แต่กอดนั้น เราไม่เคยลืม

และวันนี้ ความคิดถึงที่โถมซัดร่างกายที่อ่อนเพลีย

ทำให้เราโหยหากอดนั้นอีกครั้ง

ทั้งที่รู้ มันไม่มีทางเป็นไปได้อีก

ขอบันทึกไว้ แทนความคิดถึง

เพราะเราไม่กล้าบอกเขาอีกแล้วว่า

เราคิดถึง

เราไม่ชอบถูกกอด มันร้อน

กับคนคนนี้ กอดแรกนั้นคือการทักทาย

มันเต็มไปด้วยความเก้อเขินและเหินห่าง

เรารู้จักกันมาเรื่อยๆ กอดอย่างห่างๆ มาเรื่อยๆ

จนวันหนึ่ง เขาบอกว่า 

"เธอน่าจะมีคนดูแลสักคนได้แล้วนะ"

แล้วกอดของเขาก็นานขึ้น

กอดทักทายของเราแน่นขึ้นทุกวัน

และกอดร่ำลาของเราก็นานขึ้นทุกวัน

และแถมด้วยการแอบ "หอม" แบบเร็วๆ 

ตรงแก้มบ้าง ไหล่ บ้าง หน้าผากบ้าง ผมบ้าง

แปลกที่กอดของเขามันไม่ร้อน มันอุ่นพอดี

ทั้งที่สิงคโปร์ก็เป็นเมืองร้อนตับแตกไม่แพ้ไทยเลย

อ้อ.. เรื่องนี้เกิดที่สิงคโปร์

วันหนึ่ง ชีวิตก็เล่นตลกใส่

รายละเอียดช่างมันเถอะ แต่มันทำให้ชีวิตสั่นไปทั้งชีวิต

สถานการณ์ทำให้เครียดและสิ้นหวัง

จนหัวใจสั่น ท้องว่างเปล่า มันโหวงไปหมด

เขามาที่บ้าน "Come, let me hug you."

กอดนั้นนานที่สุด มั่นคงที่สุด แข็งแรงที่สุด อบอุ่นที่สุด

เรายังสั่นอยู่ในอ้อมแขนเขา เขากอดจนเราหายสั่น

เขากอดจนเราหยุดร้องไห้

เขากอดเราอยู่ครึ่งชั่วโมง

แล้วเหตุการณ์วันนั้นเองก็พัดให้เรากับเขาไม่ได้กอดกันอีกต่อไป

ต่างคนต่างไป

จบไป

แต่กอดวันนั้น ไม่เคยลืม

มันไม่แปลกใช่ไหมที่เราจะตกหลุมรักใครสักคนเพราะกอดของเขา

เรื่องราวและความทรงจำต่างๆ อาจค่อยๆ เลือนหายไป

แต่กอดนั้นยังชัดเจน เหมือนมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน

Koi Hin .. คิดถึงนะ

I so miss you and that hug.

But there's no appropriate way at all to let you know.