สวัสดียามเช้าครับน้องดอย


เดี๋ยวนี้พี่ก๋าไหว้พระ
ไม่ค่อยขออะไรแล้วครับ

เพราะที่เราขอๆกันอยู่นั้น
เราทำเองได้ทั้งนั้นเลย...
เราควรขอให้ตัวเรามีสติ มีปัญญา
และมีความมุ่งมั่นที่าร้างสรรค์สิ่งต่างๆด้วยตัวเราเองดีกว่า


ปล. มาชวนไปอ่านก๋าราณีครับ
ไม่รู้ว่าตอบตรงใจหรือเปล่า
แต่วันนั้นที่พี่ก๋าบอกว่าคิดคำตอบได้
ตอนที่อ่านคำถามน้องดอยเป็นครั้งแรก

มันไม่ใช่คำตอบที่ตอบในบล็อกครับ 5555

ที่พี่ก๋าคิดจะตอบในบล็อกก็คือ

"ความเหงาคืออะไร ?"

ความเหงาเป็นการเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตโดยลำพัง
การใช้ชีวิตโดยลำพังไมไ่ด้หมายความว่าจะต้องทอดทิ้งทุกคน
เพื่อไปหาความสงบ
แต่เป็นการค้นพบความสงบท่ามกลางผู้คนมากมายที่แวดล้อมตัวเรา


เมื่อไหร่ที่เรารู้สึกเหงา
นั่นอาจเป็นเพราะเริ่มรู้สึกว่า
ชีวิตมันเป็นการเดินทาสงเพียงลำพัง

มาเพียงคนเดียว
และจากไปเพียงลำพัง

เมื่อรู้ถึงความจริงข้อนี้
ความเหงาจึงไม่ใช่ความเศร้า
แต่เป็นการเผชิญหน้ากับความจริงของชีวิตที่ว่า

ชีวิตที่แท้จริง
มันเปลี่ยวเหงามาก
และไม่มีใครเติมเต็มชีวิตใครได้

เรามีหน้าที่ที่ต้องทำ ต้อเงป็น
ก็เป็นและทำหน้าที่ของตัวเองไป

เมื่อเหงาจนถึงที่สุด
เราจึงจะเข้าใจว่า

ชีวิตที่ต้องเกิด ดับ เกิด ดับ
ไม่สิ้นสุดนั้น
มันน่าเบื่อหน่ายจริงๆ

เมื่อเบื่อหน่ายจนถึงขีดสุด
เราจะไม่อยากกลับมาเกิดอีกแล้ว
ไม่ว่าจะเกิดเป็นคหรือสัตว์หรือสิ่งใดใดก็ตาม


ความเบื่อหน่ายแบบนี้เอง
ที่พี่ก๋าเรียกว่า

"นิพพาน"

อรุณสวัสดิ์นะครับพี่ดอย ^^

ขอบคุณน้องดอย
ตอนนี้มีความรู้สีกนั้จริงๆ เหงา เหมื่อนอยู่ตัวคนเดียวบนโลก ทั้งๆที่ฝุงชนด็เดินเต็มไปหมด
ทำอย่างไรดีกับชีวิต

สวัสดีตอนเช้าค่ะคุณดอย

การขอพรนั้น ทำเป็นประจำจนติดเป็นนิสัยแล้วล่ะค่ะ

แต่ส่วนใหญ่ก็ไม่ได้ยึดอะไรมากมายค่ะ แค่มีโอกาสและเวลาที่เหมาะสมทุกอย่างก็เป็นของเราได้ค่ะ


หากคืนนั้นปอยไปฮาร์คร็อก แล้วปอยจะทราบไม่เนี่ยว่าคนไหนเป็นคุณดอยนะ ดีไม่ดีเดินเหยียบเท้าคุณดอยขึ้นมา ปอยก็ยิ่งร้อยเมตรแล้วล่ะ 555

