“ฉันลงไปไม่นานหรอกค่ะ”


เฟลอร์บอกฮยุนจองให้จอดรถระหว่างทางกลับบ้านก่อนจะวิ่งตื๋อลงจากรถเข้าไปในร้านสะดวกซื้อตรงหัวมุมถนน เพียงครู่เดียวก็กลับมา


“อ่ะ” เธอยื่นถุงสีขาวมาตรงหน้า


“อะไรเหรอ” ฮยุนจองทำหน้างงๆ แต่ก็รับมาเปิดดูของข้างในโดยดี


เค้กชิ้นสามเหลี่ยมเล็กๆแต่งหน้าด้วยครีมบางๆและแยมรูปหมีสีแดง คนได้รับอึ้ง


“ก็คุณเล่นมาทวงไม่ให้ตั้งตัวอย่างนี้ใครจะไปเตรียมอะไรทันเล่า... ” เฟลอร์รีบแก้ตัวเสียงอ่อยๆเมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของนายหมี


“เนี่ยะนะ... ของขวัญวันเกิดฉัน”


ฮยุนจองถามเสียงสูง ทำเอาเฟลอร์ยิ่งใจเสียเข้าไปใหญ่


เขาเอากล่องเค้กวางไว้บนคอนโซลหน้ารถแล้วเดินลงจากรถไป


ว๊ากกกก ~ ><


เขาโกรธเหรอเนี่ยะ...


แล้วนั่นเขาจะเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อที่เธอเพิ่งจะเดินออกมาทำไมน่ะ


นายหมีหายเข้าไปครู่เดียวก็เดินออกมาพร้อมอะไรบางอย่างในมือ


“อ่ะ” ฮยุนจองโยนถุงที่ซื้อมาให้เฟลอร์แล้วออกรถไปต่อ


เฟลอร์เหลือบมองเสี้ยวหน้าคมแล้วค่อยๆแง้มปากถุง


“มีเค้กแล้วไม่มีเทียนได้ไงเล่า” คนพูดพูดโดยตายังมองทางอยู่


เฟลอร์เบือนหน้าไปยิ้มกับวิวยามค่ำนอกหน้าต่าง ...ขำคนตัวโตหัวใจเด็ก








“เอาล่ะ... ตรงนี้ล่ะ”


ฮยุนจองจอดรถเรียบร้อยแล้วเปิดประตูลงไปก่อน โดยมีเฟลอร์ลงรถตามอย่างงงๆ


บรรยากาศรอบข้างมืดตึ๊ดตื๋อเลย แล้วบนถนนก็ไม่เห็นมีรถผ่านมาสักคัน นายหมีหลอกพามาฆ่าหรือปล่าวเนี่ยะ ...


เอ๋...นั่น...


ว้าว ~ *o*


จากจุดที่ยืนอยู่มองลงไปข้างล่างคือแสงไฟยามค่ำคืนของเมือง ดูสวยจนเฟลอร์รู้สึกราวกับว่าเป็นอีกที่หนึ่งซึ่งไม่คุ้นเคย...


“นี่...อย่ามัวแต่ยืนเหวออยู่สิ เธอจะฉลองวันเกิดให้ฉันไม่ใช่หรือ” น้ำเสียงแสดงอำนาจกลายๆดังมาจากข้างหลัง


เฟลอร์หันกลับมา ฮยุนจองปักเทียนเล็กๆลงบนเค้กหน้าตาประหลาดนั่นแล้ว และกำลังประคองอยู่ในมืออย่างระมัดระวัง เพราะมีลมพัดอยู่ตลอดเวลา


“ร้องเพลงสิ” เจ้าของวันเกิดสั่งอีก


เฟลอร์ทั้งฉุนทั้งขำ ชอบออกคำสั่งเสียจริง แต่เอาน่า...เห็นว่าเป็นวันเกิดหรอกนะ


“Happy Birthday to you, happy birthday to you, happy birthday happy birthday, happy birthday to you. Happy birthday to you, Happy birthday to you, Happy birthday happ…”


“ขี้โกงนี่” ฮยุนจองว๊าก บิดปากเหมือนเด็กถูกขัดใจ


“ท่อนนี้ต้องร้องว่า Happy birthday dear Hyunjong ต่างหากเล่า ไม่งั้นจะรู้ได้ไงว่าวันเกิดฉันล่ะ”


เฟลอร์ถอนหายใจ เรื่องมากจริงนายคนนี้ --“


“ก็ได้... Happy birthday Shim Hyu…”


