สุขทุกข์ 21 ตุลาคม 52 สุขทุกข์ ถนนระหว่าง ที่พัก กับ ที่ทำงาน ผม เป็นถนนเส้นเดียว ยาวมากครับเนื่องจากเป็นต่างจังหวัด ที่ขนาบข้างด้วยภูเขา กับพื้นที่ป่ารกร้างซึ่งไม่มีตึกสูงตระหง่านเหมือนในกรุงเทพฯ ถนนถูกตัดผ่านเขาลูกเล็กๆ ไม่ได้ใหญ่โตมาก ทำให้ มองเห็นฟ้ากว้างได้ชัดเจนทีเดียว ฟ้าเมื่อเช้านี้ไม่มีฝนครับ ไม่มืดครึ้ม มีเมฆหนา แต่สว่างและสวยงามมากจนทำให้ผมแอบนึกถึงคนไกล ที่จากไปแล้วคนนั้น และหวังว่า เธอจะสบายดีครับ บนฟ้ากว้างนั้น ความจริงกว่าผมจะกลับมาสู่โลกความจริงได้ ผมใช้เวลาเสียหลายเดือนทีเดียว ผมทำตัวเองให้ยุ่งมากๆ เพื่อจะได้ลืมสิ่งที่เกิดขึ้น ผมอ่านหนังสือธรรม หนังสือที่ให้กำลังใจ หลายเล่มครับ แต่ก็ไม่พบทางจะทำให้ลืมเธอได้เลย ก็แน่หละครับ เพราะเธอเป็นคนที่วางแผนจะแต่งงานด้วย ยิ่งผมอยากลืมความทุกข์ครั้งนี้มากสักเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งจำมันมากขึ้นเท่านั้น ผมรู้สึกผิดที่ไม่ได้ดูแลเธออย่างเต็มที่ ไม่ได้ใส่ใจเธออย่างที่ควรจะทำ ช่วงเวลาความรู้สึกทุกข์นั้น ไม่ได้ผ่านไปเลยครับ กลับทวีขึ้นเป็นเท่าตัว จนวันหนึ่งผมได้อ่านบทความนึงโดยบังเอิญเกี่ยวกับ ความทุกข์ของคนเรา ผมเอาความคิดนั้นมากระทบใจและเรียนรู้ที่จะอยู่กับทุกข์ได้จนวันนี้ บทความนั้น กล่าวว่า ความทุกข์ เป็นสิ่งที่ไม่มีใครอยากพบ อยากให้มันผ่านไปเสียโดยเร็วจึงพยายามที่จะลืมมันด้วยวิธีการต่างๆ เช่น กินเหล้าบ้าง ไปที่ใหนไกลๆบ้าง อยู่กับเพื่อนๆ บ้างแต่ก็ไม่มีใครที่จะลืมได้เลย ซึ่งเราลืมคิดไปว่า ความทุกข์ความสุข แท้จริงนั้นคือธรรมชาติ เขาเข้ามาเดี๋ยวเขาก็จากไปเอง โดยธรรมชาติ และสักวันก็จะกลับมาใหม่ แม้จะพยายามจะลืมสักเท่าใด และคิดว่าลืมได้เรื่องหนึ่ง แต่สักวันความทุกข์ของอีกเรื่องหนึ่งก็จะมาแทน ดังนั้นการจะเผชิญกับความทุกข์ได้ ก็คือการปล่อยให้มันเป็นไป ปล่อยทุกข์สุข ให้อยู่ไปด้วยตัวของเขาเอง และเดี๋ยวเขาก็จากไปเอง ไม่ต้องไปพยายามทำอะไรกับ ก้อนทุกข์สุขนั้น และเมื่อเขากลับมาอีกครั้ง เราก็จะไม่สะทกสะท้านกับ ก้อนทุกข์นั้นอีก เป็นจริงตามนั้นครับ เมื่อผมไม่พยายามที่จะลืม และเรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกับความทุกข์สุขโดยคิดว่าเป็นเรื่องธรรมชาติ เหมือนกับเมื่อเช้าที่ ท้องฟ้ายังสวยงาม สว่าง แต่พอตอนบ่าย ฝนก็ตกลงมา ทำให้ฟ้าครึ้ม โดยธรรมชาติ เราไปกำหนดอะไรไม่ได้ เช่นนี้ ...ผมเริ่มอยู่ในโลกของความจริงได้แล้วครับ แม้วันนี้ผมยังทุกข์อยู่ เพราะทุกข์นี้ยังไม่ได้ผ่านไป แต่ทว่าใจผมแข่งแกร่งกว่าเดิม อย่างอธิบายไม่ถูกครับ เพราะผมคิดว่า อะไรจะเกิด มันก็ต้องเกิดครับ เรากำหนดอะไรไม่ได้จริงๆ เกิดแก่เจ็บตายสุขทุกข์ก็เป็นธรรมดาของโลกจริงๆ เหมือนกับเพลงที่ร้องในโฆษณาประกันชีวิตอันนึงครับ ที่บอกว่า Que sera sera What ever be will be........ อะไรจะเกิด ก็เกิด .... ขอให้วันนี้เป็นวันที่ความสุขมาเยือนคุณครับ กลิ่นดอย   Create Date : 21 ตุลาคม 2552 7 comments Last Update : 12 กุมภาพันธ์ 2553 17:34:20 น. Counter : 975 Pageviews. Share Tweet

