จากกลุ่มใหญ่สิบคน ระยะทางแค่ช่วงอึดใจแรก

ป้าของผมสามคนก็ถอดใจยอมแพ้ความลำบากที่พญามารสร้างเอาไว้

กั้นกลางระหว่างสวรรค์กับแดนมนุษย์ คงจะสืบด้วยหนทางที่มัน

ไม่ได้เป็นทางราบไปตลอด มันมีเนินขึ้นบันไดสลับขึ้นๆลงๆ

อยู่อีกพันสองพันขั้น อย่าว่าแต่ป้าเลย ผมเองก็ถอดใจไปครั้งหนึ่ง

เมื่อเดินจากสิบคน มาจนเหลือกันเพียงสองคนกับอาผู้ชาย

แล้วกำลังเหนื่อยได้ที่ แต่ป้ายบนหัวมันดันเขียนเอาไว้ว่า อีก หนึ่งกิโล

แม่เจ้า นี่ผมเดินมาห้าร้อยเมตรเองหรือนี ผมกับอา่ผู้ชาย

จึงหยุดมองหน้ากันอย่างเข้าใจในใจว่า"เหนือยชิบหาย"

แต่ก็ยังต้องก้าวขาต่อไปให้ถึงปลายทาง

เมื่อผมก้าวลงบันไดขั้นสุดท้ายที่ส่งเราผ่านเข้าไปยังลานปูนกว้างๆ

สิ่งที่แอบซ่อนอยู่หลังต้นยางต้นใหญ่ก็ปรากฏแก่ผมเบื้องหน้า

สายน้ำตกห้าสายสิบสาย ที่กระโจนลงจากหน้าผาสูงชัน ลงสู่เบื้องล่าง

ปล่อยละอองล่องลอยผ่านแสงแดดยามบ่ายๆ กระเซ็นเป็นฝอยสีทอง

ปลิวมาโดนหน้า ผมหยุดตะลึงกับภาพที่เห็นไปสักครู่ แล้วก็เหมือนเดิม

คว้ากล้องออกมาแล้วก็ปีนๆไปตามหินก้อนนู้นก้อนนี้ หยุดพักเก็บภาพ

และชื่นชมสรวงสวรรค์อยู่เป็นนานสองนาน

ติดตามต่อได้ที่ 

สวรรค์ชั้นนิมมานนรดีที่ทีลอซู (6)