Group Blog All Blog
|
[fics]Lover *** Shinhwa's fic ตอนที่ 1 [fics]Lover *** Shinhwa's fic ตอนที่ 1  แนะนำตัวละคร Kim Dong Wan(คิม ดง วาน): ผู้ชายที่พยายามวิ่งหนีความรัก แต่สุดท้ายก็หนีไม่พ้น Mun Jung Hyuk aka Eric(มุน จอง ฮยอค หรือ เอริค) : คนที่ไม่เคยให้ความรักกับใคร มีแต่เป็นผู้รับความรักจากคนอื่น Shin Hye Sung(ชิน เฮ ซอง) :ชายที่อ่อนไหวต่อความรัก และต้องการค้นหาว่าใครคือคนที่เขารัก Andy(แอนดี้) :ผู้ที่มอบทั้งชีวิตและจิตใจให้กับคนที่เขารัก และทำทุกอย่างเพื่อให้ได้คนรักมาครอบครอง Park Jun Jin(จอน จิน) :สุภาพบุรุษที่ตกอยู่ในห้วงแห่งความรัก และยอมทำทุกอย่างเพื่อคนที่เขารักมีความสุข Lee Min Woo(อี มุน อู) :หนุ่มที่โดนความรักเผาผลาญจิตใจ พิษรักจากอดีตคนรัก Mun Sun Mi(มุน ซอน มี):น้องสาวของเอริค ที่ภายนอกน่ารัก อ่อนโยน แต่ภายในเธอซ่อนไว้ซึ่งปมแห่งอดีตที่รอวันสะสางกับอดีตคนรักเก่า Shin Mi Sung (ชิน มี ซอง) :น้องสาวสุดที่รักของ ชิน เฮ ซอง เธอผู้ที่ยอมทำทุกอย่างให้ได้คนที่เธอรัก ++++++++++ PROLOUGE:: Miss lover เพิ่งรู้ว่าเหนื่อยแค่ไหน ที่ต้องใช้ชีวิตลำพัง ฟ้าทุกเช้ามันอ้างว้าง ตั้งแต่เธอจากไป ชีวิตต้องเดินก็รู้ แต่ไม่รู้จะเดินเพื่อใคร ดาวบนฟ้าคว้ามาได้ ใครจะร่วมชื่นชม ยามค่ำคืนยังยืนมองขอบฟ้า เธอสบตากับฉันบ้างหรือเปล่า คิดถึงเธอ คนที่ดีที่สุด ถึงแม้ได้พูดในวันที่มันสาย ยังคงรักเธอ เธอได้ยินฉันไหม อยู่แห่งไหน หัวใจมีแต่เธอ เพิ่งรู้ว่ากอดมันหวาน เมื่อเธอนั้นไปไกลลับตา ใช้ทั้งสองมือไขว่คว้า คงไม่มีค่าใด ห้องน้อยของเธอกับฉัน ที่วันนั้นมันดูแคบไป เพิ่งจะรู้มันกว้างใหญ่ เกินจะนอนคนเดียว ยามค่ำคืนยังยืนมองขอบฟ้า เธอสบตากับฉันบ้างหรือเปล่า คิดถึงเธอ คนที่ดีที่สุด ถึงแม้ได้พูดในวันที่มันสาย ยังคงรักเธอ เธอได้ยินฉันไหม อยู่แห่งไหน หัวใจมีแต่เธอ คิดถึงเธอ...คนที่ดีที่สุด... ถึงแม้ได้พูด ในวันที่มันสาย ยังคงรักเธอ...เธอได้ยินฉันไหม... อยู่แห่งไหน หัวใจมีแต่เธอ ...ได้ยินไหม...คิดถึงเธอ... เสียงเพลง Miss lover ที่ดังอยู่ภายในคอนโดหรูย่านคัง นัมห้อง 2008 ภาพผู้ชายคนหนึ่งรูปร่างสูงโปร่งราว 180 เซนติเมตรแต่สิ่งที่ทำให้เขาดูโดดเด่นคือหน้าตาอันหล่อ เหลา จมูกโด่งรับกับปากปากและตาโตสวยแต่เต็มไปด้วยความเศร้าประกอบกับทำให้ชายในทีวีตอนนี้ดู มีเสน่ห์อย่างลึกซึ้งภาพจากหลายๆอิริยาบทของเขาประกอบกับเสียงเพลง Miss lover ....