(ต่อจากข้างบนค่ะ)


...


"มันย่อมาจากอะไรคะ? อลันหรือเปล่า?"


"ไม่ใช่ครับ"


"อองฟองเซ่ล่ะ?"


"อู้ฮู"


"เอ่อ... อัลออยดิอุส?"


"ไม่ถูก!"


"งั้น! อลัสแตร์"


"โห ไม่ ไม่ครับ"


"งั้นต้องเป็นอัลเบิร์ตแหง๋ ๆ"


ชายหนุ่มหัวเราะ "มันไม่ได้ย่อมาจากอะไรทั้งนั้นครับ แอลไลก็คือแอลไล"


แน็ตตี้จ้องหน้าเขาด้วยสีหน้างุนงง "เป็นไปได้ไงคะ?"


เขายักไหล่ "แม่เคยพูดบ่อย ๆ ว่าแม่คิดว่าผมปฏิสนธิขึ้นมาในตรอกเล็ก ๆ ตรงไหนสักแห่งน่ะครับ"


แน็ตตี้ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดนิ่งอยู่พักหนึ่งก่อนจะหยิกแขนคู่สนทนาหมับ "คุณหลอกฉันนี่!"


เขาแกล้งผงะถอยหลังเพื่อปกป้องตัวเองจากการถูกทำร้าย "ผมเปล่านะครับ นี่เรื่องจริงเลย สาบานได้! แม่เชื่อว่ามันเป็นซอยที่อยู่แถวด้านหลังของบาร์เหล้าที่ชื่อโรสแอนด์เคราน์ในเคสสิค"


"ฉันไม่เชื่อคุณหรอก"


แอลไลถอนใจเฮือกใหญ่ "ดูซิ ผมกำลังคิดว่าคุณไว้ใจผมแล้วเสียอีก"


"แน้! แล้วที่บอกว่า "คิดว่า" คุณปฏิสนธิขึ้นมาในตรอกนั่นมันหมายความว่าไง?"


"คือ เรื่องมันมีอยู่ว่าคืนนั้นแม่ผมเมามากไปหน่อย" คนเล่าออกท่าออกทางเหมือนกำลังกระดกขวดเหล้าขึ้นดื่ม "และคืนนั้นมันเป็นคืนที่อากาศปลอดโปร่งเป็นใจ และแม่ก็พบกับผู้ชายคนนั้น แล้วทั้งคู่ก็ เอ่อ คุณคงพอจะเดาเรื่องต่อจากนั้นได้"


"ในซอยนั่นน่ะนะ"


"ครับผม"


"แล้ว คุณแม่คุณรู้จักผู้ชายคนนั้นหรือเปล่าคะ?"


"แม่ก็ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่หรอกครับ เธอเล่าว่าพอจะจำหน้าเขาได้ แล้วก็" แอลไลหัวเราะ "แล้วก็รายละเอียดปลีกย่อยอื่น ๆ เว้นแต่จำชื่อเขาไม่ได้ แต่มันเป็นคืนแห่งความสุขคืนหนึ่งในชีวิตของแม่เลยนะครับ"


"งั้นคุณก็ไม่เคยพบหน้าพ่อ?" แน็ตตี้ถาม


"ไม่เคยครับ ตอนเป็นวัยรุ่นผมอยากรู้เรื่องพ่อมากเลย แต่กรณีของผมมันไม่เหมือนเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยง ผมเลยไม่มีข้อมูลในการตามหาเขา"


"น่าเศร้านะคะ"


"โอ้ ไม่รู้สิครับ แม่รักผมมาก คอยดูแลผมมาตลอด อีกอย่าง มันทำให้ผมมีเรื่องสนุก ๆ เล่าให้คนอื่นฟังด้วยไง"



ทั้งคู่เดินเคียงกันขึ้นบันไดขั้นเตี้ยที่สร้างเลียบน้ำตกจำลองเล็ก ๆ แล้วเข้าสู่แถวของผู้คนที่เดินกันขวักไขว่อีกครั้ง เมื่อทั้งสองเดินผ่านร้านใหญ่ที่วางขายงานไม้แกะสลักหลากหลายรูปแบบก็หยุดแวะชื่นชมความงดงามของงานฝีมือพื้นบ้านอันเรียบง่ายเหล่านั้น


"ฉันว่าฉันน่าจะซื้อของพวกนี้ไปฝากคนที่บ้านนะคะเนี่ย" แน็ตตี้ทำท่าครุ่นคิด


"นี่ครับ" แอลไลยื่นแมวไม้ขายาวมาให้ "ลองดมเนื้อไม้ดูสิครับ กลิ่นของมันหอมมากเลยนะ"


