สิ่งมีชีวิตที่ชื่อว่า "มะเดี่ยว"
ขำตัวเอง
เกิดมา ไม่เคยคิดว่าจะติดละคร.... ก็ติด
อย่างน้อยก็ต้องไม่ใช่ละครตลกไร้สาระ.... ก็ตลกไม่เครียดเอาซะเลย
ทำไมเนี่ย - -"??
จริงๆ รู้สึกว่าตั้งแต่มาติดนัท เอเอฟสี่เนี่ย ชีวิตเปลี่ยนไปเยอะนะ แม้แต่พฤติกรรมในการ "ดู" ละคร ก็ยังเปลี่ยนไปด้วย - -"
(ของเดิมไม่ชอบเลย)
ก่อนอื่นขอกรี๊ดก่อน
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
วันนี้เกิดอะไรขึ้นอ้ะ???
การที่เปิดทีวีมาก่อนสามทุ่มแล้วพบว่ามะเดี่ยวเล่นไปตั้งเยอะแล้วแปลว่าอะไร?? ทำไมมะเดี่ยวเล่นก่อน 3 ทุ่มแล้วมะเดี่ยวไม่บอกพี่ล่ะลูก?????
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เค้าไม่ยอมนะ เปิดมาดีเจมัตก็พาใบหลิวหนีงานแต่งซะแล้ว >_____<~!! เอาออกมาทำม๊ายยยยย เค้าไม่ชอบใบหลิว แต่งๆ ไปด้วยกันอ้ะดีแล้ววววว
(อินจัด)
เข้าเรื่องมะเดี่ยวบ้างดีกว่า
จากการติดตามดูอย่างใกล้ชิด (จริงๆ นะ) มาตลอดสามเดือน ทำให้เราค้นพบอะไรมากมายในตัวสิ่งมีชีวิตคนนี้
อย่างแรก
มะเดี่ยวเดินเหมือนหุ่นยนต์ ในบางครั้ง แต่บางครั้ง มะเดี่ยวก็มียิ้มสดใส น่ารักเกินหุ่นยนต์ไปโข
(หรือถ้าใครสร้างหุ่นยนต์ให้ยิ้มได้แบบมะเดี่ยว อิชั้นขอซื้อซักสิบเอ็ดตัวเลยเอ้า) (เผื่อเล่นมากแล้วมันเจ๊ง ฮะ ฮะ จะได้มีสำรอง)
บางทีเหมือนเห็นมะเดี่ยวเป็นกวนอิมพันมือ ทำไมมือไม้มันยุ่บยั่บจัง ไม่มีที่วางเหรอ???
บางทีก็เห็นมะเดี่ยวหลังงอไม่ได้ เดินตรงเป๊ะเลย ฝืนๆ แปลกๆ
บางทีสีหน้าสีตามะเดี่ยวก็เห็นแล้วขำ
แต่ดูไปดูมา ก็กลายเป็นยอมรับว่า นี่แหละเว้ย "มะเดี่ยว" บางวันก็เป็นคน บางวันก็เป็นหุ่นยนต์ ฮะ ฮะ ฮะ สลับๆ กันไปน่า
มะเดี่ยวเป็นคนที่ทำให้เราสับสน
ตอนแรกดู นึกว่ามันจะคิดแบบนี้ ดูไปดูมา อ้าว ไม่ใช่ อีกแบบต่างหาก หรือไปๆ มาๆ .... ก็ไม่ได้เข้าใจเอาซะเลยว่ามะเดี่ยวคิดอะไร - -"
แถมบางทียังเอาแต่ใจจนน่าจะเปลี่ยนเพลงโปรโมท (ฉันมันคนที่เอาแต่ใจ...)
เป็นคนที่ทำให้อารมณ์เราเกิดความสับสน
แบบว่า.................. กึ่งๆ เชียร์ กึ่งๆ หมั่นไส้....ง่ะ
มะเดี่ยว(และผองเพื่อน)เป็นคนที่ทำให้รู้ว่า คนเราก็มีการพัฒนา
จากดีเจกะโปโลในตลาดสามย่าน ที่ท่าเต้นดีเจไม่ได้เป็นธรรมชาติเล้ยยยย
ไปๆ มาๆ ดีเจก็เริ่มดีขึ้น เก่งขึ้น กลายมาเป็นดีเจคลื่นจี๊ดที่เอาแต่กินแรงให้ไอ้แจ็คพูดซะเกือบหมด (สงสัยคิดว่าตัวเองส่งเทปมาออดิชั่นผ่านแล้วมั้ง?) ยันหลังๆ พูดไปร้องไห้ไปคนเดียวก็ได้ (ไม่กลัวคนฟังเค้าหาว่าบ้าเหรอน้อง?)
