ความรู้สึกที่ซ่อนเร้น
แย่แล้วมั้ง เบื่อจังเลย มาขอบ่นๆอะไรในนี้หน่อย บ่นในเวลาทำงานเนี่ยแหละ ทั้งๆที่ดีใจนะที่ได้เข้ามาอยู่ในนี้ แต่ว่า...อีกแล้ว คำถามเดิม มันไม่ใช่ หรือเราเองที่ไม่อดทน หงุดหงิดจังกับสิ่งที่เกิดขึ้น เราอัตตาสูง อีโก้จัด รู้ตัวอยู่แล้ว แล้วก้เตรียมใจไว้แล้ว ว่าความรู้สึกอย่างนี้ต้องเกิดขึ้น
...เราไม่ใช่เด็กๆน่ะนะ...
เปล่า ไม่ได้จะทำตัวแก่ หรือว่าอะไร แต่รู้สึกเหมือนตอนเข้ามหาลัยใหม่ๆ ว่าเฮ้ย...นี่เราทำอะไรอยู่เนี่ย ไม่ เราไม่ได้หมายความว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ ตรงข้าม เรารู้ว่าเรากำลังฝึกทำอะไรจริงๆอยู่ นี่เป็นชีวิตการทำงานที่เราต้องเจอแน่นอน แต่เราไม่รู้เหมือนกันว่า เราทำงานอย่างนี้ไปทำไม
ปัญหาอยู่ที่เราเอง เราไม่ได้ศรัทธาในองค์กรนี้มากพอ เราจึงมีคำถามอยู่ในใจตลอดเวลาในทุกสิ่งที่เราทำ เราคงจะไม่เหมาะจริงๆ (หรือว่าเราไม่อดทนกันแน่) คำถามเดิมยังวนไปวนมาไม่หยุดสักที เหลืออีก 2 เดือนกว่าๆ ยาวนานเหลือเกิน
เราไม่ชอบมีเจ้านาย เราไม่ชอบให้ใครมากำหนด ให้เราทำอย่างนั้นอย่างนี้ เขียนอย่างนั้นอย่างนี้ ต้องเป็นไปตามคอนเซ็ปต์ ต้องใช้สำนวนอย่างนั้นอย่างนี้ ไม่รู้สิ เราอิสระเกินไปมั้ง (หรือว่าเราไม่อดทนกันแน่) ทำไมต้องมีกฎเกณฑ์อะไรมากมาย (ถามทำไม ก็รู้คำตอบอยู่) นั่งเถียงกับตัวเองอย่างนี้ เถียงมาตั้งแต่เริ่มทำงานที่นี่ เวลาที่ให้กับตัวเองมันหายไป เราไม่อยากทำงาน หมดชีวิตของนักเรียนแล้ว แต่ยังไม่อยากทำงาน งานที่ไม่ได้ทำให้เราได้ค้นหาอะไรกับชีวิต (หรือว่าจริงๆแล้วมันให้ แต่เราไม่อดทนเอง) เราไม่รู้ว่าเราอยากทำอะไร เรารู้สึกว่ามันไร้ซึ่งความฝัน ไม่มีแรงบันดาลใจ ไม่มีจุดมุ่งหมาย ไม่มีไฟ ให้ตายเหอะ ผ่านมาแค่ไม่กี่อาทิตย์ ทำไมเรา "งี่เง่า" ขนาดนี้วะ
(ที่แย่คือ ...ความรู้สึก... มันต้องปิดบังไว้ เพื่ออะไรวะ)
Create Date : 25 มีนาคม 2551 |
|
7 comments |
Last Update : 25 มีนาคม 2551 15:58:48 น. |
Counter : 1150 Pageviews. |
|
|
|
ทุกเรื่องราวมีทางออก
มองออกไปข้างนอก..
จะเห็นว่าท้องฟ้ายังกว้างนัก
เราเองก็เพียงมนุษย์กระจ้อยร่อยคนหนึ่งเท่านั้น
เก็บไว้ข้างในมากเกินไป..
ระบายมันออกมาซะบ้าง..
จะได้โล่งและว่างขึ้นอีกนิด
คิดถึงคำนี้เข้าไว้..จิตใจจะได้มีกำลัง..
"..ยามที่ความหวังมีไว้เพียงให้เห็น และความทุกข์มีไว้เพียงให้เป็น
เพียงปลดปล่อยจินตนาการ แล้วดอกไม้จะบานใต้ฟ้าหม่นเทา."
สู้ๆ