แล้ว...ทำไม
Group Blog
 
<<
ตุลาคม 2549
1234567
891011121314
15161718192021
22232425262728
293031 
 
22 ตุลาคม 2549
 
All Blogs
 

อยากเป็นคนที่โชคดีกว่านี้ ...สักนิด


เรื่องมันเกิดขึ้นโดยมีผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึงเป็นชนวนนิดหน่อย(ล่ะมั๊ง) บวกกับอย่างอื่นบ้างทำให้กลับไปนึกถึงเรื่องเก่าๆ ที่เคยลืมไป และไม่ได้คิดถึงมันนานแล้ว

เรื่องมันเกิดจากผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึง ทำให้เรากลับมาสนใจเรื่องเกี่ยวกับจีนมากขึ้นเป็นพิเศษ ไม่นับหนังสือที่เรากำลังอ่าน หรือเรื่องที่เราชอบหรอกนะ แม้แต่หนังสือเล่มนั้น เราก้อซื้อก่อนที่จะเริ่มรู้จักกับผู้หญิงคนนี้นานมากพอสมควร แต่เรากลับเริ่มมีเวลาอ่าน ในช่วงเวลาไล่เลี่ยกับที่รู้จักผู้หญิงคนนี้พอดี เพราะผู้หญิงคนนี้ที่ทำให้เรา รู้สึกอยากฝึกเขียนจีนให้เป็นอีกครั้ง ไม่ถึงกับจะต้องอ่านออกพูดได้หรอก แค่เห็นแล้วเข้าใจความหมายก้อพอแล้ว และนั่น ก้อเป็นจุดเริ่มต้นจุดนึงที่ทำให้เรากลับมาคิดถึงคนคนนึง ...อีกครั้ง

เมื่อวานนี้ พี่สาวมาที่บ้าน ชวนออกไปกินข้าวเที่ยงกัน ที่ร้านอาหารจีนแห่งหนึ่ง ร้าน ถูกประดับประดาด้วย ภาพ จะเรียกว่าภาพได้ฤเปล่านะ มันคือ ตัวอักษรจีน บนแผ่นไม้ ตัวอักษรดำบนพื้นทอง มีลายตราประทับสีแดงกระจัดกระจายอยู่ ไม่รู้ว่าเขียนว่าอะไร แต่มันดูสวยดี สวยจนอยากทำแบบนั้นได้มั่ง ทั้งพี่สาวและพ่อบอกว่า มันเป็นลายมือ ใช้เวลาสั่งสมมาทั้งชีวิต ถ้าคิดจะเขียนให้สวยตอนนี้ ทำไม่ได้หรอก แต่ทำไมในใจกลับรู้สึกว่ามันเป็นลายเส้น เหมือนการวาดรูปออกมาซักรูปนึง การวาดรูปให้สวย ไม่น่าเกี่ยวกับระยะเวลาขนาดนั้น อาจเป็นเพราะเราอ่านมันไม่ออกก้อได้มั๊ง

หลังจากมื้อเที่ยง พี่สาวพาที่บ้านไปเยี่ยม พ่อของแฟนพี่สาว ที่โรงพยาบาล เค้าเป็นคุณตาแก่ๆ (ที่จริงน่าจะเทียบได้กับพ่อเนอะ) ที่ดูยังไงก้อรู้ว่าเป็นคนจีนแน่ๆ ที่นั่นเราได้นั่งอยู่ไกลออกมาภายในห้อง ที่เต็มไปด้วยหลืบมุม(ออกแบบมาได้ไม่ดีเลย) เรานั่งอยู่กับน้า คุยเรื่องเกี่ยวกับคนจีน ลามไปถึงเรื่องเกี่ยวกับงานศพ(ซึ่งที่จริงไม่ควรพูดถึงเลย แหะ แหะ)และนั่น ก้อเป็นจุดเริ่มต้น ที่ทำให้เรากลับไปคิดถึงคนคนนั้น

