ณ วันนี้

โรคขี้เบื่อ... มันเกรี้ยวกราดอยู่ในจิตใจ
ภายใต้การแสดงออกว่า ไม่เป็นไร..กลับมาอีกแล้ว
นี่ฉันเป็นโรคอะไรกันแน่
ฉันต้องการอะไรกันแน่

ไอ ด้อนท์ โนว์ ไอ ด้อนท์ แฮฟ อะ ว้อชท์ (ฉุ)

ไม่เกี่ยวกันสักนิด

เป็นอีกครั้งที่อยากกลับสู่โลกของฉัน
โลกของฉัน..มันมีอะไร
มันอาจจะไม่มีอะไรในกอไผ่ก็ได้
หรืออาจจะมีซามูไร หรือมีไก่กุ๊กๆ
ก็ยังจะดีกว่า อยู่ ณ จุด ๆ นี้
ที่มีผู้คนมากมาย
ที่มีความต้องการมากมาย

ใช่ ฉันเอาแต่ใจ
และฉันก็อยากทำอะไรตามใจ
ซึ่งพอมันไม่ได้ดั่งใจ ฉันก็เบื่อ
แต่สุดท้าย ฉันก็ปลง...
และอดทน มันต่อ

....เหมือนเดิม....

...นานแค่ไหน....
ที่บ่นว่าอยากอยู่คนเดียว
อาจจะ เมื่อ 18วันที่แล้ว
หรืออาจจะเมื่อ 18ล้านปีก่อน คงไม่ขนาดนั้นมั้ง ไกลไป

คนไกล ๆ เค้าบอกว่า ถ้าเบื่อ ก็ให้มาเขียนบล็อกก็ได้
เค้าชอบอ่าน
สุดท้าย ก็มาเขียนจนได้...
ไม่นานเท่าไหร่เลย

ทั้งๆ ที่บอกว่ามีอีกหลายสิ่งที่น่าจะทำ
เช่น หนังอีก 18 ล้านเรื่องที่โหลดมาแล้วยังไม่ได้ดู
หนังสือที่ยังอ่านไม่จบ
กระเป๋าที่ยังทำไม่เสร็จ
แต่ยังไม่ทำ เพราะ " ไร้ อารมณ์"
แต่ยัง "มีอารมณ์" กับสิ่งที่ไม่ค่อย "สบอารมณ์" เสมอนะเกโย

ว่าด้วยเรื่องหลายสิ่งที่น่าจะทำ อย่างหนึ่งคือ อ่านหนังสือ
หนังสือ "เพชรพระอุมา" เจ้าประจำ
ที่เพื่อนรัก ยืมมาให้จากห้องสมุด เพราะว่าเกศินี จะลงแดง
เนื่องจากซื้อมาแค่ไม่กี่เล่ม เพื่อนเลยอาสายืมห้องสมุดมาให้
...ขอบคุณ น.ส.อรวรรณ มากๆนะคะ เพื่อนแอน...

สิ่งนี้..ที่ทำให้นึกถึง

....นานแค่ไหนแล้ว....
ที่ไม่ได้เข้าห้องสมุด
ทำให้หวนนึกถึงเมื่อสมัยวัยละอ่อน เข้าห้องสมุดกี่ครั้งกันนะ
น้อยมากกกกกกกกก
เป็นคำตอบที่...ถูกต้องนะคร๊าบบบ

เพราะว่าเป็นโรคแพ้หนังสือ
พอได้กลิ่นหนังสือทีไร
ตาจะหนักลง ๆ ทุกที
แบบนี้ หมอก็ยังรักษาไม่ได้
เพราะขนาดนิตยสาร พอเปิดดูรูปได้หน่อย
มันยังหลับลง....

เห็นไหม .. ว่าเค้าอ่ะ แพ้กลิ่นหนังสือจริงๆ นะ

..สักวา ว่าไป...เริ่มเข้าห้องสมุดจริงๆ น่าจะเป็นตอนที่ เรียนบีบีซี
ตอนนั้นต้องทำรายงาน ก็ได้ไปห้องสมุดแห่งชาติ
เพื่อจะหา ๆ หนังสือหลายๆเล่ม
แล้วก็หาคั่น ๆ หน้าที่ต้องการ ที่มันเกือบจะทั้งเล่ม
แบบว่า เล็กๆ มิต้าร์ ไม่ ใหญ่ ๆ มิต้าร์ ทำ
ใช่...เราก็จะวนเวียนไปหาเครื่องถ่ายเอกสาร
ก๊อปปี้ กันจนจะเริ่มติดกลิ่นหมึกร้อนๆ ของเครื่องเอกสาร
จนแม่ชักจะหวั่นใจ ว่าลูกเราติดอะไร...ทำไมอ้วนขนาดนี้
พอหวนกลับได้ เริ่มรู้แล้วว่าที่อ้วน เพราะเหตุนี้นี่เอง !! (ต้องทำเสียงให้เหมือนพากย์ทีวีแชมป์เปี้ยน)