วันนี้ขอให้มีความสุขในวันทำงานนะค่ะ

ตอนนี้ขนาดเป็นลูกคนที่สองจากพี่น้องสี่คน
พี่ก๋าก็รู้สึกเหมือนเป็นลูกคนเดียวครับ 5555

มีโลกส่วนตัวสูงมาตั้งแต่เด็กไแล้วครับ

พี่ก๋าเหงาที่สุดในชีวิต
ช่วงไปเรียนลาดกระบัง
เพราะตอนนั้นยังแรงๆอยู่
จึงทะเลาะกับเพื่อน ครูและตัวเอง

เวลาคนเราทะเลาะกับตัวเอ
มันจะยิ่งเหงาและเศร้ามากนะครับ

แล้วบาดแผลในใจแบบนี้มันอยู่กับเรานานซะด้วย

กว่าจะสลัดหลุด
ใช้เวลาตั้งหลายปี...

แต่ถ้าเข้าใจและรู้ทันมัน
พี่ก๋าว่าก็มองความเหงาหรือทุกข์เป็นครูของเราซะเลย

ถ้าไม่มีครูแบบนี้
เราจะรู้ได้ยังไงว่าเหงาเป็นยังไง
ทุกข์เป็นยังไง เบื่อเป็นยังไง

อรุณสวัสดิ์จ้าน้องดอย
ขอปัญญาอย่างเดียวก็พอเนอะ อะไรๆ ก็กระจ่างชัดหมด
รูปนี้ที่เกาะสีชังเหรอจ้ะ
มีความสุขในวันแรกของการทำงานนะจ้ะ

ขอตอบว่า "ภาพนี้ คือศาลเจ้าพ่อเข้าใหญ่ เกาะสีชัง จ.ชลบุรี" คร๊าบคุณน้อง

วันนี้ - วันจันทร์ -

เริ่มต้น การทำงานด้วยใจที่เบิกบาน นะคะ

หลังจากที่ได้พักไปหนึ่งวันเต็มๆ ได้ทำในสิ่งที่เราชอบ

ขอให้ใจ-เบิกบาน-

ชอบ

คำอธิษฐานของคุณดอย ไม่ขอให้มีสิ่งที่ปราถนา ขอเพียงมีแค่ปัญญาเท่านั้น

มีความสุขมาก ๆ กับวันเริ่มต้นของสัปดาห์นะ

สวัสดีตอนสายๆครับ
ขอบคุณที่ชอบรูปถ่ายมือสมัครเล่น ที่ไม่ยอมพัฒนาอย่างผมครับ ฮ่าๆๆ

ขอให้คำอธิษฐานเป็นจริงครับ ผมขออธิษฐานเช่นนั้นด้วย

มาดามเคยบอกพี่ก๋าว่า
เธออย่าตายก่อนฉันนะ 55555

พี่ก๋าก็ตอบไมไ่ด้ซะด้วย
ว่าใครจะไปก่อน

แต่ไม่ว่าใครจะไปก่อน
เราก็จะยังรักกันไปนานแสนนานครับ

ฮิ้วววววววววววว

ขอร่วมอธิษฐานด้วยคนครับ..

สวัสดีค่ะ คุณดอย
...
มีความสุขมากมากนะคะ

สวัสดีครับ คุณพี่ วนัน

ก่อนอื่นขอขอบคุณเช่นกันที่มาอ่านครับ คาดว่าคงตามมาจากบล้อกพี่ก๋า ใช่หรือเปล่าครับผม

จากคำถาม ถ้าตอบจริงๆ ผมคงต้องตอบว่า ไม่รู้จริงๆครับ
ต้องทำอย่างไร

เพราะผมยังไม่รู้แจ้งเลยครับ แต่สิ่งที่ผมทำอยู่คือผมเรียน
รู้จะอยู่กับตนเอง ทำความรู้จักตัวเอง ไม่ว่าผมจะอยู่คนเดียวหรืออยู่กับผู้อื่น ผมจะพิจารณาความคิดและอารมณ์เสมอ จะคอยสังเกตว่าเรารู้สึกเช่นไร ดีใจ หัวเราะ สุข หรือ ทุกข์ ในทุกจังหวะของอารมณ์
เมื่อนึกได้จะรีบพิจารณา พอมองบ่อยๆ มองเรื่อยๆ
ผมก็ได้พบว่ามันไม่มีอะไรเลย ในเมื่อไม่มีอะไร แล้วเราจะเศร้า เหงา ทุกข์ อยู่ทำไม แล้วผมก็สลัดจะความรู้สึกนั้นออกไปในทันทีที่รู้ทันความคิดและอารมณ์ตนเอง