กงกง(พ่อของพ่อ) จากเราไปตอนที่เราอยู่ได้แค่ ป.2 ที่จริงแล้ว เราเคยเจอเค้าแค่ไม่กี่ครั้งเท่านั้น เราไม่ค่อยได้ไปที่บ้านนั้น เราเคยไปค้างที่นั่น ไม่น่าจะถึง 10 ครั้งเลยละมั๊ง ทุกครั้งกงกงจะมาเล่นกับเรา เค้าเป็นคนที่ตื่นเช้ามาก เท่าที่จำได้ เวลาเราไปค้าง เรามักตื่นเป็นคนแรกๆเสมอ แต่พอลงมาทีไร จะเห็นกงกงที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว นั่งอ่านหนังสือพิมพ์จีนอยู่ เราเคยพยายามตื่นให้เช้ากว่ากงกงอยู่ครั้งนึง เราดีใจมากที่ตื่นเช้ากว่า และเห็นกงกงเดินลงมาจากชั้นบน และมานั่งอ่านหนังสือพิมพ์ตามปกติ และแน่นอน เราทนความง่วงไม่ไหว กลับไปนอนต่อ (แหะแหะ) และทุกครั้งที่เราจะต้องกลับบ้านกงกงจะให้เงินเราก่อนกลับเสมอ เราจำไม่ได้หรอก ว่ามันมากแค่ไหน รู้แค่ว่าไม่เคยมีใครทำอย่างนั้นกับเรามาก่อน จะว่าไปเราก้อจำไม่ค่อยได้หรอกนะ แต่ที่จริงเราคงคุยกับกงกงไม่รู้เรื่องหรอก เค้าเป็นคนจีน คงพูดไทยได้นิดหน่อยถึงน้อยมากล่ะมั๊ง เรากลับพูดจีนไม่ได้เลยเรียกว่าไม่ได้เลยดีกว่า(แค่กินข้าว อาบน้ำ กินน้ำ ไม่อยากจะนับ) แต่ถึงจะพูดกันไม่รู้เรื่องเลยก้อเถอะ กงกงเป็นความทรงจำที่ดีของเราเสมอ เราสื่อสารกันยังไงนะ คนแก่กับเด็กคงไม่จำเป็นจะต้องพูดกันรู้เรื่องหรอกมั๊งที่จริง ทำให้เราแทบจะจำไม่ได้ว่าเราคุยกับเค้า ไม่รู้เรื่อง เลย ...แต่ในวันที่กงกงจากไป เราไม่มีน้ำตา อาจจะเพราะเรายังเด็กมั๊ง หรือเราอาจจะเป็นคนแบบนี้มาแต่เด็กแล้วก้อได้ แต่เรายังจำประโยคที่เราพูดตอนนั้นได้ดี "ถ้ากงกงไม่ตาย +++คงรวยแน่ๆเลยเนอะ เพราะกงกงให้เงิน+++ทุกครั้งเลย" ...คำพูดของเด็ก ตอนนั้นเราคงมองเห็นแค่นั้น แต่ในหลายๆปีให้หลัง เรากลับได้รู้ว่า สิ่งที่เราเสียไปนั้น ไม่ใช่แค่เงินจำนวนเล็กน้อยแค่นั้น หรือว่าเราสูญเสียญาติผู้ใหญ่ที่สำคัญไปคนนึง เราสูญเสียมากกว่านั้นมาก มากจนเราไม่อยากให้มันจบลงแบบนั้น

