ฮุยฮา ... เราจะบรรลุสิ่งที่มุ่งหวังในปีนี้ ให้จงได้...(นะ...) Get this widget | Track details | eSnips Social DNA ปีนี้ ก้อเหมือนทุกปีที่ มีสิ่งที่อยากทำ มายมายเต็มไปหมด และ มีสิ่งที่ควรจะต้องทำให้เสร็จ (ซะที) มากมายเต็มไปหมด ก้อยังไม่รู้เหมือนกันว่าจะสามารถมั้ยเพราะเวลามันมีเหลือน้อย แต่ก้อคิดว่าคงจะต้องพยายาม(ไปเรื่อยๆ)เพราะเมื่อคนเรายังไม่สิ้นลมหายใจ มันก้อต้องสู้กันไป ... ตัวอย่างของสิ่งที่ ควรต้องบรรลุ ก้อมีลิสต์เอาไว้ ดังนี้ 1. ต้องบรรลุสถานที่ ที่อยากไป 2. ต้องบรรลุสิ่งของ ที่อยากได้ 3. ต้องบรรลุการเจอคน ที่อยากเจอ 4. ต้องบรรลุวิชา ที่อยากเรียน 5. ต้องบรรลุแรงบันดาลใจ และ ปัจจัย เพื่อทุกสิ่งอย่าง 6. กลับไปอ่านใหม่ตั้งแต่ข้อ 1. อีกรอบ ... ก้อ ... ประมาณนี้แหละ มั้ง .... @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ ขอเล่าเรื่องนี้ก่อน เพราะติดค้าง vee vee' ไว้จากบล๊อคที่แล้ว เรื่องราวอันน่าระทึกขวัญประทับใจของเด็กที่รอคอยไม่ได้มีแต่เรื่อง สสาร เท่านั้น แต่ยังคงมีเรื่องชะตากรรมอันน่าลุ้นเวลาจะไปไหนมาไหนกับเค้า ตอนต้นกุมภา เด็กที่รอคอยก้อไปทำงานตามปกติ กินเวลาทั้งหมด 5 วันด้วยกัน แต่ความพิเศษของไฟล์ทนั้นก้อคือว่า .... อะคิกๆๆๆ ... ....... มันเป็นวันเกิดของเค้าไงล่ะ ชาวบ้านล้านแปด ... เอ่อ เวอร์ไป ก้อ บรรดาคนที่ไปทำงานด้วยแต่ละคน เลยตกเป็นเหยื่อของเด็กที่รอคอยไปอย่างช่วยไม่ได้ ใครๆก้อรุมให้ของขวัญ และอวยพรให้อย่างสุดซึ้ง (...ก้อพวกเล่นไปประกาศ แถมไปขอของขวัญอย่างหน้าด้านๆ โดยอ้างว่า วันเกิด ซะขนาดนั้น ) เอาเป็นว่า มีทั้งขนม เค้กปักเทียน(แพงนะยะ ถึงจะแค่ชิ้นเดียว ) ของกระจุ๊กกระจิ๊ก และ คำอวยพร มากมายจากรุ่นพี่หลายท่าน ส่วนรุ่นเพื่อนไม่มีใครอยู่ด้วยซักคน แต่ก้อดี เพราะผู้ใหญ่มัก(ต้อง)ให้ของขวัญเราอย่างเลี่ยงไม่ได้ ไอ้เค้กนี่ ขอเล่ารายละเอียดหน่อย เพราะมันสุดยอดมาก ไม่เล่าไมได้แล้ว @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ คือ เด็กที่รอคอยน่ะ ชอบกินขนม แล้วพอไปถึงช๊อปปิ้งเซ็นเตอร์ก้อไปเจอะกะรุ่นพี่ที่ทำงานด้วยกัน ก้อเลยไปเล้าฤาเค้าว่า เค้กร้านนี้อร่อยนะ อย่างนั้นอย่างนี้ ...ไม่มีปฏิกิริยาใดๆตอบรับกลับมา แต่เราเองก้อไม่ได้ซื้อกินเพราะรีบๆซื้อของอย่างอื่นอยู่ จะมาซื้อในตอนหลังก้อเลยไม่ทันซะ เลยอด พอกลับมาโรงแรม ตั้งใจจะไปหาของกินที่ห้องรุ่นพี่อีกคน ปรากฏว่าได้ยินเสียงของพี่คนที่เจอกันที่ช๊อปปิ้ง ก้อเลยหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องเค้า แล้วพี่เค้าก้อค่อยๆเปิดประตูออกมาซุบซิบๆกะคนในห้องนั้นด้วย ประมาณว่า อยู่กันสองคนน่ะแหละ แต่ดูลับๆล่อๆแถมยังเดินถอยหลังออกมาอีก เค้าก้อเลยไม่เห็นว่าเราอยู่ข้างหลัง แถมปิดไฟซะมืดเลยในห้อง แต่เออ...