หลังจากเหือดหายไปจากวงการ Bloggang ไปเริงร่าอยู่ย่าน
Facebook เสียนานหลายขวบหัวปลี
เกิดความเบื่อหน่าย อยากซ้อมสีมือขมังเวช
ในการตกแต่งบล็อค ที่เป็นมือวางหาตัวจับยาก
พอกลับมา นึกว่าจะเพลิน อย่างมากก็เคาะสนิมนิดหน่อยละว้า...
ที่ไหนได้... หลายวันมานี่เล่นเอาหมดความเชื่อมั่นในตัวเอง
โค๊ด เคิ๊ดอะไรไหงมันซับซ้อนซ่อนเงื่อนหนักหนา
ใส่โค๊ดไป กด publish โค๊ดมันเปลี่ยนเอง
โค๊ดที่เคยใช้ ถูกต้องตามประเพณี มาครานี้ มันบอก
No no no โน้ โน๊ โน โหน่
แค่ใส่ภาพ หรือ EMO ก็ทำเอามีอาการคล้าย
เดินเซเข้าร้านคาวบอย เปิดประตูแหงกออกมาด้วยอาการสะบักสะบอม
เนื่องจากดันเซ ไปในจังหวะที่ คาวบอยต่างกำลัง
ฟาดแข้ง แย่งสาวเสริฟ ตาม คาวบอย Old time Movie Style
งานนี้ไม่ง่าย จากที่คิดคลายเครียด กลายเป็น เครียดสาหัส
นิทานคาวบอยเรื่องนี้ สอนให้รู้ว่า "ทุกสิ่งล้วนตี 1 และบ่ายโมง ทั้งหมด ทั้งสิ้น"