... I long for eternal sleep ... แก่แล้ว ... หัวใจอ่อนแอ ป่วยอีกรอบ ไปทำงานงวดนี้เลยได้ของแถมกลับมาอีกอย่าง เนื่องจากล้มป่วยไป หวัดก้อเล่นงาน พอขึ้นเครื่องปั๊บก้อเลยได้เรื่องทันที หูพิการไปครึ่งนึง ... ทีแรกยังแค่อื้ออย่างรุนแรง แต่พอถึงที่พักก้อกลายเป็นเรื่องขึ้นมาเพราะแก้วหูระเบิดเล็กน้อย พอได้ยินเสียงดังลั่นในหูก้อคาวขึ้นมาในลำคอ เลยไปบ้วนออกมา น้ำลายก้อดูจะเป็นสีน้ำตาลๆ แล้วก้อแดงขึ้น ... แดงขึ้น จนสุดท้ายมองไม่เห็นน้ำลายแล้ว เห็นแต่เลือดสดๆ กว่าที่จะเริ่มจางลงและหายไปเองก้อราวๆ 2 นาทีจากนั้น ทำเอาหมดอาลัยตาย(อ)ยาก อยู่หน้ากระจกตรงอ่างล้างหน้า เพราะยังไม่ได้ทำพินัยกรรมฉบับล่าสุดเลย ฉบับเดิมที่มีอยู่แค่ยกทรัพย์สินในชื่อของตัวเองพร้อมประกันชีวิตที่ทำไว้ให้แม่หมด แต่พวกสมบัติส่วนตัวและเงินสดในธนาคารยังไม่ได้เขียนบอกเอาไว้ คงต้องเริ่มเขียนได้แล้ว แค่นี้ไม่ถึงตายหรอก หึๆๆ ... แต่เผื่อมีอะไรเกิดขึ้น พอมาเป็นแบบนี้เลยนึกได้ว่ายังทำไว้ไม่สมบูรณ์ ก้อดีเหมือนกันที่นึกขึ้นได้ สรุปว่าวันนั้นแค่กินยาให้หายหวัดโดยหัวหน้ามาคอยดูแลไถ่ถามว่าจะไปหาหมอที่นั่นมั้ย แต่ก้อหมดอาลัยไปหมดแล้ว เลยบอกว่าไม่ไป ... แกเลยให้ยามา เกิดมาก้อเพิ่งจะเคยกินยาแบบญี่ปุ่นเลยเพิ่งรู้ว่ามันมาเป็นผง ละอี้ละเอียดมาเชียว กินไม่นานก้อง่วงนอนหลับคาเตียงไปโดยไม่ได้อาบน้ำร่วม 6 ช.ม เป็นการนอนหลับที่ยาวนานที่สุดในรอบสองอาทิตย์ที่ผ่านมา "อีหนู ยาเนี่ยพี่ให้เอาไปกินซะมันแก้หวัด หูอื้อขึ้นมาเนี่ยคงเพราะเราน่ะเป็นหวัดอยู่ถึงจะไม่คัดจมูกแต่คงมีน้ำมูกไหล เครื่องขึ้นเครื่องลงมันกดอากาศแรงหูมันเลยอื้อน่ะลูก เอายาไปกินซะนอนหลับแล้วมันคงจะดีขึ้นแล้วค่อยไปโรงพยาบาลที่เมืองไทยเอาละกันนะลูกนะ รีบไปหานะ อย่าปล่อยไว้ พี่ก้อยังไม่เคยเป็นขนาดนี้ บางคนเค้าแค่เลือดกำเดาไหลก้อยังกลัวกันจะตาย นี่เล่นกระอักออกมาเป็นเลือดเชียวอีหนูเอ๊ย ... น่ากลัวอิ๊บอ๋าย ห้องพี่อยู่ห่างออกไปอีกสองห้องนะ มีอะไรโทรมานะกี่โมงก้อโทรมาเพราะพี่ไม่ได้กลับเมืองไทยกะเราพี่ต้องไปต่อ จะได้บอกหัวหน้าคนที่เค้าจะกลับกะเราน่ะให้คอยดูให้" แกพูดยาวมาก จนเด็กที่รอคอยแอบสูดลมหายใจเข้าลึกๆแทนเพราะคิดว่าถ้าเราเป็นพี่หัวหน้าคนนี้ เราคงหายใจไม่ทันแหงๆ เด็กที่รอคอยก้อได้แต่ยิ้มแล้วรับยาแกมา ซาบซึ้งในน้ำใจ ผู้ชายที่ไม่แท้ ... แต่น่ารักกว่าผู้ชายแท้ๆ ... @@@@@@@@@@@@@@@@@@@ กลับมาเมืองไทย เข้าโรงพยาบาล คุณหมอตรวจแล้วบอกว่าระดับแก้วหูด้านขวาตกลงไปจริงๆ แต่เท่าที่ดู ไม่มีน้ำคั่งหรืออักเสบรุนแรงถือว่าโชคดีมาก ประเดี๋ยวจะเขียนใบลางานให้ ก้อได้แต่บอกคุณหมอไปว่า ... หยุดไม่ได้ค่ะ ยังไม่พ้นโปร ... คุณหมอก้อมองหน้าอย่างอึ้งๆปนอยากทักท้วง และสุดท้าย คุณหมอก้อท้วงว่า ... จะดีเรอะคะหมออยากให้หยุดเพราะท่าทางยังไม่ค่อยดีเลย ถ้าไปบินอีกแล้วเป็นขึ้นมาอีกมันมีโอกาสนะ ก้อ จะให้ทำไงได้ มันหยุดได้แค่ 3ครั้งเองกว่าจะพ้นโปรก้ออีกตั้งนาน ... ไม่ได้อยากทำงานมากจนไม่ยอมฟังคำของคุณหมอหรอก แต่ขี้เกียจจะให้มีปัญหาเพราะมันยุ่งยาก ก้อเลยบอกคุณหมอไปว่า "งั้นถ้างวดหน้าคุณหมอบอกว่า ต้องแอ๊ดมิด หนูจะขอลาค่ะ" คุณหมอทำหน้าเหมือนอยากจะเอ็ด แต่ก้อยอมจำนน "เอ้า ...เอางั้นก้อได้ แต่ภาวนาว่าจะไม่ต้องแอ๊ดมิดนะ เป็นน้อยๆแล้วรีบรักษามันจะได้หายไว แต่ถ้าเลี่ยงไม่ได้ หมอก้อจะรับแอ๊ดมิดให้ก้อแล้วกัน บริษัทก้อโหดเหลือเกินใจคอจะให้ป่วยแค่นั้นเอง... คุณเอายาไปกินให้ครบอย่าให้ขาด ทำตามที่หมอสั่ง ถ้าเคยแข็งแรงดีอยู่แล้วคงหายทันไปบินงวดหน้า หูก้อคงจะดีขึ้น วันอาทิตย์หน้ามาหาหมออีกครั้งนะคะอย่าลืม" จะให้นอนโรงพยาบาลน่ะเรอะ เหอะๆๆ ... ฝันไปเถอะคุณหมอขา เด็กที่รอคอย โคตรรรรรรร เกลียด โรงพยาบาล ดึกๆนี่คงนอนไม่หลับนอกจากให้ยานอนหลับแรงๆ กลิ่นยาก้อฉุน กลัวก้อกลัว ... ไม่เอาอ่ะ ถ้าไม่รุนแรงจริงๆจ้างก้อไม่นอนหรอก! @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ ได้ยามาอื้อซ่าตามระเบียบ เนื่องจากต้องกินยาให้ครบเลยทำให้ร่างกายได้อานิสงส์รับข้าวลงกระเพาะอย่างน้อย 2 มื้อต่อวัน ไม่งั้นก้อกินมั่งไม่กินมั่ง บางวันกินข้าวเช้าตอนหกโมงเย็นก้อทำมาแล้ว กระเพาะทะลุไปรอบ ... ยังไม่เข็ด ซึ่งก้อพูดยาก เพราะเคยมีทั้งช่วงที่งานยุ่งมหาศาลจนหาเวลากินไม่ได้ กับช่วงที่ไม่มีทั้งงานและเงิน เลยไม่มีข้าวกิน ... เคยไม่แน่ใจเหมือนกันว่าตัวเองอยู่ในโซมาเลียหรือเปล่าถึงได้ไม่มีจะกินซะขนาดนั้น ... ตอนนั้นแม้แต่มาม่าซักห่อยังไม่มีจะกินเลย ... @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ อีกสองวันไปทำงานอีกรอบ ก้อดีเหมือนกัน อยู่เมืองไทยก้อต้องปั้นหน้าเวลาอยู่ต่อหน้าผู้คน อยู่นู่นพอทำงานเสร็จถ้าไม่ออกไปไหนแล้ว เข้าห้อง ก้ออยู่กับตัวเองได้เต็มที่แม้จะไม่นานเท่าไหร่ก้อเหอะ ... มีรุ่นพี่พูดอยู่หลายคนว่า หน้าตาเด็กที่รอคอยจำง่าย ... เพราะละม้าย เสนาเปิ้ล ... ปรียานุช ปานประดับ ... หรือใครอีกไม่รู้สารพัด ล่าสุด เมื่อวานนี้เอง "หน้าหล่อนน่ะคล้ายหลานท่านฯ สิริวรรณวรีฯ ชั้นเลยจำได้" รุ่นพี่ที่ดูโคตรแมน แต่ก้อไม่ยักกะแมน พูดด้วยอาการออกรส มือไม้แกว่งไกวไปในอากาศอย่างถึงอกถึงใจ เออ ...