ทำอะไรของเค้าวะ มีกลิ่นเหม็นไหม้ในห้องด้วยล่ะ ... แค่เด็กที่รอคอยเอ่ยปากถามว่า "ทำไรกันเหอ..." แค่นี้เอง พี่คนนี้แกก้อร้อง กรี๊ดดดดด!! ออกมา แล้วหัวซุกหัวซุนหนีเข้าห้องกลับไปตามเดิม เอ๊า!! นี่มันอะไรกันล่ะเนี่ย ??? เด็กที่รอคอย งงตาเหลือก เลยยืนอยู่หน้าห้องเค้าไม่ไปไหน ได้ยินเสียงเหมือนหัวเราะก๊ากออกมาจากในห้องซะอีก เลยยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่ว่า ... เป็นอะไรมากเปล่าหว่า (อะไรกันเนี่ย ) ยังไม่ทันได้คิดอะไรมากไปกว่านั้น พี่แกก้อเปิดประตูออกมาใหม่ มาคว้ามือเด็กที่รอคอยเข้าห้องไปทั้งๆทีห้องนั้นก้อยังมืดอยู่เหมือนเดิม และยังมีกลิ่นไหม้ๆอยู่ แล้วสิ่งที่เห็นในตอนนั้นก้อคือ มีแสงเทียนน้อยๆลอยอยู่ในอากาศ ..... พอๆ ไม่ได้เล่าเรื่องผีแล้ว นี่เล่าเรื่องน่าซาบซึ้งอยู่ สรุปเลยละกัน มันคือ เค้กปักเทียน ค่ะ พี่เค้าซื้อมาให้จากร้านที่เด็กที่รอคอยไปเอาป้วนเปี้ยนอยู่นั่นแหละ แล้วก้อซื้อเทียนมา กะจะให้เรามาเป่าเบิร์ดเดย์! โอ้โห...ดูสิคุณ ส่วนไอ้เรื่องที่ตอนแรกเค้ากรี๊ดกันนั่น คินดะอิจิขอสรุปคดี ดังนี้ ... คือ พี่คนนั้นเค้าปรึกษากับพี่อีกคนที่อยู่ในห้องว่า จะเซอร์ไพร์ซเด็กที่รอคอยแต่กลัวว่าเด็กที่รอคอยจะออกจากห้องไปกินข้าวที่ห้องคนอื่นแล้ว(ซึ่งเค้าไม่รู้เบอร์ห้องนั้นและไม่รู้ว่าเราไปกินข้าวกะใคร) เค้าก้อเลยตั้งใจว่าจะออกมารีบเคาะห้องเราแล้วเอาเราเข้าไปในห้องมืดนั้นซะก่อน แต่ระหว่างที่ยังซุบซิบกันว่าเด็กที่รอคอยอยู่ห้องไหน ไอ้ตัวแสบมันเจือกออกมายืนหน้าแป้นแล้นอยู่ตรงหน้าห้องเค้านั่นเอง เป็นใครจะไม่ตกใจบ้าง! พี่เค้าบอกว่า ตกใจเป็นอย่างมาก แถมให้ด้วยว่า "คนบ้าอะไรวะเซอร์ไพร์ซอะไรด้วยไม่ได้เลยมันชิงเซอร์ก่อน คิดถึงไม่ได้เลย คิดปุ๊บ มาปั๊บ!" อ่ะ สรุป สรุป ...เค้กอร่อยมาก ชื่นใจและซาบซึ้งใจมากกกกก ค่ะ เป็นเค้กมูสสตรอว์เบอร์รี่ส่วนชั้นล่างเป็นสปอนจ์เค้กชาเขียวและมีฐานเป็นบิสกิต อร่อยมากฮ่ะ @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ นอกจากเค้ก ก้อได้พวก ช๊อคโกแลตอร่อยๆและน่ารักๆมาทั้งจากหัวหน้าและรุ่นพี่ มีพัดลมแขวนคออันนึง(คนซื้อก้อช่างสรรหานะ ลายคิตตี้อีกด้วย) หวีสับอัญมณีเทียมสีม่วง และจะมีของอื่นตามมาอีกทีหลัง (นัยว่า ไปบินกันแล้วเจอใครมั่ง ยัยนี่ไปเล้าฤาเค้าเกือบหมด ) ทุกอย่างดูโอเค แม้จะป่วยๆอยู่จนใครๆก้อหวั่นใจว่าจะฟุบคาพื้นไปตอนไฟล์ทไหนบ้าง แต่ก้อรอดมาได้ ... จนกระทั่ง วันจะกลับเมืองไทย ... วันนั้นทุกอย่างเป็นไปตามที่กำหนด ไม่มีดีเลย์ ไม่มีแคนเซิ่ล แถมระหว่างบริฟงาน หัวหน้าประกาศอวยพรวันเกิดแล้วยังร้องเพลง Happy birthday ให้เด็กที่รอคอยกันถ้วนหน้า (จริงๆหัวหน้าถามว่า อยากให้ร้องเพลงมั้ยก้อตอบไปยิ้มๆว่า ก้อแล้วแต่ค่ะพี่ (เพราะคิดว่าคงไม่ทำ) ... ปรากฏร้องกันจริงๆ ก้อชอบเหมือนกันนะคนที่ทำงานนี่ ให้ทำไร ทำหมด! ) ขึ้นเครื่องแล้วเปิดแชมเปญ รินน้ำส้ม เทน้ำเปล่าใส่แก้วไว้รอท่า เด็กที่รอคอยก้อเดินไปเตรียมตัวกรี๊ด ...เอ้อ ... greet ที่ประตูเครื่อง (ตำแหน่งนี้แย่งชิงเค้ามาค่ะ แบบว่า สวยอยากกรี๊ด ) พอถึงเวลาจะต้องมีคนมาขึ้นเครื่อง ... ก้อไม่มี ซะงั้น ห้านาทีผ่านไป หัวหน้าประกาศว่า "น้องๆเอ้ย... พี่อยากจะบอกให้ทุกคนทราบกันไปเลยก้อแล้วกันว่า เราอาจจะ ต้องอยู่รอนานหน่อยเพราะช่างเครื่องเค้ามายืนยันว่าเค้ายังซ่อมประตูคาร์โก้เครื่องไม่ได้เลย..." ......... ใครยังจำ เหตุการณ์ นาริตะอันน่าปวดตับ ได้มั่ง ถ้าไม่รู้ความเป็นมา กรุณาหาอ่านเอาในบล๊อคด้านล่างๆทางซ้ายนี้แหละ คืออยากจะบอกว่าปกติแล้วเราก้อเปลี่บนลูกเรือที่จะบินด้วยค่อนข้างบ่อย และหัวหน้าก้อผลัดเปลี่ยนกันไป แต่ว่า ตอนนั้น กะ ตอนนี้ หัวหน้า คนเดียวกันเลย ... ยังกะฟ้าบันดาลให้มาพบกัน แล้วก้อ อยู่ในสถานการณ์บีบคั้นหัวใจ...