“แม่ ... ผมอยากบวช” วันหนึ่งน้องชายจู่ๆ ก็พูดขึ้นกับแม่ ซึ่งบทสนทนาก่อนหน้านั้นฉันจำไม่ได้แล้วว่าเราพูดคุยเรื่องอะไรกัน รู้สึกกับเรื่องนั้นๆ อย่างไร เพราะว่าแค่คำพูดนี้ผ่านออกมาจากปากน้องชายฉันแค่นั้นมันก็ทำให้เรื่องราวที่เราคุยกันกลายเป็นเรื่องเล็กโดยพลัน ... ฉันจำได้ว่า แม่ไม่ได้ถามว่า “ทำไม” แต่ว่าแม่แค่บอกว่า ... “ได้สิลูก” ฉันเชื่อว่าคำพูดของน้องชายฉันแค่นี้ก็คงทำให้แม่ปลื้มจนพูดไม่ออก เพราะด้วยเรื่องของการบวช แม่เคยบอกเอาไว้ว่า แม่ไม่ได้คิดว่าลูกจะต้องบวชให้พ่อแม่ หรือว่าอะไรก็ตาม เพราะถ้าหากว่าลูกๆ ต้องการมันก็คงต้องมาจากความต้องการของลูกเองเท่านั้น แม่ไม่เคยถาม แม่ไม่เคยรบเร้าเรื่องการบวช เพราะเชื่อว่าบุญที่จะได้ในเรื่องของการบวชนี้จะต้องมาเมื่อมัน “ถึงเวลา” ที่หมายถึงว่า การจะตัดสินใจในการบวชคงต้องมาจากความต้องการของเจ้าตัวเองเท่านั้น ซึ่งเมื่อมาถึงวันหนึ่งทีได้ยินน้องชายฉันพูดสั้นๆ นี้ขึ้นมา แม่ก็คงยิ้มได้อย่างเดียว น้องชายฉันวางแผนเอาไว้ล่วงหน้าหลายเดือนเหมือนกัน และเมื่อถึงคราวลางานได้แล้วก็สำทับแม่อีกทีว่า ได้เวลาแล้วล่ะ เริ่มต้นด้วยการจัดการเอกสารทั้งหลายต่างๆ แล้วก็ให้พระอุปฌาเซ็นต์และก็จัดการดินเรื่องอีกนิดหน่อย ทุกอย่างก็เรียบร้อย ก่อนจะถึงวันบวชจริงราวๆ 1 สัปดาห์ พระอุปฌาท่านก็ได้บอกว่าน่าจะมาเรียนรู้เตรียมตัวก่อนจะบวช และการท่องบทสวดบางบทเอาไว้บ้าง เช่นการสวดให้พร เพื่อที่ว่าจะได้ไม่ติดขัดเมื่อถึงเวลาเข้าจริงๆ ช่วงระยะเวลานี้เอง น้องชายฉันก็ต้องทำเป็นกิจวัตรประจำวันคือการไปวัด เข้าโบสถ์ ไปหัดสวดมนต์ราวๆ ชั่วโมงครึ่ง ทุกวัน จนถึงเวลา ... ถึงเวลา ... วันที่ 9 มีนาคม มีนัดกับพระอุปัชฌาย์กันตอน 5 โมงเย็น ก่อนจะเดินทางไปวัด น้องชายได้เอาพาน ธูป เทียน มากราบพ่อแม่ ... แล้วก็ฉัน ขอขมาลาโทษต่อสิ่งที่ทำและที่ได้ล่วงเกินเรามา ตอนนี้ไม่อยากบอกว่าถ้าน้ำตามันวัดกันได้ ก็คงบอกได้ว่าคงท่วมถังใหญ่ๆ ได้แล้วล่ะ เพราะทั้งน้อง ทั้งพ่อแม่ ฉัน แล้วก็เพื่อนๆ น้องที่แวะมางานและมาพักที่บ้าน ได้ร่วมใจกันร้องไห้ในช่วงนี้อย่างไม่ได้นัดหมาย 5 โมงเย็น พระท่านนัดว่าได้เวลาปลงผมแล้ว ... อุปกรณ์เตรียมสำหรับการปลงผม การปลงผมก็เริ่มต้นด้วยพ่อแม่ พี่น้อง และญาติผู้ใหญ่ และต่อมาก็เป็นหน้าที่ของพระพี่เลี้ยงแล้วที่จะช่วยต่อไป ในการจัดการกร้อนผมให้พร้อมสำหรับการบวชในวันต่อไป โกนคิ้วอีกเล็กน้อย ... ก็เสร็จสิ้นแล้ว หลังจากที่จัดการโกนผมแล้ว และใส่ชุดขาวแล้ว น้องชายก็ได้แปรสภาพเป็นนาคที่เตรียมพร้อมบวชในวันพรุ่งนี้ และคืนนี้เองที่นาคจะต้องนอนที่วัดเลยแต่ว่าก่อนอื่นพระอุปฌาย์ท่านบอกว่าเย็นนี้ให้กลับไปกินอาหารด้วยกันกับพ่อแม่ก่อนเป็นมื้อสุดท้ายก่อนจะบวช งานนี้นาคเลยได้กลับบ้านกินอาหารร่วมกันกับครอบครัว แล้วตอนเย็นก็กลับวัดอีกครั้งเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการบวชวันรุ่งขึ้น วันรุ่งขึ้นเราก็ต้องเดินทางแต่เช้าไปวัดเพราะว่าเราเลี้ยงพระเช้า ก็เป็นอาหารง่ายๆ ที่ญาติผู้ใหญ่ของเราช่วยเหลือจัดการติดต่อให้ เรารอให้พระท่านฉันท์เรียบร้อย ก็ถึงคราวของเรากันเองที่จะต้องรีบทาน เพราะเกรงใจท่านอุปฌาที่ท่านรีบจะต้องเดินทางไปทำธุระต่อ ... และแล้วก็ถึงเวลา ... นาคนำหัวขบวนเดินวนรอบโบสถ์ 3 รอบ บอกก่อนเลยตรงนี้สำหรับงานอุปสมบทของครอบครัวเราตรงนี้ ... เราทำกันเรียบง่ายมาก เพราะน้องชายเป็นคนขอไว้และเราก็เห็นพ้องต้องกันด้วยประการทั้งปวงว่า เงียบที่สุดแหละดี เพราะงานนี้น้องชายบอกว่าอยากให้คนที่มาร่วมเป็นครอบครัว ญาติสนิท เพื่อนรัก แค่นั้นเองจบ อย่างอื่น พิธีการแห่ขอเอาไว้เหอะว่าไม่ต้อง สมใจล่ะค่ะเพราะว่าครอบครัวเราเองก็ชอบแล้วกับความสงบ ส่วนตัว เลยกลายเป็นว่าครั้งนี้เราไม่มีพิธีการแห่ใดๆ ทั้งนั้น นาคก็เดินนำขบวนญาติๆ ที่ถือเครื่องบวชต่างๆ เดินตาม รอบโบสถ์เสร็จ 3 รอบ ก็เข้าโบสถ์ไปประกอบพิธีต่อไป กราบพระ เข้าโบสถ์แล้วก็ต้องกราบพระก่อน แล้วถึงจะได้มีการดำเนินพิธีการในการบวชเป็นลำดับขั้นตอน .. ถามฉันตอนนี้ก็ต้องบอกว่า “ฉันจำไม่ได้ทั้งหมดหรอกเพราะมัวแต่ปลื้มและก็ถ่ายรูป” ... แฮ่ๆ เมื่อรับบารตจากพระท่านอุปฌาแล้ว ก็ถือว่าเป็นอาวุธประจำกายของพระใหม่ ที่จะต้องดูแลรักษาเป็นอย่างดีในช่วงที่ตนได้บวชเรียนนั้น เมื่อรับบารตมาแล้วพระอุปฌาท่านก็จะสั่งให้เดิน ไปอยู่ในที่ ทำการกำหนดเอาไว้แล้ว (ตอนซ้อม) พระอาจารย์ท่านสวดสมมติตนเป็นผู้สอนซ้อม แล้วออกไปสวดถามอันตรายิกธรรม เมื่อสวดซ้อมเสร็จแล้วก็เดินกลับเข้ามาทำพิธีต่อและเมื่อถึงเวลาพระอนุโมทนา ... ก็ต้องมีการกรวดน้ำอุทิศบุญกุศลส่วนนี้ให้แก่ท่านผู้มีพระคุณ แล้วก็มีการเดินไปบิณฑบารตครั้งแรกกับญาติโยม และก็กลับมาให้พร ก็เป็นอันเสร็จพิธี .... พระน้องที่บวชได้บวชที่วัดนี้เสร็จแล้วก็เดินทางไปอีกวัดหนึ่งใกล้บ้าน ซึ่งถือว่าวัดนี้จะเป็นวัดที่จะต้องจำอยู่ประมาณ 2 สัปดาห์ และหลังจากนั้นก็จะกลับมาจำวัดกับวัดที่ได้อุปสมบทไปก่อน เพราะพระน้องบอกว่า นับถือในตัวพระท่านอุปฌามากๆ และต้องการจะอยู่เรียนรู้ ธรรมะกับท่านก่อนจะศึกในอีก 1 เดือนข้างหน้า เพิ่มเติม ... ที่มาของชื่อบล็อก “เมื่อถึงเวลา” เริ่มต้นเลยก็เป็นเพราะคิดถึงว่า “เวลา” มันไม่คอยท่าใคร มันไม่ได้มีเพื่อใครคนใดคนหนึ่ง แต่ว่ามันเป็นของ หรือว่า