สาเหตุที่อยากทำให้เขียนถึงลูกแหง่ .. อันนี้ก็เนื่องจากเพิ่งจะได้ดูหนังเรื่อง Failure To Lunch มาเมื่อค่ำวานนี้ ดูแล้วเป็นได้มานั่งนึกถึงตัวเองอ่ะค่ะว่า เอ๊ แล้วเราล่ะเป็นลูกแหง่หรือเปล่า ?? หรือว่าเคยเป็นหรือเปล่า ?? เรื่องราวของหนังนั้นก็กล่าวถึงตัวพระเอก ทริป ที่แสดงด้วย Matthew McConaughey ซึ่งถือว่าเป็นหนุ่มอายุอานามก็ปาเข้าไป 30 กว่าๆ มีงานการทำ มีความรับผิดชอบที่เรียกว่าน่าจะแยกตัวไปอยู่คนเดียวได้แล้ว แต่เค้าก็ไม่ได้แยกตัวไปอยู่เองด้วยเหตุผลสมควรรองรับ แต่กลับจะเลือกอยู่กับพ่อแม่ ทำตัวเป็นเด็กไปวันๆ จีบหญิง ทิ้งหญิง กิน นอน เรียกว่าสบายทุกอย่างเพราะว่าพ่อแม่ดูแล จนวันหนึ่งพ่อแม่เริ่มจะละอาใจกับพฤติกรรมของลูกชายคนนี้ ด้วยเพราะว่าเป็นเรื่องแปลกที่ลูกอายุป่านนี้แต่ดันยังอยากอยู่ร่วมชายคากับพ่อแม่อยู่ ... จนวันหนึ่งพ่อแม่เห็นควรว่าควรจะทำอะไรสักอย่างที่ทำให้ลูกชายนั้นได้ไปมีชีวิตของตัวเองได้แล้ว ซึ่งวิธีที่จะ Kick Out ลูกชายออกไปได้ก็โดยการใช้ตัวช่วย ซึ่งก็คือ พอลล่า แสดงโดย Jessica Parker พอลล่า ... มีหน้าที่จะต้องทำทุกอย่างตามแผน คือ การให้พระเอกตกหลุมรักเพื่อที่เค้าจะได้เปลี่ยนแปลงตัวเอง รับผิดชอบตัวเองเหมือนคนอื่นๆ ได้สักที หรือพูดง่ายๆ ว่าจะได้ออกจากบ้านพ่อแม่ได้สักที ... ซึ่งพอลล่าเองก็จะต้องทำทุกอย่างชนิดที่ว่านอนกับพระเอกเพื่อจะได้สำเร็จตามแผน และแล้ว ... ด้วยเพราะความรับผิดชอบอย่างที่เธอตกลงเอาไว้กับพ่อแม่ของทริป แต่ก็มีพลาดชนิดที่ว่าเธอเองก็ต้องมาเสียศูนย์ด้วย นั่นก็คือ ตกหลุมรักทริปจริงๆ เข้าให้ซะแล้ว เรื่องราวของความรักแบบวางแผนอย่างนี้ ไม่ต้องเดาก็รู้เลยว่าสุดท้ายตอนจบจะเป็นยังไง ... แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ความสนุกของหนังหมดลง แต่กลับมีเสน่ห์ด้วยเพราะความเรียบง่ายนี่ล่ะ ไม่ถึงกับดีมากแต่ว่าถ้าอยากได้ความเพลินและลืมปัญหาเรื่องสีได้บ้างก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่แนะนำค่ะ เรื่องราวของหนังก็มีแค่เท่านี้ แต่ที่ทำให้คิด .. ก็เรื่อยเปื่อยตามประสาฉันล่ะคะ เพราะคิดตามหนังล่ะว่า "เอ แล้วสำหรับตัวเองล่ะเป็นยังไง เป็นลูกแหงหรือว่าเคยเป็นหรือเปล่า"..