11.. คำตอบ

การรอคอย

เวลาผ่านไปช้ามากๆ อยากกลับบ้านแล้ว มันจะมีบางช่วงเวลาที่เราเริ่มจะนับถอยหลัง และช่องวันในปฏิทินมีไว้ให้ขีดฆ่า ความสนุกเต็มดีกรีมันเหือดแห้งลงไปเร็วมากๆ เบื่อแล้วกับการรอคอย อยากกลับบ้านแล้ว อากาศหนาวจนเกินไป สังคมไม่คุ้นเคย ภาษาก็ฟังไม่ออก ข้าวของก็สุดจะแพง

การเข้าคลาสที่มันเคยสนุกมาทุกวัน ถึงวันนี้มันไม่สนุกแล้ว อีกสองวันจะต้องเดินทางต่อไปยังลักเซมเบิร์กเพื่อทำการออดิชั่นอีกที่ ชีวิตคนเรามันเท่านี้เองเหรอ ทำไมเราไม่อยู่บ้าน เราดิ้นรนออกมาทำไม ใช่ว่าที่บ้านจะไม่มีงานทำ แค่ทำใจให้รักมันเท่านั้นเอง ทำไม่ได้เหรอ คนที่มีทางเลือกมากจนเกินไป สุดท้ายอาจจะเลือกอะไรไม่ได้เลย เคยมีครูท่านหนึ่งเตือนเราไว้อย่างนี้

ฮึดหน่อยสิ เราทิ้งหลายอย่างมาเพื่อมาอยู่ตรงนี้ไม่ใช่เหรอ ทำไมจู่ๆ จิตถึงได้ฝ่อลงไปอย่างกะทันหันอย่างนี้นะ จะยอมทำตัวอย่างที่ใครหลายคนสบประมาทเราไว้เหรอ .. เธอมันทำอะไรก็ไม่จริงจัง เหลาะแหละ เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ

..ยอมเหรอ..

ไม่หรอก ไม่ยอม

ลมอัมสเตอร์ดัมพัดแรงสมกับเป็นเมืองกังหันลม หิมะวันก่อนวันนี้เปลี่ยนเป็นฝน ทำให้รู้ว่าหิมะตกดีกว่าตั้งเยอะ อย่างน้อยๆ เสื้อผ้าก็ไม่เปียก เรียนรู้อีกอย่างว่า ตอนหิมะละลายหนาวกว่าตอนหิมะตกอีก แปลกดีเนอะ

สองวันสุดท้ายในอัมสเตอร์ดัมเรายังคงไปเทคคลาสตามปกติ เสร็จแล้วก็เดินเล่นในตลาดนัด แวะซื้ออาหารแช่แข็งคุณภาพค่อนข้างดีที่ Albert Hijn แล้วมุ่งหน้ากลับโรงแรม แช่เสบียงที่ซื้อมาไว้ในตู้เย็นสำหรับแขกที่มาพัก แล้วก็นั่งแปะอยู่ในห้องอาหารนั่นแหละ

กำลังคิดว่าจะออกไปเที่ยว Sex Museum เย็นนี้ดีไหม หรือจะไปเที่ยว Coffee Shop Tour ดูเขาซื้อปุ๊นดูดเนื้อเป็นการเปิดหูเปิดตาดี ระหว่างคิดก็นั่งเล่นเกมส์ปลาเลี้ยวตามน้ำ (ไม่รู้ชื่อเกมส์นี่) ในไอโฟนไปด้วย แล้วเกมส์ก็สะดุด ปลาก็ว่ายชนขอบไปตามระเบียบ และสาเหตุของการสะดุดนี้ก็เนื่องจากมีอีเมล์เข้ามานั่นเอง

ใช่แล้ว, อีเมล์ที่เรารอคอยมันมาถึงแล้ว เชื่อไหมว่าจากที่ตั้งใจว่าจะไม่หวังๆๆ ถึงวันนี้รู้ตัวเลยนี่ความหวังเราพุ่งปรี๊ดชนิดที่เรียกว่า จนแม้แต่จะเปิดอีเมล์ยังไม่กล้า เลยกดปิดหน้าอีเมล์ทิ้งไปก่อน เปิดกลับไปที่เกมส์ปลาเกมส์เดิม จดจ่อ จดจ่อ จดจ่อ ต้องผ่านด่านนี้ให้ได้ นี่แน่ะ นี่แน่ะ เย่ ชนะแล้ว ด่านต่อไป เอาซี่ มาซี่ มาเลย

เย่ ชนะอีกแล้ว

ผ่านไปอีกด่าน

เล่นด่านต่อไป

ด่านต่อไปกลับแพ้

เล่นใหม่ แพ้..

แพ้อีกแล้ว

แพ้ก็ต้องเอาใหม่

เอาใหม่

เอาจนกว่าจะชนะนั่นแหละ

นี่แหละ อาการคนติดเกมส์

คำตอบ

เล่นไปเล่นมาฟ้ามืดไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ไม่ต้องไปแล้วทั้ง sex museum ทั้ง coffee shop tour นั่งเล่นเกมส์ต่อไปนี่แหละดีแล้ว เสียงโทรศัพท์ดัง พ่อส่งข้อความมาหานั่นเอง

“ผลออดิชั่นเป็นยังไงบ้าง รู้แพลนต่อไปรึยัง”