กระพริบตาอีกทีนึง มันไปแนวดราม่าแล้วเว้ยเฮ้ย.....
แล้วก็วกกลับมากวนประสาทใบหลิวและชาวบ้านได้อีกรอบ
อุ๊.... คนเรามีการพัฒนาจริงๆ นะ อันนี้รู้สึกได้
แต่มะเดี่ยวก็คงรู้ตัวเองล่ะมั้ง ว่าเท่านี้ มันยังไม่ "ดีที่สุด" เพราะมันไม่มีคำว่า "ที่สุด" อยู่แล้วด้วยล่ะมั้ง
มัน "ต้องดีกว่าเก่า" ไปเรื่อยๆ ล่ะน่า ชีวิตถึงจะมีการพัฒนาอะ
มะเดี่ยวเป็นคนที่ทำให้เราเขิน
ดูตอนแรก เขินเป็นบ้าเลย
ไม่รู้จะเขินทำบ้าอะไรเหมือนกัน -"- เล่นก็ไม่ได้เล่นเอง เป็นน้องเป็นนุ่งก็ไม่ใช่ (ถ้าน้องไม่นุ่งค่อยเขินก็ว่าไปอย่าง)
ตอนแรกๆ อายวายวอดมากๆ ไม่ค่อยกล้าดูมะเดี่ยวตรงๆ ต้องเอาอะไรมาปิดหน้าเล็กน้อย กลัวเค้าเห็นว่าปากมันฉีกใกล้ๆ ถึงใบหูแล้ว เดี๋ยวเค้าจับส่งโรงบาล จะอดดูจนจบตอน (กลัวแค่นั้นแหละ ฮ่า ฮ่า )
ไปๆ มาๆ อาการเขินก็หายไป (มันเพิ่งระลึกได้ว่าจะ "เขินทีวี" ไปทำไมก็ไม่รู้)
แต่สุดท้าย เค้าก็เขินแทบกรี๊ดอยู่ดีอีกน่ะแหละ ในหลายๆ ฉากที่ดู โดยเฉพาะตอนจบที่ไปจูบหน้าผากใบหลิวนั่น
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เค้าไม่ชอบใบหลิว มะเดี่ยวทำไมเลือกใบหลิวอ้ะ
แล้วยัยใบหลิว พี่มัตของเธอน่ารักกว่าตาผู้ชายกวนประสาทนี่ตั้งแยะ จะมาเลือกอะไรมะเดี่ยวของช้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
มะเดี่ยว(และผองเพื่อน)เป็นคนที่ทำให้เราอิน
ปกติดูละครไม่ค่อยอิน
ตั้งแต่เกิดมา มีละครเรื่องเดียวที่ดูไปร้องไห้ไป... คือน้ำตาล้านตุ่ม ที่เหลือนี่ อย่าหวัง ฉากเศร้าๆ เค้าหาว ฉากสนุกๆ เค้าง่วง ยกเว้นละครที่มีฉากหล่อๆ (ทาคุยะ) เค้าถึงจะกรี๊ดดดดดดดดด
ไอ้เรื่องนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันยังไง เพราะจะบอกว่านักแสดงเรื่องนี้เล่นกันเทพมาก็.... ไม่ใช่ละ ไม่ใช่ละ
เราดูไปขำไปตลอดเรื่องเลยนี่หว่า ฉากนู้นก็ตลก เดินก็เหมือนหุ่นยนต์ พูดก็ไม่ชัด ฯลฯ งู้นงี้ เต็มไปหมด
แต่อินเว้ยเฮ้ย อินมาก
อินแบบ ไม่ชอบน้ำหนึ่ง ไม่ชอบใบหลิว อร๊ายยยยัยสองคนนี้อย่ามาเข้าใกล้มะเดี่ยวของชั้นนะยะ (ขี้ตู่สมชื่อจริงๆ เค้าเป็นของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่? ฮะ ฮะ)
พอไปตามอ่านที่ต่างๆ เค้าบอกกันว่า "ลูก" อายุไม่กี่ขวบของแต่ละคนชอบมาก อินมาก อย่างงู้นอย่างงี้ ...................อ่านแล้วแอบดีใจ (?) ............... อ๋อ เรายังเป็นเด็กอยู่นี่เอง ฮะ ฮะ ฮะ เลยอินกับเรื่องแบบนี้มากกว่า
เพราะไอ้ละครฮิตๆ เมืองไทยทั้งหลายนี่ ไม่มีทางอินเด็ดขาด ไม่ชอบ วันๆ เอาแต่แย่งผู้ชาย ขายศักดิ์ศรีผู้หญิง.... จะดูไปให้หดหู่ใจไปใย - -"?