อีกและ นึกว่าจะรอด โดนซะดอกสุดท้าย @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ แล้วทำไง ก้อไปไม่ได้น่ะสิ ของมันไม่ได้ซ่อมกันเสร็จภายในเวลา ห้า ถึงสิบนาทีก้อเข้าใจอยู่ แต่ไอ้ที่ว่า จะแก้เสร็จเมื่อไหร่ก้อไม่รู้ เนี่ย ปวดใจมากเลย เนื่องจากว่าตอนตีห้าครึ่ง ต้องไปถึงสุวรรณภูมิอีกแล้วเพราะเราจะกลับบ้านมาหาแม่ที่แดนจิงโจ้ ตั๋วก้อจองไว้แล้ว (แม้จะตั๋วพนักงานก้อเหอะ... ) ถ้าปกติ จะถึงกรุงเทพประมาณเกือบเที่ยงคืน นี่จะต้องสายออกไปอีก เวลามีน้อย กระเป๋าที่จะกลับบ้านก้อยังไม่ได้จัดไว้ มีหวัง .... ไม่ได้นอนแน่ ตรู คืนนี้ ... เดินเล่นในเครื่อง ก้อแล้ว เดินเล่นนอกเครื่อง ก้อแล้ว คุ้ยหาของกินมากินก่อน ก้อแล้ว ขอหัวหน้าออกไปซื้อเบอร์เกอร์กินในสนามบิน ก้อแล้ว ขอบอกว่าสายตาผู้โดยสารที่อยู่ตรง gate น่าสงสาร ปน น่ากลัว มากๆ เพราะเขาก้อมองว่า พวกแอร์เดินออกมาจากเครื่องแบบนี้ กรูคงไม่ได้ไปแน่ๆ... ดีว่าไม่เข้ามาถามอะไรเรานะ เพราะไม่รู้ว่าตอบยังไงเหมือนกัน ... ก้อนะ เขาคงใจเสีย แต่นู๋หิวง่ะค่ะ อยู่ในนั้นนู๋ไม่มีของกินแล้ว นู๋ขอออกมาข้างนอกเหอะนะ คือเราเองเราก้อไม่รู้ว่าคืนนั้นจะได้ไปรึเปล่าเนื่องจากสนามบินนาริตะมันมีเคอร์ฟิว แล้วตอนนั้นมันก้อเลยเวลาเทคออฟไปเยอะแล้วเหมือนกัน กลับมาพร้อมบรรดาอาหาร กินไม่มีความสุข(แต่หมด...) เสร็จแล้วก้อไม่รู้ทำทำอะไรต่อ นอนเศร้าอยู่บนเก้าอี้ผู้โดยสาร ... (แน่นอนว่า บิสเนส ไม่ใช่ชั้นประหยัด...) หัวหน้าทนดูไม่ได้ เปิดหนังให้ดูกันโดยถ้วนหน้าให้รู้แล้วรู้รอด ใครใคร่คุย...คุย ใครใคร่ดูหนัง... ดู ใครใคร่คุยโทรศัพท์... เชิญ เด็กที่รอคอยนอนดูหนังด้วยหัวใจห่อเหี่ยว ... ทำไมว้า อีกแค่นิดเดียวเอง เราก้อจะบรรลุเป้าหมายทุกอย่างได้หมดแล้ว ตั้งใจว่าจะกลับไปช่วยบ้านในวันวาเลนไทน์ เพราะไม่ได้เรียกเด็กมาทำงานเพิ่มแล้ว(เด็กมันก้อไม่มาซะด้วยล่ะ) มันจะไม่ได้ไปแบบนี้ ก้อเศร้าเกินไปละ ใครจะรู้ ... เด็กที่รอคอย ทั้งไปไหว้พระที่หลังเครื่อง (ประมาณว่าคนมาเห็นคงแปลกใจพิลึก ว่าหน้าอย่างนี้ก้อไหว้พระด้วย ) และทั้งไปครวญครางกับกัปตันว่า สมมติว่ามันใกล้เคอร์ฟิวจริงๆ แต่เราซ่อมทัน ขอกลับให้ได้เถอะนะ เพราะจะต้องไปต่ออีกไกลเลย (และวันนั้นก้อมีน้องอีกคนที่จะต้องเดินทางไปอเมริกาเหมือนกันในตอนเช้าตรู่ด้วย สรุป มีสองแรงช่วยกันครวญ) เพราะถ้ากัปตันเกิดงอแง ไม่ไป แล้วเอาพวกเรากลับไปนอนโรงแรมกันหมด งานการไม่ต้องทำ นอนรับแต่เบี้ยเลี้ยงอีกคืนนึง แถมอีกวันก้อกลับไปในฐานะผู้โดยสาร ... มันจะไม่ง่ายกว่าและอยากทำมากกว่ารึไง ... แต่เราน่ะ แย่แน่ๆ เพราะไม่มีอะไรจะมาช่วยเราได้อีกแล้วถ้ากลับบ้านตามกำหนดไม่ได้ @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ ดึกมากแล้ว เด็กที่รอคอยไม่สบายอยู่ ขอตัวไปพักผ่อนก่อน แต่ขอทิ้งท้ายไว้ว่า ปีนี้ ต้องบรรลุการเที่ยว ให้จงได้ ยุโรป และ เมืองจีน ญี่ปุ่น อเมริกา รวมทั้ง อังกฤษ และ อาหรับ จงเป็นของเรา ฮิ๊วววววววววววววววววววววว!!!!!!!!   Create Date : 21 กุมภาพันธ์ 2551 11 comments Last Update : 21 กุมภาพันธ์ 2551 18:42:48 น. Counter : 949 Pageviews. Share Tweet