เรานั่งอ่านข้อความนั้นแล้วใจก็กระตุกคิด ตกลงแล้วเราออดิชั่นได้รึเปล่านี่ เล่นเกมส์มาตั้งนานสองนาน พร้อมจะเปิดอีเมล์ดูรึยังละนี่ เอาวะ ดูก็ดู เปิดหน้าอีเมล์ขึ้นมาอีกครั้งหลังจากผ่านไปราว 2 ชั่วโมงได้ เปิดมาแล้วก็อ่านผ่านๆ เหมือนกลัวจะได้ข้อมูล

ขอบคุณสำหรับ ... (อ่าน .. ผ่าน .. ผ่าน) ... ... (อ่าน .. ผ่าน .. ผ่าน) ... ... (อ่าน .. ผ่าน .. ผ่าน) ... ทุกคนที่เข้าร่วมล้วนมีความสามารถ ... (อ่าน .. ผ่าน .. ผ่าน) ... ... (อ่าน .. ผ่าน .. ผ่าน) ... เนื่องจากเรามองหานักเต้นที่มีคุณสมบัติที่เราต้องการจริงๆ ... (อ่าน .. ผ่าน .. ผ่าน) .. ... (อ่าน .. ผ่าน .. ผ่าน) ... อีกประการหนึ่ง เนื่องด้วยคุณไม่มีใบอนุญาตทำงาน ... (อ่าน .. ผ่าน .. ผ่าน) .. ... (อ่าน .. ผ่าน .. ผ่าน) ... ดังนั้น เราจึงขอแสดงความเสียใจที่ ... (ปิด!)

โอเค รู้แล้ว

เฮ้อ ให้ลุ้นมาซะตั้งนาน มันก็แค่นี้แหละ แค่นี้.. แค่นี้เหรอ

อื้ม ใช่, แค่นี้เอง

เอาละ พอ แล้วจะตอบพ่อยังไงดี ก็ตอบมันไปตามสิ่งที่พ่อถามนั่นแหละ

“อยู่ที่นี่อีกสองวันแล้วไปลักเซมเบิร์กต่อ”

“เหรอ ทางนั้นตอบมายัง”

“ตอบมาแล้ว ไม่ผ่านอย่างที่คาดไว้เลย” (ถ้าเป็นโทรศัพท์คงต้องพูดว่า พยายามทำเสียงร่าเริง)

“เหรอ อ้อ ดีแล้ว แล้วไปลักเซมเบิร์กยังไงล่ะ”

นั่น! ยังไม่ได้ซื้อตั๋วรถไฟเลย มัวแต่ลุ้นกับเรื่องออดิชั่นเนี่ยแหละ ไม่เป็นอันทำอะไรเลย

“ไปรถไฟ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปซื้อตั๋ว” บอกพ่อได้ที่ไหนว่าลืมซื้อ ต้องทำเป็นแพลนว่าจะซื้อพรุ่งนี้

“อ้อ โอเคๆ”

แล้วพ่อก็ชวนคุยเรื่องอื่น แต่ไม่มีเรื่องไหนรบกวนจิตใจมากเท่าเรื่องยายป่วยอีกแล้วล่ะ ยายป่วยนอนแซ่วอยู่บนเตียง พูดไม่ได้ กินไม่ได้ ลืมตาไม่ได้ มาเป็นปีแล้ว สังหรณ์บางอย่างบอกว่าบางทีการเข้าโรงพยาบาลของยายครั้งนี้อาจจะเป็นครั้งสุดท้าย

เข้านอนตอนกลางคืนด้วยจิตใจที่ไม่สงบสุขเอาเสียเลย ทั้งเรื่องยาย อีกทั้งเรื่องความผิดหวังที่เพิ่งเกิดขึ้นกับเรา ไม่ใช่ครั้งแรก และรู้.. มันจะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายด้วย แต่มันก็คงจะเหมือนกับเล่นเกมส์ละมั้ง

มีแพ้ มีชนะ

ชนะก็เล่นด่านต่อไป

แพ้ก็เล่นใหม่

เล่นใหม่ แพ้..

แพ้อีกแล้ว

แพ้ก็ต้องเอาใหม่

เอาใหม่

เอาจนกว่าจะชนะนั่นแหละ

ใช่ไหมชีวิต

ใจตอบว่าใช่ แต่ก็ใจนั่นแหละไม่เชื่อในคำว่าใช่ที่มันพูดออกเอง

เข้านอนคืนนี้ ..น้ำตาไหล..

แล้วพรุ่งนี้เราจะยิ้มอย่างนี้ .. อีกครั้ง

มาตกหลุมรักรอยยิ้มของตัวเองก็ที่นี่แหละ คนยุโรปยิ้มยาก เรากลายเป็นคนยิ้มเก่งไปเลย

ก็บรรยากาศมันเหงาจะตาย ด้านนอกโรงแรม หิมะไม่ตกแล้ว ตกเป็นฝนแทน หดหู่กว่าเดิม

ไอ้ที่นี่แหละที่อยากไป อด! หมดอารมณ์

นั่งเหงาๆ อยู่ในห้องอาหาร

จริงๆ มันน่ากินนะ แต่อารมณ์ไม่สดใส รูปเลยไม่สวยงาม โรตีอะไรสักอย่างจาก Albert Hijn

ซุปเห็ด จาก Albert Hijn อีกเช่นกัน อร่อยง่าย ราคาประหยัด

แอบถ่ายคนเขานั่งคุยกัน ณ จุดนี้จิตตก หดหู่ อยากมีเพื่อน ร้องไห้.. เฮ้อ.. คิดถึงยาย

นอนดีกว่า พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน

..

หลับฝันดีนะคะ ทุกคน

Create Date : 01 พฤษภาคม 2556		2 comments
Last Update : 1 พฤษภาคม 2556 22:54:28 น.
Counter : 900 Pageviews.
Share Tweet