ผมทำเช่นนี้เสมอครับ ไม่ใช่ว่าพอทำแล้ว จะไม่เศร้า เหงา ทุกข์อีกต่อไป เพียงแต่ความรู้สึกนั้นจะไม่อยู่กับผมนาน

ผมบอกกับตัวเองทุกครั้งว่า ไม่ว่าความทุกข์ใดๆ ผมจะไม่ปล่อยให้อยู่นานเกิน สิบห้านาที

ไม่รู้จะเป็นประโยชน์หรือเปล่านะครับ

เพราะมันเป็นเรื่องง่ายๆ ที่ทำยาก และอาจจะไม่ใช่วิธีที่ดีที่สุดเสมอไปครับ

ขอบคุณอีกครั้งที่แวะมานะครับ

ริ้ว ๆ ทีวัดท่าซุงเป็นเสาที่ปิดด้วยแก้วสีขาวโดยรอบค่ะ คุณกลิ่นดอย

หวัดดีตอนบ่ายอีกทีจ้ะ น้องดอย
เกาะสีชังพี่เพิ่งไปมาเมื่อตอนต้นปี ไปสัมมนาของที่ทำงาน แล้วก็ไปจัดกิจกรรม walk rally บนเกาะ
ขำจริงๆ เลยตอนนั้น ตอนที่เราทำกิจกรรมอยู่ มีตำรวจนายหนึ่งแกขี่มอไซต์มาจอดใกล้ๆ แล้วบอกว่า เค้าห้ามชุมนุมเกินกว่า 5 คน ก็อธิบายให้แกฟังว่าเราทำกิจกรรมอยู่ แกก็ว่า แกมาดูแลรักษาความสงบเรียบร้อยเฉย ๆ ไม่มีอะไร
วันจะกลับ จะขึ้นไปไหว้เจ้าพ่อเขาใหญ่กัน แต่พอพี่เหลือบไปเห็นตรงทางขึ้น พี่ก็บอกน้องๆว่า ไม่ขึ้นไปนะ เพราะกลัวว่าขึ้นไปแล้วจะไม่ได้ลงมา ก็ตรงทางขึ้น เค้ามีสถานพักฟื้นคนชรา น่ะซิ 5555

เผื่ออันด้วยหรือเปล่าน้อ

ไม่ขออะไรเพิ่มแล้วครับ ที่ได้ติดตัวมาก็จะแย่แล้ว
ยิ่งได้ที่ขอมาเพิ่มอีก มันจะวกให้กลับทุกข์เพิ่มอีก
สิ่งที่เราขอมักเป็นที่ที่เกิดจากอารมณ์ อยาก ทั้งนั้น
มันก็คือกิเลศตัณหาน่ะครับ



มาม่ากะปลากระป๋องเหรอ 55 อาหารหลักของบ้านป่า
เลยแหละ ไว้เจอกันปลายฝนต้นหนาวนะ กำลังดี

แต่ตอนนี้พี่ต้องหายยยยยหัวสักพักแระ กำลังแย่
หลายเรื่อง มีโอกาสจะแอบเข้ามาหา

อยู่เย็นเป็นสุขนะน้องดอย

วันที่ 27-8-53 กทม. ฝนตก ฟ้าปิด เลยไม่เห็นอะไรเลย
ชักไม่มั่นใจแล้วว่า เรื่องพระจันทร์ 2 ดวงจะเป็นเรื่องจริง
ทำไม ไม่มีออกข่าวเลยอ่ะ มันเงี๊ยบบบบ เงียบ

