สรรพสัตว์ทั้งหลายที่ต้องทนทุกข์ก็เพราะบารมีทั้ง 10 เหล่านี้ยังไม่เต็มเปียมในขันธสันดานจึงต้องเวียนวนอยู่ในวัฏสงสาร พากันได้รับความทุกข์ทรมานก็เพราะบารมียังอ่อน ถ้าผู้ใดบารมีแก่กล้าผู้นั้นก็อยู่เย็นเป็นสุข หายทุกข์ หายโศก หายภัย ไม่มีอันตรายใด ๆ มารบกวน ย่ำยีบีฑาได้ เพราะถูกบารมีของผู้นั้นตัดทอนไป โลกมนุษย์จึงเป็นภูมิแห่งการมาสั่งสมบารมีเท่านั้น

         ผู้ที่ลงมาจากสวรรค์แต่เดิม อยู่สวรรค์ก็สุขสบายอยู่แล้ว ไม่ต้องแสวงหาอาหาร ไม่ต้องขับถ่าย ไม่ต้องเจ็บปวด อยากได้อะไรก็นึกเอาสมดังปรารถนา แต่ยอมลงมาลำบากอย่างสุดแสนก็เพื่อ "สร้างบารมี" มาบ่มนิสัยดี ๆให้ทบรอบ หนาแน่น มั่นในสันดาน แต่ก็มีชาวสวรรค์เป็นอันมาก พอลงมากลับใฝ่หาความสุขสบายทางวัตถุ ทรัพย์สิน ลาภสักการะ ซึ่งเป็นของที่ทรามกว่าทิพย์สมบัติของตน ที่สละมาอย่างเทียบเทียมกันมิได้ เช่นนี้ก็เสียทีที่ลงมาเกิด แล้วจะสละความสบายมาเพื่ออะไร

         ส่วนผู้ที่ขึ้นมาจากอบาย ใช่ว่าได้โอกาสมาสุขสบาย แต่ได้โอกาสมาแก้ตัว หากมัวหลงเพลิดเพลินความสนุกสบายจนบารมีไม่มีมากพอจะไปล้มล้างนิสัยฝ่ายดำที่สั่งสมมา ก็ต้องย้อนกลับไปดื่มด่ำกับความทุกข์ต่ออีกนับกัปไม่ถ้วน

         ดังนั้น ผู้ใดไม่ว่ามาจากสวรรค์หรือนรก แต่บัดนี้ได้ยืนอยู่บนโลกมนุษย์แล้ว เมื่อความลำบากมาอยู่ตรงหน้าแต่เพื่อแลกมาซึ่ง "พระบารมี" ก็จงเร็วรี่รีบคว้าไว้เถิด เพราะความตายได้กลืนกินชีวิตเข้าไปทุกทีแล้ว!

 ทำทาง

สำหรับการฝึกนิสัยทั้ง 10 นี้ ถ้าหากเอาเลือดเนื้อและชีวิตเข้าแลกก็จะเป็นอุปบารมีและปรมัตถบารมีตามลำดับ จะได้นิสัยที่แนบแน่นฝังในใจอย่างยอดเยี่ยม เมื่อนิสัยทั้ง 10 อยู่ตัวสุกงอมเต็มที่ หากปรารถนาก็จะได้บรรลุพระสัพพัญุตญาณ เป็นกายมหาบุรุษผู้นาถะของโลกตลอดไป

         ดังความดำริของท่านสุเมธดาบ ผู้ถมหนทางที่เสด็จมาของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทีปังกรว่า..
"ก็ถ้าเราจะถมที่นี้ด้วยฤทธิ์ไซร้ ใจเราจะไม่ยินดีนัก เราควรรับใช้พระพุทธเจ้าด้วยกายของเรานี้แหละ ขณะเรานอนอยู่บนแผ่นดินก็คิดว่า วันนี้ถ้าเราปรารถนาพ้นจากทุกข์ก็จะเผากิเลสได้ แต่จะมีประโยชน์อะไรเล่าด้วยลูกผู้ชายที่มีรูปร่างแข็งแรงนี้ข้ามไปคนเดียว เราจะบรรลุพระสัพพัญุตญาณเป็นพระพุทธเจ้าให้ได้ เราจะพามนุษย์และเทวดาให้ข้ามฝังด้วยการกระทำอันยิ่งใหญ่ของเราเราเลือกเฟ้นจนได้เห็นทานบารมีเป็นทางใหญ่ข้อแรกที่ผู้แสวงหาคุณยิ่งใหญ่ประพฤติสืบมาแล้ว ท่านจงยึดทานบารมีเป็นข้อแรก จงให้ทานอย่าให้เหลือ ...

