กับหลากหลายเส้นทาง หลายครั้งในชีวิตที่ต้องพบเส้นทางที่ต้องเลือก... บ้างก็เรียบราบ สวยงาม เต็มไปด้วยสีสันน่าตื่นตา บ้างก็ขรุขระ ทั้งขวากหนาม เหนื่อยยาก และสับสน บ้างก็เป็นเส้นทางที่สลับซับซ้อน ผสมผสาน บ้างก็มีรอยตัด รอยแตกแห่งช่วงทางแยก ให้คดเคี้ยว และวกวน แต่ในหลาย ๆ เส้นทางเราก็ไม่อาจมองเห็นได้ก่อน ว่าข้างหน้าเป็นเช่นไร... สวยงาม ขรุขระ ซับซ้อน คดเคี้ยว และวกวนแค่ไหน คงจะดีมิเช่นน้อย... หากเราได้เห็นล่วงหน้าเสียก่อนว่าเป็นเช่นไร และคงดีมิเช่นน้อย... หากเราได้วาดเส้นทางไว้แต่เพียงราบเรียบ สวยงาม แต่ถึงกระนั้น เส้นทางที่เห็นก็อาจเป็นภาพลวงตา หลายครั้งที่เราไม่ชอบทางเดินที่เดินอยู่ และย้อนกลับไปแสวงหาเส้นทางใหม่ ๆ อยู่ตลอดเวลา และพบว่าหลายหลากเส้นทางทุกข์ยากแสนเข็ญนั้น เราเองต่างหากที่สร้างขึ้นมาด้วยน้ำมือของเราเอง. **************************************** ตั้งใจและคาใจไว้ตั้งแต่เมื่อคืน คือ เอาภาพนี้มาประดับสวนริมหาด งานของ Rambradt ที่ชื่อว่า "Lucretia" เลยเขียนอะไรเพิ่ม ในเช้าวันที่แสนปวดหัว   Create Date : 26 กุมภาพันธ์ 2548 27 comments Last Update : 26 กุมภาพันธ์ 2548 10:47:26 น. Counter : 668 Pageviews. Share Tweet

มีทฤษฏี ทฤษฏีหนึ่งกล่าวว่าทุกสิ่งทุกอย่าง เกิดขึ้นแล้ว เราเพียงแต่เดินไปตามเส้นทางที่เกิดขึ้นแล้วเท่านั้น เพียงแต่เราไม่สามารถมองเห็นสิ่งที่รออยู่ข้างหน้าได้ เท่านั้นเอง จวบจนเราเดินไปถึงตำแหน่งนั้น เราจึงจะรู้ว่ามันมีจริง ทั้งที่มันมีจริงอยู่แล้ว ฮ่ะๆๆ หาเรื่องมาให้ปวดหัว ^_____^.... ภาพสวยอีกแล้ว ว่าแต่เธอในภาพทำอะไรครับ จะแทงตัวเอง หรือเพียงร่ายรำกระบี่ (ไม่รู้ที่มาของภาพนี้เลย แฮ้ะๆ) ^______^.....   โดย: GTW 26 กุมภาพันธ์ 2548 12:23:33 น.

ชอบบทความมากๆนะคะ วันนี้ภาพดูแล้วเศร้าจริงๆ บางทีชีวิตเราก็เลือกซะจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว สวัสดียามบ่ายค่า   โดย: prncess 26 กุมภาพันธ์ 2548 12:57:06 น.

เชื่อในทฤษฎีของจารย์อ่ะค่ะ ว่าทุกสิ่งทุกอย่างทุกกำหนดไว้หมดแล้ว แล้วก็ต้องเชื่อต่อไปอีกว่า แต่พอถึงจุดแห่งความจริง จุดหนึ่ง... บางทีเราก็ต้องบอกตัวเองว่า ไม่ใช่เราเลือกเส้นทางที่ถูกกำหนด แต่เราต่างหากเป็นผู้กำหนดเส้นทางนั้นมา จะในอดีต หรือชาติภพไหน ๆ ก็ตาม บางที ความจริง ก็อาจเป็น แค่ มายา ที่ไม่มีอยู่จริง ๆ อิอิ มะช่ายนางรำกระบี่หรอกค่ะ ดูหน้าของเธอสิคะ หากฝึกวิทยายุทธ์ คงกล้ำกลืนฝืนทนน่าดู "Lucretia" เป็นหนึ่งในตำนานของโรมค่ะ เท่าที่จำได้ลาง ๆ มาจาก " Rape of Lucretia" Lucretia เป็นชื่อของหญิงงามในภาพ สามีเธอไปออกรบ ตัวเธออยู่ในเมือง แล้วศัตรูก็บุกเข้ามาข่มขืนนาง... กลายเป็นเรื่องครหาโจษจันไปทั้งเมือง นางจึงเลือกพิสูจน์ความบริสุทธ์ของตัวเอง ด้วยการฆ่าตัวตาย... ไว้ไปรื้อค้นรายละเอียด มาอ้างอิงอีกทีค่ะ ไปขุดมาจากคลังสมบัติ และกล่องความทรงจำ จริง ๆ มีภาพอีกภาพ ต่อเนื่องกัน นางใส่ชุดนอน มีคราบเลือดที่เสื้อ และที่กฤช (น่าจะเป็น กฤชเนอะ) ที่เลือกภาพนี้ เพราะถามตัวเองว่า ช่วงก่อนทำอัตวิบากคงคิดอะไรอยู่มากมาย... ก่อนตัดสินใจเลือก งานของ Rambradt เด่นด้วยงาน Potrait บุคคลต่าง ๆ และภาพเกี่ยวกับทางศาสนา เป็นส่วนมาก... แต่ส่วนใหญ่ออกมาแนวโทนสี เงา นี้ ลึกลับ คลุมเคลือ ชวนให้มีคำถามตามมาอีกมากมาย ส่วนตัวเองแล้ว อารมณ์ของภาพ สี แสง สุดยอดจริง ๆ ....   โดย: พรายทราย 26 กุมภาพันธ์ 2548 13:05:52 น.

ผิดพลาดเล็กน้อย ที่ว่าภาพต่อเนื่อง ไม่ใช่ชุดนอน แต่เป็นชุดชั้นในมากกว่า หากสังเกตภาพนี้ดี ๆ จะเห็นเลือดที่มือ และที่ผิดพลาดเยอะ ๆ ต้องโชกหัวกับโต๊ะ 100 ที ตามด้วยไปกางเขนคาบไม้บรรทัดหน้าห้อง เขียน กริช ผิดพลาดไปได้ไง นิ้วไม่รักดีจริง ๆ   โดย: พรายทราย 26 กุมภาพันธ์ 2548 13:10:51 น.

อ่านที่มาที่ไปของภาพแล้วน่าเศร้าจริงๆ ทำไมผู้ชายบางคนจึงต้องใช้กำลังข่มเหงเพศตรงข้ามด้วย คนแบบนี้น่าส่งไปเปลี่ยนมิติ สุดท้ายนางก็ต้องตาย โดยที่ต้นเหตุลอยนวล ความตายของนางเมื่อนางตายไปก็เหมือนสูญเปล่า เอ่อ.... เศร้าเนอะ   โดย: GTW 26 กุมภาพันธ์ 2548 13:13:14 น.

สวัสดีตอนบ่ายค่ะ คุณ prncess หวังว่าคงทานมื้อกลางวันแล้วนะคะ เมื่อวานไปเข้าคิวชำระหนี้ที่แบ็งค์ ไปทำอะไรต่ออะไรข้างนอกค่อนวัน อากาศ ร้อนจนปวดหัวไมเกรน แทบเป็นไข้ บรรยากาศอารมณ์เลยทึบ ๆ ไปข้างหนึ่ง แหะ แหะ ต่อเนื่องกับงานคาโต๊ะ คาใจ คาราคาซังเพียบ เลยปวดหัวต่อเนื่องมาอีกวัน ขอบคุณที่ชอบงานเขียนนะคะ ภาพนี้ได้หลายอารมณ์ค่ะ สับสน สิ้นหวัง เศร้า ปวดร้าว... ผลกระทบของสังคมแท้ ๆ .... เสียงของคนรอบข้างนี้ก็ตัวดีเลยเนอะ ที่บางทีก็ทำให้เราต้องเลือกตัดสินใจ...   โดย: พรายทราย 26 กุมภาพันธ์ 2548 13:20:15 น.

แหะ แหะ เรื่องมันตั้งสมัยโรมัน ผ่านตามาก็สมัยเรียนประวัติศาสตร์ สงสัยที่โม้ไปตอนต้น จะสับสนเอาหลายตำนานมารวมกัน ต้องขออภัยมาก ๆ เลย ที่รายละเอียดปลีกย่อยสับสน วันนี้มีอะไรผิดพลาดเยอะเลยหงะ ถือโอกาสไปขโมยยานกาลเวลาจานจี ไปตามล่าหาข้อมูลมาอีกครั้ง เรื่องราวมีรายละเอียดปลีกย่อย ของการทดสอบภรรยาของสามีออกไปรบในสมัยโรม ลองอ่านกันเองอีกทีนะคะ //www.fordham.edu/halsall/ancient/livy-rape.html ยิ่งอ่านแล้วนึกถึงขุนช้างขุนแผนเลยแหะ เลยนัว ๆ กันหมด แต่อุบอิบสรุปสุดท้ายตามตำนานก็เหมือนกันอย่างจารย์จีว่านะคะ "สุดท้ายนางก็ต้องตาย โดยที่ต้นเหตุลอยนวล ความตายของนางเมื่อนางตายไปก็เหมือนสูญเปล่า" น่าจับผู้ชายใส่กระสวยอวกาศ แล้วไปทิ้งหย่อนลงในหลุมดำ อิอิ แต่ที่แน่ ๆ The rape of Lucretia เป็นงานโอเปร่าที่มีชื่อเสียง เดี๋ยว คุณศล ผู้เชี่ยวชาญ... น่าจะมาเล่ารายละเอียดเพิ่มได้นะ   โดย: พรายทราย 26 กุมภาพันธ์ 2548 13:50:24 น.

อ จี ยกมาทฤษฏีนึง เดี๋ยวผมยกอีกทฤษฎี ทางมีไว้แล้วหลายทาง แล้วเราก็เลือกไปทุกๆทางพร้อมๆกันด้วย เปนไง งง ไหมครับ แต่ทางที่เราเปนอยู่และปรากฎก็คือผลรวมของทางทั้งหมดนั่นแหละ มีชื่อเรียกเก๋ๆว่า ผลรวมเชิงเส้นทางประวัติศาสตร์ 555 เข้ามาทำให้พี่พรายทรายปวดหัวเพิ่มครับ ^_^   โดย: ศล IP: 203.159.36.10 26 กุมภาพันธ์ 2548 14:52:55 น.

ง่า ไม่ใช่เซียนโอเปร่าครับ ด้วยเหตุผลง่าย คือ เงิน โอเปร่า 1 เรื่อง ยาวว่า ซิมโฟนี่ 2-3 บทเสียอีก ถ้าเปนเพลงเด่นๆจากโอเปร่า (เน้นว่าต้องเด่น) อันนี้พอมั่วนิ่มได้ครับ รอให้มีรายได้มากกว่านี้สัก 3 หรือ 4 เท่า จาริฟังโอเปร่าเปนเรื่องๆกะเค้ามั้ง เหตุผลที่ 2 เจ้าของภาษาเอง ยังฟังบทร้องในภาษานั้นเองไม่รู้เรื่องเลย ภาษาอังกฤษแบบไม่ค่อยกระดิกหูอย่างผม เลยจนปัญญาไม่น้อยครับ   โดย: ศล IP: 203.159.36.10 26 กุมภาพันธ์ 2548 14:56:59 น.

ขอบคุณมากเลยคับคุณศล... ข้าพเจ้าปวดเส้นประสาทเพิ่มขึ้นอีกเส้นหนึ่ง เล่นพาผ่าเข้ามิติ ... ไปชมเส้นทางที่เกิดขึ้นพร้อม ๆ กันจนได้ ฮือ ฮือ... หน่วยประมวลผลเริ่มสับสน ติดขัดการจราจรทุก ๆ เส้นทาง แห่ม แห่ม วันเสาร์สิ้นเดือนนนนนน เส้นทางนี้เป็นความจริงแท้กว่าแน่นอน   โดย: พรายทราย 26 กุมภาพันธ์ 2548 14:59:09 น.

เห็นด้วยเนอะ โอเปร่า ที่จริงแท้ คือฟังไม่รู้เรื่อง ต้องเป็นเรียนภาษาอิตาเลียนเพิ่มด้วย เอ๊ะ หรือต้องรู้ภาษาลาตินอีกต่างหาก สรุปได้ว่าข้าพเจ้าซุกหัวกลับไปงานบนโต๊ะดีก่า เก็บคาใจต่อไป อิอิ ขออภัยที่เข้าใจผิดว่าเป็นเซียนโอเปร่า   โดย: พรายทราย 26 กุมภาพันธ์ 2548 15:03:41 น.

ไม่มีใครเจอแต่เส้นทางที่สวยงามหรอกค่ะ ชีวิตคนเรามีทั้งสุข ทั้งทุกข์ เพียงแต่อยู่ที่เราที่พร้อมจะสู้กับมันหรือเปล่าเท่านั้น อิอิ   โดย: คนขี้เหงาคนหนึ่ง 26 กุมภาพันธ์ 2548 20:30:11 น.

เนอะ จะสุขจะทุกข์ก็อยู่ที่ใจ ทุกข์มากนักก็โยนทิ้งไป แบกไว้ทำไม สุขมากไปก็จะสบายเกิน อยู่ในระดับสมดุลอ่ะดีแล้วเนอะ สุข ๆ ทุกข์ ๆ ธรรมดาชีวิตของคน   โดย: พรายทราย 26 กุมภาพันธ์ 2548 21:32:14 น.

เอ้อ ผมเพิ่งสังเกตเห็นว่า บล็อคของพันทิป นี้ เขาให้พื้นที่มาแค่ 3 MB เอง (เดี๋ยวก็เต็มแล้ว) เกิดเต็มขึ้นมาผมจะหาดูภาพสวยๆ อ่านเรื่องสวยๆ แบบบล็อคนี้ได้ไงนี่....   โดย: GTW 26 กุมภาพันธ์ 2548 21:58:22 น.

ภาพสวยแต่น่ากลัวจังคะ (น่ากลัวในสถานการณ์ที่บรรยายภาพ) ชวนให้คิดถึงเรื่องนี้คะ //www.geocities.com/anokpatani/mahsuri.html   โดย: Big Spender 26 กุมภาพันธ์ 2548 22:24:50 น.

เพิ่งใช้ไปอีก 17 เปอร์เซ็นต์เองอ่ะค่ะ จะขยันได้ครบ 3 M พยายาม ตั้งใจอยู่ ชมสำนวนจานจี นี่ตัวเบาเหาะเป็นหนังกำลังภายใน (แบบกำลังอินเรื่องจานอยู่ แหะ แหะ โดดข้ามหมู่บล็อกมาอย่างรวดเร็ว) แต่หากเต็มจริง ๆ ละก็ คงกลับไปถนนนักเขียนอ่ะเนอะ แต่คงหายากกันตาลายเลยเนอะ ถนนการจราจรแน่นขนาดนั้น   โดย: พรายทราย 26 กุมภาพันธ์ 2548 22:29:21 น.

เจ้าหญิงมาห์สุรี ยิ่งน่ากลัวใหญ่เลย.. เขาว่าเวลาชมภาพศิลป์ ยิ่งศิลปะชิ้นเยี่ยมของโลกแล้ว แต่ละคนจะอ่านภาพออกได้จินตนาการ ได้อารมณ์ต่าง ๆ กันไป 10 คน ดูรูปเดียวกัน (หากไม่บอกที่มาของภาพ) 10 คนจะรู้สึกอารมณ์ของภาพต่างกันหมดเลย   โดย: พรายทราย 26 กุมภาพันธ์ 2548 22:32:06 น.

^____^... พอดีทีวีโฆษณา (กละงดูหนังเรื่องชิคาโก ผช่อง 7 อยู่) สนุกดีเหมือนกัน แต่พอโฆษณาก็แวะมาเน็ตหาเรื่อง เรื่องอ่าน ^___^... ใช้ไป 17 อืมม์ ยังเหลืออีกพอสมควร ถึงเวลาเต็มค่อยหาทางขยับขยายเนอะ ^____^...   โดย: GTW (GTW ) 26 กุมภาพันธ์ 2548 23:40:12 น.

นึกว่าหนีไปนอนแล้วสะอีกนะคะนี่ คืนนี้นอนดึกแหะ... สาว ๆ ชิคาโก ร้องเพลงให้ฟังอยู่นี่เอง อิอิ เดี๋ยวเอาเรื่องยาว มะรู้จบมาปะบ้าง ให้จานตามอ่านให้เหนื่อยเลย ของจานจีใกล้เต็มแล้วสิคะ เยอะมากขนาดนั้น ... จานขยายขยับไปไหนก็แจ้งข่าวบอกด้วยนะคะ จะตามไปอ่านด้วยเหมือนกัน หรือจะส่งกันเป็น delivery ถึงสมาชิกโดยเฉพาะ แล้วไว้ค่อยว่ากันเนอะค่ะ   โดย: พรายทราย 27 กุมภาพันธ์ 2548 0:05:27 น.

ช่วงโฆษณาอีกแล้ว ^____^...... ต้องดูจนจบครับไม่งั้นค้างคาใจ ฮ่ะๆ ไม่ต้องห่วงว่าจะจะอ่านเหนื่อย เพราะปกติผมเป้นคนชอบอ่านอยู่แล้ว (ซึ่งหลายครั้งที่นิสัยรักการอ่านช่วยผมได้เขอะ โดยบังเอิญ เช ถ้าบล๊อคเต็ม ผมคิดว่าคงกลับไปเว็บไซด์ส่วนตัวของผม ที่ตอนนี่เช่าพื้นที่ทำเว็บของโรงเรียนอย่างไม่เป็นทางการอยู่ ยังเหลือพื้นที่อีกหลายร้อย MB แต่การทำ delivery ก็น่าสนใจมาก เราคงต้องใช้หลายๆวิธีเนอะ ^____^.....   โดย: GTW 27 กุมภาพันธ์ 2548 0:25:38 น.

จาน มาหลายเบรคแน่ ๆ เลย กว่าจะจบ ช่อง 7 ตัดเข้าโฆษณาบ่อยมาก ๆ แต่ก็ดีเหมือนกันนะคะ มีเวลาให้เราหายใจ ดูพวกยูบีซี นี่แทบหิ้วทีวีตามไปไหนต่อไปไหนเลย (แต่เบรคนี้ไงยาวจังแหะ) มาต่อเรื่องเว็บ... ที่เว็บจานก็มีนี่เนอะ แต่กลายเป็นเว็บโรงเรียนอย่างไม่เป็นทางการแล้วนี่นา จะไปขอพ่วงเพิ่มที่อยู่ก็กระไร อีกอย่าง เรื่อง html ที่ฝังคืน geocities ไปหมดแล้ว ลืมไปหมดแล้วจริง ๆ ค่ะ ดูเว็บนี่ยังเรียบ ๆ อยู่เลย ได้ยินคุณแทนไปสมัครแพนทาวน์ไว้ จะชวนพรรคพวกชาวถนน ไปปะที่โน้น จนบัดนี้ คงลืมพาสเวิร์ด หรือ ลืมทำไปแล้วก็ไม่รู้ ยิ่งหลง ๆ ลืม ๆ อยู่ แหะ แหะ จานไปสมัครเพิ่มที่แพนทาวน์ไว้อีกดีมั้ยคะ สำรองไว้อีก ตามทฤษฎี ทางเลือกอีกหลายหลากเส้นทาง....   โดย: พรายทราย 27 กุมภาพันธ์ 2548 0:39:32 น.

"ฮ่ะๆ ไม่ต้องห่วงว่าจะจะอ่านเหนื่อย เพราะปกติผมเป้นคนชอบอ่านอยู่แล้ว (ซึ่งหลายครั้งที่นิสัยรักการอ่านช่วยผมได้เขอะ โดยบังเอิญ เช" มีลบทิ้งด้วย เช่น อะไรก็ไม่รู้... ยังไงก็ขอความกรุณามาช่วยเป็นคนอ่านถาวรด้วยนะคะ (อย่าบ่นเบื่อก็แล้วกันนิ) สไตล์ที่เขียน ๆ เอาไว้ บางทีก้ปะได้ ปะไม่ได้บนถนน แบบไม่ตรงจริตคนอ่านในถนน ที่เขียน ๆ ไว้ ก็เลยคาราคาซังไว้เพียบ อิอิ ได้ฤกษ์ รื้อ ถือโอกาสเอาออกมาปรับปรุงพัฒนาอีกเยอะเลย   โดย: พรายทราย 27 กุมภาพันธ์ 2548 0:47:49 น.

จบแล้วครับ ตอนแรกคิดว่าจะเป็นหนังจริงจังเข้มข้น แต่ดูแล้วกลับกลายเป็นหนังประเภท "ตลกร้าย" แม้จะมีฉากสะเทือนใจอยู่บ้างก็ตาม แต่ส่วนใหญ่ก็ดูไปยิ้มไป ^___^... โอ้ย....กลับมาอ่านข้อความก่อน พิมพ์ผิดมากเลย เพราะแบ่งสมาธิไปดูทีวีด้วย ฮ่ะๆๆ ยูบีซีผมไม่มี เลยอดดูหนังดูอะไรดีๆ เพราะมันแพง แฮ่ะๆ แต่ก็ดีไปอย่าง เพราะถ้ามีผมสงสัยนั่งหน้าจอทั้งวันทั้งคืน ไม่ยอมทำการทำงาน ^____^... ได้ฤกษ์ก็เอางานมาปัดฝุ่นนะครับ ยินดีที่จะได้อ่าน อย่างว่าล่ะครับ มีแต่อย่างพวกเราที่ชอบเขีนชอบอ่านเหมือนกัน ก็คุยกันได้ ส่วนที่ทำงานผม ไม่มีเพื่อนคนไหนชอบอ่านชอบเขียนเลยสักคน ผมต้องตั้งชุมนุม นักเขียน-นักอ่าน รวบรวมเด็กๆ ที่มีใจเขียนอ่านมารวมกัน ก็คุยกันได้ เด็กๆ ก็จะเขียนกลอนบ้าง นิยายบ้าง มาให้อ่าน มีเรื่องอ่านเพียบเลยครับ บางคนเขียนดีมากเลย แต่ปีนี้ยกเลิกชุมนุมไปแล้ว เพราะเหตุผลบางประการ สมัยเป็นเด็กก็เหมือนกัน ในห้องมีผมคนเดียวที่ชอบเขียนชอบอ่าน เพื่อนๆ ชอบอย่างอื่น เช่น เตะบอล วิ่งไล่กันกลางแดดทั้งวัน ผมคนรักสงบก็จะหานักสือที่ชอบสักเล่ม หาที่เหมาะ หลบมุมอ่าน มันส์มาก อ้าว กลายเป็นมาคุยเรื่องส่วนตัว แฮ่ะ ขอโทษครับ คีย์บอร์ดมันพาไป ราตรีสวัสดิ์ครับ ไปนอนแย้วววว ^____^......   โดย: GTW (GTW ) 27 กุมภาพันธ์ 2548 1:20:10 น.

ยินดีค่ะ บล็อกเราคุยกันเองได้สบายอยู่แล้ว ง่วงเหมือนกันแล้วล่ะ เคลิ้ม ๆ ไปหลายทีแล้ว แต่ไปรื้องานที่เคยไปลงหนังสือ ไม่ได้ปะในถนน เรื่องนี้ต้องถูกใจจานจีเป็นแน่ ทดไว้พรุ่งนี้เช้าแล้วกันนะคะ แล้วมาคุยอีกได้เรื่อย ๆ นะคะ ราตรีสวัสดิ์ ฝันดีมีความสุขค่ะ   โดย: พรายทราย 27 กุมภาพันธ์ 2548 1:28:47 น.

พูดถึงยูบีซีที่บ้าน เวลานั่งทำงานไป ทีวีจอยู่มุมขวา ไม่ก็มุมซ้าย กลายเป็นดูทีวีมากกว่าทำงาน ตัดใจใหม่... ย้ายมุม ย้ายโต๊ะ ให้ทีวีอยู่ข้างหลัง คราวนี้แย่หนัก ส่วนใหญ่หันเก้าอี้ดูทีวี ไม่ค่อยได้ทำงาน มีแววต้องเปลี่ยนมุมโต๊ะใหม่อีกแล้ว.... เพื่อน ๆ ที่เรียนกันมา ไม่ค่อยจะมีคนเขียนหนังสือ คุยกับเขาก็ไม่ค่อยจะรู้เรื่อง ส่วนเพื่อนที่ทำงาน ที่เขียนหนังสือ ก็มักไม่ค่อยได้คุยกัน ส่วนใหญ่จะทำงาน ไป ๆ มา ๆ เลยไม่ค่อยมีใครคุย ที่คุย ๆ กันไม่ใช่เรื่องงานเขียน ความจริงเขียนกันแลกกันอ่าน คุย วิเคราะห์ เรื่องที่เขียน แบบนี้ก็ดีนะคะ ช่วยให้ขยัน ช่วยให้มีมุมมองเพิ่มมากขึ้นเนอะคะ น่าเสียดายจัง การสนับสนุนให้เด็ก ๆ รักการอ่าน รักการเขียน นี่น่าจะสนับสนุนกันต่อไปนะคะ บางครั้งเห็นเด็กวัยรุ่น ติดเกม ติดทีวี ติดหนังสือการ์ตูน แบบที่ไม่ยอมอ่านหนังสือประเภทอื่น ๆ (ยกเว้นหนังสือเรียน) รู้สึกไม่ค่อยดีเลย อดไม่ได้นึกถึงมุขในหนังสือ "ทวิภพ" ที่คนไทยอ่านหนังสือกันปีละ 6 บรรทัดน่ะ แหะ แหะ ความฝันส่วนตัวมาตั้งแต่เด็ก อยากให้มีห้องสมุดมาตรฐานในเมืองไทย ทุกหัวมุมถนน ดีกว่าที่เห็นร้านสะดวกซื้อ ร้านอาหารฟาสต์ฟูดอยู่ทุกหัวถนนแบบนี้ กทม. เขาน่าจะมีห้องสมุดเคลื่อนที่ ให้มากกว่านี้เนอะคะ   โดย: พรายทราย 27 กุมภาพันธ์ 2548 16:20:52 น.

ตั้งแต่จำความได้ ก็มีหนังสือ สมุด เป็นเพื่อนมาตั้งแต่เด็ก ๆ ลูกคนเดียว อยู่กับยาย วัน ๆ ก็เลยหมดไปกับหนังสือ จำได้ว่าตอนราว ๆ มัธยมต้น ไปงานจับฉลากของขวัญปีใหม่ของผู้ใหญ่ อยากได้รางวัลเป็นเงินมาก 100 บาท เพื่อจะไปวางมัดจำร้านเช่าหนังสือ (สมัยนั้นแพงน่าดู) อุตส่าห์นั่งรถเมล์ไปถึงบางลำภู บ้านคุณยายอยู่บุคคโล แล้วก็ได้เงินรางวัลจับฉลากมาจริง ๆ... ตื่นเต้นดีใจมาก ไม่ยอมนอนเลย วันรุ่งขึ้นรีบไปร้านหนังสือ แหะ แหะ เขาปิดร้านปีใหม่ กลับมาหงิกเศร้า หง่อย กร่อย มาก ๆ เลย หนังสือนิยายปกแข็งเล่มนั้นชื่อ "ฟ้าจรดทราย" ของโสภาค สุวรรณ   โดย: พรายทราย 27 กุมภาพันธ์ 2548 16:27:25 น.

ที่บ้านไม่ค่อยชอบให้อ่านนิยาย ตีขาลายทุกที... (ไม่ค่อยเข้าใจเหตุผลเหมือนกัน แบบว่ากลัวเราเพ้อเจ้อ) เวลาจะอ่านที ต้องแอบอ่าน นั่งคลุมโปงผ้านวมหนา ๆ บนเตียง ขนหนังสือ ไฟฉาย ไปอ่าน กลัวแสงไฟที่บ้านจะเห็น สิ่งที่ที่บ้านห้ามมาอีก คือเรื่องเขียนบันทึก เขียนนิยาย จริง ๆ เขียนมาตั้งแต่ประถมปลายแล้ว เรียงความนี่เป็นขนมโปรดเลย ต้องอ้างครูให้เขียนบ่อย ๆ หลัง ๆ คุณยายไปคุยกับคุณครู ถึงจับได้ ว่าไม่ใช่เรียงความ คุณแม่ กับ คุณยาย ก็เลยไปเอาไดอะรี่ งานเขียนทั้งหมด มาเผาทิ้ง ถูกตี กักบริเวณ สารพัด... ขมขื่นเป็นที่สุด แต่ก่อนไม่ค่อยเข้าใจเหตุผลนะคะ มาพอเข้าใจเอาตอนโตแล้ว เขาไม่อยากให้เราทำเป็นอาชีพ ไม่อยากให้เราเพ้อเจ้อ แหะ แหะ แต่ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งขนม ก็ยังคงแอบเขียนมาตลอด ส่งไปที่โน้นที่นี่ เล่าพฤติกรรมประหลาดไว้นิด จานจีไม่ต้องถือไม้เรียวนะคะ สมัยมัธยมน่ะ ถ้าพูดเรื่องหนีเรียน คงเจอเด็กตามที่เที่ยวเนอะ แต่ตัวเองนี่ไปอยู่ตามกองบ.ก. นิตยสาร ไปฝึกงาน ไปเรียนรู้งาน ขนาดที่คุณแม่ กับ คุณยายต้องไปตามลากกลับมา พร้อมยื่นคำขาดทั้งที่กองบ.ก. ทั้งโรงเรียนว่าไม่ให้เรามา เฮ้ออออ เรื่องนี้ให้คติเตือนใจตัวเองตลอดว่า ไม่งั้นคงเป็นนักเขียนชื่อดังกับเขาไปตั้งนานแล้ว หากทางบ้านให้การสนับสนุน... ทุกวันนี้ จะเขียนนิยายทีไร ความรู้สึกหลอน ๆ ที่เคยโดนตี โดนทำโทษทะเลาะกันบ้านแตก สารพัด ก็ยังตามมาหลอน ๆ อยู่ตลอดเวลา แหะ แหะ เฮ้อออ ไม่ดีเลยเนอะ...   โดย: พรายทราย 27 กุมภาพันธ์ 2548 16:42:06 น.