ทำไมคนที่เรารักมากที่สุด ..เรากลับเกรงใจน้อยที่สุด

เชื่อว่าหลายๆคนคงเป็นเหมือนกัน
เรายอมอ่อนน้อมถ่อมตน พูดเพราะ
เข้าใจอะไรง่ายๆ กับ "คนอื่น"
แต่กับคนที่เรารัก..
แน่นอน..ว่าเราสามารถเป็นตัวของตัวเองได้มากที่สุด

แต่บางครั้ง..เราก็เผลอเมินเฉยกับอารมณ์ของเขา
โดยเอาอารมณ์ของตัวเองเป็นที่ตั้ง
เราเกรงใจคนแปลกหน้า..ที่เขาไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับเราเลย
แต่กับคนที่เขาแคร์เราและเราแคร์เขามากๆ..
บางครั้งเราก็ทำอะไรโดยไม่เกรงใจเขา

นี่ไม่ได้พูดเฉพาะกับคนที่เป็นแฟนกันเท่านั้นนะ..
ยังรวมถึงพ่อแม่เราด้วย
เราทำดี..พูดดี..กับใครได้หลายคน
แต่กับคนที่เราเรียกว่า "คนกันเอง"
เรากลับไม่ค่อยได้ทำอะไรให้เขาปลื้มใจ..หรือแคร์อารมณ์เขาเลย

เหมือนอย่างบางคนระยะจีบกัน..เอาอกเอาใจสารพัด
พอเป็นแฟนกันแล้ว..
ฝ่ายหญิงกลับรู้สึกว่าฝ่ายชาย "เอาใจ" น้อยลง
แต่ "เอาแต่ใจ" ตัวเองมากขึ้น
คำพูดหวานๆ บางคำ ..ลาหายจากไป
แม้เขาจะพูดว่า..
อยู่กับเรา เขาเป็นตัวของตัวเองมากที่สุด เพราะไว้ใจเราที่สุด

แต่ความรัก..
นอกจากจะเป็นการถ่ายเทความเป็นตัวของตัวเองแล้ว
ก็น่าจะมีการถ่ายเท
ความอ่อนโยน..ความเอาใจใส่..
และดูแลซึ่งกันและกันพ่วงไปด้วย

อยากให้คนที่รักกัน..มองอีกฝ่ายว่าเป็น "คนพิเศษ"
เพราะน้อยคนนักที่จะเกิดมาให้เรารักได้อย่างนี้
สิ่งที่ปฏิบัติต่อกัน..ก็ควรจะมีความพิเศษ..เหนือคนอื่น
พิเศษทั้งการให้และการรับ..
เป็นความพิเศษที่ทำให้หัวใจทั้งสองฝ่ายอิ่มเอม
แล้วลองตอบคำถามซิว่า..
ระหว่าง "คนแปลกหน้า" กับ "คนพิเศษ"..
เรามองหาใคร?

Create Date : 01 กุมภาพันธ์ 2550		0 comments
Last Update : 1 กุมภาพันธ์ 2550 10:33:21 น.
Counter : 727 Pageviews.
Share Tweet