คนไทยส่วนใหญ่ที่มาอยู่ต่างประเทศ ไม่ว่ามาเรียน ทำงาน มีครอบครัว ส่วนใหญ่ (เน้นๆ) มักจะทำงานร้านอาหารไทยกัน เหมือนกะเรานี่เเหล่ะ เพราะว่า งานหาไม่ยาก พูดจาภาษาเดียวกัน ลาหยุดเเลกเวรกันได้ง่าย รับเงินสดได้ เเถมมีอาหารฟรีให้กินอีกด้วย บางร้านยังใจดีมากๆ เเบบว่าเราสามารถเอากล่องไป สั่งอาหารกลับไปกินบ้านหลังเลิกงาน สบายๆ ยิ่งช่วงไหนทำงานเยอะ อาหารจากที่ร้านก็จะเต็มตู้เย็นไปหมด กินมันไม่ทันอ่ะ อยู่กันเเค่สองตายาย เราเองก็กินที่ร้านซะอิ่มเเล้ว ส่วนตาสมชายนะเหรอ กินเเค่ครึ่งกล่องก็อิ่ม เเถมกินเเค่มื้อเดียวต่อวัน อีกสองมื้อ จะเป็นกาเเฟ หรือกินกลางวันที่ทำงาน พอครบอาทิตย์ เราโล๊ะทิ้งประจำ

ทำงานมาก็ไม่กี่ร้าน ไอ้ไม่กี่ร้านนี้หมายถึงว่า ไม่ถึงสิบร้านเเน่นอน บางคนเคยทำงานร้านอาหารไทยมาซะจนนับไม่ถ้วน รู้จักไปหมด เเต่เราก็คิดว่าเราเองก็รู้เกี่ยวกับร้านอาหารไทยพอสมควรเเหล่ะ รู้ไม่มากไม่น้อยอ่ะนะ

ร้านอาหารนี่ส่วนใหญ่มีอะไรที่เราคาดไม่ถึง หรือคิดไม่ถึงเยอะเเยะ วันนี้ขอพูดเกี่ยวกับพวกอาหารก็เเล้วกัน ถ้าพูดทุกเรื่อง มีหวังเล่ากันสามวันไม่จบ นี่ก็อารัมภบทมาซะนานมาก ขอเป็นข้อๆ ละกัน

๑. คนที่ชอบกินของทอดต่างๆ ในร้านไทย ถ้าเป็นห่วงสุขภาพตัวเอง ขอให้อย่าสั่งบ่อยๆ นะจ๊ะ เพราะว่า ร้านอาหารไทย(ในอเมริกา) จะเปลี่ยนน้ำมันทอดเเค่ อาทิตย์ละหนึ่งครั้ง ให้น้ำมันดำจนเหนียวก็จะไม่เปลี่ยน ถ้าไม่ถึงวัน เหอๆ เราเองทำงานที่นั่น จะรู้ว่าวันไหนเปลี่ยนน้ำมัน เราค่อยสั่งของทอดไปกิน กลัวอ่ะ เพราะว่าบางทีทอดอาหารออกมา สีของอาหารออกจะดำกว่าปรกติเลยล่ะ

๒. คนที่กินเจเเท้ (Vegan) เเบบว่าเคร่งๆ อย่าเลย อย่าเข้าไปกินร้านที่ไม่ทำเจเเท้เลยนะ เพราะว่าคุณไม่ได้รับเจเเท้เเน่นอน อย่างปอเปี๊ยะทอดเจนี่ เค้าใช้ไข่ทาตอนห่อนะจ๊ะ เเล้วอาหารพวกผัดๆ ทั้งหลาย ก่อนผัดเค้าจะลวก หม้อลวก ก็ลวกมันทุกอย่างผสมกัน ทั้งหมู ไก่ ซีฟู๊ด ผัก เนื้อ ปนเปกันไปหมดเลยล่ะ

๓. ขอเป็นเรื่องปอเปี๊ยะทอดอย่างเดียวเลย เราไม่เคยสั่งกินเลยนะ เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพราะว่าเราเคยเห็นคนห่อ เวลาเค้าลอกเเผ่นปอเปี๊ยะออกจากกัน เวลามันลอกยากๆ เค้าเอานิ้วมือเเตะน้ำลายตัวเองก่อน เเล้วค่อยลอกอ่ะ ทำเเบบนี้จนกว่าจะเสร็จ ทำเหมือนนับเเบงค์หรือว่าอ่านหนังสือเเล้วเปิดหน้าต่อไป เเบบว่าต้องเเตะน้ำลายก่อน อ๊วกอ่ะ เราเลิกกินไปเลย รับไม่ได้อย่างรุนเเรง

๔. คนไหนที่สั่งอาหารเเล้วบอกว่าไม่ใส่ผงชูรส เค้าก็จะไม่ใส่ให้นะจ๊ะ เเต่...มีเเต่เเน่นอน เค้าเเค่ไม่ใส่เพิ่มตอนที่ปรุงให้คุณ เพราะว่าเพราะน้ำผัด น้ำเเกงที่เตรียมไว้ ใส่ผงชูรสกันเป็นถ้วยเรียบร้อยเเล้วจ้า

๕. ข้าวที่ลูกค้ากินเหลือ หรือว่าไม่กิน เเน่นอน ว่าที่ร้านเทกลับเข้าหม้อ เอาไว้ขายต่อให้คนต่อไป ยิ่งพวกผักหัวจาน ผักเเกล้ม ส้มที่วางหัวจาน เก็บจ้า ใส่ให้คนต่อไป ถ้าไปกินที่ร้าน เรานะอยากให้ลูกค้าทำลายของพวกนั้นไปเลย กินไม่กินไม่ว่า เอาเเบบว่า เอากลับมาใช้ใหม่ไม่ได้ เพราะว่าถ้าสภาพดี เเล้วเราทิ้ง เราก็จะโดนตำหนิอ่ะ กลุ้ม

๖. พ่อครัวเเม่ครัว มักจะไม่ชอบใส่ถุงมือ เวลาคลุกหรือผสมอาหาร เเล้วเวลาชิมอาหารก็เอานิ้วลงไปเเตะใส่ปากชิม เเล้วยังเอานิ้วเดิมนั่นเเหละ เเตะอาหารอื่นต่อไป ดูดนิ้วกันไป อิ๊วววววว

วันนี้เอาเเค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยววันหลังมาเล่าต่อ จะพาลทำให้ไม่อยากเข้าร้านกันไปเลยใช่ไหมล่ะ เเต่ว่าที่พูดมานี้เเค่บางร้าน (ส่วนใหญ่) ร้านที่ดีๆ สะอาดจริงก็มี เเต่ว่าเเค่หายากไปหน่อย

เเละก็ร้านอาหารไทยที่พูดถึง ขอไม่เปรียบเทียบกับร้านในเมืองไทยนะ เดี๋ยวจะมีคนมาพูดว่าร้านข้างทาง ร้านบางร้านในไทย ยิ่งกว่านี้อีก ยังกินกันได้สบายๆ เพราะว่าที่อเมริกาเค้าจะเน้นเรื่องความสะอาดมากกกก เเค่ไม่อยากให้คนทั่วไปที่ไม่เคยทำงานหรือรู้เรื่องเกี่ยวกับในร้านคิดว่ามันต้องสะอาดจริง ต้องไม่มีหมกเม็ด อ่ะนะ คนเราอ่ะ ยิ่งเคร่งมาก ยิ่งกฎมาก ยิ่งเเหกมากเช่นกัน