Bloggang.com : Gracie Lou Freebush : Something between Us [5]

Something between Us [5]

[ . . C l o s e . . ]

“เนี่ยะนะ..ปาร์ตี้ของนาย” ฮยุนจองโวยวายลั่นคอนโดหรูกลางเมืองของซวนซวน

มันยุติธรรมที่ไหน สามคนได้กินพิซซาหน้าชีสหนาฉ่ำเยิ้ม แต่เขากลับต้องกินสลัดชามโต

“นายจะกินก็ได้ แต่จะดีเร้อ” จื้อเหลียงลอยหน้าลอยหน้ากัดพิซซาคำโต ชีสยืดเป็นสายยาว ท่าทางเห็นแล้วน่าอัดเป็นที่สุด

“เสื้อผ้าของแบรนด์นี้เขาเน้นโชว์หุ่นเสียด้วยสิ แต่ก็อาจแปลกดีก็ได้นะ แทนที่จะเป็นกล้ามสวยๆกลับเป็นไขมันย้อยๆแทน”

ซวนซวนหันไปพยักพเยิดกับจื้อเหลียงอีกคน ทำให้ฮยุนจองหน้าคว่ำเข้าไปอีก

เขาเอาซ้อมจิ้มผักใส่ปากด้วยอาการกระแทกกระทั้น ปากก็ขมุบขมิบภาษาอังกฤษรัวเป็นไฟอย่างที่สองคนนั้นถึงได้ยินก็ไม่น่าจะฟังทัน

“เอ้า..นี่”

ชายหนุ่มตักมะเขือเทศชิ้นหนาสองสามชิ้นใส่ลงไปในจานของคนที่นั่งกินพิซซ่าไม่มีปากมีเสียง ก็เขาเห็นนี่นาว่าเจ้าหล่อนพยายามกลั้นยิ้มอยู่

ฉุน..ฉุน..ฉุน >.<

เฟลอร์เงยหน้าขึ้นมาแบบเหวอๆ

“กินคนเดียวมันไม่อร่อยอ่ะ... เป็นผู้หญิงกินมะเขือเทศเยอะดีกับสุขภาพผิวนะ”

ฮยุนจองทำเสียงน่าเชื่อถือเชียว

จื้อเหลียงที่ฟังอยู่อดรนทนไม่ได้ต้องเคาะกบาลน้องชายสุดที่รักไปหนึ่งทีด้วยความหมั่นไส้

“..โอ๊ย... นายนี่เอะอะก็ใช้กำลังอยู่เรื่อย ถ้าชั้นช้ำในตายไปแล้วนายจะไปถ่ายแบบแทนเรอะ”

“ไอ้...” จื้อเหลียงถอนหายใจ ไม่อยากต่อความยาวกะมัน

“ไม่ต้องไปสนใจมันหรอกเฟลอร์”

เด็กสาวยิ้มอ่อนๆแล้วก็ตักมะเขือเทศเข้าปาก ฮยุนจองได้ทีเลยยักคิ้วหลิ่วตาให้ผู้จัดการจอมโหดอย่างเป็นต่อ

ซวนซวนมองเฟลอร์แล้วก็ส่ายหน้า

ก้อเฟลอร์ไม่ชอบมะเขือเทศนี่นา... เฮ้อ...ให้มันได้อย่างนี้ทุกทีสิน่า

ระหว่างที่ซวนซวนล้างถ้วยชามและปฏิเสธความช่วยเหลืออย่างเด็ดขาด จื้อเหลียงก็เช็คตารางงานผ่านอินเทอร์เนต

“งาน..งาน.. งาน.. พรุ่งนี้ก็ต้องทำงานอีกแล้ว”

ฮยุนจองกล้าส่งเสียงดังเพราะนอกระเบียงอย่างนี้สองคนนั่นไม่มีทางได้ยิน

“คุณเบื่อเหรอ” เฟลอร์หันมาถาม ใบหน้ายิ้มน้อยๆ นับตั้งแต่วันแรกที่รู้จักกันมา เห็นชายหนุ่มทำงานแล้วค้านกับที่เจ้าตัวประกาศก้องอยู่ตอนนี้

ฮยุนจองสบตาเธอแล้วก็ยิ้ม

“ก็บ่นไปอย่างนั้นแหละ ฉันเลือกจะเดินทางนี้เองนี่ งานของฉันคือการทำให้ทุกคนมีความสุข ฉันเชื่อว่าถ้าความสุขมันมาจากข้างในทุกคนก็จะรับรู้ได้ ...ฉันอยากให้ทุกคนยิ้มไปพร้อมๆกับฉัน”