เล่นของสูงซะขนาดนั้นเลยเรอะ(วะ)คะ คุณพี่ ... หน้าชั้นทั้งหน้านะ จะให้เที่ยวไปเหมือนใครซะเรื่อย @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ ไฟล์ทหน้าอยากจะไปเที่ยววัด ไม่รู้จะได้ไปมั้ยเพราะยังอยากซื้อขนมอยู่เลย มีคนมาชวนไปเที่ยวแต่ก้อต้องเสียตังค์เยอะเลยบอกปฏิเสธไปเพราะอยากเก็บตังค์ให้มากๆเท่าที่จะทำได้ เด็กที่รอคอยต้องเริ่มต้น หาเงิน หาบ้าน หารถ ให้ตัวเอง ... เกิดมาเป็นสาวโสดนี่มันลำบากสิ้นดี ผู้ชายแท้ๆบางคนยังไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลย ... แรกเริ่มว่าจะหาคอนโดอยู่ แต่ว่าเท่าที่ดูๆอยู่ก้อยังไม่เห็นที่ไหนเข้าตากรรมการเพราะทั้งเล็ก แพง และไม่อยู่ในย่านที่ต้องการเท่าไหร่ จะให้ย้ายไปใกล้สนามบิน เด็กที่รอคอยไม่ไปหรอกจ้ะ ยอมอยู่ใกล้เมืองแล้วนั่งแท๊กซี่ไปทำงานดีกว่า ไม่เคยอยู่นอกกรุงเทพอ่ะ กลัวมาอยู่แล้วจิตใจหดหู่กว่าเดิมเพราะไกลเกิน วันไปทำงานมันก้อคงโอเค ไปสะดวก แต่วันที่ต้องอยู่บ้านแล้วไปไหนๆอย่างที่เคยไปไม่ได้เนี่ย คงหงุดหงิดและโศกพิลึก ... จะไหวหรือเปล่าก้อไม่รู้ ถ้าแข็งแรงดีมีแรงทำงานก้อดีไป ถ้าไม่ไหวขึ้นมา ป่วยไข้ หารายได้มาช่วยเหลือตัวเองไม่พอ เราจะรอดหรือเปล่า ... แต่ก้อตัดสินใจแล้วล่ะว่าจะต้องเริ่มสร้างตัวแล้ว คราวนี้จะได้เป็นหัวหน้าครอบครัวอีกครั้ง และคราวนี้จะต้องเข้มแข็งกว่าคราวก่อนนู้น คราวนั้นมีรูมเมทดี ช่วยดูแล เป็นห่วงเป็นไย อยู่ด้วยกันมาด้วยความรักแบบพี่น้อง จนถึงวันที่ลาจากกัน และได้มาพบเจอกันอีกในดินแดนนี้โดยไม่เคยคิดมาก่อน ห้องแพงก้อไม่ว่า เด็กที่รอคอยยอมทำงานหนักเพื่อให้ได้ความสุขตรงนั้นมา มีที่ๆเรารู้สึกว่า นี่คือบ้านของเรา มีเงินไว้ใช้ซื้อของที่อยากได้ทั่วไป ไม่ต้องมียี่ห้ออะไรมากมายถึงขั้นต้องกู้หนี้ยืมสินชาวบ้าน ... มีคนที่เรารัก และรักเรา รอคอยอยู่ที่บ้าน เปิดประตูมาก้อเจอกัน ทักทายกัน วันไหนไม่อยากนอนคนเดียวก้อมุดเข้าไปนอนด้วยกัน ป่วยไข้ก้อช่วยดูแล หิวข้าวก้อหามาให้ช่วยกันทำกินหรือออกไปกินข้างนอกด้วยกัน อยากได้คำปรึกษาก้อคุยแลกเปลี่ยนความคิดกัน เดินช๊อปปิ้งแบบ window shopping ด้วยกัน ทุกข์ก้อช่วยเหลือกัน สุขก้อยิ้มให้กัน ... ... เคยมีเหมือนกันนะ วันเหล่านั้น ... ไม่เคยเสียใจเลยที่เลือกเค้าเป็นรูมเมท เพราะได้มาทั้งรูมเมท และพี่สาวที่ดีที่สุดมา และยังรักกันตราบจนทุกวันนี้ ... ถ้าเพียงแค่ ทุกอย่างจะเหมือนเดิมแบบนั้น ... ก้อไม่อยากที่จะตื่นขึ้นมาอีกเลย   Create Date : 11 พฤศจิกายน 2549 1 comments Last Update : 11 พฤศจิกายน 2549 1:31:01 น. Counter : 1035 Pageviews. Share Tweet

ใครล่ะเนี่ย อยากรู้จักจัง   โดย: อยากรู้จัก IP: 210.246.160.4 14 พฤศจิกายน 2549 10:52:07 น.