ภายใน ห้องอันว่างเปล่าไร้ซึ่งเงาของคนที่เปิดมันขึ้นมา ..... ร่างของหญิงสาวสูงโปร่งวัยยี่สิบต้นๆสวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าตัวหลวมทำให้เห็นช่วงขาเรียวสวยของ เธอ นั่งพิงผนังห้องน้ำปล่อยขาทอดยาวตามความกว้างของห้องที่เธอใช้เป็นที่ปลดปล่อยใจ ปล่อยให้ สายน้ำที่ไหลลงมาจากฝัวไหลผ่านตัวเธออย่างไม่รู้สึกถึงความหนาวเย็นจากมัน หรือ จากอากาศภาย นอกที่หนาวเหน็บดูได้จากหิมะที่กำลังตกลงมาอย่างต่อเนื่อง น้ำที่ไหลลงมาช่วยชำละล้างเลือดจากข้อมือซ้ายของเธอที่ยังไหลต่อเนื่อง เช่นเดียวกับน้ำตาที่ไหลรวมกับสายน้ำ ในขณะที่ลมหายใจเธอเริ่มจะขาดช่วง... ลงไปอย่าง ช้าช้า พี่คะ ซอน มีกำลังจะไปอยู่กับพี่ นะ.... คะ.................................................................... +++++++++++++++ตอนที่ 1+++++++++++++++ หญิงสาววัยยี่สิบต้นๆมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องทำ งาน ร่างสูงโปร่ง ผิวขาวผมยาวสลวยและดำขลับช่วยขับให้ผิวภายใต้ชุดสูทกระโปรงดูดีมีราคายิ่งผ่อง ขึ้นไปอีก เธอนิ่งและถอนหายใจก่อนจะตัดสินใจเคาะประตูเบาๆพร้อมกับเหลือบมองป้ายหน้าห้อง ประธาน กรรมการ มุน จอง ฮยอค ก่อนจะเปิดประตูเบาๆเข้าไปข้างใน ภาพที่เธอเห็นคือ ชายหนุ่มวัย 27 ปีนั่งหลับพิงเก้าอี้ทำงาน แม้ในยามหลับเขาก็ยังดูดีคงเป็นเพราะใบ หน้าที่ได้รูปแบบที่ผู้หญิงยังอิจฉา จมูกโด่ง ริมฝีปากบาง ผิวขาวและเนียนภายใต้เสื้อเชิ้ตสีฟ้าและสูทสี ดำยิ่งทำให้เธอไม่แปลกใจเลยว่าทำไมผู้ชายคนนี้ถึงเป็นที่ไฝ่ฝันของผู้หญิงหลายๆคนในสังคมไฮโซ หรือแม้กระทั่งดาราและนักร้องยังอดที่จะปลื้มเขาไม่ได้ แต่ใครจะรู้ว่าภายใต้ความหล่อเหลา มาดสุขุมเฉกเช่นนักธุรกิจทั่วไปกลับมีความเศร้าซ่อนไว้ในดวงตา ทีตอนนี้ปิดสนิทจากการหลับใหล ยิ่งมองก็ยิ่งทำให้ซอน มี ได้แต่ถอนใจ พี่ค่ะ พี่ชายค่ะ ซองมียืนเรียกพี่ชายตรงหน้าโต๊ะทำงานของเขาแม้จะเรียกแค่เบาๆแต่ก็ทำให้พี่ชายที่ แสนเย็นชาของเธอลืมตาขึ้นมามองเธอด้วยความเย็นชา มาแล้วเหรอ นั่งก่อนซิ เอริคพูดพลางเอามือซ้ายจับต้นคอนวดเบาๆเพื่อคลายความปวดร้าจากการ พิงเก้าอี้หลับหลังจากนั้นก็ลุกเอาแฟ้มที่ถือติดมามายังโซฟารับแขกด้านซ้ายของห้องทำงาน ขณะที่ซองมีเดินไปรินน้ำเย็นจากตู้เย็นด้านหลังห้องทำงานของประธานมุนมาให้ผู้อันเป็นที่รักของเธอ พี่ดูแผนการเทคโอเวอร์บริษัทสตาร์เอนเตอร์เทนเมนท์แล้วก็ถือว่าน่าสนใจนะแต่พี่อยากรู้ว่าทำไมเธอ จึงคิดว่าเราควรจะทำธุรกิจเกี่ยวกับค่ายเพลงและบริษัทรับดูแลศิลปินพวกนี้ซึ่งถือว่าไม่ใช่งานถนัดของ เรา เอริคพูดไปก้มหน้ามองแฟ้มเอกสารในมือไปโดยไม่เงยหน้ามองน้องสาวตัวเอง ซอน มี คิดว่าปัญหาของสตาร์ที่เป็นอยู่คือการบริหารภายในทำให้การเงินของบริษัทเกิดปัญหาขึ้นมา