ศุกร์นี้อากาศขมุกขมัวตั้งแต่เช้า คาดว่าฝนคงจะตกลงมาในไม่ช้านี้ อากาศแบบนี้เหมือนกับชีวิตตอนนี้เลย อึมครึม ไม่ร้อน ไม่หนาว ฝนจะตกหรือไม่ตกก็ไม่รู้ เรื่อยๆ เหงาๆ เอาแน่นอนอะไรไม่ได้ เหมือนเมฆที่ลอยเคว้งคว้างไปเรื่อยๆไม่รู้ว่าจะไปหยุดที่ตรงไหน

อันที่จริงอาการแบบนี้ก็เคยเป็นมาก่อน ย้อนไปเมื่อห้าปีที่แล้วซึ่งยังอยู่ในวัยที่ดื้อรั้นมากกับการลาออกจากงานครั้งแรกในชีวิต ลาออกทั้งๆที่ยังหางานใหม่ไม่ได้ ลาออกเพียงเพราะไม่ชอบสังคมที่เจอ ลาออกทั้งๆที่ยังอบรมไม่จบหลักสูตร แต่นั่นแหล่ะ คือ ความเอาแต่ใจ จนเวลาล่วงเลยผ่านไปเป็นปีถึงได้มีงานทำอีกครั้ง และเมื่อเวลาผ่านไปสองปีกับอีกเก้าเดือนการลาออกครั้งที่สองก็เกิดขึ้น ครั้งนี้เกิดเพราะใจอีกเช่นกัน เรียกว่าหมดใจที่จะทำงานให้ ในเมื่อเราไม่สามารถยอมรับสิ่งที่มันเกิดขึ้นได้ ก็คงต้องเดินจากมา ในเมื่อเราไม่สามารถทำงานด้วยความเป็นสุขได้ก็คงต้องบ๊าย บายกันไป เหนื่อยกายพักผ่อนก็หายแต่เจ็บใจยากที่จะรักษาให้เหมือนเดิม

ก่อนจะลาออกก็คิดไปต่างๆนานาโดยเฉพาะสิ่งที่เรียกว่าความมั่นคง ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรทำให้คิดว่าสิ่งที่ทำอยู่คือความมั่นคง ซึ่งการเป็นมนุษย์เงินเดือนอยู่ในองค์กรที่ใครๆก็มองว่าเจริญเติบโตดีคือความมั่นคง แต่ว่าจริงๆแล้วสิ่งที่คิดอาจเป็นสิ่งลวงที่ใครก็ไม่รู้บอกมา ความมั่นคงคือความไม่มั่นคง ถ้ามองในทางกลับกันอะไรก็เกิดขึ้นได้เสมอ วันดีคืนดีสิ่งที่มั่นคงอาจมลายหายไปในพริบตา มันเป็นสัจจะธรรมที่ใช้ได้กับทุกสิ่ง ถ้าเมื่อใดเราคิดว่าสิ่งนั้นสิ่งนี้คือสิ่งที่แน่นอนไม่มีวันเปลี่ยนแปลงแสดงว่าเราแย่แน่ๆ ที่จริงก็ยังปลงไม่ได้หรอกแต่อยากบอกตัวเองไปเรื่อยๆเพื่อนเตือนตัวเอง

สรุปว่าตอนนี้ก็ว่างงาน(ว่างจากงานมนุษย์เงินเดือน)แต่มีหลายสิ่งที่อยากทำตอนที่เป็นมนุษย์เงินเดือนแล้วยังไม่ได้ทำหรือทำค้างคาเอาไว้ตอนนี้ก็เริ่มทำไปหลายอย่างแล้ว ยังไงก็ต้องใช้เวลาให้คุ้มค่าอยู่ดี