ตกลงแก่เท่าไหร่แล้วล่ะ น่าดีใจครับที่มีคนจัดงานวันเกิดให้ แถมแอบsurpriseซะอีก ่วาแต่จะเอาเวลาที่ไหนไปเที่ยวหมดทุกที่ละนี่   โดย: แป๊กก 22 กุมภาพันธ์ 2551 6:09:08 น.

อ้อนนน มีเรื่องเฮฮาในทริปกันอีกแล้ว HBD ย้อนหลังนะจ๊ะ ขอให้สวยขึ้น (เอ๊ะ อันนี้คงไม่เอาใช่ป่าว เพราะสวยอยู่แล้ว) รวยๆ คิดหวัง สิ่งใด (4 - 5 ข้อด้านบนน่ะ) ก็ให้สมปรารถนานะจ๊ะ ว่าแต่จริงๆ น้อยอยากไป อียิปต์ น่ะ ยกเลิกญี่ปุ่น ไปอียิปต์กันเหอะเธอ ชวน vee vee' ไปด้วยย (พูดไปเหอะ ไม่รู้จะฝันค้างอีกรึป่าว จะไปไหนที ก็โดนที่บ้านเบรกตัวโก่งทุกที) ไปก็ไปด้วยกันนะ ไปคนเดียวไม่เอาอ่ะ (พยายามร้องให้เป็นเพลงคริสติน่านะ)   โดย: แว่นน้อย IP: 203.155.135.100 22 กุมภาพันธ์ 2551 11:33:19 น.

