ตอน แผ่นดินนี้เราจอง ... รับ ไม่รับ
บ้านเมืองช่วงนี้ดูบรรยากาศมาคุพิก๊ลลลลล สงสารประเทศสารขัณฑ์เสียจริง ทำไมถึงอาฆาตมาดร้ายกันได้ขนาดนี้ ฟังข่าวทุกๆวันแล้วก็รู้สึกรันทดใจ คนดีถูกทำร้าย คนจานรายมันครองเมือง
...ขอให้เวรกรรมจงติดตามคนไม่ดีคิดร้ายให้พินาศหายนะในเร็ววัน
ช่วงนี้สุขภาพไม่ค่อยจะดีเพราะพุงเริ่มมาอีกแล้ว เลยสั่งเมนูอาหารท่านแม่เป็นน้ำพริกผักจิ้มล้วนๆ กินแก้อกหัก มีแฟนเป็นคนสตอเบอรี่มันทุกข์ใจอย่างนี้นี่เอง ต้องยอมตัดอกตัดใจถีบทิ้งด้วยความหมั่นไส้ปนสะอิดสะเอียน หน้าตาดีๆมันไม่ได้บ่งบอกกำพืดกำพันธุ์อะไรได้เลย เมื่อเช้านี้ดูข่าวเรื่องคุณพ่อของตากวาง AB NORMAL โดนวัยรุ่นเมาสุราขับรถไล่ด่าแล้วขับปาดหน้าคว้ามีดลงมายืนขู่ โอ๊ย!คนสมัยนี้ใจคอมันทำด้วยอะไร วัยรุ่นคนนั้นหน้าตาดี๊ดี ต้องบอกว่าโคตรหล่อ โคตรรวย แต่ว่าตะละคำที่สำรอกออกมานั้น ข้าพเจ้าบอกตรงๆเลยว่ารับไม่ได้ ไม่รู้ว่ามันคิดว่าแผ่นดินนี้เป็นของมันรึ ถึงได้เบ่งพองคับก๋าซะขนาดดดดด เลยสรุปได้ว่าทฤษฎีของข้าพเจ้านั้นเห็นทีจะถูกต้อง ที่ว่า....หน้าตาคนมันหาได้บ่งบอกกำพืดได้ไม่
ทุกวันนี้ตื่นมาทุกๆเช้า เฝ้าถามตัวเองอยู่เสมอมาว่าแผ่นดินนี้มันของใคร ใครมันจับมันจองเอาไว้ ...เฮ้ออออออออออออ
ปล. ไม่ได้อัพบล็อกเสียนานเลย
ปล.1 ไปเที่ยวบ้านเชียงใหม่เมื่อปลายเดือนที่แล้ว แล้วเมื่อวันเสาร์ก็เลยคึกขับรถพาท่านแม่ไปดูบ้านตัวเองที่ศรีราชาเป็นครั้งแรกในรอบสี่ปีที่ผ่านมา ท่านพ่อกับท่านแม่ของข้าพเจ้าไปขยายต่อเติมให้ซะ! มีห้องคนรับใช้พร้อมห้องน้ำหรูหราในตัวพร้อมแพนทรี่อีกต่ะหาก ต้องเป็นคนรับใช้ไฮโซแน่นแน่ แถมด้วยขยายทำห้องหนังสือในห้องนอนใหญ่ของข้าพเจ้า ทำสี ซ่อมฝ้า ให้ใหม่ทั้งหลัง ติดอยู่นิดเดียวที่ไม่ยอมทาสีห้อง Home Theatre ให้ด้วย ท่านแม่ข้าพเจ้าละเลงเสียเองจนดูไม่จืด เห็นทีข้าพเจ้าคงต้องไปทาสีเองเสียใหม่ ที่ซ่อมแซมขยายบ้านครั้งนี้มีอย่างเดียวที่ข้าพเจ้าตะขิดตะขวงใจคือสวนของข้าพเจ้าที่ไอ้จุ๊งวุ้ง นังแจ๊งแว้ง นังพิม มันนอนหลับอยู่ใต้พื้นอย่างสงบโดนเทปูนทับเสียหมด ข้าพเจ้าเลยตั้งชื่อบ้านศรีราชาเสียใหม่ เปลี่ยนจาก "เรือนหอรอร้าง" เป็น "บ้านสามหมา" ต้องอ่านดีๆ เพราะถ้าอ่านผิดเพี้ยนไป อาจกลายเป็น "บ้านเสียหมา" ก็ได้ อิอิอิ
ปล.2 ความรักของท่านพ่อท่านแม่ของข้าพเจ้าช่างยิ่งใหญ่เสียนี่กระไร เห็นบ้านตัวเองเปลี่ยนสภาพไปในทางที่ดีขึ้นแล้วน้ำตาแทบจะไหล ได้แต่ถามตัวเองว่าทุกวันนี้ตัวเองยังไม่ได้ไปอยู่เลย ไม่มีปัญญาจะไปคอยดูแลทำความสะอาดด้วย ต่อเติมห้องเพิ่มอีกสองห้องพร้อมห้องน้ำ แล้วใครจะทำความสะอาดให้ น้ำตาไหลอีกครั้งด้วยความซาบซึ้งจายยยยยย
ปล. 3 ถามหมะม้าว่าหมดเงินไปเท่าไหร่ที่ไปทำบ้านให้เนี่ย ท่านแม่ตอบกลับมาว่า "แม่เลิกนับเงินตั้งแต่หมดไปสองแสนกว่าแล้วลูก มันทรมาณใจ ดีนะที่แม่เม้งก่ากับพ่อเรื่องจะปูแกรนิตในห้องคนรับใช้ เลยทุ่นเงินไปได้เยอะ" ^ ^"
แม่จ๋า ... เด๋วลูกแมนจะหาเงินใช้คืนให้น้ออออ........... กรำ.....
... ปล.4 วันที่ 19 สิงหา ข้าพเจ้าขอเปล่งวาจาว่า... "รักเธอประเทศไทย จึงจำใจไม่รับ"
Create Date : 15 สิงหาคม 2550 |
|
15 comments |
Last Update : 15 สิงหาคม 2550 12:40:15 น. |
Counter : 852 Pageviews. |
|
|
|