“Dear Hyunjong สิ” นายหมียังยืนยันความต้องการเดิม


“ก็มีตั้งหลายฮยุนจองนี่ อย่างนี้แหละจะได้รู้เลยว่าเป็น ชิม ฮยุนจอง” คนร้องชักขึ้นเสียงบ้าง


พอถูกขัดใจเถียงไม่ออก ชิม ฮยุนจอง ก็ได้แต่ทำหน้าคว่ำ


“ถ้าเรื่องมากนักไม่ต้องร้องก็ได้ เอามั้ย ห๊าาาาาาาา....” เฟลอร์ได้ทีข่มใหญ่ข่มความขำไว้เต็มที่


“วันเกิดฉันปีนึงมีหนเดียวเองน้า” นายหมีทำเสียงอ่อยๆ ปั้นหน้าตาให้ดูน่าสงสารที่สุด


อยากจะหัวเราะให้ฟันร่วง ...แล้วปีนึงใครเขามีวันเกิดกันหลายหนบ้างเล่า ^^"


“เรื่องมากจริง... Happy birthday dear Hyunjong, happy birthday to you”


เฟลอร์ร้องอย่างกระแทกกระทั้นให้รู้ว่าไม่เต็มใจแต่คนฟังยิ้มจนตาหยี


“เป่าเทียนด้วยกันสิ” ทีอย่างนี้ล่ะทำมาเป็นเสียงอ่อนเสียงหวานเอาใจ


“อธิษฐานก่อนสิ” เฟลอร์ขอเล่นตัวบ้าง


ฮยุนจองหลับตาอธิษฐานอย่างว่าง่าย แต่ครู่เดียวดวงตายิบหยีคู่นั้นก็มีประกายวับวับอีกแล้ว


"อ่ะ" นายหมีอธิษฐานเสร็จด้วยสีหน้ายิ้มๆแล้วก็ยื่นทั้งเค้กทั้งหน้ามาใกล้


เป็นเพราะเปลวเทียนหรือเปล่านะที่ทำให้ดวงตาของคนตรงหน้าวะวิบวะวับมากกว่าครั้งไหน


.... เฟลอร์รีบกลั้นใจเป่าเทียน ก่อนที่หัวใจจะเต้นตามจังหวะวะวิบวับนั่นไปมากกว่านี้....






"ที่นี่สวยจังเลยนะ คุณมาบ่อยเหรอ"


เฟลอร์ถามคนที่นั่งเคียงข้างกันบนขอนไม้ใหญ่ สายตายังจับจ้องอยู่ที่ภาพความงามตรงหน้า ทิวทัศน์ของเมืองยามค่ำคืนเต็มไปด้วยแสงไฟมองแล้วเหมือนเป็นภาพสะท้อนของท้องฟ้าในคืนที่ดาวนับหมื่นพันล้านดวงแข่งทอประกาย


"ก็ถ้ามีเวลานะ หรือไม่ก็.. เวลาที่คิดถึงบ้านน่ะ" เสียงคนพูดทอดยาว


เฟลอร์เหลียวมามองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเขา แม้จะเห็นไม่ค่อยชัดนักแต่เธอรู้สึกได้ว่าสายตาเขาทอดไกลเกินเส้นขอบฟ้าตรงหน้าโน้น


"ใกล้บ้านฉันก็มีเขาอย่างนี้ ฉันกับพวกเพื่อนๆชอบปั่นจักรยานแข่งกันไปจนถึงจุดชมวิว ค่ำๆแถวนั้นไม่ค่อยมีใคร พวกเราไปถึงก็พากันตะโกนเสียงดังลั่นเหมือนกับได้พิชิตอะไรสักอย่าง จากนั้นก็นั่งดื่มเบียร์ คุยกันเรื่องความฝันของแต่ละคน.. ภาพตรงหน้าในตอนนั้นก็เป็นอย่างนี้แหละ มีแสงไฟ มีตึกสูง ท้องฟ้ามีดวงดาวเต็มไปหมด.."


ฮยุนจองยิ้มส่ายหน้า ..เหมือนขำๆที่ตัวเองหลุดพูดอะไรออกมามากมาย เฟลอร์รีบหันไปมองภาพเบื้องหน้าแทนเพราะกลัวเขาจะเขิน..


