ปกติแล้วตัวเองเป็นคนที่ทำอะไรไม่ค่อย มีฤกษ์ มียามสักเท่าไหร่ บทอยากทำอะไรก็ถือเอาฤกษ์ แห่งความสะดวกปูทางไว้เท่านั้นเอง แต่ว่าบางครั้งก็อดไม่ได้ เพราะว่าห้ามความคิดของผู้ใหญ่ท่านได้ยากนัก ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรง ฉันก็ทำตามเค้าไป ปลอดภัยตัวเองได้โขเลยค่ะ สำหรับครั้งนี้ ...ก็ไม่ถือฤกษ์ยามอะไรเลย เพราะว่า ตื่นแต่เช้าตีสามกว่าๆ เนื่องด้วยนอนเร็วกว่าปกติมากมาย อารมณ์ เหมือนคนแก่นั่นล่ะค่ะนอนเร็วก็ตื่นเร็ว เลยได้นั่งตาแข็งกันตั้งแต่เช้า เพื่อนคนอื่นเห็นอิฉันออนไลน์ก็มีถามไถ่ว่านอนกันหรือยัง ?? พออธิบายไปว่าเป็นยังไง เกือบทุกคนพูดเสียงเดียวกันว่า "แก่แล้วก็งี้ล่ะ" อื้อม์ ไม่รู้ว่าจะตรงไปไม๊หนิ .. รู้ไม๊ว่าแทงใจดำปื๋อเลยนะเนี่ย เอาค่ะ จะแก่ไม่แก่ไม่ว่ากันอ่ะนะ 30 กว่าปี + อีก 5 ปีก็เรียกว่า ปาเข้าไปเกือบครึ่งชีวิตแล้ว .. จะไม่ยอมรับว่าแก่ก็ไม่ได้อีก เพราะฉันเชื่อว่า คนเราหนีอะไรก็หนีได้ แต่ว่าสิ่งที่หนีไม่ได้คือ ตัวเอง ความคิด และความจริง สามอย่างนี้ ไม่ว่าเราจจะไปที่ไหนก็ตามมันก็มักจะพกพา กันไปตลอด .. จะให้หนีเหรอ เป็นไปไม่ได้หรอก .. หรือถ้าจะบอกว่า หลอกตัวเองก็ได้หนิ ได้น่ะได้หรอกนะฉันว่า แต่ว่ามันจะนานแค่ไหนละ ? เพราะรู้ทั้งรู้อยู่ว่า เราหนีความจริงไปไม่พ้น .. ก็ยอมรับมันซะเลยดีกว่าไม๊ ความจริงอันเจ็บปวด .. สุขสบาย ทุกข์ ปวดตับ ยังไงเราก็ต้องต่อสู้และรับมือ กับมันให้ได้ล่ะ เพราะถ้าเรารับไม่ได้เราก็แพ้ ... แล้วเราจะเลือกอยู่อย่างผู้แพ้ หรือว่า อยู่อย่างผู้ชนะ(ใจตัวเอง)ล่ะ ??? พูดถึงฤกษ์ถึงยาม ... มันก็มาข้องเกี่ยวที่ว่า วันนี้ เป็นวันดี 1 วันที่ฉันตื่นเช้า และตั้งใจว่าวันนี้จะไปใส่บาตร ทำบุญ อุทิศส่วนบุญส่วนกุศล และแผ่เมตตา สวดมนต์ ขนาดยาว และแล้ว ... ฉันก็ทำได้ เสร็จไปสักพักหนึ่งแล้วก็เลยมานั่งอัพบล็อก ด้วยจิตใจสบายและก็อยากแบ่งปันกับเพื่อนบล็อก หรือเรียกกันขำๆ แซวๆ กันไปว่า "กัลยาณมิตร" ... อิ่มบุญ อิ่มใจ เลยอยากแบ่งปัน ให้เพื่อนๆ ด้วย .. ว่างๆ ไม่รังเกียจกันก็แวะมารับความสุขได้วยนะค่ะ และสิ่งที่ฉันทำได้ .. และอิ่มใจในอีกเรื่องได้ก็คือ .... ฉันปล่อยวาง ให้อภัยคนที่ฉันเคยคิดว่าเป็นศัตรู .. เพราะทั้งๆ ที่ฉันเองไม่ได้ทำอะไรกับเค้าแต่ว่า เค้าก็มาทำกับฉัน ซึ่งมันน่าจะเป็นฉันที่เกลียดเค้ามากมาย .. แต่เค้ากลับเกลียดฉัน กลายเป็นว่าเมื่อต่างคนต่างเกลียดกัน .. ไม่ชอบหน้ากัน เพียงแค่ได้ยินชื่อ ก็แทบจะแดดิ้น รังเกียจ มา ณ ตอนนี้ฉันว่าจะดีกว่าไหม ... ถ้าฉันปล่อยวาง เลิกคิดฟุ้งซ่าน พยาบาทของเวรต่อกัน ... หยุดการคิดไม่ดี ปล่อยในสิ่งที่มันแก้ไขไม่ได้ ให้มันเป็นเรื่องของ "กรรม" กันไปดีกว่า ทำอะไรกับใคร ก็ได้อย่างนั้น ... ฉันเชื่ออย่างนั้น เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว .. ฉันกับเค้าก็คงไม่เจอกัน มามีเรื่องกันแบบนี้หรอก นี่ล่ะ เลยเป็นเหตุของการที่ฉันต้องมาทำบุญ ... อุทิศส่วนบุญส่วนกุศล กันไป หมดแล้วชาติหน้าก็จะได้เกิดมา มีชีวิตที่ดีที่ตัวเองต้องการ โดยไม่ต้องมานั่งบั่นทอนกับเรือง ไม่เป็นเรื่องแบบนี้กันอีกแล้วล่ะ ฉันเชื่ออย่างนั้นนะ ... และนอกจากการปล่อยวางแล้ว ... ฉันก็ผ่านพ้นกับการตัดสินใจทำบางสิ่ง โดยปลดทุกข์ในใจ คือ การยึดติด .. .ออกไปซะ ซึ่งทำได้ยาก เพราะว่ากว่าปีมาแล้วสิ่งต่างๆ ฉันยึดติดมันซะจน แบบว่าแยกไม่ออกกับความจริง และ ความเสียดาย แต่ว่าตอนนี้นั้น ฉันคิดว่า ฉันไม่เอาอีกแล้ว สิ่งใดไม่ใช่ของตัวเองก็ไม่ใช่ของตัวเองอยู่ดี ต่อให้พยายามแค่ไหน มันก็ไม่ใช่ของฉันอยู่วันยังค่ำ ... พอกันที พอกันที ฉันคง ไม่เอาอีกแล้วล่ะ ... หยุดกับบางสิ่ง เริ่มกับบางสิ่งดีกว่า ... วันนี้เลยนำแต่สิ่งดีๆ มาสู่ เพราะว่าฉันคิดได้กับเรื่องที่พูดแล้ว ฉันก็คงจะดำเนินชีวิตไปอย่างคนมีสติได้แล้วล่ะ .. หลายวัน หลายเดือน และเป็นปี ทุกข์มันมีจ่อคอหอยทุกเมื่อเชื่อวัน ต่อเมื่อวันหนึ่งเมื่อเราลุก ฉุกคิด และเปลี่ยนทัศนคติ บางอย่างได้บ้าง ... เราก็ลดทุกข์ให้มันน้อยลง เจอแล้วก็หนีไปซะ เลี่ยงไปซะ .. ไม่มีอะไรเหลือบ่ากว่าแรง ถ้าเราตั้งใจและพยายามค่ะ ... จบเรื่องทุกข์ใจ มาสุขใจ ก็มาสุขท้องกับปากดีกว่า เพราะว่าไปตลาด ... ไปตักบาตร ... สวดมนต์เสร็จแล้ว ก็มานั่งจ่อม กับหน้าคอม เปิดประตูเห็นดอกไม้ ต้นไม้ สวนเล็กๆ พร้อมกับน้ำเต้าหู้แต่เช้า ... แปลกดี รสชาติน้ำเต้าหู้ที่ไม่ได้กิน กันบ่อยๆ แต่ว่าวันนี้ได้เริ่มอะไรใหม่ๆ ของดกาแฟ กินน้ำเต้าหู้เสริมทรวง กันดีกว่า .... ใจเอย โตขึ้น พองขึ้นเรื่อยๆ น๊า ... จงเป็นสุข จงเป็นสุข ...

Create Date : 17 มีนาคม 2553
Last Update : 17 มีนาคม 2553 12:11:08 น.		90 comments
Counter : 2447 Pageviews.
Share Tweet