15/4/14
ตื่นแต่เช้าเพื่ออกมาให้ทันรถไฟที่เราซื้อกลับจากกุ้ยหลิน ไปหนานหนิง เพื่อซื้อตั๋วเข้าเวียดนาม
เราได้รอบเวลา 9.25 ซึ่ง ถึงที่นุ้นประมาณ 12.05 น. เราก็ต้องรีบไปจองตั๋วรถไฟต่อ
ตรงสถานทีที่เราลงด้านนอกนี้ คนรอต่อแถวเยอะมาก
แต่คราวนี้เราเข้าแถวช่องแรก มีแค่เหล่าซือกะคุณก้อย
บางส่วนแยกไปหาซื้อของกิน บางส่วนเฝ้ากระเป๋า
ได้ความว่ารถไฟนอนที่จะไปเวียดนามนั้นหมดแล้วสำหรับคืนนี้ มีแต่ของวันพรุ่งนี้
ก็เลยออกมาหาทางอื่นคือไปสอบถามรถบัส ก็เต็มหมด จะมีก็ของวันพรุ่งนี้เช่นกัน
เลยกลับไปเข้าแถวอีกรอบเพื่อซื้อตั๋วรถไฟ แต่ตอนนี้ตั๋วสำหรับวันพรุ่งนี้เหลือแค่เพียง 7 ที่นั่งเท่านั้น
ก็เลยออกมาปรึกษากันอีกรอบ
สรุปว่า ส่วนนึงจะไปจองห้องพักที่เดิมไว้ก่อน 5 ห้อง
และจองรถบัสในวันรุ่งขึ้น พร้อมติดต่อกับทางเอเจ้นท์ให้หารถตรงด่านที่ฮานอยมารับเข้าไปด้วย
เนื่องจากเราไม่ได้นัดหมายไว้ล่วงหน้า
อีกส่วนหนึ่งเราไปจองห้องพัก 5 ห้องโดยไม่มีเหล่าซือ
(ตอนที่ไปตอนนั้นก็พึ่งจะเรียนภาษาจีนเองนะ จำได้ก็แค่ไม่กี่ประโยคอะ)
ก็ไปที่โรงแรมเดิม City Comfort Inn
ขนาดว่าโรงแรมอยุ่ใกล้สถานีรถไฟ ซึ่งมีชาวต่างชาติมากมาย
แต่พนง.เองก็ไม่ได้เป็นภาษาอังกฤษกันเท่าไหร่นัก ตามที่เหล่าซือเคยบอกไว้
แต่เราก็พยายามพูดด้วยภาษจีนคำง่ายๆ ปนกับภาษาอังกฤษ แต่ที่เคาท์เตอร์ไม่ได้ภาษาเลย
จึงตามจนท.อีกคนที่พอรุ้เรื่องภาษาอังกฤษมาช่วย
และเราได้เมมเบอร์การ์ดจากการเข้าพักในวันก่อน แต่บัตรอยุ่กับเหล่าซือ
เลยขอให้เค้าเชคในระบบว่าวันก่อนที่เรามาพักกันนั้น ให้เลขการ์ดไปเบอร์อะไร
พนง.แจ้งว่าสามารถแจ้งชื่อเจ้าของบัตรก็ได้
ก็เลยให้ชื่อไทยไป แต่ก็ไม่มี เลยน่าจะเป็นชื่อจีน
ซึ่งทุกคนจำได้แค่แซ่จาง
แต่เราคิดว่าเราจำได้ เพียงแต่ไม่แน่ใจ เลยบอกไปว่าให้ลองหาชื่อ จาง เม่ย จวิน
สรุปก็หาได้ วันนั้นเลยเป็นการเล่าขานกิตติศัพท์ที่ว่ามีแค่เราที่จำชื่อจีนของเหล่าซือได้
แต่ก็ยังรู้สึกผิดกันมากเลยว่า ทำไมไม่มีใครจำชื่อเหล่าซือกันได้เลยเนี่ย..
(ซึ่งจริงๆตอนที่เรียน จำได้ว่าเหล่าซือบอกชื่อครั้งเดียวตอนวันที่เริ่มสอนเอง นั่นแหล่ะทุกคนเลยลืม)
หลังจากที่คุณก้อยและเหล่าซือได้ประสานงานเรื่องรถเรียบร้อยแล้ว
ก็กลับเข้าที่พักกันและเหลือเวลาอีกเราเลยจะไปลั่นล้ากันจ๊ะ
เราจะไป 百货大楼 อาคารใหญ่ที่มีสินค้าเป็นร้อยๆ คืออะไรหนอ...
อ๋อ...ห้างนั่นเอง
ระหว่างทางเห็นเค้ามุงๆ อะไรกันเป็นกลุ่มๆ
อดใจไม่ได้เลยขอแวปเข้าไปดูสักกะตี๊ด
สนุกสนานกันใหญ่
จริงจังแค่ไหน
แค่ไหนเรียกจริงจัง... อิอิ
ไปค่ะ เดินกันต่อ
มาอยู่ในจุดศูนย์รวมความบันเทิงแล้ว
แต่กองทัพเริ่มอ่อนแรง ขอกำลังด่วน
แวะเติมพลังกันก่อนนะฮะ
พาพี่หมีไปส่องร้านนึง น่าสนใจอยู่นะ
ร้านนี้ดีนะ รูปเยอะ 555
สบายพี่หมีล่ะ
ทายซิ๊ อะไร...เพราะพี่หมีจำบ่ได้
เอิ๊ก ๆ
จัดเนื้อสัตว์แล้วก็ต้องจัดผักกันบ้างนะเค๊อะ
จริงๆมีอีกแหล่ะ แต่ไม่ถ่ายละ 5555
กล้องรวนไปอีกแล้ว โอ้ล่ะหนอ กล้องดำๆเอย...
เอาที่สบายใจจ๊ะ
เราไม่แคร์ กินเสร็จ ก็ต่างแยกย้ายกันไปช้อปปิ้ง
คนอื่นไปช้อปปิ้ง
แต่มีแค่เราสามคน ไปเดินเล่นเรื่อยเปื่อย
ด้วยความที่เกศินี อยากกินขนมมาก
แต่ทำไม๊ ทำไม หาไม่ค่อยจะได้เลยนะ
ในที่สุดก็ไปจบตรงนี้
แล้วเราก็ตระเวนถ่ายรูปเล่น มองดูผู้คนไปเรื่อยเปื่อย
เสื้อขาวกะเสื้อแดงนี่แลจะเพี้ยน โฮะๆ
คืนนี้กลับไปนอนพักผ่อนกายา เนื่องจากเดินกันหนำใจหนักมาก
งดการคิดเลข 1 คืนค่ะ
พรุ่งนี้เราจะขึ้นรถบัสยาวไปค่ะ
หายหน้าหายตาไป แค่อยากให้คนคิดถึง....อะฮิ้วว
(ถามว่าใครหรอ...555 ขอมโนเองก่อนน๊าอย่าพึ่งปลุก)
เนื่องจากยังไม่หายดีจากอาการอาหารเป็นพิษที่เป็นตั้งแต่วันอาทิตย์ แต่ยังมาทำงานได้นะ เพียงแต่ปวดท้องบิดๆบ้างเป็นระยะๆ
และก็ยังมีถ่ายบ้าง แต่น้อย ไม่รุนแรงแล้ว
ช่วงนี้ระวังสุขภาพกันด้วยนะคะ
สวัสดี 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [
และขอให้หายป่วยเร็ว ๆ นะคะ