แน็ตตี้สูดลมหายใจเข้าลึก และกลิ่นหอมของไม้ทำให้เธอคิดถึงบรรยากาศของทะเลทรายยามค่ำ "จริงด้วยค่ะ หอมมาก"


แอลไลพยักหน้าสนับสนุนก่อนจะวางแมวไม้ลง เขาพยักเพยิดไปทางเจ้าของร้านที่กำลังสนทนาออกรสอยู่กับลูกค้าที่เป็นชายหนุ่มร่างสูงที่ทำท่าสนใจชิ้นงานที่แกะเป็นรูปนกกาและแมว "ถ้ามีโอกาสคุณน่าจะได้คุยกับคุณจอห์นนะครับ -เขามีความรู้รอบตัวดีมาก เคยเขียนหนังสือเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของควีนสแลนด์ด้วย เป็นเรื่องเกี่ยวกับการตั้งรกรากของคนที่นี่น่ะครับ ผมว่าเขาเป็นศิลปินแห่งท้องทุ่งตัวจริงเลยล่ะ"


แน็ตตี้ก้มลงพิจารณางานไม้ชิ้นเล็ก ๆ แล้วส่ายหน้า "ฉันคงทำงานแบบนี้ไม่ได้แน่ ๆ ค่ะ ขนาดจะต่อชั้นวางของเองยังทำไม่ได้เลย!"


แอลไลยักไหล่แล้วฉีกยิ้ม "บางทีจอห์นอาจจะวาดรูปลูกกวาดไม่เป็นก็ได้นะครับ โลกนี้มันคงมีการปรับสมดุลในตัวของมันเอง ทำให้แต่ละคนถนัดในงานแต่ละอย่าง และถ้าใครสามารถค้นพบได้ว่าตัวเองเก่งในงานด้านไหนแล้วนั่นถือว่าเป็นโชค"


แน็ตตี้ก้าวออกจากร้านโดยมีแอลไลเดินตามหลัง "งั้นคุณก็ถนัดด้านประวัติศาสตร์กับตำนานเก่าสิคะ" หญิงสาวแซว


แอลไลยักไหล่อีกครั้ง "แต่ผมว่าผมชอบงานดนตรีมากกว่า แต่ก็ยังไม่แน่ใจเท่าไหร่ บางทีอาจจะเป็นงานเขียน"


"แต่เท่าที่จำได้ ฉันว่าคุณเล่นกีต้าร์เก่งมาเลยนะ"


ชายหนุ่มหน้าแดง "คืนนั้นคุณเมานี่นา!"


แน็ตตี้ย่นจมูก "แค่มึน ๆ เองค่ะ แล้วฉันก็ได้ยินคุณเล่นก่อนที่จะเริ่มดื่มนะคะ"


"อ๋อ"



สองหนุ่มสาวแทรกตัวผ่านฝูงชนแล้วก้าวขึ้นไปยืนบนทางเท้าของถนนสายหลัก เหนือขึ้นไปตามถนนนั้นคือทางแยกอันพลุกพล่านโดยมีต้นไม้ใหญ่สองต้นยืนตระหง่านง้ำอยู่ และด้วยเหตุผลบางประการที่ภาพของต้นไม้นั้นทำให้ขนอ่อนตรงท้ายทอยของแอลไลลุกเกรียวขึ้นมาในทันที


แน็ตตี้สังเกตเห็นอาการชะงักงันของเขาและกำลังจะอ้าปากถามว่าเกิดอะไรขึ้น หากแต่มีคนกลุ่มใหญ่เบียดแทรกเข้ามาเสียก่อน ทำให้ความรู้สึกแปลกประหลาดนั้นหายวับไปโดยไม่เหลือไว้แม้แต่ความทรงจำ


ทั้งคู่ออกเดินไปตามถนนเพื่อกลับไปยังตำแหน่งที่แอลไลจอดรถทิ้งไว้โดยไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาอีก จนในที่สุดแน็ตตี้จึงเป็นฝ่ายพูดขึ้น


"คุณกริษาร้องเพลงเก่งนะคะ"


"ครับ เธอเป็นนักแสดงที่มีความเป็นธรรมชาติมากที่สุดคนหนึ่งที่ผมเคยร่วมงานด้วย เธอเยี่ยมมากจริง ๆ ครับ" แอลไลชมด้วยท่าทีกระตือรือร้น