จะว่าไปแล้วไปปฏิเสธล่ะค่ะว่าอาจจะมีบ้างที่เคยเป็นลูกแหง่ และด้วยเหตุผลที่ทำให้ฉันคิดว่าฉันเป็นลูกแหง่ ก็อาจจะเป็นเพราะวิธีการเลี้ยงดูของพ่อแม่บวกกับฉันเองเป็นลูกสาวคนโต หัวอ่อน สั่งอะไรก็ทำตาม (จริงจริ๊งงงงงงงงงง) เพราะฉะนั้นก็เลยอาจจะทำให้นิสัยของฉันเป็นพวกพึ่งพ่อแม่จนหยดสุดท้ายทุกที แต่นั่นล่ะค่ะมันก็แค่ช่วงเด็กๆ หรอก เพราะโตมา พ่อแม่ก็คงตระหนักได้ดีแต่ก็ยังไม่พ้นที่จะทำอะไรแต่ละทีก็ต้องปรึกษาหารือกับท่านทุกทีไป จนเรียกว่าถ้าไปอยู่ด้วยตัวเองจะรอดหรือเปล่า??? ... คิดไปคิดมาย้อนกลับไปคิดถึงช่วงหนึ่งของการเริ่มต้นเป็นผู้ใหญ่ในช่วงแรกเริ่มของตัวเอง ... การได้ออกไปเรียนหนังสือ แม้จะไม่พ้นจากบ้านไปนัก แต่ก็พอทำให้ฉันได้เริ่มต้นกับการได้คุ้นเคยกับสังคมใหม่ๆ ไม่เฉพาะพ่อแม่ที่จะมาดูแล แต่ต้องกลับมาดูแลตัวเองไม่ว่าจะเป็น ซักผ้า อ่านหนังสือ หาอาหารใส่ท้องใส่ปาก จัดการหน้าที่ของตัวเองไปตามต้องการ .. แรกเริ่มอาจจะลำบากสักหน่อยเพราะว่าไม่ค่อยได้ทำเองเท่าไหร แต่ว่าอยู่ไปอยู่มา เอ๊า เราชอบหนิ เลยกลายเป็นว่าการอยู่บ้านเสมอๆ พอได้แยกมาอยู่กลับสนุกและทำให้ไม่อยากกลับบ้านซะงั้น .. (เอาเข้าไป) หลังจากนั้นก็เริ่มทำตัวอยากออกจากบ้านอีกหน ด้วยการเดินสายหางาน และก็ได้ทำงานที่ไม่พ้นสายงานที่พ่อแม่เอ่ยปากอีก แต่ก็นั่นแลด้วยเพราะอยากเปลี่ยนบรรยากาศก็เลยต้องตกปากรับคำ เพราะเงินและการได้เป็นอิสระบ้างเล็กๆ แต่ก็เหมือนที่บอกว่าไม่ค่อยได้ออกจากบ้านไปไหนไกลๆ ยิ่งจากมาเมืองหลวง ขนาดบอกว่าไม่ต้องห่วงเค้าก็ยังไม่วายเลยต้องย้ายมาอยู่กับพ่อ ณ คอนโดแห่งหนึ่ง และแล้วก็ด้วยเหตุอันมหึมา .......ก็ต้องย้ายจากบ้านจากเมืองนอกไปสู่และสู้กับอ้อมอกของอีกฟากฝั่งยุโรป เมืองแห่งจักรยาน เมืองแห่งกังหัน เมืองแห่งรองเท้าไม้ มันก็เลยต้องกลายเป็นว่าไปอยู่ไกลบ้านไกลเมืองอีกนานหลายปี ว่าไปแล้วเพราะไปอยู่ในที่ที่ห่างไกลบ้านมันเลยทำให้เราโตในความคิด โตในทางร่างกาย (ที่ขยายใหญ่แบบไม่เจตนา) มันก็เลยทำให้เราเริ่มจะเห็นว่า การห่างพ่อแม่นั้นไม่ได้มีแต่เรื่องร้าย แน่นอนความคิดถึงย่อมมีถึงกัน เพราะยิ่งห่างเรายิ่งรักและคิดถึง แต่ว่าสิ่งดีๆ ก็มีคือ ทำให้เรารู้จักตัวเอง ทำให้เราช่วยเหลือตัวเองได้ ตัดสินใจกับเรื่องง่ายๆ กับเรื่องตัวเองได้ง่ายๆ ในตรรกะที่ไม่ต้องการอะไรมากมายมาเป็นบรรทัดฐาน เรียกว่า กลายไปเรียนรู้เอาลักษณะนิสัยฝรั่งมาจนกลายเป็นว่าตอนนี้เริ่มจะเป็นตัวของตัวเองมากขึ้น