เคยอยู่ในโหมดเศร้ามานาน หลายเรื่องที่ทำให้เศร้า แต่ร่องรอยของประสบการณ์ ไม่ว่าจะเป็นมือหรือใบหน้า ทำให้เรารู้ว่าสิ่งใดทุกข์อย่าเก็บมาคิดมาก คิดได้แต่ต้องปล่อยวาง อยู่แบบนี้ก็สุขดี ทุกอย่างในโลก เปลี่ยนไปตามกาลเวลาอย่างที่คุณบอกจริง ๆ

ตราบที่เรายังหายใจ
โลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน
มันเป็นสัจธรรมของชีวิตสินะคะ
วันนี้ยิ้ม พรุ่งนี้อาจร้องไห้
และวันมะรืนอาจหัวเราะร่า
สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับมนุษย์ก็คือการปล่อยวาง
...
ทำใจให้สงบแล้วทุกอย่างก็จะสงบ
ความสงบ สยบความเคลื่อนไหว
ฮ้าว ไปโน่นเลย
ถ้าคุณดอยเป็นตัวปัญหา
ก็คงเป็นปัญหาที่น่าขบคิดล่ะคะ
...
ฝันดีนะคะ

อย่างว่านะครับน้องดอย...ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน...นั้นแท้เทียวน้องจ๋า

(วันก่อนเข้าใจถูกแระ...เจ๊เขียนให้ดอยเองแหล่ะ555)

มีสุขก็ต้องมีทุกข์จ้า .... นี่แหละคือโลกแห่งความเป็นจริง....

สวัสดีค่ะพี่ดอย ทักทายจร้าๆๆๆๆๆ

ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ

พี่แวะมาหาเพราะว่าคิดถึงจร้า วิ้วๆๆ

เป็นงัยบ้าง เมื่อวานพาเด็กๆไปทำบุญจ้า
วันนี้พี่เลยแวะเอาความสุขมาฝากจ้า

สู้ๆๆ

สวัสดีค่ะ...กลิ่นดอย
..วันนี้ไปเวียนเทียนที่ไหนรึเปล่าค่ะ

อย่างที่พี่ว่าแหละครับ อย่าว่าแต่มือเลย ส่วนอื่นยิ่งเห็นได้ชัดเมือว่าลาผ่านพ้นไป
จะมีใครในโลกนี้ ที่หนีพ้นความแก่ไปได้ อืมๆๆ บำรุงๆคับพี่

ฮ่าๆๆๆ

โอเล่

คนอายุจะเห็นทองอยู่รำไร มิเหี่ยวไปกว่ายี่สิบกว่านิ

อนิจจัง ทุขขัง อนัตตา แปลว่า let by gone be by gone

มั่วแล้วจ้า อย่าเชื่อคนเถ่าหลาย

ดีจ้าหนุ่มดอย

วันนี้ทำงานเหรอ งั้นแวะมาส่งกำลังใจละกันจ้า

สู้ๆๆ

ไม่ว่าความทุกข์ หรือความสุข มันจะผ่านเข้ามาในชีวิตเรา แล้วก็จะผ่านไปอยู่ด้วยประเดี๋ยวประด๋าวเท่านั้น
เป็นเช่นนี้แล้ว เราจะกังวลและยึดติดกับสองสิ่งนี้ทำไมเล่า...

คำของธรรมมะ ฟังดูง่าย และใช้ให้เกิดประโยชน์ได้จริงแท้ ก็แต่เพียงเฉพาะผู้ที่ควบคุมและกำหนดจิตได้มั่นคงดีแล้วเท่่านั้น

แต่คนเราๆ เดินดินกิงหนมปังทั่วไป ไม่อาจละความกังวลใจเมื่อความทุกข์มาถึง และไม่อาจตัดใจไม่หลงมัวเมา เมื่อความสุขมาเยือน...(ออกทะเลไปแระเรา อิอิ)

ดังนั้นอย่าไปกังวลกับฟามเหี่ยวย่น...(อ๊ากกก) แต่เราต้องบำรุงด้วยเนื้อครีมชั้นดีราคาพอเหมาะ ฮี่ๆๆๆๆ