แว่นน้อย แต๊งกิ้วฮ่ะ อวยให้สวยขึ้นก้อได้เพราะปีนี้เหี่ยวยานไปเยอะแล้ว ต้องการความพริ้งเหมือนกันล่ะค่ะคุณ มาเจอเดี๊ยนอีกทีงวดนี้แว่นน้อยอาจช๊อคได้ว่า ทำไมโทรมได้ใจขนาดนี้(ฟะ) ไปป่ะล่ะเธอ ไปก้อไปซะด้วยกันหนนี้แหละ ยังไงก้อต้องไปกะทัวร์ อ้อนยังไม่กล้าดุ่มๆไปเองหรอกไม่มีผู้ชาย(แท้ๆ)ไปด้วยเลยเนี่ยขอบอกว่า สวยไม่กล้าเสี่ยงค่ะ ยังจำกลิ่นไอแถบๆนั้นได้อยู่ คงต้องยอมตัดใจไปกะทัวร์เพราะยังไงเราก้อไม่มีปัญญาไปเช่ารถขับเองที่นั่น น้อยไม่ต้องไปญี่ปุ่นก่ะได้ ไปอียิปต์แทน (ไป ไปเก็บกระเป๋าเลย...) แต่น้อยนะชอบหักอกอ้อนทุกที ไม่กล้ามอบใจให้หรอก คุณแป๊กก ... ถึงจะแก่แค่ไหน แต่ก้อยังมีไฟอยู๊~~~~ ใจจริงก้อคิดเหมือนกันว่าจะไปไหนได้บ้าง เพราะไม่ค่อยถนัดการวางแผนเลย เงินก้อต้องใช้ ... เวลาก้อ มีไม่ถึง 3 เดือน ไฟมันก้อเริ่มมอดๆมั่งเหมือนกัน (อ้าว! ) แต่เดือน 5 ยุโรป เดี่ยว แหงๆ .... ชั้นจะเดินเศร้าๆคนเดียวตรงแม่น้ำเซนน์ก้อได้ เดินเรื่อยเปื่อยไม่มีจุดหมาย เดินให้มันได้อารมณ์มิวสิค แล้วก้อเอารักไปโยนทิ้งในแม่น้ำซะ!!! ฮิ๊ววววววววววว   โดย: ดทรค IP: 124.182.176.219 23 กุมภาพันธ์ 2551 0:55:17 น.

