บล็อกก่อนหน้านี้ ... เราไปเดินเล่นกันที่ China Town แต่ด้วยเพราะมองเวลาแล้วมันได้เวลาที่สมควรแก่การเดินทางกลับ เพราะเรามีนัดกับพี่ๆ อีกกลุ่มที่ รร. ที่ไป Ikea กันมาตอน 17.30 โมงเย็น และแล้วเราก็ได้เวลาใส่เกียร์ในการเดินกลับไปยัง MRT China Town กันเพื่อจะไปลงที่สถานี Raffles Place แล้วก็เดินกันต่อกลับไปยัง รร. ด้วยนึกว่าจะทันเวลากลับไปอาบน้ำ อาบท่า แต่งเนื้อตัวสง่าดูมีราคี เอ๊ย ราศีไปนั่งกินข้าวแล้วก็ไปชมละคร .... แต่ปรากฏว่าการนั่งไปลง Raffles Place นั้นเป็นการคิดที่ผิดแต่ว่าไม่มหันต์นัก เพราะว่าแม้จะทำให้เราเดินกันเยอะกว่าการนั่งรถไปลง City Hall อีกเท่าตัว แต่ว่าในการเดินไกลของเรากลับไปยัง รร. ทำให้ได้วิวสวยๆ แจ่มๆ ยามเย็นของแม่น้ำสิงค์โปร์แถบนั้นมาอย่างน่าดู แลกกับการเดินเร็วของสองหนุ่มคือ พี่ใหม่ และน้องโป๊ะ แต่ก็ยังได้น้ำใจดีๆ ของน้องส้มที่คอยถ่ายรูปไปเป็นเพื่อนตามรายทาง แต่ก็ยังไม่วายเดินเร็วกันจัง จนฉันเองต้องยืมเกียร์น้องหมาวิ่งตามเค้าต้อยๆ หลายหนแน่ะ วิวสวยๆ ที่เราจะต้องตามก้นเค้าให้ทันหลังถ่ายเสร็จ เรื่องราวมากมาย ... รายทาง เรื่องเล่าริมสายน้ำ บางสิ่งที่เห็นชัดเจน กับความสง่างาม และความเป็นเอกลักษณ์ สิ่งที่คนรอคอยจะได้เจอ และเมื่อได้เจอกับความหวัง กว่าจะเดินกลับไปยัง รร. ก็ต้องขอโทษพี่ๆ ที่ต้องรอ เพราะว่าขนาดเดินกันเร็วสุดแรงแล้วก็ยังทำให้กลับมาถึงช้าไปกว่าเวลานัดหมายกัน 10 นาที ไอ้เรื่องจะแต่งตัวสวยๆ เพื่อไปกินข้าวแล้วก็ต่อด้วยการเอนเตอร์เทนอย่างอื่นนั้นต้องตัดออกไปเลยค่ะ เพราะไหนๆ ไปสายแล้ว จะให้เปลี่ยนเสื้อผ้า หน้าผมให้ดูดีกว่านี้ก็ไม่ไหวแล้วเพราะจะช้ากันไปใหญ่ ขบวนที่มาได้ล่า (ช้า) กันก็ต้องแบกเอาหน้ามันๆ ไปกินข้าวอร่อยๆ กันค่ะ เพราะทำใจเพิกเฉยซะว่า ... “ใครล่ะจะมามองเรา” ...เหอ เหอ แถมบอกอีกนิดว่าสภาพฉันดูไม่ได้จริงๆ ล่ะ เพราะว่าหน้ามันก็แย่แล้ว มาเจอรองเท้าพื้นเปิดเหวอะหวะเข้าไปอีกยิ่งแล้วใหญ่ อะไรจะทุเรศตัวเองได้ขนาดนี้ก็ไม่รู้ค่ะ (แต่ว่าใครๆ ก็ไม่รู้น๊า ... เพราะไม่ได้เผลอบอกใครในคณะสักคน เพราะไม่งั้นคงได้เดินหาซื้อรองเท้าใหม่เป็นแน่แท้ เสียเวลาเลยค่ะ) ยืนรอบุคคลที่จะพาไปกินของคณะ พอครบแล้วก็เดินเหมือนแม้วเรียงหนึ่งไปร้านอาหารอร่อยๆ ที่ว่าเลย และร้านอาหารที่พูดถึงนี้ก็คือ ร้าน No Signboard