาคม 2548 เวลา:18:51:39 น.

^__^..

โดย: yadegari

วันที่: 9 มีนาคม 2548 เวลา:22:09:32 น.

แม่มดน้อยแวะมานั่งอ่านค่ะ

โดย: แม่มดน้อย23

วันที่: 10 มีนาคม 2548 เวลา:1:45:47 น.

มาทักทายก่อนคับ ^^
พอดี เพิ่งแวะไปที่บล๊อกตัวเอง แหะ ๆ ละอายใจ ไม่ได้เขียนนาน ><

โดย: invisible_TJ

วันที่: 10 มีนาคม 2548 เวลา:22:49:29 น.

แวะมาพักค่ะ

อาจารย์สงสัยจะยุ่งวันนี้

คิดถึงค๊า อาจารย์

โดย: yadegari

วันที่: 10 มีนาคม 2548 เวลา:23:11:11 น.

อ่านจบแล้ว สุดยอดจริงๆๆๆ

โดย: soi IP: 124.120.27.104 วันที่: 6 พฤศจิกายน 2550 เวลา:10:51:56 น.