เขียนถึงบ้านตุ๊กตา กับเพลง __"อย่าหยุดยั้ง"__ (โจ้ อัมรินทร์ เหลืองบริบูรณ์) มันมาอีกแล้ว จู่โจมอีกแล้วความรู้สึกแบบนี้ บางเรื่องที่รบกวนจิตใจมาเป็นสัปดาห์ที่สาม มันทำให้เราอยากจะร้องไห้ เห็นอะไรก็คิดถึงเรื่องนั้น จนต้องแอบถามตัวเองว่า แกเป็นบ้าอะไร อากาศก็แสนจะดี ลมก็พัดเย็นสบาย เรียนก็ไม่หนักหนาอะไร เทอมสุดท้ายแล้ว มันควรจะเป็นเวลาที่มีความสุขไม่ใช่เหรอ เคยเป็นกันไหม อยู่ๆก็ต่อมติสท์แตก อๆยู่เกิดไม่อยากจะเจอใครๆ ไม่อยากคุยกับใครซะดื้อๆ แต่กลับน่าแปลกที่เราไม่อยากจะกลับบ้าน เลิกเรียนตอน 2 ทุ่มกว่า แล้วก็ไปโต๋เต๋อยู่นอกบ้าน ก็ไม่พ้น Central World Plaza อีกแหละ ตั้งแต่โรงเรียนย้ายไปเปิดที่ตึกนี้ ก็แทบจะเป็นบ้านไปแล้ว วันนี้มันกลัวที่จะต้องอยู่คนเดียว ไม่กล้าอยู่ตามลำพัง มันแค่อยากจะลอยๆอยู่ท่ามกลางคนแปลกหน้า เพราะหวังว่ามันจะช่วยดึงเราออกจากเรื่องเศร้า ที่อยู่ดีๆเราก็เกิดเป็นบ้าฟุ้งซ่านขึ้นมาช่วงนี้ เอาของเข้าไปวางที่โรงเรียน ว่าจะนั่งอ่านหนังสือ แต่คนเยอะจัง ขี้เกียจคุย เลยออกมาเดินเล่นไปเรื่อยๆ แวะดูของเล่นร้าน the Sylvanian น่ารักจัง บ้านตุ๊กตาสวยๆแบบที่เราอยากได้ตอนเด็กๆ คุณแม่กระต่าย คุณพ่อบีเวอร์ แล้วก็สัตว์น้อยใหญ่มากมาย ของเล่นเด็กๆนี่มันสวยจังเลย โลกของเด็กๆมีแต่ความสวยงาม เพราะพวกผู้ใหญ่ต้องการให้เขารู้จักด้านนั้นของชีวิต ด้านที่มีแต่ความรัก มีแต่ความสวยงาม มีแต่คุณธรรมความดี บ้าน ครอบครัว ความรัก และสังคมในความคิดของพวกเขา มันคือโลกตุ๊กตาดีๆนี่เอง ทำไมเราไม่บอกเขาแต่เนิ่นๆนะ ทำไมเราไม่บอกให้เขารู้ ทำไมเราไม่เตรียมเขาให้พร้อมเสียตั้งแต่ยังเล็ก จะมีผู้ใหญ่คนไหนสอนเขาไหมหนอ คงไม่มีใครใจร้ายอย่างนั้นแน่ เราต่างก็พยายามที่จะรักษาความสวยงาม ให้คงอยู่ในความคิดความฝันของพวกเขาให้ยาวนานที่สุด มันก็เป็นไปแบบนี้ ช่วยไม่ได้จริงๆ คืนนี้เหลือเวลาให้นอนอีกไม่มากแล้ว แล้วพรุ่งนี้เช้าก็ต้องไปแสดงละครต่อหน้าเด็กๆอนุบาลอีกครั้ง แสดงให้เด็กๆเห็นว่า โลกนี้ช่างสวยงาม และให้พวกเขาเห็นว่า ครูของเขาช่างแสนดีและความสุขเสียจริง อย่าหยุดยั้ง (โจ้ อัมรินทร์ เหลืองบริบูรณ์) อย่าไปแคร์ถึงเรื่องราวในครั้งก่อน อย่ามัวนอนเศร้าโศกศัลย์เมื่อช้ำใจ ก็ลองคิดใคร่ครวญมันคุ้มกันหรือเปล่า ตัดอกตัดใจบ้างเถิดหนาคนดี เธอบางคนยังยึดมั่นภายในใจ ซ่อนเก็บความเจ็บไว้ ใครบ้างไหมเข้าใจเธอ มียังมีคนอื่นเข้าใจเธอยังมี อย่าสับสนอย่ากังวลร้องไห้ไปทำไม ทิ้งไว้ในอดีต อยู่แห่งไหนหรือเป็นใครเมื่อช้ำโศก ใช่เพียงตัวเราที่อับเฉายับเยิน ชีวิตของคนเราต้องพบทางหลายอย่าง มีสุขสมหวังมีปวดร้าวปนเป * วันเวลาที่แสนเศร้าคงจางไป ไม่นานความสดใสที่เธอหวังคงคืนมา โอ้พรอันใดศักดิ์สิทธิ์เพียงไหนจงบันดาล สู่แดนดินแด่ตัวเธอผู้ช้ำตรมในดวงใจ ให้หายความจาบัลย์ ** ต่อแต่นี้หัวใจเธอมีเพียงความสบายใจ เธอเปี่ยมล้นด้วยพลังที่เธอสร้างขึ้นมาใหม่ ด้วยใจ และเธอก็เข้าใจสิ่งที่แล้วพลาดพลั้งไป เธอเข้าใจ อย่า อย่าหยุดยั้งก้าวไปยังสิ่งที่หมาย ที่เธอใฝ่และฝันให้สมหวังดังใจปอง โอ้เธอ ขอบคุณที่เคยร้องเพลงนี้ไว้ ด้วยความระลึกถึง คิดถึงเหลือเกิน   Create Date : 01 พฤศจิกายน 2550 10 comments Last Update : 1 พฤศจิกายน 2550 1:43:08 น. Counter : 1444 Pageviews. Share Tweet