สิ่งที่ทุกคนมีถือเอาไว้เหมือนกันหมด แต่สิ่งที่ไม่เหมือนกันก็คือ การจัดการเวลาให้มีประโยชน์มากที่สุด และคิดแล้วว่า “เมื่อไหร่” เราพร้อมจะทำอะไรหรือยัง ... “เมื่อถึงเวลา” ของพระน้อง ก็คือ การตัดสินใจบวชด้วยตัวท่านเอง และเมื่อท่านพร้อมเอง อยากบวชด้วยใจ ทุกอย่างเลยเป็นไปด้วยดี โดยที่พระอุปฌาท่านออกปากชมเองกับพวกเราว่า พระน้องเก่ง ให้บทสวดไปก่อนหน้าไม่เท่าไหร่ก็ท่องได้แล้วบ้างแบบไม่ผิดเพี้ยน แถมบทสวดและการให้พรที่ให้ท่องแค่ 3-4 วัน ก็สามารถท่องได้ทั้งหมดโดยที่พระพี่เลี้ยงก็ไม่ต้องเหนื่อยอะไรกับการที่จะต้องช่วยเวลาตอนสวด “เมื่อถึงเวลา” ของพ่อแม่ ... ที่ได้รอวันนี้ วันสำคัญ วันที่ได้เห็นน้องบวช เหมือนที่เค้าเอาไว้ว่า ... จะได้เกาะชายผ้าเหลืองลูกชาย นี่ล่ะวันนี้มันถึงเวลาแล้วจริงๆ คิดว่าถึงแม้จะไม่ได้บอกกล่าว หรืออธิบายอะไรมากมาย เราก็คงรับรู้ได้ว่า ความปลื่มใจ ดีใจ มันคงมีมากพอที่คำกล่าวอ้างใดๆ จะเอ่ยเอื้อนออกมาได้หมด ... “เมื่อถึงเวลา” ของฉัน ... ก็คือ การได้กลับมาเป็นเหมือนเดิม หลังจากที่เซ็งกับหลายๆ เรื่องจนทำให้หมดกำลังใจและแรงจะทำอะไรๆ ไปบ้าง แต่ว่าตอนนี้ก็กลับมาเหมือนเดิมอีกครั้ง ถึงแม้ว่าฉันเองจะไม่รู้ว่าไอ้อาการดีเพรซซีฟเล็กๆ ที่ว่ามันจะเดินทางไกลไปไหน แล้วจะกลับมาเมื่อไหร่ แต่ว่าตอนนี้เมื่อกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว ก็ขอล่ะที่จะกลับมาใช้ชิวิตและอารมณ์ปกติสุขเยี่ยงเดิมกันต่อไป ... เพี้ยง ขอให้เพื่อนดี (เพรซซีฟ) นั้น ห่างหายไปนานๆ เหอะ “ฉันไม่คิดถึงเธอนะ อย่าได้กลับมาหากันบ่อยๆ เลยขอร้องล่ะ” ... นี่ล่ะคำขอของฉัน ... และ “เมื่อถึงเวลา” .. ของเพื่อนๆ ทุกคน ... ไม่ว่าจะหวังหรือว่าอยากทำอะไร ก็คิดว่า ความเหมาะสมของเวลา มันก็คงทำให้บางอย่างที่ไม่เคยตัดสินใจมันมาถึงซะที ไม่ว่าจะเรื่องเล็ก เรื่องใหญ่ เรื่องสำคัญสำหรับเราหรือไม่ ยังไงก็ “เวลา” มันก็คงไม่รอ แต่ว่าเมื่อไหร่ก็ตาม ถ้ามัน “ถึงเวลา” มันก็คง “ถึงเวลา” แล้วจริงๆ ... ไม่ต้องวิ่ง ต้องตามให้เหนื่อยใจหรอก ... บุญทั้งหลายที่ได้ทำกันในวันนี้ ส่งผลต่อให้หลายๆ คนรู้สึกดีใจ ปลาบปลื้มใจ มีความสุข เลยอยากแบ่งปันบุญที่ได้ทำต่างๆ ในวันนี้ให้กับเพื่อนๆ ... ที่มีจิตใจดีกันทุกคน มีความสุขมากๆ เหมือนตัวฉันและครอบครัวในวันนี้ด้วยค่ะ และขอให้สิ่งที่พระน้องได้ทำใน 1 เดือนนี้ ส่งผลให้ ... พระน้องเห็นแสงสว่าง ... ดังภาพนี้ที่ถึงแม้ว่าแสงลอดจะน้อยนิด แต่มันก็ยังส่องแสงสว่างให้ท่านเห็นอยู่ดี

Create Date : 10 มีนาคม 2551
Last Update : 10 มีนาคม 2551 0:42:52 น.		93 comments
Counter : 3399 Pageviews.
Share Tweet