ลูกโป่งแห่งความหวังที่ก่อตัวขึ้นในใจของแน็ตตี้อย่างช้า ๆ มาตลอดช่วงบ่ายแฟ่บหายไปในทันที แอลไลเป็นผู้ชายคนแรกในรอบหลายปีที่ทำให้เธอรู้สึกสบายใจเวลาที่ได้อยู่ใกล้ ๆ ไม่สิ ไม่ใช่แค่ความสบายใจ แต่เป็นความพึงพอใจมากกว่า และในขณะที่เขากำลังสรรเสริญเยินยอความเก่งกาจของสตรีอื่นออกมาต่อหน้า ทำให้แน็ตตี้รู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังอิจฉาผู้หญิงคนนั้นโดยหาเหตุผลมาอธิบายไม่ได้ว่าทำไม ทั้งที่ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผู้ชายคนนี้ก็ไม่ได้แสดงท่าทางเหมือนจะจีบหรือต้องการพัฒนาความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาให้มากเกินกว่าความเป็นเพื่อน แต่ถึงกระนั้น-


"คุณรู้ไหมว่าอะไรคือเรื่องที่น่าเศร้าที่สุด?" แอลไลถามขึ้นโดยไม่ทันสังเกตว่าหญิงสาวไม่ได้ฟังที่เขาเล่ามาเลย แน็ตตี้ส่ายหน้า "ก็เธอดันไปแต่งงานกับคนขับรถแท็กซี่ซื่อบื่อที่ชอบฟังดนตรีพอ ๆ กับหัวผักกาด แปลกดีที่ทั้งคู่ยังรักกันปานจะกลืนกิน"


แน็ตตี้เกือบจะกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่ ความรู้สึกโล่งอกโล่งใจที่ถาโถมเข้ามาอย่างรวดเร็วทำให้เธอถึงกับวิงเวียน จิตรกรสาวคว้าแขนคู่สนทนาไว้แล้วยึดให้เขาหยุดเดินอยู่กลางถนน "คืนนี้ทานอาหารเย็นด้วยกันนะคะ?" เธอถามขึ้นแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย รอยยิ้มเหยียดกว้างเต็มใบหน้า


ส่วนคนถูกถามทำหน้าแปลกใจสุดขีด "อะไรนะฮะ นี่คุณนัดเดทผมงั้นเหรอ?"


หญิงสาวทำเสียงฮึดฮัดแต่ยังคงยิ้มกว้าง "ก็ลองดูไม่เสียหายอะไรนี่"


แอลไลก้มหน้าลงมองปลายเท้าตัวเองด้วยความขัดเขิน ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเอาจริงเอาจัง "ตกลงครับ"


"ให้ฉันเป็นเจ้ามือนะคะ" หญิงสาวรีบชิงพูดต่อก่อนที่อีกฝ่ายจะทันประท้วง "หยุดเลยค่ะ ฉันขอยืนยันว่าจะเลี้ยงข้าวคุณ ถ้าคุณไม่อยากเห็นจิตรกรนิวลีนชื่อดังระดับโลกออกอาการอาละวาดฟาดหางล่ะก็ ฉันขอแนะนำให้คุณตอบตกลงตามที่ฉันเสนอดีกว่านะคะ"


"ก็ได้ครับ" ชายหนุ่มยิ้มน้อย ๆ "ที่ไหนดีครับ?"


แน็ตตี้ถอนหายใจ "คุณเป็นเจ้าถิ่นนี่ คุณเลือกมาแล้วกันค่ะ"


"โอเค อยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าล่ะครับ?"


"อืม เอาที่รสจัด ๆ หน่อยดีกว่า"


เขายิ้ม "ผมว่าผมต้องชอบคุณแน่ ๆ เลย"


"ขอให้จริงเถอะค่ะ" แน็ตตี้กระเซ้าแล้วควงแขนชายหนุ่มออกเดินกลับเข้าสู่ตัวเมือง









(จบบทที่ 17)



******************************


ต้นฉบับ : The Wild Reel โดย Paul Brandon (1st Edition)




******************************





...


ลิงค์ตอนเก่า ๆ ที่ตกขอบกระดานไปแล้วค่ะ

[1] Dream in a field of wild flowers : ความฝันกลางทุ่งดอกไม้ป่า

[2] The artist's craft : ฝีมือจิตรกร

[3] The wild reel : เพลงเต้นรำสุดเหวี่ยง

[4] The faerie lord : เจ้าเหนือหัวแห่งภูต

[5] Dream in an ancient forest : ความฝันกลางป่าโบราณ

[6] A timely invitation : คำเชิญที่มาถึงในเวลาเหมาะเจาะ

อ่า...เรื่องยาวเหมือนกันนะครับ...