ปัญหาในใจ ที่ใครก็แก้ไม่ได้ (นอกจากตัวเราเอง)

     ตอนนี้ชีวิตกำลังพบปัญหาขัดแย้งในใจอย่างมาก ทั้งนี้ เกิดจากใจเราเองทั้งนั้น ตอนที่ตัดสินใจไปสอบเพื่อเข้ารับราชการ เราไม่ได้มองปัจจัยอื่น ๆ เลย ไม่ได้มองไปในอนาคตว่า หากสอบได้ ต้องมาอยู่ไกลบ้าน ต้องเปลี่ยนแปลงชีวิต สังคม อะไร ๆ หลายอย่าง ๆ เราจะรับมือและยอมรับกับการเปลี่ยนแปลงนั้นได้อย่างไร  จนกระทั่งการสอบผ่านไป และมีชื่อรอเรียกบรรจุ  ก็ภาวนาอยู่ทุกวันให้มีโอกาสได้เรียกถึงลำดับที่ของเรา จนวันที่มีจดหมายมาเรียกตัวไปรายงานตัวเพื่อบรรจุเข้ารับราชการ เลือกสถานที่ปฏิบัติงานเรียบร้อย ณ วันนั้น อาการในใจใด ๆ ก็ยังไม่ปรากฎ ยังคงมีความสุขกับชีวิตด้านหน้าที่การงานที่ประสบความสำเร็จอีกขั้นตามที่ตั้งใจ

     จนถึงเวลาไปใช้ชีวิตอยู่ในสถานที่ใหม่  ผู้คนใหม่  ทุกอย่างใหม่หมด ภาวะขัดแย้งในใจเกิดขึ้น รู้สึกได้เลยว่า มันเป็นความสุขบนความทรมานใจอะไรสักอย่าง  พยายามปรับตัวและหาเหตุผลเพื่อที่จะใช้ชีวิตให้มีความสุข จนผ่านไปสักระยะหนึ่ง อาการนอยด์ ๆ บ้าบอ เริ่มห่างหายบรรเทาลงไป ด้วยความคิดที่บอกตัวเองว่า  จันทร์ถึงศุกร์ตั้งใจทำงาน พอเย็นวันศุกร์ก็นั่งรถกลับบ้าน  ยอมไม่มีเงินเก็บ ยอมใช้จ่ายแบบประหยัด เพื่อจ่ายค่ารถกลับบ้านอาทิตย์ละเกือบพัน พร้อมกับปลอบใจตัวเองไปว่า การกลับบ้านคือความสุข  ฉะนั้นไม่ว่าใครจะมองอะไร คิดซะว่า ได้กลับบ้าน ความสุขเป็นของเรา

     ทำงานไปเกือบหกเดือน  ก็เจอเรื่องที่ทำให้กลายเป็นคนไม่ไว้ใจใครในที่ทำงาน แม้มันจะไม่หนักหนาสาหัส  แต่จากเหตุการณ์นั้น ทำให้เราไม่กล้าจะไว้ใจใคร  และพยายามปรับตัว ให้ไม่คิดมากกับเรื่องราวแย่ๆ  ที่คนคนนั้นทำกับเรา  ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ทั้งที่ โดยรูปการแล้ว ก็เป็นเค้านี่ล่ะที่ทำ

      ทุกวันนี้ รู้สึกตัวเองกลายเป็นคนไม่มีไฟในการทำงาน  วัน ๆ นั่งดูแต่นาฬิการอเวลาเลิกงาน  ซึ่งความรู้สึกแบบนี้ มันไม่เคยเกิดขึ้นกับเรามานานมากๆๆๆ แล้ว  เราไม่ได้โทษเพื่อนร่วมงาน เพราะเราคิดว่าทุกคนก็ดีกับเราในระดับหนึ่ง  อาจมีบ้าง บางคน แต่เราก็ไม่ได้ใส่ใจ  และไม่ได้คิดว่าเป็นปัญหาสำหรับเราเท่าไรนัก  เพียงแต่คิดว่า ปัญหานี้ มันเกิดขึ้นมาจากใจของเราเอง  ที่ไม่อยาก ไม่ต้องการ มันทำให้เราเกิดอาการไม่อยากทำงาน เบื่อ ไม่มีแรงใจ ไม่มีความมุ่งมั่น  ไม่มีความกระตือรือร้น

       ตอนนี้พยายามจัดการกับ "ใจ" ตัวเอง  มันยากเหลือเกิน  การไปอยู่คนเดียวนี้ มันไม่ดีเลย คงจะจริงอย่างที่ใครคนนึงเคยพูดไว้ ว่าเราเป็นคนไม่ชอบอยู่คนเดียว  ตอนนั้นเราค้านในใจมาก เพราะเราเป็นคนที่ไปไหนมาไหนคนเดียวได้ กินข้าวคนเดียวได้ ซื้อของคนเดียวได้ ไปทำอะไรๆๆคนเดียวได้   เราเพราะอะไรเราถึงจะเป็นคนอยู่คนเดียวไม่ได้  ---  แต่วันนี้ได้รู้แล้วว่า จริง ๆ เราไม่ชอบอะไรที่มันเหงา ๆ  เราอยากกลับจากทำงาน มาเจอพ่อแม่เจอคนที่เรารัก  แม้ไม่ได้พูดคุย ไม่ได้กินข้าวด้วยกัน  แค่รู้ว่าเราได้อยู่ในหลังคาเดียวกัน แค่นั้นก็อบอุ่น  

        แต่ตอนนี้สิ ....  กลับจากทำงาน ก็อยู่คนเดียว  ไปซื้อข้าวคนเดียว ซื้อของคนเดียว (ตะก่อนก็ทำได้นะ  แต่ทำไมตอนนี้ มันกลายเป็นปัญหาก็ไม่รู้) 

          จริง ๆ เราเป็นคนชอบทำงาน  ดึกดื่น งานเยอะแค่ไหนเราไม่เคยเกี่ยง เฮ้อ ... แต่คนเราบางครั้ง เราก็ไม่สามารถได้ทุกสิ่งที่เราต้องการ 

          เราประสบความสำเร็จที่สอบเข้าทำงานราชการได้  แต่ในตอนนี้ก็ต้องแลกกับการต้องจากคนที่รัก ต้องไกลบ้าน ต้องไปอยู่คนเดียว  

           เมื่อไรจะได้กลับบ้านน๊า 

Create Date : 20 กันยายน 2555		2 comments
Last Update : 20 กันยายน 2555 16:58:07 น.
Counter : 3039 Pageviews.
Share Tweet