หลังจากเรื่องนั้น ผ่านมาหลายปี เราคงอยู่ซัก มัธยมแล้วละมั๊ง เรากลายเป็นเด็กที่ชอบวาดรูป และวันนึง เราไปค้นโต๊ะที่ห้องชั้นบน สิ่งที่เราเจอคือ ขวดหมึกและพู่กัน เราหยิบและเอามันลงมาข้างล่าง ถามว่าของใคร เราได้คำตอบว่า เป็นของ กงกง พ่อเล่าว่า กงกง เป็นคนเก่งมีความสามารถด้านศิลปะมาก วาดรูปด้วยพู่กันจีนได้สวย และเขียนตัวหนังสือจีนได้สวยงามมากๆ พ่อเล่าว่าครั้งนึง พ่อเอาสมุดที่กงกงเขียนไปที่โรงเรียนประถมมั๊ง ครูประจำชั้นเอาไปดู แล้วตกใจว่าเป็นลายมือที่สวยมาก และถามว่าใครเป็นคนเขียน แต่แล้วครูประจำชั้น กลับทำไม่รู้ไม่ชี้ ยึดเอาสมุดเล่มนั้นไปเป็นของตัวเองเฉยเลย ดูท่าทางจะเป็นเรื่องที่พ่อเจ็บใจมาก เพราะยังจำได้จนทุกวันนี้ และก้อเป็นเรื่องที่พิสูจน์ได้ว่า ลายมือของ กงกง นั้นสวยมากแค่ไหน สิ่งที่เรารู้ในตอนนั้น มีแค่นั้น ว่า กงกง เก่งด้านศิลปะ วาดรูป และเขียนหนังสือได้สวยมากแต่ถึงเราจะรู้แค่นั้น เราก้อเสียดายมาก มากจนอยากย้อนกลับไป อยากให้ กงกง อยู่กับเรานานมากกว่านี้ อยากให้ กงกง ได้ให้อะไรกับเรามากกว่านี้ มากกว่าเงินที่ให้เราทุกครั้งก่อนกลับบ้าน

หลังจากคราวนั้น เรายังคงกลับไปคิดถึง กงกง เป็นบางครั้ง จนเมื่อเราเข้ามหาลัย เราเคยคิดว่า เรากับกงกง น่าจะมีอะไรที่คล้ายกัน มากกว่าแค่ชอบวาดรูป หรือเรื่องศิลปะ ถึงมันจะเป็นแค่ความรู้สึก แต่ถ้ากงกงยังอยู่ เราจะได้รู้อะไรมากกว่านี้อีกนะ เพราะเรามารู้ทีหลังอีกว่า กงกง เป็นคนที่มีการศึกษาสูงมากพอสมควร กงกง ไม่น่าจะใช่คนที่เก่งแค่ด้านศิลปะ เท่าที่เราเห็น เรากับกงกง คงมีส่วนคล้ายกันมากกว่าที่เราเข้าใจตอนเด็กๆ แน่ๆ เรามั่นใจว่ามันจะเป็นอย่างนั้น

จนเมื่อวานนี้ เรากลับไปนึกถึง กงกง อีกครั้งเรากลับมองเห็นว่าถ้า กงกง ยังอยู่กับเราได้นานกว่านั้น มันจะดีแค่ไหน เรารู้สึกได้นะว่า เราคงสนิดกับ กงกง มากกว่าใครในบ้าน เพราะที่บ้านดูเหมือนจะไม่ค่อยมีใครสนใจเรื่องศิลปะซักเท่าไหร่เลย เหมือนจะมีแต่เราด้วยซ้ำ เราคงพูดได้มากขึ้นอีกภาษา เราคงเขียนจีนได้สวยอาจจะสวยมากๆอย่างที่เราอยากทำได้ในตอนนี้ เราคงวาดรูปด้วยพู่กันจีนได้ โดยไม่ต้องไปหาที่เรียนแล้วไม่ได้เรียนแบบตอนนั้น เราคงเป็นคนที่เก่งกว่านี้ในตอนนี้ จากมุมมองที่เราเห็นและจะได้รับรู้จากการที่เราจะได้คุยกับกงกง เราคงมีคนที่เป็นเหมือนพ่อเรามากขึ้นอีกคน

ถ้าเป็นไปได้ เราอยากให้กงกงอยู่กับเราไห้นานกว่านี้มากๆ เราอยากเป็นคนที่โชคดีกว่านี้ ...ซักนิด หรือถ้าเป็นไปได้ เราอยากกลับไปเสียใจให้มากกว่านั้นในวันนั้น เราอยาก กลับไป เป็นเด็กป.2 ...อีกครั้ง




 

Create Date : 22 ตุลาคม 2549
9 comments
Last Update : 22 ตุลาคม 2549 14:10:41 น.
Counter : 516 Pageviews.