รู้สึกว่าละครเรื่องนี้ธีมมันคล้ายๆ ละครญี่ปุ่นมั้ง ประเภทมีอุดมการณ์ มีความฝัน เลยทำให้ชอบสไตล์นี้มากกว่าละครไทย (ที่ไม่ดูเลยมานานแล้ว) น่ะแหละ
ว่าแต่ดูจบแล้ว อยากเขียนจดหมายถึงมะเดี่ยวจัง
อยากบอกว่า
- มะเดี่ยวตั้งใจทำงานดี แต่บางทีตั้งใจเกินไปก็ไม่ดีน้า
คนเรามันต้องผ่อนคลายเด่ะ.... เวลาเด็กพี่จะเล่นดนตรีแล้วมันเกร็งเกิน พี่จะบอกมันให้หยุด เอาแขนมันมาสะบัดซะจนเกือบหลุด แล้วหันไปถามอีกรอบว่า "จะเกร็งเพื่อ..??"
ทางสายกลาง รู้จักมั้ย ตั้งใจเกินไป ก็ไม่ดี ตั้งใจน้อยไป ก็ไม่ดี.... เน้อ?
- หลังๆ มะเดี่ยวเล่นเป็นธรรมชาติมากขึ้นนะ บทตลกก็ดูจะเซียนขึ้น แต่ก็ยัง "มิใช่" อยู่ดีง่ะ
ดีเหมือนกันที่เล่นละครแบบนี้ ทำให้ดูเหมือนมีอะไร "ตลกๆ" โผล่มาจากมะเดี่ยวมากขึ้นเวลาสลัดคราบกลายเป็นณัฐ ศักดาทรไปตามงานต่างๆ
แต่ว่านะ
เค้าก็ไม่ได้ไม่อยากให้ณัฐ ศักดาทรพัฒนาหรอกนะ
แต่เค้าก็ยังคิดอยู่ว่า ณัฐ ศักดาทร ไปเริ่มเล่นจากบทซีเรียสๆ หรือเศร้าๆ ดีกว่ามั้ยง่ะ? (ไม่ใช่ไม่อยากให้มีนางเอกนะ ฮะ ฮะ ฮะ)
คือแบบว่า ณัฐ ศักดาทร เป็นคนที่ไม่ได้มีคาแร็คเตอร์กวนประสาทเหมือนมะเดี่ยวง่ะ แล้วพอมาเล่นเป็นมะเดี่ยว ทั้งๆ ที่ยังไม่มีประสบการณ์ในการเล่นละครเท่าไหร่ ณัฐ ศักดาทร เลยออกมาเหมือนเจ้าหนูแสนงอน มากกว่าหนุ่มน้อยกวนโทโสง่ะ
สงสัยอันนี้เราจะคิดไม่เหมือนชาวบ้าน ฮะ ฮะ
อยากให้พัฒนานะ แต่แบบว่า คนเรามันต้องค่อยเป็นค่อยไปป้ะ? เริ่มจากอะไรที่ใกล้ๆ คล้ายๆ ตัวเองก่อน ให้พอเข้าใจ ให้พอคุ้น แล้วค่อยเปลี่ยนเป็นอะไรที่ยากขึ้น ท้าทายขึ้น ไกลตัวเองมากขึ้น
แบบนั้นอาจจะเหมาะกับณัฐ ศักดาทรก็ได้นะ ^^
ดีใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งในการรู้เห็น "พัฒนาการ" ของผู้ชายคนนี้
แต่คราวหน้า ขอไอ้ที่มันเล่นยาวกว่านี้หน่อยได้ป้ะ? ชั่วโมงเดียว ไม่พอยาไส้เลย - -"
เอ๊..... เราชอบฉากไหนที่สุดในเรื่องหว่า???
