BlogGang.com : : gift is a present : วันเสาร์

วันเสาร์

นี่ก็วนมาอีกเสาร์แล้วเอาเป็นว่า คิดไรได้ก็เล่าละกันนะเฮีย ครือออ บางวันพูดยังไม่รู้เรื่องเลยอ่ะ

มัวแต่มึนคน มีนหมอ มีนยา

ครั้งที่แรกจบไว้เพราะตาจะปิด ไม่ได้ง่วงนะเฮียแต่โดนน๊อคด้วยยาให้หลับ 8 ชั่วโมงเป๊ะ ตื่นมาสบายอ่ะค่ะ เหมือนเอาอะไรหนัก ๆ ไปทิ้ง

วันเสาร์ที่ผ่านมา คุณโจมาแต่เช้ามึด ตี 5 น่าจะได้ น้องยังไม่ตื่น คุณโจบอกเวลาน็อคเพราะยาจะนอนนิ่งน่ากลัวจริงแหละ หัวใจเต้นช้า หน้าเผือด ๆ เขย่ามือยังไม่รู้เรื่องเลย

แอบถามคุณโจทีหลังว่า น้องนอนกรนเปล่า เคยนอนกรนด้วยอ่ะ 555 ตอนไปนอนที่บ้านพี่ ตอนนั้นเหนื่อยเหลือใจ แจ๋ว่าปกติไม่เคยได้ยิน โหถ้าดังลั่นห้องต้องยกเลิกความเป็นกุลสตรีของตัวเอง

น้องตื่นหลังจากนั้น เข้าห้องน้ำทำธุระเรียบร้อยคุณโจก็โผล่กลับมา อันแรกเลยตกใจ นึกว่าเรื่องตัวเอง คุณโจมาเช้าอย่างนี้สงสัยต้องมีอะไรไม่ดีแน่ ๆ คุณโจคงรู้เลยรีบบอกว่าคุณแฟรงค์เข้าโรงบาลเมื่อคืนตอนตี 4 minor heart attack ฉันก็รีบมาตอนตี 5 ให้ Fania พักผ่อนเผื่อมีอะไรฉันจัดการได้เร็วกว่า นี่ไง พระเอกรุ่นพ่อตัวจริง

สักพักเขาก็เอาอาหารเช้ามาเสริพ สารภาพนะเฮียของเช้าไม่เคยรับไหวเลย ปกติก็แค่กาแฟกับขนมกรอบ ๆ นิดเดียว นี่มาเป็นชุด ขนมปัง ซุบ สลัด กับเนื้อสักชิ้น หน้าตาสวยเหมือนร้านอาหารแต่จีด ๆ เท่านั้น

สักพักเดียว Willie ก็โผล่เข้ามา หน้าตาไม่สบาย คุณโจว่ามาพร้อมกับแฟรงค์คงยังไม่ได้นอน น้องเลยยกอาหารเช้าให้บอกกินแล้วนอนที่โซฟานี่แหละตัวไม่ใหญ่เอาเก้าอี้รองเท้าไว้ก็ได้ รู้ว่าไล่ไงก็ไม่กลับบ้านแน่ ๆ

เล่าเรื่อง Willie สักนิดนะคะ คราวที่แล้วเฮียมาไม่ได้เจอกัน ตอนนั้นน้องก็ยังไม่รู้จักด้วยแหละ
Willie เนี่ยะเป็นลูกของญาติสนิทคุณแฟรงค์ แม่ทำงาน City พ่อเป็นตำรวจปลดประจำการเพราะโดนคนร้ายยิงที่แขนและขาทางขวาทำให้ทำงานอีกไม่ได้จับปืนไม่ได้ พอหายก็เลยไปทำงานที่ปรึกษาทางด้านความปลอดภัยแล้วก็ early retire แล้ว
คุณแฟรงค์ท่านก็เอ็นดูตาหนุ่มน้อยคนนี้ รับมาดูแล คือท่านก็เห็นแต่เล็กแล้วแหละ ไป ๆ มา ๆ เพราะเขาเอามาฝากไว้แต่เล็ก เพราะแม่ที่ทำงาน City เป็น epilepsy บางทีอุ้ม ๆ ลูกมีอันชัก Fania เลยเอามาดูแลให้ไม่มีลูกเองเลยรักมาก ไม่ได้ดูตลอดนะ มีน้า 2 คนช่วยดูแลด้วย แต่ก็เอามาให้เป็นทีหลาย ๆ เดือน สรุปคือสนิทกันมานานชาติ