แต่สำหรับตัวศิลปินของค่ายนี้และการเติบโตของธุรกิจวงการบันเทิงนี้เป็นสิ่งที่จะโตแบบไม่หยุดยั้งค่ะ และแน่นอนว่าซอนมีมีแผนที่จะนำธุรกิจนี้มาต่อยอดกับธุรกิจโรงแรมของเราแน่นอนค่ะแต่ตอนนี้ขออุบ ไว้ก่อนนะค่ะพี่ เอริคเงยหน้ามองน้องสาวโดยไม่พูดอะไร เพราะในใจเขากำลังคิดว่าซอน มี เป็นเด็กที่น่ารักไม่ เคยทำตัวเหลวไหลเธอเรียนจบบริหารธุรกิจด้วยเกียรตินิยมอันดับ 1 ก่อนจะเข้ามาทำงานกับเขาที่บริษัทซึ่งด้วยเหตุผลนี้ไม่มีข้อโต้แย้งอะไรที่จะไม่เห็นด้วยกับแผน งานของเธอและเพื่อให้เธอได้เรียนรู้โลกของธุรกิจด้วยตัวเธอเอง โอเคพี่จะเจรจากับผู้บริหารของสตาร์ถ้าเขารับข้อเสนอในการเข้าไปบริหารของของเราพี่จะให้เธอไป คุมที่นั่นก็แล้วกัน ขอบคุณค่ะพี่ชาย ถ้าอย่างนั้นซอนมีขอตัวนะค่ะไม่รบกวนพี่แล้วค่ะ เดี๋ยว ผู้เป็นน้องสาวชะงักก่อนที่จะเอื้อมไปดึงลูกบิดประตูห้องทำงานของเอริค วันนี้เป็นวันเกิดเธอนี่นาพี่ไม่ได้เตรียมของขวัญให้นะแต่พี่จะถือว่าการซื้อสตาร์เป็นของขวัญวันเกิดเธอ ก็แล้วกันเพราะพี่รู้ว่าเธออยากได้มันแค่ไหน เอริคเน้นเสียงในช่วงท้ายประโยค ค่ะ ซองมีตอบพี่ชายและออกจากห้องไปอย่างครุ่นคิดเธอแปลกใจว่าทำไมพี่ชายคนเดียวของเธอที่ ไม่เคยดูแลเอาใจใส่เธอนอกจากเงินที่เขาไม่เคยให้เธอใช้จ่ายได้อย่างสบายมาตลอดตั้งแต่เรียนมัธยม ปลายจนจบปริญญาตรี ใช่ซินั่นถือว่าเป็นของขวัญวันเกิดที่แสนวิเศษสุดของเธอเลยเทียวการได้เป็นเจ้าของ สตาร์เอนเตอร์เทนเมนท์คือสิ่งที่ถือคิดและพี่ชายของเธอช่วยให้ฝันของเธอเป็นจริง วันเกิดที่เธอไม่ อยากจะให้มาถึง 16 กรกฎาคม ในรอบ 4 ปีที่ผ่านมาของเธอมันช่างเป็นวันที่หดหู่สำหรับเธอเพราะวันนี้เป็นวันที่เธอสูญเสียทั้งพ่อ แม่ และคนรักและความรู้สึกดีๆจากพี่ชายตัวเอง แต่เธอก็บอกกับใจตัวเองไว้ว่าเธอจะเอาคืนกับคนที่ทำ ให้เธอต้องสูญเสีย . . . ซอนมีมาที่นี่หรือเปล่าครับ ชายหนุ่มในชุดลำลองสบายๆแต่ดูดีมีสไตล์แม้ในยามดึกดื่นเกือบเที่ยงคืน จนทำให้ตกเป็นเป้าสายตาของสาวๆในผับที่นั่งดื่มแอลกอฮอลล์หน้าเคาน์เตอร์ที่เขาหยุดถามบริการถึง ซอนมีหรือแม้แต่สาวๆที่นั่งในมุมต่างๆของผับต่างก็ต้องเหลียวมองในความโดดเด่นและความหล่อ เหลาของผู้ชายคนนี้ ครับ อยู่ในห้องวีไอพี ครับ ยังไม่ทันที่บ๋อยหน้าเคาน์เตอร์จะพูดจบจอน จิน ก็เดินไปยังห้องวีไอพีที่ เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี จอน จินมาหยุดอยู่หน้าประตูห้องวีไอพีและมองผ่านช่องกระจกเล็กๆที่เจาะระดับสาย ตาทำให้เห็นบุคคลภายในห้องที่นั่งก้มหน้าทำให้ผมยาวสลวยลงมาปรกใบหน้าอันสวยงามและหมดจด ของเธอ ไหล่อันสั่นเทาของผู้หญิงเบื้องหน้าทำให้เขารู้ว่าเธอกำลังร้องไห้ จอน