ส่วนมากชอบฉากเศร้าๆ ฉากที่ต้องเล่นอยู่กับตัวเองคนเดียว กับพวกฉากที่ต้องส่งอารมณ์เยอะๆ น่ะ
จนถึงป่านนี้แล้ว ดูมาตลอดก็จริง แต่จำไม่ค่อยได้แล้วว่ามีอะไรยังไงบ้าง แต่เค้าชอบฉากนึงนะ ฉากที่อัดเทปจะไปส่งจี๊ด
ที่มะเดี่ยวอัดไป บรรยายความรักของตัวเองถึงน้องสาวไปอะ
กับอีกฉากนึง อันนั้นได้ใบหลิวช่วยบิวต์ด้วย ฉากที่มะเดี่ยวอัดเอ็มพีสามให้ใบหลิวก่อนหนีออกจากบ้านง่ะ
(ผู้ชายอาไร๊ มีปัญหา กระผมขอหนีออกจากบ้านมาคนแรกคับ! - -")
เราไม่แปลกใจ ที่ทำไมยัยใบหลิวถึงได้ต้องร้องห่มร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร เออ....... ถ้าเป็นชั้น ชั้นก็ร้องไห้เหมือนกันแหละ - -"
ฉากที่มะเดี่ยวต้องเคลื่อนไหวจะดูแปลกๆ เพราะบางทีดูเหมือนเดินเกร็งๆ
แต่ฉากที่เคลื่อนไหวอยู่กับไอ้แจ็คนี่จะโปรดปรานเป็นพิเศษ เห็นแล้วก็ขำอยู่คนเดียว "เออ พอดีเลยเว้ย" ฮะ ฮะ ฮะ แบบว่า พอดีเท้าแขน พอดีอุ้ม พอดีกระโดดกอด ฮ่า ฮ่า ฮ่า
เวลาแจ็คจะหาแฟน ควรจะหาไซส์ประมาณมะเดี่ยวนะ ไซส์น้ำหนึ่งเล็กไปตี๊ดดดด ไม่ต้องห่วง แฟนแจ็คคงไม่ล่ำบึ๊ก ซิกส์แพ็คงาม แบบมะเดี่ยวหรอกน่า ไม่หนัก ไม่หนัก
แต่มะเดี่ยวถ้าจะหาแฟน ก็เอาไซส์ใบหลิวนั่นแหละ
อุ๊ย จะว่าไป ใบหลิวกะเค้าก็น่าจะสูงไล่เลี่ยกันอยู่น้า ฮ่า ฮ่า (แต่ด้าน "กว้าง" ต่างกันลิบ ............ใครสน?)
นอกเรื่องไปเยอะละๆ
เห็นมะเดี่ยวไปเดินเล่นชายทะเลแล้วอิจฉา พรุ่งนี้ (จริงๆ วันนี้แล้วสินะ) เค้าจะไปทะเลเผื่อน้า
แล้วจะกินอาหารทะเลเผื่อเยอะๆ จ้า~!!
Create Date : 08 กุมภาพันธ์ 2552 |
|
19 comments |
Last Update : 8 กุมภาพันธ์ 2552 0:57:41 น. |
Counter : 588 Pageviews. |
|
|
|
บล็อกที่แล้วมีแต่คนจะกัดจมูกนัท
นัทขา จมูกนัทโด่งงาม พี่ชอบมากเลย (และชอบใบหน้าด้านข้างของนัทมากๆ ด้วย)
นัทระวังรักษาจมูกเอาไว้ให้ดีน้า
มาให้พี่กัดคนเดียวก็พอ คนอื่นปล่อยเค้าไป๊ >____<~!!!
(ตอบตกลงสิ แล้วเค้าจะคอยช่วยตัวเอง)
คุณปลาคะ จะให้แก้มป่องกว่านี้ สงสัยต้องให้คุณชายเป็นคนทำนะ
ไม่ใช่ให้ตู่ทำ ฮะ ฮะ ฮะ
ขนาดพลอยไม่เฝ้าดง พลอยยังรู้ก่อนพี่ (ตั้งนานมาก) เลยอะว่าคุณชายแกไปโพส - -"