พอโต คุณแฟรงค์ก็ส่งเรียน (ไม่ชอบเป็นตำรวจหรอก อยากเป็นนักบริหารชอบการเงิน ชอบเทคโนโลยี) ก็ทำงานให้คุณแฟรงค์เวลาไม่ได้ไปเรียน

คุณแฟรงค์ไม่ได้ขับรถเองมาเป็น 20 ปีแล้ว ท่านว่าต้องทำงานเสียเวลาขับรถเวลาคิดอะไรได้ก็อยากเขียน ๆ ไว้ เคยทำรถเกือบชนคนอื่นเข้า มิน่าท่านถึงเป็นใหญ่เป็นโตกว่าคุณโจ เพราะมัวแต่ขับรถเองนะเอง 5555 ล้อเล่น ๆ นะคะ ท่านเก่งจริงนะแหละและก็รักเพื่อน รักน้อง รักคนในอุปการะทุกคน

Wille ทุกวันนี้ ทำงานให้เป็นทั้งพนักงานขับรถ เป็นเหรัญญิก เป็นบอร์ดี้การ์ด เป็นตัวตอบคำถาม (ไม่รู้ต้องไปหามา) เป็นเพื่อนกินข้าว และสุดท้าย เป็นเบ๊กิตติมศักดิ์ในทุกกรณี เอกสารสำคัญในกระเป๋าคุณแฟรงค์ Willie เป็นคนเดียวที่เปิดหยิบเรียงงานให้ได้

ทีมที่ดูแลคุณแฟรงค์มี 4 คน 2 คนประจำตลอด อีก 2 คนเป็นสำรอง คนประจำอีกคนชื่อ Ashton คนนี้ไม้เบื่อไม้เมากะน้อง เจอกันไม่ได้ ถ้าไม่เหน็บก็ทำให้เห็นเลยอ่ะว่า... ฉานเกลียดหล่อนมากกกกกก
ตอนหนึ่งคงลืมตัวด่าน้องเข้าให้ เพราะคิดว่าน้องเอาซองเงินของคุณแฟรงค์ติดตัวไปด้วย ในซองนั้นนะมีเอกสารงานของคุณสมิทสันที่น้องเคยไปขอความช่วยเหลือไว้ Ashton ก็เลยซัดน้องอย่างแรง คุณแฟรงค์ได้ยินเองเลย หลังจากนั้น ก็เลยให้คนอื่น (Noel) มาทำหน้าที่ขับรถให้แทน ส่งให้ไปเรียนที่ Massachusetts แบบเต็มตัว ตอนหลังเพื่อนร่วมบ้านที่เขาอยู่ด้วยกันมาเล่าให้น้องฟังว่า เราเรียกน้องลับหลังไม่ดีทุกคำเลย แย่อ่ะ ไม่เคยคุยกันตรง ๆ สักที แค่เห็นหน้าก็เกลียดเราซะแล้ว

กับพวกคนขาว น้อยคนนักที่จะไม่ชอบน้องนะคะเฮีย ตั้งแต่อยู่มาหลายปีดีดัก เหอะ ๆ ก็ลืมไปเนอะ ท่าน ๆ ที่น้องรู้จักสนิทเหล่านี้ก็ racist ตัวเป้ง ๆ มาก่อนทั้งนั้น ก๊ากกกกก อุ๊บส์ นินทาผู้มีบุณคุณ ข้ามไป ๆ ๆ ๆ

ก็ให้รู้ว่าเรื่องเครียด ๆ เรื่องแรกก็คุณแฟรงค์เข้าโรงบาล นอนคนละชั้นกะน้อง แต่ตึกเดียวกัน

เรื่องที่ 2 grandpa คุณโจคุยให้ฟัง อาจต้องผ่าตัดคราวที่ตกบันไดปีนทำให้ข้อต่อขากับสะโพกมีปัญหาต้องผ่าเปลี่ยนข้อต่อเทียม ถ้าเป็นเรา ๆ ก็คงไม่มีปัญหาอะไร แต่ท่านอายุมากแล้ว สะโพกอ่ะ เรื่องใหญ่มาก ๆ น้องก็ได้แต่ฟัง คุณโจบอกต้องให้หมอรับรองแข็งขันว่าผ่าแล้วเดินได้ เพราะไม่งั้นจะบอก grandpa ให้ใช้รถนั่งที่หาให้คันนี้แทน รถล้อคนเดินลำบากที่นีทำดีมากนะเฮีย มีมอเตอร์ขึ้นเนินสูงหน่อยได้ด้วย ปีนขั้นไม้เตี้ย ๆ ได้ด้วย เวลาล้มคนนั่งก็ไม่กระแทก รถล้อตัวใหญ่เบาะหนานุ่มสบายทีเดียว ไว้แก่ ๆ น้องจะมีมั่งสักตัว ;)