 

สู้ๆนะคะ


ไม่รู้ว่าจะเขียนว่าอะไร ... อ่านแล้วเศร้า

เอาเปนว่า ....

นำอดีต มาสอน อนาคตนะคะ

สู้ๆนะ อุนต้า มาละ

 

โดย: OnNaNoKo 1 พฤศจิกายน 2549 3:06:55 น.  

 

อิอิอิ ขอบคุณค๊าบบบบ

ที่จริงมันก้อเป็นความทรงจำที่ดีมากๆเลยนะฮะ จะว่าไป
อิอิ

 

โดย: บุงบุง (อุนทามะ ) 2 พฤศจิกายน 2549 1:53:22 น.  

 

หวัดดีค่า
เศร้าๆจังเน้อ
นู๋อีฟก้อเพิ่งหัดเรียนภาษาจีนอยู่เหมือนกันค่ะ
อยากมีลายมือสวยๆ เหมือน กงกง จัง

 

โดย: เลดี้มาเฟีย 10 พฤศจิกายน 2549 10:23:28 น.  

 


อ่านแล้วเศร้าจังเลยนะคะ

ยังไงก็ถ้า กงกง รู้ ท่านคงดีจายอ่ะค่ะ

ที่คุณมีความรู้สึก และความทรงจำที่ดีกับท่าน

 

โดย: กระเพรากุ้งไข่เยี่ยวม้า (กระเพรากุ้งไข่เยี่ยวม้า ) 10 พฤศจิกายน 2549 17:25:52 น.  

 

นู๋อีฟฮะ ไว้มาสอนเขียนมั่งนิ อิอิ ขอบคุณที่แวะมาฮะ

คุณกระเพราอย่าเศร้าไปฮะ ที่จริงก้ออยากหาที่บ่นที่อื่นที่ไม่ใช่บล๊อกของ msn เฉยๆฮะ แหะ แหะ แต่ก้อขอบคุณนะฮะ อิอิอิ

 

โดย: บุงบุง (อุนทามะ ) 15 พฤศจิกายน 2549 20:21:59 น.  

 

อย่าอ่อนไหวตามอารมณ์ สู้ๆ

 

โดย: ผุ๋งผิ๋ง (ผุ๋งผิ๋ง ) 18 พฤศจิกายน 2549 12:09:00 น.  

 

เราก็มีอากงนะ แต่ท่านเสียตั้งแต่เรายังไม่เกิด ไม่สิต้องพูดว่า ตั้งแค่พ่อเรายังเด็กต่างหาก

 

โดย: นู๋อิน (intimacy ) 20 พฤศจิกายน 2549 1:31:14 น.  

 


.

 

โดย: สะใจ ฯ (สะใจโรคจิต ) 20 พฤศจิกายน 2549 1:34:32 น.  

 

อิอิอิ
ผุงผิงฮะ ไม่อ่อนไหวฮะ สู้ๆค๊าบบ เย่

นู๋อิน ไม่เป็นไรฮะ ยังมีญาติผู้ใหญ่อีกหลายคนฮะ อิอิอิ

สะใจ ทำไมจุดเดียวเลยอ่ะฮะ อย่าเพิ่งอึ้งฮะ อิอิอิ

 

โดย: อุนทามะ 20 พฤศจิกายน 2549 16:18:24 น.  

ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
  *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 


อุนทามะ
Location :
กรุงเทพ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




Friends' blogs
[Add อุนทามะ's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.