Bloggang.com : เก็บดาวที่ราวฟ้า : ☆☆ อ้อมแขนของใจ...กว้างไกลเกินกว่าขอบฟ้า..จะกางกั้น ☆☆

☆☆ อ้อมแขนของใจ...กว้างไกลเกินกว่าขอบฟ้า..จะกางกั้น ☆☆


	มีคำกล่าวไว้ว่า "คนดีชอบแก้ไข คน...ชอบแก้ตัว" การมาๆ หายๆ ของเจ้าของบล็อกนี้ เดวก้อผลุบ เดวก้อโผล่ เป็นนินจา บางที หายสาบสูญไปจากบล๊อก บางวัน ก้อเม้นกระจายวันละหลายสิบ อาจสร้างความรำคาญใจ และอึนจิต..อยู่ไม่น้อย สำหรับคนที่อยู่กะร่องกะรอยอย่างปกติชนทั่วไป ต้องขออภัย และขอบคุณในน้ำใจไมตรี ของเพื่อนๆที่น่ารักทุกท่าน ที่ได้แวะมาทักทายกัน ในวันที่บล็อกดูรกร้าง ว่างเปล่า มีหยากไย่ ใยแมงมุม เกาะริมๆขอบ อยากบอกว่า ..ซาบซึ้งจริงๆค่ะ ...... ความจริง ก้อคือความจริง เหมือนกฏของลอจิก T ...T => True วันยังค่ำ ไม่ว่าจะบิดเบือนสร้างข่าวยังไงก้อตาม (อ้าว..ไปออกเรื่องไรเนี่ย วอนนอนคุก ซะแระ หนูไม่รู้..หนูมาวว อิอิ.. ) จริงๆคือไม่มีอะไรในกอไก่ .....มากไปกว่า.. เป็นช่วงที่งานเข้า มากมายก่ายกอง อึงคนึงมี หน้าตามู่ทู่ หัวหูฟู กระจาย ดูไม่ได้ และที่กะลังทำ ค้างๆคาๆ จะเสร็จมิเสร็จดี (ขึ้นกับความถึกของตัวเอง) เป็นงานคอสตูมของชนเผ่าอารยะเก่าแก่ ต้องใช้ข้อมูลจริงชัวร์ ห้ามมั่วนิ่ม เลยต้องเปิดตำรา searchหาข้อมูล ราวกับทำวิทยานิพนธ์ก็มิปาน แถม textbook ที่หยิบยืมมา แต่ละเล่ม โค ต ระ..แพงระยับ ต้องรีบอ่านๆๆๆๆ.. รีบสแกนๆๆๆๆ ใส่คอม แล้วส่งคืน..อย่างด่วนจี๋ เพราะกลัวจะทำอะไรหกตกใส่ ..งือๆ ...ตรูตรายแน่.. อุตส่าห์รีบคืนให้โล่งๆไป ไม่วายโดนจนได้ พอจอดรถ พรื๊ดดด.... เจ้าหน้าที่ห้องสมุด คุณนายแว่นโก๊ะ(คงเป็นญาติกะแวนโก๊ะ) เดินปร๊าดด..เข้ามาทันที "น้องคะ..กรุณาขับรถให้ช้าลงหน่อย เสียงมันดังเข้าไปข้างในห้องสมุด รบกวนคนอื่นค่ะ อ้อ..แล้วอีกอย่าง ยามที่หน้าประตูโทรมาบอกว่า น้องขับรถเร็วมาก หลายครั้งแล้วด้วย ถ้ายังทำอีก คงต้องมีทัณฑ์บน ห้ามเข้า ถือเป็นบุคคลอันตรายและ... บลา บลา.. เบลอ เบลอ" เอ้า..เอ้า ..เอากันเข้าไป โอ้ว..แม่จ้าว...คนเรามันก้อมีรีบบ้างอะไรบ้าง จาอะไรนักหนากะคนหน้าตาดี..หยั่งเรา ..เถียงไม่ออกซักคำ (แต่ในใจ เถียงเป็นประโยค) ขากลับ เลยขับช้า..ซะเลย โดนอีกดอก.. ยามเป่านกหวีดไล่ให้ไปเร็วๆ... ขับได้หลังยาวว..มากกก (หมายควายถึง ☞ ข้างหลังรถติดยาว ) กีดขวางลูกกะตาและการจราร ..