"แล้วพวกคุณได้กลับไปที่นั่นอีกไหม"


ฮยุนจองหันมายิ้มพร้อมส่ายหน้า


"เพราะต่างคนต่างก็แยกย้ายไปไล่ตามความฝันของตัวเอง เลยไม่ค่อยมีเวลาอยู่ด้วยกันเหมือนเมื่อก่อน.. ฉันมาที่นี่ ได้ไขว่คว้าฝันของตัวเอง แต่ก็แทบจะไม่มีเวลาเหลือสำหรับครอบครัวและคนที่ฉันรัก วันสำคัญที่อยากจะอยู่พร้อมหน้าคนในครอบครัวก็ทำไม่ได้ นี่... ไม่ต้องทำหน้าเศร้าอย่างนั้นเลย"


นายหมีเอามือมาจิ้มหน้าผากแรงๆจนเฟลอร์เกือบเซไปข้างหลัง..


นายนี่เห็นฉันเป็นตุ๊กตาล้มลุกหรือไงกันนะ.. ชอบทำอย่างนี้อยู่เรื่อยเชียว


"ฉันไม่ได้น่าสงสารขนาดนั้นสักหน่อย ยังไงคืนนี้ฉันก็ได้เป่าเทียนวันเกิด แล้วก็ได้กินเค้กแหละน่า ..ขอบใจนะ"


รอยยิ้มกับสายตาขอบคุณลึกซึ้งนั่นทำเอาคนรับมือไม้อยู่ไม่สุขอีกแล้ว ..ความรู้สึกผิดเล็กๆเกิดขึ้นในใจ ที่จริงในร้านสะดวกซื้อมีเค้กหน้าตาดีกว่านี้อีกหน่อย แต่ตอนเห็นเค้กชิ้นนี้ความรู้สึกอยากแกล้งนายหมีมันก็พุ่งขึ้นมาทันที แล้วเมื่อกี้ตอนเขาเดินไปในร้านเพื่อนซื้อเทียนน่ะ นายนี่ต้องเห็นแน่ๆเลยว่ามีเค้กอะไรบ้าง แล้วทำไมยังต้องดีใจอย่างนี้อยู่อีกเล่า...


“นี่... ไม่ต้องกินจริงๆก็ได้”


“ทำไม เธอใส่ยาพิษไว้แล้วเกิดเปลี่ยนใจหรือไง” ฮยุนจองยักคิ้วทำหน้ากวนๆ


เฟลอร์ทำท่าเกือบค้อน มองเจ้าก้อนครีมเละๆสีขาวแล้วมองหน้าฮยุนจองแหยงๆ


“ก็หน้าตามันพิกลนี่”


“อื้อ... แถมรสชาติก็พิลึก” ฮยุนจองพยักหน้าหงึกหงักหลังจากกัดไปคำโต


“พอแล้ว ไม่ต้องกินแล้ว”


เฟลอร์รั้งแขนฮยุนจองไว้เมื่อเขาทำท่าจะกัดอีกคำ นายหมีชักมือหนี เฟลอร์เลยพยายามคว้าเค้กจากมือแต่ฮยุนจองเร็วกว่า เขายัดส่วนที่เหลือเข้าปากในคราวเดียวเลย


อ๊าาาาา.... เค้กก้อนไม่เล็กนักนั่นเขากินมันหมดเพียงแค่สองคำ =="


O_O ....นายหมีนิ่ง ตาโต....


...


“ก็บอกแล้วว่าไม่ต้องกินไงเล่า...555”


เฟลอร์หัวเราะไปด้วย ลูบหลังลูบไหล่ให้นายหมีที่นั่งจุกไปด้วย


“คนเค้ากลัวเสียน้ำใจแล้วยังมีหน้ามาหัวเราะเยาะอีก” (Y^Y)


ฮยุนจองทำเสียงงอนๆ


“ขอโทษก็ได้” ^^”


“ต้องเลี้ยงข้าวฉันมื้อนึงถึงจะหาย” ฮยุนจองยื่นคำขาด


“หา...” O_O


เฟลอร์อยากให้แน่ใจว่าไม่ได้หูฝาด ก็เวลาไปกินอาหารด้วยกันทีไร นายหมีสั่งมากินแทบจะหมดเมนูที่ทางร้านมี


“วันศุกร์ตอนบ่ายฉันว่าง ร้านไหนเธอเลือกเอาก็แล้วกัน”


ว่าแล้วก็ลุกเดินกลับไปที่รถโดยไม่สนใจว่าคนฟังจะว่างหรือเปล่า


เฟลอร์มองตามแผ่นหลังกว้างของคนที่เดินนำหน้าไปไกลพร้อมผิวปากสบายอารมณ์แล้วอยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ


นายหมีบ้า... เอาแต่ใจตัวเองชะมัด TT^TT