หวัดดีค่ะ พอดีได้รับ FWD mail ข้อความใน Bloggang ของคุณกลิ่นดอยมาจากเพื่อนน่ะค่ะ ก็เลยตามเข้ามาในนี้ เราเองก็เพิ่งจะเสียเพื่อนที่รักคนนึงไปอย่างไม่คาดคิด นึกถึงทีไรก็อยากร้องไห้ทุกครั้ง แต่อย่างที่คุณกลิ่นดอยว่า.. เราควรทำใจอยู่กับความจริงที่เป็นไป อยู่กับสุข อยู่กับทุกข์ตรงหน้า ยิ้มรับมัน เป็นธรรมดา.. ทุกสิ่งมี เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆ และยิ้มรับวันใหม่ทุกๆวัน^___^   โดย: NuJeab (Valentine13 ) 21 ตุลาคม 2552 18:38:17 น.

แวะมาทักทายค่ะ   โดย: โยเกิตมะนาว 21 ตุลาคม 2552 18:48:21 น.

โดย: ขอบคุณครับ (กลิ่นดอย ) 22 ตุลาคม 2552 8:59:31 น.

ไม่น่ากลับเข้ามาเลยอ่ะ   โดย: กลิ่นดอย 12 ธันวาคม 2552 20:42:30 น.

คนที่เรารัก ถึงแม้ว่าเค้าจะจากไป ไม่ว่าด้วยกรณีใดๆ ก็ตาม เค้าก็คงจะอยู่ในความทรงจำของเราเสมอ สุขใจที่ได้คิดถึง   โดย: kapeak 22 สิงหาคม 2553 10:20:50 น.

เข้าใจความรู้สึกนะว่ารู้สึกยังไง เมื่อ 4 ปีที่แล้วเราก็เสียพ่อไปแบบไม่มีวันกลับ ตอนแรกก็ไมได้คิดว่าจะทุกข์มากมายอะไรรู้สึกว่าเป็นเรื่องธรรมดาของโลกนี้ เกิด แก่ เจ็บ ตาย แต่พอกลับมาอยู่คนเดียวถึงได้รู้ว่ามันทรมาน...ร้องไห้ทุกวัน นึกถึงก็ร้องตลอด รู้เลยคำว่าตรอมใจเป็นยังไง ...ถึงตอนนี้ก็ยังรู้สึกคิดถึง โหยหาอยู่ทุกครั้งที่นึกถึงแต่เราก็ดำเนินชีวิตด้วยความเข้าใจสักวันนึงเราก็ต้องจากโลกนี้ไปเช่นกัน...   โดย: Thank a lot 29 พฤศจิกายน 2553 0:27:53 น.

พี่กลิ่นดอยค่ะ หนูเป็นกำลังใจให้นะค่ะ...   โดย: กวาง IP: 101.108.204.232 26 กุมภาพันธ์ 2554 21:57:10 น.