Seafood นะค่ะ และการเดินเรียงหนึ่งจาก รร. ที่พักไปร้านนี้ก็ไม่ยากเลยค่ะ เดินไปยังไม่ทันเหนื่อย ก็ได้กินแล้ว แหม๊ เดินเหนื่อยๆ กินข้าวอร่อยๆ มันช่างสุดหรรษาอะไรเช่นนี้ ร้านทำเลดีมากๆ เลยค่ะ เพราะว่าอยู่ติดแม่น้ำ แถมอยู่ติดกับ Esplanard โรงละครที่หลังจากอิ่มหนำกันเสร็จก็จะไปดูการแสดงละครเพลงอีกด้วย เรียกว่ากินข้าวอิ่มก็เดินย่อยอีกนิด แล้วก็ได้ไปดูสิ่งสวยๆ งามๆ บันเทิงเริงใจ งานนี้ไม่บอกก็ต้องรู้กันล่ะค่ะว่าจิ๋วนิดนั้นชอบจริงๆ (แถมฟรีอีกต่างหากไม่ชอบได้ไงล่ะจริงไม๊ค่ะ) ... เอามาว่ากันต่อเรื่องของร้านอาหารมื้อเย็นหรรษานี้ ที่เรียกว่าดีจริง ๆ ก็คือว่าเราไม่ต้องสั่งเองเลยค่ะ เพราะว่าคนที่เค้าพาไปนั้นเค้าสั่งให้หมด หลังจากกระจายคนนั่งโต๊ะแบ่งกันได้เป็นสองโต๊ะกลมอย่างเช่นอัศวินแล้ว เราก้เลือกทำเลนั่ง แล้วก็รออาหารมาเสิร์ฟกันไปเรื่อยๆ เหมือนร้านอาหารจีนทั่วๆ ไปค่ะ ... รสชาติอาหารนั้นต้องบอกว่าอร่อยทุกจานเลย เสียดายว่าถ่ายอาหารได้ไม่ครบเซ็ท จึงเก็บรวบรวมมาได้แค่ที่เอามาแปะให้ดูกันแค่นี้ล่ะค่ะ แถมมีถูกแซวจากน้องเปิ้ลแสนน่ารักว่า เห็นฉันถ่ายภาพอาหารทีไร นึกถึง “แก้ว” แม่น้องเก็ตอยู่ร่ำไป เพราะว่าอาหารมาทีไรจะต้องถ่ายรูปก่อน จนถูกคุณซะมีบ่นอยู่บ่อยๆ เอิ๊กส์ๆๆๆ ... และแน่นอนว่ามาสิงค์โปร์คงไม่พลาดจานนี้ล่ะค่ะ ปูผัดพริกไทยดำแถมผงกะหรี่อีกนิ๊ด หอมอร่อย แต่เสียอย่างเดียวว่าฉันกินได้นิดหน่อยเท่านั้นเอง เพราะเป็นประเภทว่ากินปูต้องให้แม่แกะ พอไปมันคนเดียวไม่มีใครแกะให้ก็เลยเลือกจะไม่กินมากเท่านั้นเอง (กลับมาเล่าให้แม่ฟัง แม่บอกว่าง่าวแต้ๆ ก่า ) นั่งกินกันไป คุยกันไป เป็นที่สนุกสนาน ในร้านตอนไปแรกๆ โต๊ะมีคนนั่งไม่กี่โต๊ะเอง แต่ว่าพอค่ำๆ คนชักเยอะขึ้นจนแบบเห็นว่ามีคนมายืนจองโต๊ะกันตั้งหลายกลุ่ม แบบนี้หิวๆ คงไม่ได้กินเป็นแน่ถ้าไม่ได้จองเอาไว้ก่อน แหม๊ ว่าไปแล้วเห็นอาหารแล้วชักคิดถึง ถึงจะกินไม่ได้บ่อยๆ สำหรับอาหารจีนก็ตามนะค่ะ แต่ว่าถ้าได้กินก็อร่อยไม่บ่นล่ะ เมื่อเห็นว่าแต่ละคนเริ่มอืดกันได้ที่ ทั้งเรื่องอาหารและเรื่องคุย ก็ได้เวลาเตรียมตัวไปกันเลยค่ะสำหรับการเดินเข้าไปชมการแสดง Burn The Floor หรือที่ตามที่ฉันเรียกเอาด้วยความรู้สึกว่า การเต้นที่เน้นมันส์แบบสุดโต่ง เพราะมันคือการเต้นแบบ burning passion and love