เฟลอร์แหงนหน้ายิ้มกับท้องฟ้า

ไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าเธอยิ้มกว้างขึ้นทุกวันนับจากที่รู้จักผู้ชายชื่อ.. ชิม ฮยุนจอง

การบินไปถ่ายแมกกาซีนที่ฮ่องกงทำให้ฮยุนจองเหนื่อยมาก ก็แน่ล่ะ เที่ยวบินออกแต่เช้ามืด ถึงที่นั่นราวสายๆ แล้วก็ต้องฝ่าวงล้อมของบรรดาแฟนๆที่มาให้กำลังใจ ถึงสตูดิโอก็ต้องรีบถ่ายทำเพราะข้อจำกัดเรื่องเวลา

ขอบคุณจื้อเหลียงและซวนซวนที่ไม่ยอมให้เขากินพิซซ่าหน้าชีสนั่น เพราะชุดที่เขาถ่ายทำแต่ละชุดในวันนี้เปิดเผยช่วงอกและกล้ามท้องแทบทุกชุด

การอยู่กลางแสงไฟที่ทั้งร้อนทั้งจ้าจนถึงค่ำไม่ใช่เรื่องสนุกสักนิด เขามีเวลากินอาหารแป๊บเดียวก็ต้องให้สัมภาษณ์ต่อ ถึงแม้จะเหนื่อยและง่วงจนตาแทบปิดแต่ก็ต้องยิ้มสดใสจนเกือบถึงหนึ่งนาฬิกาของวันใหม่

เขามีโอกาสแอบงีบในรถระหว่างเดินทางไปอีกสถานที่หนึ่งสำหรับถ่ายแบบให้กับแมกกาซีนอีกฉบับ

การแต่งหน้าแต่งตัวอย่างเป็นไปอย่างรีบเร่ง เพราะต้องให้ทันคอนเซ็ปวันใหม่ ลมตอนเช้าค่อนข้างเย็น แต่เขาต้องสวมเสื้อเชิ้ตบางๆเล่นน้ำทะเลและมีความสุขกับแสงอาทิตย์

เลิกกองตอนเที่ยงต้องรีบกลับมาให้ทันเครื่องเที่ยวบ่าย

ถึงห้องพักตอนหัวค่ำ ฮยุนจองก็ทิ้งตัวลงบนเตียงและหลับเป็นตายจนถึงสายของวันรุ่งขึ้น

02 มิถุนายน XX

ช่วยด้วย ฉันฝันร้าย TT_TT

~~Zimba~~

ภาพคนตัวเล็กๆสวมโรลเลอร์เบลดกำลังสปีดหนีคลื่นมะเขือเทศยักษ์ทำให้ฮยุนจองหัวเราะได้ เขาไม่เข้าใจว่ามันหมายความว่าอะไร แต่มันก็ทำให้เขาอารมณ์ดีล่ะน่า

“นี่..กินช้าๆหน่อยก็ได้ ไม่มีใครแย่งนายหรอกน่า”

ซวนซวนปรามเมื่อเห็นฮยุนจองสาวเส้นราเม็งเข้าปากอย่างเอาเป็นเอาตาย

“อ้ออนอันอิ๋วอี้อา... (ก็คนมันหิวนี่นา)”

ว่าแล้วก็ยกชามขึ้นซดน้ำซุปอีกโฮกใหญ่

บรรดาสาว (เทียม) ชาวคอสตูมทั้งหลายจ้องมองด้วยสายตาเอ็นดูและนึกอยากเป็นน้ำซุปไปตามๆกัน

“นี่ไม่กินเหรอ..ขอนะ” พูดปั๊บก็ถือวิสาสะคีบหมูชิ้นใหญ่ที่สุดในชามของเฟลอร์เข้าปากหน้าตาเฉย เจ้าของได้แต่มองตามอ้าปากค้าง

...ความเร็วมันผิดกัน T_T

“เพี๊ยะ...”

“โอ๊ย...ช่วยด้วยเจ๊ซวนจะฆ่าผ๊มมมมม….”