เย็นสวัสดิ์คร่าคุณกลิ่นดอย

วันนี้วันพระใหญ่มาให้พระนำทางเวียนเทียนกันคะ


ถึงแม้จะเป็นคริสต์ แต่เราก็ทำบุญด้วยใจคิดดี ทำดี ใช่ไหมคะ

สวัสดีจ้าดอย

วันนี้อิ่มบุญ อิ่มอกอิ่มใจจัง ^____^

วันนี้งานเยอะละซิ พรุงนี้ก็ได้พักผ่อนสบายๆแล้วเน๊าะ
พรุ่งนี้อย่าลืมทำบุญเผื่อเพื่อนๆชาวบล็อกด้วยเด้อจ้า

สอนเด็กๆก็มีความสุขดีจ้าดอย ^____^

หลับฝันดีจ้า

สวัสดียามเช้าครับน้องดอย


มือพี่ก๋านุ่ม
นุ่มแบบไม่แคร์อายุครับ 555

มาอรุณสวัสดิ์ค่ะคุณตาคะ

คุณหลานยังไม่ได้นอนหรอกนะคะ (งีบๆ ไปบ้าง ทำโน่นทำนี่เพลินๆ ค่ะ)

แต่รู้สึกสดชื่น สดใส

และมีพลัง พร้อมสู้ๆ ค่ะ

คุณตาก็สู้ๆ เช่นกันนะคะ ^^

หุหุหุ

เห็นแผนการเรียนของน้องดอยแล้วอิจฉาแทนครับ 55
คือพี่ก๋าเป็นคนที่เบื่อการเรียน(ในมหาวิทยาลัย)มากครับ

กลัวใจตัวเอง
ว่าจะเข้าไปมหาวิทยาลัยแล้วไปป่วยอาจารย์ออีกน่ะครับ 555

พี่ก๋าไม่เหมาะกับมหาวิทยาลัยเลย
ไม่ว่ามหาวิทยาลัยไหนในโลก

ยกเว้นแต่ "มหาวิทยาลัยชีวิต"

เอ่อ ลืมตัวหัวเราะเนี่ย ไม่เป็นไรหรอกนะ
แต่หัวเราะซะดังเชียว มันน่าเคืองนัก ^o^
อยู่ได้อยู่แล้วว คนเดียวอ่ะ แต่ก็นะ

"คนที่รักร้างไกลนั้นเจ็บไม่นาน คนไม่รักใกล้กันช้ำใจยิ่งกว่า"

มองมือตัวเอง เส้นไม่ลึก แต่มันพันกันยุ่งเหยิงไปหมด
เอิ๊กกกกกก

วันนี้มานั่งอ่านเรื่องมือแต่สิ่งที่ได้กลับเป็นเรื่อง ชีวิต
นี่แหล่ะร่างกายมนุษย์ ไม่เที่ยงแท้เปลี่ยนแปลงเสมอ
อะไรที่เป็นของเราถาวรนั้นไม่มี
แม้แต่ร่างกายที่เกิดมาคิดว่าเป็นของเราวันนี้ก็ยังเปลี่ยนแปลงไม่เหมือนเดิม

"สิ่งใดใด ไม่ใช่ ของใครหมด
ไม่ปรากฏ ว่าใคร เป็นเจ้าของ
แม้เฝ่ารัก เฝ้าหวง เฝ้าห่วงปอง
ก็จำต้อง ทิ้งไว้ ในโลกา"...........ชีวิต

ไม่ได้แต่เองนะคะไม่สามารถคะ
พอดีกำลังอ่านหนังสือเรื่อง วิถีแห่งชีวิต โดย คุณนภาภรณ์ ดาศิริ ซึ่งเป็นผู้ปฏิบัติธรรมคนหนึ่งคะ
เห็นความหมายสอดคล้องกับเรื่องของคุณดอยเขียนถึงก็เลยเอามาฝากคะ

แล้วก็เอา a cup of love & hot chocolate มาฝากคะ

ดีจ้าดอยจ๋า
วันนี้ไปทำบุญมาใช่ม๊า
ยิ้มกว้างๆรับความสุขมาเพียบเลยละซิเนี่ย
อย่าลืมเอามาฝากพี่ด้วยนะ ^___^

วันนี้พี่ไปเลาะโลตัส ซีเอ็ด ได้หนังสือมาเพียบเลย
นานๆได้ออกจากป่าทีนึง ฮ้าๆๆ

มีคามสุขมากมายจ้า