จะบอกแม่ตอนนี้ทันไหม...
แต่แม่จะเข้าใจรึป่าว
แล้วตอนนี้ที่ลูกอ้วนขึ้นมาอีก..แม่จะคิดว่าเป็นเพราะทำงานกับเครื่องปริ้นเตอร์มากไปรึป่าว
กลัวแม่คิดมาก...ละไว้ในฐานที่ไม่เข้าใจเหมือนเดิมดีกว่า

...มันเริ่มจะเถล ไถล อีกแล้ว...
เริ่มกลับมาจริงจังกับห้องสมุดอีกครั้ง ก็ตอนเรียนมหา'ลัย
มันจะเริ่มมีเวลาว่าง ระหว่างวัน ประมาณ 2-3 ชั่วโมง
เลยได้ไปสำรวจห้องสมุด
แต่รู้สึกว่า จะเป็นการไปยืมหนังมาดู มากกว่าที่จะยืมหนังสือมาอ่าน
แต่ ช่วงนั้นก็มีบ้างนะ เดี๋ยวจะหาว่า สรุปแกเข้าไปทำไรมั่งเนี่ย
ก็มีพวกนิยายได้เริ่มอ่านบ้าง
อะไรที่เค้าว่าน่าจะสนุก ก็อ่าน
แต่ก็จำไม่ได้เลยว่ายังไง

อาการแพ้เริ่มดีขึ้น...ระยะเวลาในการหนักหนังตาเริ่มใช้เวลามากขึ้น
เหมือนเชือกปม ที่ได้เริ่มแก้มัด

แต่ยังต้องใช้เวลา...
และเมื่อได้เวลา...
พอเรียนจบ...ก็ไม่ได้เข้าอีกเลย

แล้วคุณล่ะ...นานแค่ไหนแล้ว...

(สงบสติลงได้แล้วล่ะ)
(ใช้เวลาสงบสติโดยเขียนบล็อกด้วยเวลา 48 นาที 21วินาที)
(เนื่องด้วยเสียเวลากับการไประบายในห้องน้ำ 6 นาที)
(และกว่าจะเข้าเน็ตได้อีก 34 นาที)
(เหลือเวลาเขียนบล็อกจริงๆ 8 นาที 21 วินาที)
(วินาทีไม่ได้จับ แต่อยากใส่เฉยๆ เห็นไหม เอาแต่ใจสุดๆ)

ปอลิง...อาการหนักหนังตาเริ่มดีขึ้น ตอนหลังที่ได้อ่านหนังสือแนวฆาตกรรม สืบสวน สอบสวน
ตื่นเต้น เร้าใจ ได้อารมณ์ เลยทำให้รู้สึกว่า หนังสือเริ่มหอมขึ้นแล้ว
ไม่ค่อยแพ้กลิ่นมันแล้ว เย้ เย่ เดี๋ยวนี้เลยได้อ่านหนังสือมากขึ้น
แลดูเหมือนจะฉลาดขึ้น...รู้สึกดีใจที่ตัวเองอ่านหนังสือได้มากขึ้น
และรู้สึกเสียใจ...ที่เริ่มช้าไปหน่อย แต่ยังไงก็ไม่สายที่จะรักกัน ใช่ไหมจ๊ะ

ดังนั้นคืนนี้ก็ขอไปอ่านเพชรพระอุมาต่อดีกว่า
เพราะไม่นานก็คงจะได้เจอแอน แล้วจะต้องรีบคืนหนังสือ
จริงๆ กำหนดมันวันที่ 16 ..ผ่านมาแล้ว..
เป็นครั้งแรกที่อ่านยังไม่จบ..
เพราะมัวแต่พร่ำเพ้อแบบนี้ล่ะ...5 5 5
ก็รู้นะ...แต่ก็ยังบ้าๆ อยู่

โอเค..ลาดีกว่า
สวัสดี

Create Date : 18 พฤศจิกายน 2555
Last Update : 18 พฤศจิกายน 2555 1:19:24 น.		15 comments
Counter : 1563 Pageviews.
Share Tweet