ฮยุนจองแหกปากโวยวายเกินจริงเพราะเห็นว่าในร้านมีแต่พวกเขา และเจ้าของก็คุ้นเคยกันดี

“เธอนี่มันเหลือเกินจริงๆ” ซวนซวนส่ายหน้าหลังสำเร็จโทษไปหนึ่งที

“ก็เฟลอร์เขาไม่กินนี่ ผู้หญิงน่ะเขาไม่กินมากหรอก เดี๋ยวอ้วนนนนนนน!!!!”

คำหลังเน้นเป็นพิเศษพร้อมเตรียมรับฝ่ามือพิฆาตโดยไว

“วุ้ยย...เอาของเจ๊อันก็ด้ายยยยย สำหรับฮยุนจองน่ะเจ๊เต็มใจเสมอ”

เจ๊อันอันคีบหมูในชามตัวเองส่งให้ ฮยุนจองก็ตอบแทนด้วยการส่งจูบให้หนึ่งที

คราวนี้ก็เกิดสงครามจิ้งหรีด กรี๊ดๆขอเอาบ้าง พ่อหนุ่มก็ตอบสนองความหวังดีของสาวๆทั้งหลายด้วยการส่งจูบอย่างทั่วถึงและกินจนพุงกาง

“คุณนี่เสน่ห์แรงจังนะ” เฟลอร์ชมเมื่อเดินเข้าบริษัทมาด้วยกัน

คนถูกชมยืดอกยิ้มรับอย่างภูมิใจ ทำหน้าประมาณว่า...

อ๋อ..มันแน่อยู่แล้วล่ะ

“พวกพี่ๆฉันน่ะหลงรักคุณทุกคนเลย”

ฮยุนจองยิ้มค้าง.. แกงค์นั้นอ่ะนะ O_O;;;

จะเอาคืนก็ไม่ทันแล้วเพราะยายตัวดีหนีเข้าห้องทำงานไปแล้ว ซวนซวนก็ยืนรอจะเข้าประชุมพร้อมกัน

ฝากไว้ก่อนเถอะ..ฮึ่ม!!

“ปิ๊นนนนน.. ปี๊นนนนนนนน..”

เสียงแตรรถดังข้างหู แล้วรถใหญ่คันคุ้นตาก็จอดเทียบข้างทาง

“วันนี้เลิกงานเร็วหรือเฟลอร์” จื้อเหลียงยื่นหน้ามาถามจากฝั่งคนขับ

“ค่ะ เหนื่อยกันมาหลายวันแล้ว วันนี้พี่ๆก็เลยปล่อยกลับบ้านเร็วเป็นพิเศษ ค่อยลุยกันต่อพรุ่งนี้”

“ขึ้นรถสิ เดี๋ยวพี่ไปส่ง”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ บ้านเฟลอร์อยู่ไกล”

“ก็ไม่ไกลกว่าที่พี่ต้องไปสักเท่าไหร่หรอก รีบขึ้นมาเถอะ แถวนี้จอดนานไม่ได้”

เฟลอร์จึงจำเป็นต้องขึ้นรถ ขึ้นมาแล้วถึงเห็นคนที่นอนอยู่เบาะหลัง

“เพิ่งไปงัดออกมาจากห้องอัด อดนอนมาสองสามคืนแล้ว วันนี้ก็...สภาพอย่างที่เห็นนี่แหละ เดี๋ยวพี่ขอส่งฮยุนจองก่อนนะ กลัวมันตายในรถ”

เฟลอร์หัวเราะคิก

ท่านอนดูไม่น่าสบายเท่าไหร่เพราะความสูงใหญ่ของเจ้าตัวเอง แต่เขาก็หลับสนิทจริงๆ ไม่อย่างนั้นก็คงว๊ากเอากับจื้อเหลียงแล้ว

ถึงอพาร์ทเมนท์หรูของฮยุนจอง จื้อเหลียงจอดรถแล้วก็ปลุกคนหลับ ปลุกอยู่สองสามครั้งเขาก็ตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงียแล้วลงจากรถเดินตามผู้จัดการอย่างว่าง่าย ท่าทางไม่รับรู้ว่ามีเธออยู่ด้วยซ้ำ

ฮยุนจองทำท่าจะทิ้งตัวบนโซฟาทันทีที่เข้าห้องได้แต่จื้อเหลียงรีบรั้งเขาไว้ก่อน

“ไปนอนข้างในห้องสิว้า”

“ฮื้ออออออออออ....” เขาทำเสียงขัดใจ

จื้อเหลียงต้องทั้งดึงทั้งลากตัวแสบเข้าไปในห้องอย่างทุลักทุเล เฟลอร์เห็นแล้วทั้งขำทั้งสงสาร

“โอ๊ย...ไอ้บ้า อย่าทิ้งลงมาทั้งตัวอย่างนี้สิวะ”

เฟลอร์รีบวิ่งเข้าไปช่วยรั้งฮยุนจองสุดแรงก่อนที่เขาจะเซทับจื้อเหลียง

“เหวออออออ......”

