ใบเตย...ใบตอง....เด็กน้อยของครู

เด็กน้อยของครู
ในวันแรกที่ครูได้รู้จัก ใบเตย และใบตอง
หนูทั้ง 2 คนในวันนั้นเป็นเด็กที่ซึมเศร้าเสียจนครูสะท้านใจ
ครูได้รับทราบมาว่า หนูเพิ่งเสียคุณแม่ของหนูไป
ในขณะที่หนูเพิ่งจะ 4-5 ขวบเท่านั้น
ซึ่งเป็นช่วงที่หนูต้องการ “แม่” อย่างมาก

หนูมาเรียนบ้าง ขาดเรียนบ้าง ซึมๆเหงาๆ ไม่พูดกับใคร
สอนอะไร ให้ทำอะไรก็ทำได้
เรียนก็ดี สอบก็ได้ที่ 1 มาตลอดทั้ง 2 คน
แต่ดูจะไม่มีความสุขในการทำสิ่งใดๆเลย

จนครูได้มาพบหนู และได้เอาเสียงเพลง
และมนต์เสน่ห์ของการเต้นบัลเล่ต์มาให้หนูได้สัมผัส
ครูแทบไม่อยากเชื่อว่า มันจะเปลี่ยนหนูไปได้มากเพียงนี้
หนูเล่นกับครู แหย่ครู ดื้อและซนกับครูเหมือนเพื่อนๆแล้ว

ใบเตย.....
ครูรู้ว่าหนูมีความสุขมากมายเพียงไรที่ถึงเวลาเรียนบัลเล่ต์
หนูจะรีบวิ่งเข้าที่ก่อนใครๆ ยืดตัว เชิดหน้า เก็บก้น เก็บพุง
ครูแอบเห็นตลอดเวลาที่ครูกำลังสอนเพื่อนหนูอยู่
ว่าหนูจะคอยแอบฟังครูตลอด และลองทำตามดูบ้าง
มันเป็นเรื่องอัศจรรย์สำหรับครูจริงๆ

ใบตอง.....
หนูเปลี่ยนไปเป็นอีกคนทันทีที่หนูนั่งอยู่หน้าเปียโน
เสียงใสๆที่ร้องโน้ตเพลงตรงหน้าอย่างตั้งใจนั้น
หนูไม่เคยยอมให้มันเล็ดลอดหลุดออกจากลำคอเลย
ถ้าไม่ใช่เป็นที่ห้องดนตรี หน้าเปียโนตัวนั้น
และครูก็ไม่เคยเห็นความมั่นใจของหนูที่ใด
จะเต็มเปี่ยมเท่ากับที่ครูเห็นจากนิ้วน้อยๆของหนูบนคีย์บอร์ด

ครูดีใจเหลือเกินที่ครูมีส่วนอย่างมากในการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้
มันเป็นความภูมิใจที่คนคนหนึ่ง ที่เพิ่งจะเลยวัยรุ่นมาได้ไม่นานพึงจะมี
มันเป็นสำนึกอะไรบางอย่างที่กระแทกเข้าเต็มรัก ให้ครูรู้สึกถึงคำว่าครู
หนูทั้ง 2 คน ทำให้ครูรู้สึกว่าครูเป็นครู และเรียกตัวเองว่าครูได้อย่างเต็มคำ

วันนี้....
ครูทำลูกศิษย์ตัวน้อยๆของครูต้องเสียน้ำตา
ครูขอโทษนะลูก ...ใบเตย....ครูขอโทษจริงๆ
วันนี้ครูไม่สบาย และหงุดหงิดไปบ้าง
ครูกลัวเหลือเกินว่า มันเป็นการกดให้ตัวตนของหนูที่ครูบรรจงดึงออกมานั้น
ต้องหดกลับเข้าไปอยู่ในความเศร้าหมองอีกครั้ง
อย่าให้มันเป็นเช่นนั้นนะลูกนะ ให้โอกาสครูเถอะ
และครูจะไม่ทำมันอีก ครูสัญญา

อีกสิ่งหนึ่งที่ครูจะไม่มีวันลืมเลย ก็คือภาพที่ครูได้เห็นวันนี้
ใบเตย....หนูสะอึกสะอื้นร้องไห้จนตัวโยน
ใบตอง....หนูดึงใบเตยเข้ามากอด หนูลูบหัวฝาแฝดของหนู
หนูเอาแก้มแนบกับใบหน้าเปื้อนน้ำตานั้น
หนูใช้ภาษากายทุกอย่างเท่าที่จะนึกออกเพื่อปลอบประโลม
พระเจ้าช่วย ครูไม่อยากจะเชื่อว่า หนูอายุ 5 ขวบ
ความเอื้ออาทรของหนูมันมากมายเสียจน
โครงการเอื้ออาทรบ้าบอคอแตกของพวกผู้ใหญ่มันกลายเป็นเศษฝุ่น
ที่รังแต่จะปลิวเข้าตาให้แสบ ให้ระคาย

เด็กน้อยของครูเอ๋ย....จงเก็บความงดงามเหล่านี้ไว้ให้นานเท่านานเถิด
อย่าให้ความเติบโตทำลายความรักอันสวยงามนั้นลงนะลูก

ครูรักหนูมากนะ...นางฟ้าน้อยๆของครู

ใบเตย(ซ้าย) ใบตอง(ขวา)

Create Date : 26 พฤศจิกายน 2548		3 comments
Last Update : 21 มกราคม 2549 16:32:24 น.
Counter : 2070 Pageviews.
Share Tweet