ni...you ok na? takecare la. hv a good day tomorrow.   โดย: KS IP: 212.219.118.170 1 พฤศจิกายน 2550 1:51:58 น.

ยิ่งฟังเพลงนี้ ยิ่งคิดถึงพี่โจ้ครับ แวะมาชวนไปชิม Children Set สวยๆ อร่อยๆ ด้วยกันครับ อยากชิม เชิญคลิกที่รูปได้เลย   โดย: มิสเตอร์ฮอง 1 พฤศจิกายน 2550 2:07:00 น.

หวัดดียามเช้าครับ ขอบคุณครับสำหรับ ....ว่าที่คุณพ่อ อิอิอิ ฟังแล้วเขินๆครับ ไม่คุ้ยเลย ยังไม่คุ้น อิอิอิ   โดย: กะว่าก๋า (กะว่าก๋า ) 1 พฤศจิกายน 2550 8:04:55 น.

ต่อมติสท์กับต่อมเหงามันอยู่ใกล้กัน มักจะแตกคู่กันทุกทีเลย อยู่กับเด็ก บางทีก็ทำให้เราสบายใจมากกว่าอยู่กับผู้ใหญ่นะผมว่า ไม่ต้องมานั่งใส่หน้ากากดี   โดย: เพราะผมไม่มี Time Machine 2 พฤศจิกายน 2550 0:28:24 น.