จินได้แต่มองเธอด้วยความ สงสารถึงสภาพของผู้หญิงที่เขารักยิ่งกว่าชีวิต ก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป ซอน มี ทำไมมาฉลองวันเกิดคนเดียวไม่โทรไปชวนพี่สักคำ จอนจินหวังว่าการชวนคุยของเขาจะทำ ให้ซอน มี หยุดร้องไห้ซะทีแต่เปล่าประโยชน์กลับไม่มีปฎิกิริยาตอบสนองจากฝ่ายตรงข้ามที่ยังร้องไห้ สะอึกสะอื้น ซอน มี พี่ว่าดึกแล้วกลับได้แล้วนะพี่มารับ จอนจินจับที่ต้นแขนซ้ายของซอนมี หวังจะพยุงให้เธอลุก ขึ้นแต่ซอนกลับจับข้อมือของคนที่เธอไว้ใจที่สุดแล้วซบหน้าร้องไห้กับมืออันอบอุ่นนั้น ทำให้จอนจิ นต้องจำยอมนั่งดูเธอร้องไห้ด้วยความสงสารซึ่งเขาเองก็ได้แต่ใช้มือลูบหัวเธออย่างปลอบโยน ใช่ซิ สิ่งที่พี่ทำได้ก็แค่การปลอบโยน พี่คงไม่สามารถเข้าไปแทนที่คนๆนั้นได้ จอน จิน ได้ แต่คิดในใจมองคนรักด้วยความเจ็บปวด 4 ปีที่ผ่านมาไม่ใช่ซิ เขารักเธอมากเกือบ 10 ปี แต่ 4 ปีที่เขาได้รับรู้และร่วมแบ่งปันความเจ็บปวดจากเธอยิ่งเห็นเธอทรมานแบบนี้เขาก็ยิ่งอยากรู้ว่า ผู้ชายคนที่ทิ้ง ซอน มี หญิงสาวที่เคยไร้เดียงสา สดใสน่ารัก แต่ปัจจุบันกลายเป็นเด็กร้ายเดียงสาที่สดใสและน่ารักภายในปิดบังไว้ซึ่งความแค้นและด้านมืดที่น่า กลัว ซอน มี จอนจินเรียกชื่อหญิงสาวเพื่อเรียกสติของเธอกลับคืนอีกครั้ง ซอน มี เงยหน้าขึ้นมาสบตาผู้ชายที่เธอรู้ดีแก่ใจว่าหลงรักเธอ ฉันจะขอร้องไห้ให้กับผู้ชายคนนี้เป็นครั้ง สุดท้ายเพราะอีกไม่นานฉันก็จะได้คืนความเจ็บปวดที่ฉันรับตลอด 4 ปีให้กับเขาเสียที เธอ หมายความว่ายังไงซอน มี พี่จะได้รู้คำตอบในเร็วๆนี้แหละค่ำ เรากลับกันเถอะค่ะ ไปคอนโดพี่นะค่ะ . . . จอนจินพยุงซอน มีขึ้นลิพท์ที่จอดรถชั้นใต้ดินของคอนโดหรูแถบย่านคนรวยของกรุง โซลภาพของทั้งคู่ตอนนี้ถ้าใครเห็นก็ต้องคิดว่าเป็นคู่รักที่ฝ่ายหญิงเมาถึงกับต้องพยุง หน้าของซองมีที่ซุกกับต้นคอของจอน จินที่ทำให้ผู้หญิงในผับนอกห้องวีไอพีถึงกับอิจฉาซอน มีตอน ที่จอนจินพาเธอออกมาจากผับเพราะอิจฉาที่เธอได้ซบไออุ่นของผู้ชายที่รูปร่างหน้าตาเพอร์เฟ็กต์เช่น เขา ทุกครั้งที่ซอน มี เมาหรือกลุ้มใจเธอมักจะมานอนหรือใช้ห้อง 2008 ของจอน จิน เป็นที่พักพิงเสมอเฉกเช่นคืนนี้ จอน จิน พยุงซอน มี มานอนที่เตียงในห้องนอน ถอดร้องเท้าส้นสูงออกจากปลายเท้าเธอเบาๆก่อนจะ เอื้อมมือไปดึงผ้าหุ่มคลุมกายให้กับเธอแต่ก็ถูกมือเล็กๆบางๆจับข้อมือทั้งสองของเขาไว้ก่อนที่ผู้หญิง ตรงหน้าจะลุกขึ้นนั่งและกระซิบข้างหูเขาว่า วันเกิดปีนี้ฉันขอมอบของขวัญให้พี่นะค่ะ เพราะพี่ให้ฉันมามากแล้ว โปรดติดตามตอนต่อไป........
|
|||||||||||
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [