ในหัวคิดแต่เรื่องเดิมๆซ้ำไปซ้ำมา
เอาสักหน่อย เผื่อว่าจะสบายใจขึ้นนีสนุง
เราก้พอจะเข้าใจแล้วล่ะว่าอะไรเปงอะไร ถึงจะคุยกันไม่เคลียร์100เปอก็ตาม
คำก่นด่ามากเท่าไหร่ไม่เคยใส่ใจ เพราะบริสุทธิ์ใจว่าไม่ได้ทำอะไรผิด แต่พอนึกถึงว่าจะต้องเสียเพื่อนดีๆไป มันก็ทำใจไม่ได้
ในสายตาคนนอก ผู้คนก็คงจะมองว่าชั้นผิด แต่ในความเปงจิงแล้ว มันไม่มีอะไรเลยจริงๆ ทุกอย่างมันก้อยู่ในเส้นในกรอบของมัน
เธอน่ะ คือของจริงแท้100เปอ สัมผัสได้ จับต้องได้ ส่วนชั้น เปงเพียงแค่ตัวหนังสือที่พิมพ์ออกมา แล้วก็หายไป มิอาจะจับต้องหรือสัมผัสได้ แต่แค่เพียงรู้สึกได้ว่ามีอยู่ ก็เท่านั้นเอง
บทสนทนาอันยืนยาวและไร้สาระจบ ทุกอย่างก็จบ ณ ตรงนั้น ออกมาจากโลกเสมือน พบเจอกับโลกแห่งความเปงจริง โลกที่มองเห็นได้ สัมผัสได้ จับต้องได้ และดำเนินชีวิตไปตามปกติ
แยกแยะกับโลกสองโลกนี้ให้ออก ถึงแม้ว่าอาจจะมีใครหลายๆคนสับสนกับมันบ้าง แต่มันก็เปงอะไรเพียงแค่ วูบๆวาบๆ ชั่วขณะหนึ่งเท่านั้นเอง หลังจากที่กาลเวลาผ่านไป ทุกอย่างก้จะกลับคืนสู่สภาพแห่งความเป็นจริง
ไม่ว่าอะไรจะเกิด ก็ให้มันเกิด (Que Sera Sera) ก้มหน้ายอมรับความเป็นจริง และทำใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
จากกันด้วยดี ดีกว่าจากกันด้วยความไม่เข้าใจ แล้วจนความรู้สึกผิดกัดกินหัวใจเป็นแรมปี แล้วก็ต้องมานั่งเสียใจในภายหลังว่า "ถ้ารู้อย่างนี้" "ถ้าหากว่าเราไม่ทำแบบนี้" "ถ้าหากว่าเราพูดแบบนี้" วนเวียนๆซ้ำๆ ซึ่งมันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว
สุดท้ายนี้ ต้องมองโลกในแง่ดีเข้าไว้ ชั้นยังเชื่อใจเธอเสมอ ลั้ลลา....
Create Date : 04 มิถุนายน 2553 |
|
4 comments |
Last Update : 4 มิถุนายน 2553 12:13:28 น. |
Counter : 8306 Pageviews. |
|
|
|