บางช่วงบางอารมณ์ก็มีอาการแบบนี้เหมือนกันค่ะ แต่ว่าก็พยายามจะขจัดอาการเหล่านี้ไม่ให้อยู่นาน ๆ.... เด็กเป็นอะไรที่บริสุทธิ์ การแต่งแต้มสีสันที่ดีให้ เป็นการทำให้มุมมองดีแปลกใหม่ แต่อีกมุมหนึ่งเราก็ต้องสอนในสิ่งที่ไม่ดีให้เรียนรู้เช่นกัน เพื่อที่จะอยู่เผชิญกับโลกใบนี้ได้ สุขสันต์วันศุกร์สุดสัปดาห์ค่ะ ขอให้มีสิ่งดี ๆ เข้ามาทำให้ชีวิตสดชื่นนะคะ   โดย: วันวานที่ผ่านมา 2 พฤศจิกายน 2550 15:51:41 น.

กำลังจะมีคอนเสิด รำลึกถึงพี่โจ้ พอสค่ะ The Memories of Joe Pause ในวันเสาร์ที่ 15 ธันวาคม 2550 ณ รอยัล พารากอนฮอลล์ สยามพารากอน โดยศิลปินชั้นนำ ระดับ Miracle of voice ที่มาร่วมในคอนเสิร์ตครั้งนี้ เพื่อเป็นการร่วมรำลึกและร่วมคิดถึงนักร้องน้ำเสียงมหัศจรรย์ และร่วมถ่ายทอดบทเพลงรักของ “โจ้ วงพอส” คุณวิยะดา โกมารกุล ณ นคร คุณป๊อด โมเดิร์นด็อก คุณรัดเกล้า อามระดิษ คุณนภ พรชำนิ คุณน้อย วงพรู คุณโป้ โยคีเพลย์บอย และคุณบอย ตรัย ลองเข้าไปดูในนี้นะคะ //www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C5974271/C5974271.html   โดย: This road is mine 4 พฤศจิกายน 2550 1:42:59 น.

อยากไปค่ะ ดูท่าทีก่อน   โดย: This road is mine 4 พฤศจิกายน 2550 9:23:03 น.

เราเป็นบ่อยเลยจ๊ะมี่ ไม่ผิดที่จะเป็นนะ แค่เราต้องรู้ว่า เราควรจะจัดการกับมันยังไง เราก็เคยสอนเด็กนะ โลกของเค้า มีแต่ความสุข ความสดใสจริงๆแหละ แล้วบางที ก็ทำให้เรากลับมาคิดเหมือนกันว่า ถ้าเรามองโลกในแง่สดใส มองโลกเหมือนเด็กมอง ซักวัน ชีวิตเราจะมีความสุขมากขึ้นไหม บางทีเราก็กดดันตัวเองมากเกินไปนะจ๊ะ ปล่อยให้ทุกอย่างไปตามครรลองที่มันควรจะเป็นบ้าง อย่าไปคาดหวังกับทุกสิ่ง อย่าไปตั้งเป้าว่า ทุกอย่างต้องเป็นดั่งใจหมาย การปล่อยวาง ไม่น่าเชื่อ แต่ก็ต้องเชื่อแหละ มันทำให้เราแข็งแรงขึ้นได้ อย่าเศร้านานนะจ๊ะ มีไรก็ระบายออกมา อย่าเก็บไว้คนเดียว เพื่อนคนนี้เป็นห่วงจ๊ะ   โดย: Gades 5 พฤศจิกายน 2550 5:01:46 น.

ต่อมติสต์แตกเหรอ เนตรเป็นออกบ่อย ไม่อ่านหนังสือซะงั้นอ่ะ ทั้งๆที่ก็รู้ว่าไม่ได้.... มีทั้งอยากอยู่คนเดียว และไม่อยากอยู่คนเดียว ...... บางทีสิ่งที่คนมองเข้ามา มันอาจไม่เหมือนกับความจริงที่เป็นก็ได้ อย่าคิดมากดิ่   โดย: เนตร IP: 58.136.51.238 5 พฤศจิกายน 2550 22:27:47 น.

เพราะมากๆๆ คิดถึงพี่โจ้   โดย: Puchido(ไม่ได้ล๊อคอิน) IP: 124.121.175.214 3 ธันวาคม 2550 15:03:48 น.