เพลงประกอบละครเรื่องกำลังใจ
เพลงนี้เคยฟังตอนเด็กๆประมาณ 14-15 ปีที่แล้ว เป็นเพลงประกอบละครเรื่องกำลังใจ ใครจำละครเรื่องนี้ได้บ้างรึเปล่า ฉายประมาณ5โมงเย็นได้ กลับมาจากโรงเรียนก็จะเปิดดูทุกที เราจำได้คร่าวๆว่าเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับการให้กำลังใจ รู้สึกนางเอกจะเป็นดีเจ คอยพูดให้กำลังใจคนฟังที่มีเรื่องเดือดร้อนที่โทรศัพท์เข้าไปหา เนื้อเรื่องเป็นยังไงจำไม่ได้แล้ว แต่เพลงเพลงนี้เราจำแม่นเลย
เพลงนี้เคยร้องเล่นๆกับเพื่อนตอนอยู่ม.ต้น ตอนนั้นอยู่วงโยธวาทิตของโรงเรียน ได้ไปเข้าค่ายเก็บตัวฝึกซ้อมต่างจังหวัด เข้าใจอารมณ์เด็กกรุงเทพฯออกต่างจังหวัดมั้ย หัวจิตหัวใจนี่มันลิงโลดฉุดไม่อยู่เอาเสียเลย ได้นั่งหลังรถปิคอัพของครูไปตลาดกับเพื่อนอีกคน เรามันก็คึกอะไรไม่รู้ร้องเพลงนี้ออกมาได้ เพื่อนเค้าว่าไม่เคยได้ยินเพลงนี้เลย พอได้เราร้องก็เลยอยากร้องบ้าง
ก็เลยสอนเค้าร้อง พร้อมทั้งคิดท่าใส่ลงไปได้ด้วยอีกแน่ะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกันนะ เป็น 10 ปีผ่านมา เพลงมันก็ไม่ได้มีให้ได้ยินอยู่บ่อยๆ อาจจะเรียกได้ว่ามันหายไปจากโลกเลยก็ได้ แต่เราก็ยังจำได้ เนื้อร้องแม่นทุกท่อน ทำนองก็ไม่มีเพี้ยนเลย เพลงนี้มันเข้าไปอยู่ในใจเราตั้งแต่ยังไม่ประสีประสาโน่นเลย
ตอนที่อยู่วงโยธวาทิต มีครูผู้ชายเป็นครูฝึกสอน เป็นครูที่เราเคารพรักสุดหัวใจ ถ้าใครอ่านเพชรพระอุมาก็ให้นึกถึง รพินทร์ ไพรวัลย์ ไว้ นั่นแหละ ครูคนนี้ไปแคสติ้งได้เลย
สิ่งที่ดีที่สุดของครูคือ ครูสร้างความนับถือตัวเองให้กับเรา ไม่ว่าครูจะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม แต่สีหน้าของครูยามเราหันไปสบตา มันมักจะทำให้เรารู้สึกว่าเราเป็นคนสำคัญของวงอยู่เสมอ รอยยิ้มแบบไม่เห็นฟันพร้อมกับกิริยาพยักหน้าน้อยๆให้กับเรา เราถือวิสาสะตีความว่า....อืม..เธอแน่มาก ยอดๆๆๆ...
ถ้าครูเรามาอ่านก็อาจจะขำนะ เฮ้ย...กูไม่ได้คิดอย่างนั้นนี่หว่า แต่จะอย่างไรก็ตาม รอยยิ้มนั้นมันก็สร้างความเป็นตัวตนในวันนี้ของเราขึ้นมาแล้วล่ะ มันคือกำลังใจของเรา กำลังใจที่คอยหนุนนำให้เราทำสิ่งต่างๆให้กับโลกในวันนี้ ขอบคุณนะคะ ...พี่เตี้ย....ครูนิวัฒ เลิศจรัญรัตน์ แห่ง SJC Band
ทำไมอยู่ดีๆใจมันกระหวัดไปถึงคืนวันเหล่านั้น กับหน้าของครูล่ะ นั่นก็เพราะว่า วันนี้เรามีใบหน้าเช่นนั้นให้แก่รุ่นน้องนักเรียนบัลเล่ย์ของเราโดยไม่รู้สึกตัว เราซ้อมอยู่ด้วยกัน เราเป็นรุ่นพี่ เค้าเป็นรุ่นน้อง แต่เค้ากระเสือกกระสนขึ้นมาเทียบชั้นพี่ๆได้ แม้ฝีมือจะยังไม่เท่า แต่ความพยายามเธอยอดมาก เราก็เลยหันไปสบตาแล้วพยักหน้าพร้อมกับยิ้มน้อยๆให้น้องเค้า ด้วยความหมายว่า ...อืม..เธอแน่มาก ยอดๆๆๆๆ... น้องเค้าก็ยิ้มหน้าบาน เชื่อว่าเค้าคงแปลความหมายออก
พอรู้สึกตัวว่ามีรอยยิ้มเช่นนั้นอยู่บนใบหน้า ใจมันก็นึกไปถึงครู นานแล้วนะที่ไม่มีใครมาพยักหน้านั้นให้เรา ความรู้สึกว่าเรายอดจริงๆนั้น มันไม่ค่อยมีแล้วเดี๋ยวนี้
คนบางคนเค้าไม่รู้ตัวหรอกนะว่าเค้ามีความสำคัญ เค้ายอด เค้าดี บางครั้งเราก็ต้องบอกเค้าบ้างนะ แค่รอยยิ้มนั้น มันก็สร้างชีวิตคนได้ รอยยิ้มของครูมันยังติดตา ในขณะที่รอยยิ้มของน้องมันยังติดใจ มันคงไม่เหลือบ่ากว่าแรงที่เราจะแจกรอยยิ้มเช่นนั้นให้กับน้องๆเราบ้าง เค้าจะได้มีความนับถือตนเอง เหมือนกับที่เราเคยได้รับมาก่อน
จึงขอฝากบทเพลงบทนี้ให้กับทุกคน และขอฝากรอยยิ้มนี้กลับไปให้ครูด้วยค่ะ ว่าครูยอดมากที่ทำให้เรามีรอยยิ้มให้กับน้องๆของเราได้
|