เฮ้อ ความพอดีในชีวิต หาซื้อได้ที่ไหนเนี่ย .. คุงบอส ทั่นก้อหมั่นเดินมาเหล่เกิ๊น ว่างานไปถึงไหนแล้ว ทำยังกะงานเป็นแลคโตบาซิลลัสจะได้แบ่งตัวได้เร็วขนาด นั่งแอ๊บขยัน ก็อกๆแก๊กๆ หน้าคอม เงยหน้าอีกทีอ้าว มืดซะแร้ว ทำไมเวลามันผ่านไปเร็วจัง.. กะลังจะเตรียมตัวกลับบ้าน ยัยเพื่อนสุดเลิฟดันโทรมาเม้าท์อีก "แกๆๆ วันเน้ ชั้ลไปเจอของเด็ดมาล่ะ แกจำพี่ที่เคยเป็นลีดวิดวะ คนที่ปีนไปโชว์ฟิกเกอร์ อยู่บนแป้นบาสได้ป่ะ..อีคนซ่าส์ๆน่ะ" "..เออๆ จำได้..เดวๆ saveงานก่อน" "แอร๊ยย..อย่ามาฟอร์มทำงาน แอบดูเว็บไรอยู่อะดิ" "ไอบ้าใครจะเหมือนแกวะ.. ว่าแต่อิพี่นั้นทำไมอ่ะ" "เดวนี้พี่แกหล่อ เฟี๊ยวว เลยนะเว่ย เป็น manager บ.ลูกค้าที่ชั้ลไปประชุมด้วย ...หืมม์ ออฟฟิซหรู ม๊าก ตะเอ๊ง พอพี่แกเปิดประตูห้องเข้ามานะ ชั้ลงี้ตะลึงๆ เร๊ย... แต่พอพี่แกหันหลังปิดประตูนะแก กร๊ากกๆๆๆๆๆ......" อิเพื่อนตัวดี ระเบิดหัวเราะ เสียงทะลุทะลวงออกมานอกโทรสับ "ทำไมวะ พี่แกใส่เสื้อกลับด้านเหรอ" "ป่าวๆ..กร๊ากๆๆๆ กว่านั้นอีก โอ๊ย..ตรูจะบ้าตาย 555 เสื้อสูทด้านหลังพี่แก..เข้าวิน เต็มๆตรูดเลยอ่ะ กร๊ากกๆๆๆๆ.... เกิดมาแกเคยเจอป่ะวะ ก๊ากกๆๆๆๆ.. ..... แกคิดดิ ผ้าสูทมันหนาจะตาย ก๊ากกกกๆๆๆๆ มาน..ยาง ทำไปได้" "5555..." เราหัวเราะกันลั่นออฟฟิซเสียงเหมือนฟ้าผ่าหมา "เออว่ะ..555 สงสัย จังเข้าไปได้ไงฟระ.." "ชั้ลอ่ะ คิดมาทั้งวันจนปวดหัวว่า มนุด มนาปกติคงเข้าวินขนาดนั้นมะด้ายหรอก แต่เพ่แก น่าจาไม่ใส่อะไรข้างในเลย ถึงหนีบได้ขนาดนั้น 55555" "5555..โอ๊ย..แก นังห่านนิ" "อ้าวๆ หัวเราะดีๆ ไหง มาด่ากันเองซะงั้น" "ก้อชั้ลนะสิ saveผิดfile เลยอ่ะ แง๊ส์ๆๆๆๆๆ ม่ายรุหายไปไหนแร้วอ่า..ตรูอยากตราย คนยิ่งรีบๆ จากลับบ้านอยู่ งือๆๆๆๆๆ" ....... นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า " หัวเราะเรื่องท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว " ใกล้เที่ยงคืน เดินมาที่ลานจอดรถ หอมกลิ่น..ดอกแก้วการะบุหนิง ดึงความทรงจำ..บางอย่างกลับคืนมา ยังคงไม่พร่าเลือน มียัยบ้าคนนึง กำลังแหงน มองดาวเต็มราวฟ้า สายลมเย็น อ่อนไหว พัดเส้นผมพลิ้ว ไปมา ใจล่องลอย ปล่อยปลิว ไปหาใครบางคนอีกฝั่งฟ้า ...อยากจะบอกว่า คิดถึงเสมอ แม้ไม่ได้เจอกัน ....... อ้อมแขนใจฉัน...นั้นกว้างใหญ่ ไกลเกินกว่าขอบฟ้า จะกางกั้น ฝากดาวกระพริบพราว เคล้าแสงจันทร์ โอบกอดเธอแทนฉัน ให้(เธอ)ฝันดี..