Group Blog |
เสียงหยดฝน...กับเสียงบอกเวลาตีสี่ เมื่อหยาดฝนพรั่งพรหมพริ้วมา สายน้ำที่ร่วงหล่นปนเคล้าหยาดน้ำตา กลับไปคิดถึงคราแรกที่เราพบกัน มรสุมที่ทอสีทอง นำเราสองให้ปองรักกัน ฟ้ากำลังจะมัว ตัวของเราหนาวสั่น สื่อดวงตาสัมพันธ์ อบอุ่นพลันสองเรา ความรักเราเคยสดชื่น แล้วใยแปรเป็นอื่น ลือแต่ความขื่นขมระทม เมื่อลมพายุหอบฝนมา เธอไม่ยอมบอกเหตุผลใดๆ (ปล่อยฉันไว้กลางฝน) มาบัดนี้ยามฟ้าสีหม่น ราวกับดลให้ตรมฤทัย รู้เป็นเพียงอากาศแต่ไม่อาจห้ามใจ อยากมีเธอชิดใกล้แต่เธอคงไม่ลืม .....ที่เธอลาฉันไป เพิ่งจะได้มีโอกาสกลับมาฟังเพลงเก่าๆแบบนี้ดูอีกที ต้องขอบคุณ Chill FM ตอนสองนาฬิกาของวันใหม่ ที่คอยอยู่เป็นเพื่อนกันเสมอหลังจากอ่านหนังสือเสร็จทุกค่ำคืน เลยทำให้ได้ฟังเพลงฝนที่ถูกนำกลับมาคัฟเวอร์ใหม่ในรูปแบบของ P.O.P ฟังแล้วลองคิดตามแล้วก็เศร้าๆเหมือนกันแฮะ เค้าว่ากันว่า... เวลาฝนตกคนเราจะมีความอ่อนไหวทางอารมณ์มากมายหลากหลาย (ในตอนนี้ที่กำลังนั่งพิมพ์อยู่ ฝนก็เพิ่งหยุดตกไปไม่กี่อึดใจเหมือนกัน ^ ^) ฤดูฝนไม่ได้ทำให้เราอ่อนไหว แต่เพราะโลกหมุนเปลี่ยนเวียนองศาต่างหาก...ที่ทำให้เราใจสั่น เพราะเวลาไม่เคยหยุดเดิน และไม่เคยเดินถอยหลัง เหมือนๆกับที่เม็ดฝนไม่เคยขาดสาย และต้องหล่นลงบนผืนดินตามกฎของนิวตัน หรือเป็นเพราะโลกไม่ได้หมุนไปด้วยความรัก หรือเป็นเพราะโลกกำลังหมุนไปเพราะ....รักเธอ ถึงมันจะอยู่บนทางเลือกไหน โลกก็ยังคงหมุนไปด้วยอัตราเร็วคงที่เสมอ ปล. ก็เพราะเธอเป็น the best affordable บนเส้น Love constraint ใช่มั้ยนะ??
เพลงนี้เป็นเพลงโปรดเลยน่ะค่ะ
โดย: somphoenix
 วันที่: 1 สิงหาคม 2552 เวลา:6:00:26 น. |
Link |
||||||||||
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