อ่านบล็อกวันนี้ รู้สึก สงบ จริงๆ อ่ะแหล่ะ

^o^

ยามเย็นต่างจังหวัดคงสวยกว่าในเมืองนะครับ

ผมไม่ได้มืออาชีพหรอกครับสำหรับถ่ายรูป และก็ไม่คิดมากเรื่องว่าต้องถ่ายให้สวยสู้มืออาชีพหรือต้องพัฒนาให้เป็นมืออาชีพ ขอแค่ได้หยิบกล้องได้กดชัตเตอร์ ได้คิดมุมกล้องที่ต้องการ สวยบ้างเสียบ้างก็ช่างมัน อย่างน้อยก็ไม่ต้องเสียตังค์ค่าฟีมเหมือนแต่ก่อน
จริงป่าวครับ อิๆ

พี่ nulaw.m ครับ

ขอให้พี่อยู่เย็นเป็นสุขเช่นกันนะครับ
แล้วปลายฝนต้นหนาวนี่มันคือเดือนใหนเหรอครับ
ฝนในเมืองไทยไม่ค่อยคงที่เลย

เตรียมเปิดบ้านป่ารอเลยนะครับพี่ จะไปถ่ายรูป

ขออธิษฐานด้วยคน
ขอให้คุณมีความสุขมากๆ และเรียนได้ดีด็อกตามที่ต้องการ
และขอให้ฉัน....อืมม..ขอเรียบร้อยแล้ว

ขอบคุณสำหรับบทความดีๆที่เขียนให้อ่าน

ตามคุณอาเปี๊ยกมาค่ะ


แวะมาราตรีสวัสดิ์ค่ะ

นอนหลับฝันดีนะค่ะ


ปอยกลับตั้งแต่วันเสาร์ตอนเย็นแล้วล่ะค่ะ

แหม เจอสาวๆ ในฮาร์ดร็อก ยอมรับมาหน้าชื่นเลยนะค่ะ ว่าชอบ ...

อ่านบล็อกคุณดอยไม่น่าจะใช่นิสัยคุณเลยนะนั่นอ่ะ อิอิ

มาหลอนกลางดึกจ้ะ ...

ฝันดีนะดอย ...

สวัสดี ยามค่ำค่ะ คุณดอย

สิ่งที่คุณดอยทำนั่น ทางพุทธ คือการวิปัสสนา นี่ค่ะ
ตามรู้อารมณ์ความรู้สึก มีสติให้มากกับการใช้ชิวิตนั่ง ยืน เดิน ...ทุกสิ่งที่ราทำในปัจุบัน

หากเรารู้ทันจิต เราจะเห็นว่ามีขึ้น แล้วหายไป ไม่มีแก่นสาร เห็นบ่อยๆยิ่งเห็นทันเท่าไหร่ สติเราก็จะตัดความรู้สึกอารมณ์นั้นไม่ฟุ้งซ่านปรุงแต่งไปจนทุกข์ ความทุกข์เราก็สั้นลงค่ะ

หากเรารู้ความรู้สึก ว่ากำลังสุข หรือ ทุกข์ หงุดหงิดใจ และสามารถ วางเฉย เฝ้าดูอารมณ์นั้นไปเรื่อย เมื่อสุขไม่ยึดไว้ ไม่พอใจยินดี เมื่อทุกข์เราไม่ผลักออกหรืออยากให้หายไป
ก็จะเป็นการเปลี่ยนนิสัยของ จิต เรา
ได้ถึงในขั้นจิตใต้สำนึกเลยคะ แต่ไม่ง่ายเลยเนอะ

...รู้ทันอารมร์ว่าเมื่ออ่านบล็อคนี้ ใจโปร่งเบา มีทางใด ต้องทำอย่างไร เพื่อพ้นการเวียนว่าย Saai_kaew ยินดีทำด้วยความเพียร เท่าสติปัญญานำพาไป เช่นกันค่ะ....