เมื่อฉันโตขึ้น
ความรักของฉันก็เท่ากับพื้นที่ไม่กี่ตารางเมตร...

บนหอสูงเสียดหมอก
ฉันมองเห็นมันเป็นแค่ครัวเล็กๆ
ที่ประดับด้วยหม้อชามรามไห
ติดยี่ห้อนำเข้าจากประเทศเมืองหนาว


(ฉันเดาว่าพวกเขาคงรู้อะไรไม่มากเกี่ยวกับตำรับไทย)

ในช่วงเช้า..
ความรักจึงกลายเป็นแค่เสียงเพื่อนร่วมชั้นตาลีตาเหลือกใส่เกือกส้นสูง

เดินต๊อกๆ
ไปทำงาน

ผ่านครัวเล็กๆ
ที่สะอาดเอี่ยมเดียวดาย

ยามสายมาอีกนิด..
ความรักก็คือเสียงเงียบๆ
ที่ซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางเสียงรถราขวักไขว่

บางครั้งฉันแอบได้ยินเสียงความรักจากปลายท่อมอเตอร์ไซต์

มันส่งผ่านจากปลายมือของผู้ซ้อนท้ายมายังปลายมืออีกข้างของคันบิด

แต่ความรักส่วนใหญ่ในช่วงนี้ก็หนีไม่พ้น
ห้องโดยสารปรับอากาศราคากว่าล้านบาท

ถ้าไม่ถึง..
มันก็จะมีค่าเท่ากับชีวิตอีก
4 ปี
หรือ 1,000
กว่าวันต่อมา

...ยามเที่ยงความรักจึงเหลือค่าแค่การหาอะไรใส่ปากอย่างเร่งร้อน

พร้อมกับการควานหาคุณประโยชน์จากจานเบื้องหน้า

แต่เวลาต่อมา
E-mail
จากความรัก

ก็พร่ำบอกให้เราตระหนักถึงการกินในแต่ละวัน
และให้ระวังโรคร้ายราคาแพง

..แล้วความรักก็เผลอหลับไป

..

..

..

ก่อนเข็มยาวจะก้าวผ่านนาทีที่สิบ

ก่อนเก้าอี้ในที่ทำงานจะกลายเป็นอดีต

ความรักในงานที่ทำปลุกฉันด้วยเหงื่อเต็มแผ่นหลัง

ในยามบ่ายความรักจึงเป็นเหมือนการแสดงนาฏลีลาผ่านสายตาเพื่อนร่วมงาน

ผ่านเข็มสั้นที่ฉันคอยให้วนมาหาที่หมาย

ผ่านท้องถนนที่ความรักถูกความรักสบายเบียดบัง

ผ่านไฟจราจรด้วยใจจดจ่อเดิมๆ

ก่อนจะหลับตานอนฉันจึงมานั่งทบทวนถึงความรักที่ผ่านมาในแต่ละวัน..

กับบิลแสดงภาระผูกพันที่ฉันมีต่อความรักทั้งมวล

Create Date : 04 พฤศจิกายน 2552
Last Update : 4 พฤศจิกายน 2552 17:03:56 น.		1 comments
Counter : 1503 Pageviews.
Share Tweet