หลังอ่านและเล่าเรื่อง

ณ แคว้นเศรษฐปุระ บนดินแดนอุษาคเนย์ กำลังจะมีพิธีปุรุษเมธเพื่อบูชาองค์พระมหาเทพ ซึ่งครั้งนี้บุตรีของ พราหมณ์โสมทัต ถูกเลือกเพื่อไปรับใช้องค์มหาเทพ (องค์พระศิวะ )แต่ท่านพราหมณ์ไม่ต้องการเสียบุตรีไปเพื่อการนี้เลยต้องใช้ความสามารถในการหาตัวแทนโดยการร่ายคาถามนต์วิเศษช่วยและนั่นก็ทำให้ ตมิสา หญิงสาวคนหนึ่งจากโลกปัจจุบันหลุดเข้าไปในยุคเก่าแก่อดีตกาลเพื่อจะเป็นตัวแทนนำเข้าสู่พิธีบูชาแทน แต่การกลับไม่เป็นผลเพราะ เจ้าชายจิตรเสน พระอนุชาของเจ้าชายภววรมัน(ลูกของลุงเจ้าชายจิตรเสนซึ่งจะได้ครองบัลลังก์ของแคว้นต่อไปถ้าหากว่าสิ้นพระบิดา) ได้เข้าไปลักพาตัวนางเพื่อหักหน้าท่านพราหมณ์โสมทัตเพราะสิ่งต่างๆ ที่เพ็จทูลหลายเรื่องต่อพระบิดาทั้งๆที่บางเรื่องนั้นไม่เป็นความจริงเลยแม้แต่น้อยรวมถึงการแย่งชิงตำแหน่งเจ้าครองเมืองจากพระเชษฐาก็ไม่มีในหัวเลย แต่ด้วยเพราะดวงและสิ่งที่เกิดในอดีตที่ผ่านมาของแคว้นใหญ๋ที่พี่น้องต่างแย่งชิงอำนาจกันเองพระวีระวรมัน (พระบิดาของเจ้าจิตรเสน ) ถึงต้องระแวงกอปรกับสิ่งที่พราหมณ์โสมทัพทำนายเลยทำให้องค์จิตเสนไม่พอใจและอยากแกล้งและหักหน้าขโมยบุตรีมาก่อนการบูชา เสียแต่ว่าคนๆ นั้นดันเป็น ตมิสา หญิงจากเมืองปัจจุบันที่หลงเข้ามาสู่เมืองย้อนยุคเสียได้ และเมื่อเกิดเหตุนี้ขึ้นมา ตมิสาเลยต้องกายเป็น“นางห้าม”ของเจ้าชายจิตรเสนไปเลยเพราะดันมีเหตุการณ์พาลากให้เป็นเช่นนั้น

สิ่งหนึ่งที่เจ้าของแคว้นจะสามารถรับตำแหน่งได้สมบูรณ์นั้นจะต้องสมรสกับ“กัมพุชราชลักษมี” ซึ่งเป็นตำแหน่งชายาที่มีสายเลือดกัมพุชที่เป็นชนท้องถิ่นเดิมเสียก่อน ซึ่งตำแหน่งนี้ เป็นของ นางชวันจา สาวสวยที่เกิดต้องตาต้องใจเจ้าชายจิตรเสนรูปงามเลยเสี่ยงทายมาลัยให้เจ้าชายจิตรเสนไปแล้วและพระองค์ก็ยึดมั่นในคำมั่นว่าเบญเพศเมื่อไหร่พระองค์จะต้องเข้าพิธีกับนางแต่ทว่าด้วยประเพณีนั้นนางจะต้องเข้าหอกับพระเชษฐาที่กำลังจะเป็นเจ้าครองแคว้นนี่สิ เลยทำให้พระบิดาเลยไม่ใคร่จะชอบใจเพราะเหมือนว่าจะเป็นการผิดประเพณีไป ซึ่งนั่นก็เลยเป็นเหตุว่าเจ้าชายจิตรเสนจำต้องหาทางพาตัวเองออกไปก่อนเพื่อที่ว่าจะได้ไม่สร้างความระแวงให้ทั้งบิดาและพระเชษฐากอรปกับช่วงนี้เองที่กษัตริย์ที่ปกครองแคว้นสิ้นและพระเชษฐาก็ต้องครองตำแหน่งเจ้าเมืองแคว้นก็เลยยิ่งทำให้เจ้าชายจิตรเสนต้องพิจารณาเหตุต่างๆรวมถึงแถมนางชวันจาหญิงที่พระองค์ยึดมั่นจะต้องไปเป็นมเหสีของเจ้าแคว้นแต่ดันไปกดดันโดยการเอ่ยอ้างให้พระองค์แตกหักกับพระเชษฐา–เจ้าชายภววรมันเพื่อที่นางจะได้ไม่ไปเป็นมเหสีนั่นยิ่งทำให้เจ้าชายจิตรเสนตั้งเป้าหมายในการละซึ่งความระแวงทั้งปวงด้วยการออาล่าหาดินแดนใหม่ทางเมืองติดทะเลเพื่อการสร้างเมืองที่ยิ่งใหญ่ให้มากกว่าเดิมของแคว้นเศรษฐปุระโดยมีนางห้ามของพระองค์ติดตามไปด้วย เพื่อการค้นพบและความรักของทั้งสองที่ค่อยๆก่อเกิดระหว่างการเดินทางของทั้งคู่และหมู่คณะผู้ติดตาม

กว่าจะเขียนข้างบนได้ลบแล้วลบอีกจนเบื่อ เพราะว่าอ่านเรื่องนี้แล้วประทับใจกับพล็อตชอบด้วยสำบัดสำนวนของคนเขียนเล่นเอาจิตที่ว่าจะตั้งมั่นในการรีวิวกระเจิงกระจายไปหลายรอบเลย สุดท้ายก็ได้มาเท่านี้ล่ะค่ะตามเรื่องด้านบน ความรู้สึกที่อ่านคงต้องบอกว่าชอบมากประทับใจจริงๆ ค่ะ กับเรื่องนี้ แม้ว่าจะอ่านกับสำนวนที่ยอมรับว่าต้นๆไม่คุ้นเลยเพราะจะเป็นศัพท์แปลกๆ อย่าง“วรองค์” ก็ทำไมไม่ใช่วรกายเสียละ หรือ คำว่า สรี ที่หมายถึง สตรี หรือว่า บดี ที่แปลว่าสามี ก็เล่นเอาชวนคิดชวนขำแต่อ่านแล้วก็ทำคุ้นเคยและจำได้ว่า “ตัวข้านั้นเป็นสรีมีบดีแล้ว” คริๆ อ่านไปมันก็คุ้นเองล่ะเนาะ เรื่องนี้สนุกกับพล็อตค่ะเพราะว่าเนื้อหาเติมเต็มมาก ไม่ใช่เฉพาะแค่หญิงสาวหลุดเข้าไปในอดีตแล้วก็ไปเผชิญชะตากรรมแล้วพบเจอความรักแท้เพียงอย่างเดียว เพราะคนเขียนได้ผูกใส่เรื่องของการสูญเสียของพ่ออย่าง อาจารย์ลาติน พ่อของตมิสา ลงไปอีก และด้วยความผูกพันของสองพ่อลูกและการให้ความรู้ของการศึกษาในประวัติศาสตร์โบราณแก่ลูกสาวจนถึงเมื่อคราวที่เธอหายตัวไปจากการออก พท.ร่วมกัน ก็เลยเป็นการสูญเสียที่ 10ปีก่อนผ่านไปแต่ก็ไม่ลืมเสียที จนเมื่อจะต้องกลับมายังถิ่นที่เป็นอดีต สถานที่ที่ต้องคิดถึงลูกสาว เพราะเจอกับเทวรูปที่เกี่ยวกับเรื่องราวของประวัติศาสตร์ที่ดันไปจับจังหวะกับยุคที่ลูกสาวได้พลัดหลงเข้าไปมันทำให้เรายิ่งเห็นภาพเนื้อหาที่นักเขียนใส่ให้เราอ่านแบบไม่แน่นแต่ลึกรู้สึกความรักของพ่อลูกที่มีถึงกัน การตัดสินใจร่วมกันบางอย่างแต่คนละฝั่งมิติมันเป็นอะไรที่เราอ่านแล้วเรารู้สึกสงสารทั้งคู่ มากๆ ค่ะ ส่วนเรื่องราวความรักของพระนางก็ต้องบอกว่าเป็นความผูกพันที่ค่อยๆเกิดด้วยเพราะว่าไปเผชิญความสุขและความทุกข์มาด้วยกัน เจอเรื่องราวของผู้คนเจอเรื่องราวของสิ่งต่างๆ ระหว่างทางก่อนจะได้เจอกับความสำเร็จในสิ่งมุ่งหวังตรงนี้ล่ะที่ชอบเพราะทำให้เราได้เห็นถึงความเป็นบุรุษผู้นำขององค์จิตรเสนมากขึ้น และความรักของทั้งคู่ก็ค่อยๆ ฉายแวว แม้จะดูเหมือนความรักไม่มีอุปสรรคอันใดแต่พีเรียดสุดท้ายก็แอบมีดราม่าเบาๆแต่ไม่เศร้าแต่ก็ชอบที่คนเขียนได้จับให้ความง่ายของความรักเข้าสู่โหมดของความริษยาเพราะความดราม่าของนางชวันจานางอันมีความรักและอยากครอบครององค์จิตรเสนยังไม่เสื่อมคลาย เรื่องราวมันก็เลยอิรุงตุงนังเพิ่มรายละเอียดเข้าไปตรงนี้อ่านได้เพลินเลยล่ะค่ะเพาะสนุกและรอลุ้นกันไปว่าจะยังไง ( แม้ว่าจะรู้แหละว่าจบสุขอะนะ ) สรุปแบบร่ายยาวและปิดเกมบิงโกรอบนี้ด้วยเรื่องราวประทับใจของ เจ้าป้า “จันทราอุษาคเนย์” ค่ะ ไม่ผิดหวังจริงๆ ได้อ่านเรื่องสำนวนสวยผูกเรื่องดี ความรักงาม และอ่านสนุก แบบนี้ล่ะค่ะทำให้ขอเป็นติ่งเจ้าป้าไปต่ออีกหลายๆ เล่มเลยแล้วกันนะคะ