ไม่รู้ว่าคนเราจะวิ่งไปถึงไหน
คนเราจะวิ่งกันไปถึงไหนหนอ เรากลายเป็นตัวประหลาดเพราะเราไม่ยอมวิ่ง เรากลายเป็นคนขี้เกียจที่ได้แต่หาเหตุผลแก้ตัว กลายเป็นคนที่อ่อนแอ ขี้แย ขี้บ่น และจับจด สุดท้ายก็กลายเป็นส่วนเกินของทุกที่ ทุกทีไป
คนเราก็คงจะไม่รู้หรอกว่าเราเหมาะกับอะไร จนกว่าจะได้ลองทำมัน ถึงจะรู้ว่าสิ่งนั้นใช่หรือไม่ใช่ แต่การทำอะไรก็ไม่ใช่นี่มันหมายถึงตัวเองรึเปล่าที่มีปัญหา งานที่เรารัก คงกลายเป็นสิ่งที่เราเกลียด หากเราต้องวิ่งอยู่ตลอดเวลา จะวิ่งตามอะไร วิ่งตามไปถึงไหน ก็ไม่รู้ จะวิ่งหนีอะไร หนีไปจนถึงเมื่อไหร่ ก็ไม่รู้อีกนั่นแหละ บางทีคำตอบก็ผุดขึ้นมาในใจว่า ก็คงจะวิ่งไปจนกว่าหัวใจจะรู้ว่าตัวเองต้องการอะไรจริงๆ วิ่งหนีสิ่งที่หัวใจดวงนี้ปฏิเสธ หนีมายามาสู่บ้าน คงไม่แปลกนักที่จะหวนกลับไปนึกถึงเพลงประกอบละครเก่าๆ ....ยิ่งไขว่ยิ่งคว้ามันยิ่งไกล ยิ่งไล่มันยิ่งหนี ดูไกลออกไปทุกที....
ผ่านมาแล้วหนึ่งสัปดาห์ ไม่มีอะไรเลวร้าย นอกจากในหัวใจตัวเอง กับความรู้สึกผิดที่ผิดทาง ที่คงจะเกิดกับเราคนเดียว และคำถามที่ผุดขึ้นตลอดเวลาว่า นี่เรามาทำอะไรที่นี่ มันเป็นเพราะมันไม่ใช่ หรือเป็นเพราะเราไม่อดทน
ใช่ มันเป็นงานที่ข้องเกี่ยวกับสิ่งที่เรารัก แต่...มันทำให้เราต้องออกแรงวิ่งขนาดนี้เลยเหรอ เอาอีกแล้ว มันเป็นการวิ่งที่...ไม่รู้จะวิ่งไปไหน แล้ววันหนึ่ง เราก็จะต้องวิ่งเสียจนลืมความรู้สึกว่า นี่คือสิ่งที่เราชอบ และรักที่จะทำ เพราะวิ่งจนไม่มีเวลาให้ใจมา "อิ่ม" กับงานที่เราทำ เพียงแค่เริ่มต้น ก็เห็นตอนจบแล้ว การทำงานเป็นอย่างนี้เองเหรอ ถ้ามันเป็นอย่างนี้จริง ....ก็ไม่อยากทำงานเลย.... เพราะว่ามันคงจะยังเร็วเกินไปที่จะเกลียดสิ่งที่เรารัก
ช่างภาพชื่อดังที่เราชื่นชอบ และนับถือในความสามารถ จากที่ทั้งได้คุย ได้ฟังเขาคุย และได้ฟังเพื่อนที่ไปคุยกลับมาเล่า มันทำให้ใจหาย เพราะพวกเขาหลายคนมีความรู้สึกตรงกันว่า ทุกวันนี้ การถ่ายภาพไม่ได้เป็นความสุขของเขาอีกต่อไปแล้ว เพราะตอนนี้มันคือการทำงานที่เร่งรน และเคร่งเครียด เสียจนไม่ได้เสพสุขกับแต่ละครั้งที่นิ้วกดชัตเตอร์ ...น่าเสียดาย...
วันนี้ต้องไปทำงานกลางงานไฮโซงานหนึ่ง ตอบตัวเองได้ทันทีว่า เราอยู่ผิดที่ผิดทาง ตามเคย ใบหน้าเปื้อนยิ้มเป็นปกติ แต่ถ้าเป็นเพื่อนสนิทอาจจะบอกได้ว่า ไอ้นี่มันดูเฮฮาผิดปกติไปนิด ปากก็ยิ้มไป แต่ลูกกะตาสงสัย ในเรื่องเดิมๆที่เคยสงสัยมาก่อน แล้วเล่าให้พ่อกับแม่ฟัง แต่กลับได้รับคำตอบกลับมาว่า ทำไมเธอมันขวางโลกอย่างนี้
เรื่องสงสัยที่ไม่เคยได้คำตอบ ก็ยังคงติดอยู่ในหัวใจ ว่าพวกเขากำลัง ...วิ่งกันไปไหนหนอ... แล้วเราล่ะ มาวิ่งตามพวกเขาไปทำไม ถามได้ แต่อย่าเพิ่งหาคำตอบเลย เพราะยังเหลืออีกตั้งเกือบๆ 3 เดือน
ร ะ เ รื่ อ เ รื อ ง ข อ บ ฟ้ า ชั่ ว พ ริ บ ต า ข อ บ ฟ้ า เ ลื อ น ห า ย อี ก ไ ม่ น า น ด า ว จ ะ ขึ้ น พ ร่ า ง พ ร า ย ค ว า ม ฝั น พ ร ร ณ ร า ย น่ า ติ ด ต า ม เ พ ริ ด แ พ ร้ ว จิ น ต น า ก ว้ า ง นั ก อ ย า ก รู้ อ ย า ก ป ร ะ จั ก ษ์ จึ่ ง ท ว ง ถ า ม ค ว า ม ฝั น ใ ย อ ยู่ แ ค่ ค รู่ ย า ม ย า ก จ ะ ต า ม ใ ห้ ถึ ง ซึ่ ง ค ว า ม จ ริ ง ด ว ง ด า ว อ ยู่ ไ ก ล ไ ก ล ยิ่ ง นั ก ยั ง รู้ ยั ง ป ร ะ จั ก ษ์ ค ว า ม ใ ห ญ่ ยิ่ ง จ ง ยื น ห ยั ด ต่ อ สู้ ใ น ค ว า ม จ ริ ง เ พื่ อ ใ ห้ ส ร ร พ สิ่ ง ค ง อ ยู่ ใ น ฝั น ง า ม
ป.ล. น่าเสียดายชีวิต หัวใจ และความสุข บางครั้งรู้สึกว่ามันเหมือนกับถูกกดชักโครกลงไปง่ายๆ แต่พอกดไปบ่อยๆ ใช้ไปนานๆ ก็ชักกดไม่ลง ของเก่าเน่าซากลอยย้อนกลับขึ้นมาให้พะอืดพะอมเล่น ความรื่นรมย์แห่งวัยเยาว์ กลายเป็นของเน่าเสียเหม็นประจาน ที่ควรจะรีบซ่อมชักโครก แล้วกดลงไปใหม่โดยเร็ว คนส้วมตัน พูดไม่รู้เรื่อง ต้องรีบซ่อมเสีย จะได้คุยกับใครๆได้
Create Date : 18 มีนาคม 2551 |
|
9 comments |
Last Update : 18 มีนาคม 2551 22:00:13 น. |
Counter : 1422 Pageviews. |
|
|
|