        จงอย่าเหลียวแลแม้ชีวิต รักษาศีลอย่างเดียว ..จงเห็นกามเป็นขื่อโซ่ตรวนดุจเรือนจำ ตั้งหน้ามุ่งออกบวชอย่างเดียว ..จงเข้าหาบัณฑิตแล้วถามปัญหาอย่าเว้นใครๆ ..จงยึดความเพียรให้มั่นในที่ทั้งปวง ..จงอดทนต่อความดูหมิ่นและนับถือของคนทั้งปวง ..จงอย่าพูดเท็จทั้งรู้ตัวแม้อั นีบาตจะฟาดบนกระหม่อม ..จงอย่าหวั่นไหวในความตั้งใจมั่นของตน ..จงเมตตาในคนที่เกื้อกูลและไม่เกื้อกูล ..จงมั่นคงในธรรมดุจตราชู เว้นความโกรธความยินดีในสุขทุกข์ทุกเมื่อ ..แล้วจะบรรลุพระสัมโพธิญาณ จะเป็นพระพุทธเจ้าได้ เครื่องบ่มโพธิญาณมีเพียงเท่านี้ เว้นบารมี 10 ธรรมเหล่าอื่นไม่มี"

        จากเรื่องทั้งหมดตั้งแต่ต้นมา พอจะเห็นได้แล้วว่า การสร้างบารมีมิอาจรอให้บุญหล่นทับ หรือรอให้ผู้มีฤทธิ์มอบบุญเต็มเปียมให้ แต่ต้องทำตนให้สมบูรณ์พร้อมด้วยคุณธรรมถ้ารอการมอบบุญให้กันได้ การสร้างบารมีมิใช่เป็นเรื่องสบายอย่างยิ่งหรอกหรือ เช่นนี้นับว่าไม่มีนักสร้างบารมีท่านใดหลุดออกนอกเส้นทางแน่แท้ แต่แท้ที่จริง เราเห็นประจักษ์แล้วว่า เส้นทางสายนี้ มีนักสร้างบารมีหลุดออกไปอยู่เรื่อย ๆ ไม่ขาดสาย กระทั่งนักสร้างบารมีที่ดูเหมือนมิน่าจะหลุดออก.. หากคุณธรรมไม่พรักพร้อมสักวันใดวันหนึ่ง ชาติใดชาติหนึ่ง อาจต้องถึงคราว!      

มุทิตา ยินดีกับผู้ทำความดี

 "บทฝึกนิสัย" เป็นสมบัติล้ำค่า หารู้ได้ยากในโลก ผู้ใดได้รับมาไว้ในใจเท่ากับได้สมบัติประจำตัวดั่งได้แก้วสารพัดนึก หากนำมาฝึกฝนจนเชี่ยวชำชาญก็จะเป็นอริยทรัพย์ติดตัวไปทุกภพทุกชาติ นับว่าเป็นสมบัติอันประเสริฐเลิศสุดโดยแท้ นักสร้างบารมีจึงไม่ควรประมาท ปล่อยให้สมบัติเหล่านี้หลุดลอยไป หรือให้ฝุ่นจับอับหมองควรหมั่นนึกถึงความตายไว้ให้มั่น แล้วพินิจดูว่า เราเอาอริยสมบัติเหล่านี้ไปได้เพียงใดหลังจากตายแล้วที่พึ่งของนักสร้างบารมีก็คือ "บารมี" โดยเฉพาะนักสร้างบารมีระดับพิเศษที่ประสงค์จะให้ตนมีบารมีแก่กล้าขึ้นเรื่อย ๆ ไม่หยุดยั้ง โดยยังไม่คิดยุติการสร้างบารมีเช่นพระอริยเจ้าทั้งหลาย แต่เลือกวิถีหยั่งเท้าสู่แดนอริยะแล้วสะสมบารมีในภูมิปุถุชนเป็นโคตรภูบุคคลเพื่อผจญมาร แม้จะเข้าถึงธรรมในกาลใด หากยังมีนิสัยไม่ดีอยู่ ธรรมะที่รู้เห็นก็รอคอยการเลือนหายได้ทุกขณะจิต

         แต่หากนิสัยดีมีพร้อม แม้ธรรมะที่เลือนหายก็พร้อมกลับมาได้อย่างมั่นคงในทุกสถาน ดังนั้นพึงสร้างนิสัยดี ๆไว้เป็นบารมีที่พึ่งแห่งตนเถิด ที่จะหาความมั่นคงอื่นใดนอกจาประการนี้หามีไม่เลยวิสัยนักสร้างบารมีทั้งหลายย่อมสำคัญเพียงว่า จักพอกพูนบารมีสั่งสมเรื่อยไปจนกว่าจะสำเร็จให้ได้ แม้จะผิดพลาดไปในระหว่างก็ตาม แต่จะไม่ละเลิกสร้างบารมีอย่างเด็ดขาดบารมีทั้ง 10 ปรากฏขึ้นแล้ว ท่านทั้งหลายจงมาในที่นี้โดยเร็วพลัน แล้วพากันถือเอาอาวุธ เพื่อต่อยุทธ์กับพญามารเถิด
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
เรียบเรียงโดย พระนพดล สิริวํโส

ที่มา: https://www.facebook.com/nop072/posts/688000258076256
ขอบคุณภาพและบทความ //www.winnews.tv/news/6030