ด้วยความชอบส่วนตัวในการไปดูการแสดงสดๆ ฉันมักจะดูถึงความพร้อมเพรียงของการแสดงเป็นหลัก ... และปรากฏว่าโชว์การเต้นครั้งนี้ได้ใจฉันไปเต็มๆ เพราะทุกคนล้วนแสดงและเต้นกันอย่างพร้อมเพรียงมากๆ เรียกว่าแรงมีเท่าไหร่ใส่ลงไปหมด ไม่เหลือ ไม่ยั้ง ไม่กั๊ก เรื่องราวของการแสดงก็เท่าที่ดูก็คงเป็นเรื่องของการสื่อถึงความรักของคนสองคน แต่ดูเหมือนว่าอุปสรรคมันมีมากมายเหลือเกิน อีกอย่างช่วงเวลาของการกล่าวถึงนั้น ความรัก ความใคร่ มันเป็นเรื่องคาบเกี่ยวกัน ... เพราะฉะนั้นการเต้นจะมีลีลาขนาดไหนอาจจะไม่ต้องพูดด้วยภาษา แต่สื่อด้วยจังหวะดนตรี ... รักหวานก็เต้นรำแสดงอารมณ์ ซึ่งเรียกว่าพริ้วไหว แต่ว่าเป็นเรื่องของเสน่หา ความใคร่ ก็จะแด๊นซ์กันแบบเต้นหมดแรง ... ยอมรับจริงๆ ว่าการแสดงครั้งนี้ฉันมีคะแนนในมือเท่าไหร่ก็เทให้เท่านั้นไม่มีบ่นเลยค่ะ การแสดงครั้งนี้ไม่มีการอนุญาตให้บันทึกการแสดง เพราะฉะนั้นกล้องก็เลยต้องเก็บเข้ากระเป๋าอย่างเดียว แต่ดีนะค่ะเค้าไม่ได้ยึดหรือว่าให้ฝากเอาไว้ เรียกว่าให้รับผิดชอบกันเป็นการส่วนตัว แต่ว่าช่วงพักหนึ่งคนของคณะลองเอากล้องยกขึ้นมานิดเดียวแต่ว่าไม่ได้ถ่าย เพราะถึงจะถ่ายก็ไม่มีอะไรให้ถ่ายเพราะช่วงนั้นเค้าก็พักการแสดงไป แต่กระนั้นเจ้าหน้าที่ในฮอลเค้าเห็นก็เลยเดินเข้ามาบอกว่าถ่ายไม่ได้นะค่ะ ... ดูสิว่าเค้าตาไวแค่ไหน ...... หลังจากพักครึ่งกันไป ก็มีการแสดงต่อครึ่งหลัง เรียกว่าทั้งครึ่งแรกและครึ่งหลังเล่นทำเอาเสียงฉันหายไปเลยล่ะเพราะว่ากรี๊ด ปรบมือ เร้าใจไปกับการแสดง จนพอการแสดงจบนั่นล่ะถึงได้รู้ว่า อ่ะ อ้าว เสียงแหบแห้งไปเลย ... หลังจบการแสดง ... ชักภาพเล่นใน Esplanard กว่าจะได้กลับ รร. ก็เล่นได้ยิงดวงจันทร์ก่อนนอน งานนี้พอได้เวลากลับไป รร. เลยไม่ได้ไปต่อภาคดึกกับการนั่งดริ้งก์กับพี่ๆ บางส่วน เพราะด้วยว่าไม่ไหวแล้ว เดินเล่นทั้งวัน รีบเดินกลับมารองเท้าก็เริ่มเปื่อย ขาที่รีบๆ ซอยตามก้นเค้าเดินก็เริ่มปวด เลยบอกพี่ๆ เค้าว่าไม่ไปต่อแล้วกัน ขอเปลี่ยนแผนกระทันหันไปอาบน้ำแล้วนอนหลับเล่นรอวันพรุ่งนี้ต่อไปดีกว่า * ภาพการแสดง Burn The Floor หยิบยืมมากจาก เวปของเค้าเองนะคะ มิได้ละล้วงภาพของการแสดงแต่อย่างใดไม่

Create Date : 20 กันยายน 2550
Last Update : 20 กันยายน 2550 17:00:27 น.		62 comments
Counter : 1255 Pageviews.
Share Tweet