ร่างสูงใหญ่เอียงมาตามแรงดึงทำให้เฟลอร์เสียหลักไปชนขอบเตียงก่อนจะล้มลงบนที่นอนโดยมีร่างของฮยุนจองตามลงมาติดๆ

แม้จะมีที่นอนหนานุ่มรองรับแต่ร่างสูงหนักอึ้งที่ปะทะมาโดยแรงก็ทำให้เฟลอร์ถึงกับจุกนิ่งชะงักไปชั่วขณะ

จื้อเหลียงก็ตกใจเมื่อคว้าตัวฮยุนจองไว้ไม่ทัน

“ไอ้หมียักษ์ พลิกตัวมาทางนี้สิโว้ย”

แต่พอได้สติเขาก็รีบช่วยชีวิตเฟลอร์ทันที เขาใช้แรงทั้งหมดที่มีจับขาหน้าเจ้าหมีขาวตัวโตให้หันกลับมา แต่นายหมีทำเสียงคำรามในคอแล้วก็คว้าหมอนข้างนุ่มเข้ามากอดเสียเลย

... เฟลอร์ถึงกับตัวแข็งเมื่อปลายจมูกคมนั่นอยู่ห่างแก้มไม่ถึงครึ่งเซ็นต์ ลมหายใจอุ่นที่รินรดทำให้เกิดความรู้สึกหวิวๆในท้องอย่างประหลาด ...

คราวนี้จื้อเหลียงใช้ท่าไม้ตายสุดท้ายโดยการเอาเท้ายันตัวร่างหนานั้นแล้วดึงแขนที่พาดมาเต็มที่

เฟลอร์ก็พยายามดันตัวออกห่าง ทั้งแขนทั้งขาทำงานอย่างหนัก

กว่าจะรอดชีวิตออกมาได้ ทั้งสองคนก็เหนื่อยหอบ ส่วนตัวต้นเรื่องยังคงนอนหลับสบายโดยไม่ได้รู้สึกตัวเลยสักนิด

“เฟลอร์เป็นไงบ้าง กระดูกกระเดี้ยวหักบุบสลายตรงไหนบ้างหรือเปล่า”

จื้อเหลียงถามด้วยน้ำเสียงกึ่งฉุนกึ่งขัน เห็นใบหน้าที่ตะแคงแนบหมอนยิ้มน้อยๆนั่นแล้วจื้อเหลียงอยากยกเท้าขึ้นตื้บสักทีถ้าไม่นึกเห็นใจว่ามันอดนอนเป็นซอมบี้มาหลายวันแล้ว

“ก็มียอกๆหน่อยค่ะ ไม่เจ็บเท่าไหร่หรอก” เฟลอร์ยิ้มแห้งๆ ใจค่อยเต้นช้าลงหน่อยแล้วตอนนี้

“ถ้างั้นก็กลับเถอะ ทิ้งนายหมีไว้อย่างนี้ก่อน กว่าจะฟื้นก็คงพรุ่งนี้แหละ”

เช้าวันต่อมา...

“สวัสดีครับผมสาวๆ”

เสียงทุ้มมาก่อนที่ฮยุนจองจะยื่นหน้าผ่องใสเข้ามาในห้องฝ่ายคอสตูม

เฟลอร์ที่กำลังลงสีแบบเสื้อผ้าอยู่ชะงักกึก ไออุ่นที่ข้างแก้มเมื่อวานเหมือนจะยังไม่จางหาย ทำไงดีล่ะ..ไม่กล้าหันไปเผชิญหน้ากับเขาเวลานี้เลย

..ต้องทำตัวให้ยุ่งเข้าไว้ !!!

บรรดาสาวหว๊านหวานทั้งหลายคงไม่ยอมให้เขาฝ่าวงล้อมออกมาได้ง่ายนักหรอกน่า !! ....น้าาาาาาาา

Create Date : 28 กุมภาพันธ์ 2549

Last Update : 2 มีนาคม 2549 21:30:26 น.

0 comments

Counter : 406 Pageviews.