แหม ยุโรป หรูจริงๆ อ้อนจ๋า ถ้าน้อยจะเอารักไปโยนทิ้งแม่น้ำ คงได้แถวแม่น้ำเจ้าพระยาเนี่ยแหล่ะ หรูสุดแล้ว แต่ให้ดีคงต้องคลองแสนแสบ จะได้อารมณ์มาก (น้ำเน่า) มองๆ ไปในกระเป๋าตัง ต้องคิดหนัก แต่ตอนนี้กำลังต้องการข่าวที่รอคอยอยู่จ้ะ ถ้าได้ข่าวดีเมื่อไหร่ คงมีเฮ ถึงตอนนั้นจะไปไหน โลกก็สดใจแล้วจ้ะ อยากจะไปก็ไปด้วยกันนะ ไปคนเดียวไม่เอาเหอะ ขอทำตัวไปกับเธอ ขอฉันไปด้วยคนนะ (ได้แต่ร้องเพลงไปพลางๆ ก่อน)   โดย: แว่นน้อย IP: 117.121.214.18 23 กุมภาพันธ์ 2551 19:26:56 น.

ที่ว่าจะเปลี่ยนงานน่ะเรอะน้อย   โดย: ดทรค เน็ตช้าชะมัด(ของฟรียังบ่น) IP: 124.178.181.177 24 กุมภาพันธ์ 2551 0:50:00 น.

ถูกต้องจ้ะ อ้อนนนน วันนั้น วันไหน ที่รอคอย   โดย: แว่นน้อย IP: 117.121.214.18 24 กุมภาพันธ์ 2551 10:06:25 น.

HBD ครบรอบ 30 ปีฮับ (ใช่ป่าวอ่ะ ) เท่าที่อ่านคิดว่าเป็นเรื่องดีจ้ะ ฟังคำบรรยายเค้กแล้ว น่ากินมากๆ   โดย: bowbow IP: 203.148.162.193 25 กุมภาพันธ์ 2551 16:13:04 น.

พี่แรบบิทสู้สู้   โดย: เบลซ IP: 124.121.141.3 29 กุมภาพันธ์ 2551 22:09:58 น.

โฮ่ มาสายไปอย่างไม่น่าให้ของขวัญ เอ๊ย ไม่น่าให้อภัย ยังไงก็ขอให้เป็นปีที่ ดทรค สุขสันต์ลั้ลลาตลอดปีนะครับ   โดย: มือวางบล็อคดองอันดับสองแซ่เซียว IP: 202.60.203.182 3 มีนาคม 2551 8:23:59 น.

HBD ย้อนหลังจ้า ลิงค์รีวิวยุ่นที่หาอยู่นี่เจ้า https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=froggie&month=04-2006&date=19&group=2&gblog=56   โดย: froggie IP: 124.93.182.192 4 มีนาคม 2551 19:25:54 น.

แว้บมาอ่าน   โดย: la-la-bell 31 มีนาคม 2551 0:04:21 น.