และกลายเป็นว่าบางครั้งเรารับไม่ได้กับเรื่องของการอยู่กับคนหมู่มากแล้วเกิดปัญหา แน่นอนค่ะว่าหลีกไม่พ้นกับความรำคาญบานตะไทของการเรื่องมากกับฝูงมหาชน ( เอ๊า เป็นซะงั้น ) และนี่ล่ะมั้ง ... คงเป็นแกนของเรื่องที่พ่อแม่ของ ทริป อยากให้ลูกชายแยกออกจากบ้าน เพราะอาจจะส่งผลให้เหมือนที่ฉันเป็น คือ แยกบ้านไปซะ จะได้โตสักที ซึ่งตรงนี้ต่างกับพ่อแม่ฉันล่ะเพราะว่าเค้าก็ไม่ได้บังคับ แต่สำหรับตัวเองการแยกบ้านมันก็คือเรื่องใหญ่เรื่องท้ า ท า ยอีกรอบ ซึ่งแน่นอนว่าอาจจะกลายเป็นว่าทำให้ฉันได้รู้จักตัวเองได้บ้าง และมันก็ได้ผลจริงๆ นะ เพราะตอนนี้เรียกว่าจะให้กลับไปเหมือนเดิม อยู่กับพ่อแม่ รอให้เค้าเรียกกินข้าว ชวนไปนั่นไปนี่ทั้งๆ ที่ไม่อยาก ก็ไม่ต้องอีกแล้ว แต่ว่าถ้าเป็นบางทีล่ะก็พอไหว แต่จะให้เหมือนเดิม คงไม่ได้แล้วล่ะ ว่าไปมันก็ไม่ได้เกี่ยวเท่าไหร่หรอกว่าการอยู่ร่วมกับพ่อแม่หมายถึงลูกแหง่ เพราะเหตุผลมันมีอีก 108 เพราะการเป็นลูกแหง่ อยู่ที่ไหนก็ยังเป็นได้ถ้าหากว่าต้องพึ่งพาพ่อแม่อยู่ตลอดเวลา แต่ว่าการแยกบ้านไปมันก็เป็นอีกอย่างที่ทำให้เราเปลี่ยนแปลง เพราะถึงแม้ยังไง ถึงจะมีปัญหาบ้าง การนึกถึงพ่อแม่ พี่น้อง คนในครอบครัวเป็นอะไรที่ยังคงอยู่ในสารบบที่ตัดไม่ขาด เพราะยังไงคนในครอบครัวก็ย่อมดีและไว้วางใจกันได้เสมออย่างที่ไม่ต้องระแวงว่าเค้าจะหาผลประโยชน์อะไรกับเราหรือเปล่า ...การคิดถึงพ่อแม่และการอยากได้ไอเดีย หรือว่าความเห็นจากท่านเสมอๆ นั้นไม่ได้หมายถึงการเป็นลูกแหง่แต่อย่างใด เพราะเหมือนที่บอกว่าคงไม่มีใครที่จะช่วยเหลือคุณอย่างปราศจากผลตอบแทนอย่างท่านแน่นอน เพราะการจะเป็นลูกแหง่ในแง่ Negative มันต้องพึ่งพากันแบบหยดแรก - หยุดสุดท้าย ไม่เว้นแม้กระทั่งเรื่องเงินทอง (ของนอกกายที่ใครก็ต้องการ) เพราะฉะนั้นถึงแม้ว่าคุณๆ จะอยู่ร่วมบ้านกับพ่อแม่พี่น้องอยู่ ก็เป็นเรื่องดีนะคะ เพราะใครๆ หลายคนที่แยกบ้านไปอาจจะกำลังต้องการก็ได้ ยิ่งในยามที่มีปัญหาอยู่ การได้อยู่ร่วมกับครอบครัวก็เป็นอะไรที่ดีไม่น้อยเลยคะ .. ตอนนี้ไม่ได้เป็นลูกแหง่แล้ว งั้นของตัวไปเป็นเมียแหง่ๆ แง่งๆ ก่อนนะคะ เช้าแล้ว ไปทำกาแฟก่อนค่ะ Tears (Acoustic Guitar) - Windstruck

Create Date : 22 เมษายน 2552
Last Update : 22 เมษายน 2552 8:36:45 น.		92 comments
Counter : 1225 Pageviews.
Share Tweet