เรื่องที่ 3 คุณเจมส์ อาการป่วยไม่ดีขี้น แค่ทรงไว้เท่านั้น หมอบอกว่าเพราะปล่อยทิ้งไว้นาน รู้ตัวนะเฮียแต่ไม่ยอมรักษาเหมือนหมออาลัยตายอยากในชีวิตงั้นแหละ คนนี้น้องสนิทพอควร ไปตะลอน ๆ กันหลายที่เวลาทำงานใส่เครื่องแบบแล้วดูดีทีเดียว

เรื่องที่ 4 ไมกี้เกิดอุบัติเหตุ อาการดีขึ้นบ้าง ตอนนี้อยู่รักษาตัวอยู่บ้านแทน ไม่คุยยาวนะคะ เฮียก็รู้แล้วแหละว่าเขาทำอะไร ที่ไหน เมื่อไหร่ อย่างไร กับใคร ก็ไม่ลงรายละเอียดมากความแล้ว
แค่อยากบอกเฮียว่าไมกี้เป็นเพื่อนยาก ลำบากหมดทางออกไมกี้ไม่เคยทิ้งเลย รักมากเพื่อนคนนี้

เรื่องสุดท้ายเรื่องดีที่สุด น้องลินอาการดีขึ้นมาก มากขึ้นจนหมอที่ดูแลอยู่แปลกใจ จำเบอร์น้องได้แม่นยำ Matha บอกต้องเอาโทรศัพท์ไปซ่อนเพราะจะกดหาน้องอยู่เรื่อยไม่เป็นเวลา แต่น้องลินก็ไม่รู้ว่าเครื่องอื่นก็โทรได้ไงค่ะ ยัยน้องคนนี้ ตลกก็ตลก น่ารักมาก ๆ อีกตะหาก

ตอนบ่ายคุณโจ ไปดูอาการคุณแฟรงค์ ไปคุยกับหมอมา คนเดียวกันน้อง แต่เวลาน้องถามอะไรหมอดีก็บอกแค่ว่า ดีขึ้น ไม่เป็นไรมาก ต้องไม่ทำงานมากนัก และให้ดูแลอย่างดีที่สุด นอกนั้นไม่บอกอะไรลงลึกเลย ก็เข้าใจว่าเป็นมรรยาทหมอ เอ๊ะ เรียกว่าจรรยาแพทย์ถึงจะถูก ก็เลยขออนุญาตหมอดีว่า ตอนเย็น ๆ ขอไปดูคุณแฟรงค์ได้มั๊ย ห่างกันแต่ชั้นเดียว ท่านว่าเคสคุณแฟรงค์อนุญาตไว้แค่บางคนเท่านั้นขอให้ผ่านไปสัก 2 วันก่อนค่อยไปละกัน ได้ค่ะได้ ขอแค่อนุญาตก็พอ ดีมากแล้ว

จะถามอะไรคุณโจที่เป็นความลับก็รอไปเถอะ เกิดแล้วตายอีก 3 ชาติ ท่านก็ไม่บริปาก ลดเลี้ยวก็เก่ง เปลี่ยนเรื่องก็เก่ง ชวนคุยจนบางทีลืมไปด้วยแหละค่ะ ว่าเริ่มคุยไว้เรื่องอะไร 55555

ไม่ค่อยมีอะไรเนอะวันนี้ วันเสาร์วันที่ตะก่อนนี้ชอบที่สุดเลย - -"

คิดถึงบ้านแล้ว อยากกลับบ้าน
แจ๋สบายดีและเป็นพี่ที่ดีค่ะ ดูแลน้องดีมาก ๆ ถ้าไม่ลืมมมมมมมม

ล้อเล่น 555 แจ๋ดีจริง ๆ ค่ะตั้งใจทำงาน ค่ำก็แวะมาเยี่ยม บางทีก็มาวันละ 2 ครั้ง วันหยุดก็มาอยู่เป็นเพื่อนทั้งวัน ไม่ทิ้งไปไหน แย่อยู่อย่างเดียว อดอยาก ของไทยหากินแถวนี้ยากมากกกกกกกค่ะ

Create Date : 26 พฤษภาคม 2554

Last Update : 28 พฤษภาคม 2554 13:07:47 น.

0 comments

Counter : 425 Pageviews.