ตามเคยคะวันนี้มีของดีมาเสริมมุมมองกัน

ชอบการถ่ายทอดความรู้ของคุณสุทธิชัย หยุ่น

หน่วยราชการน่าจะได้เชิญไปบรรยายเสริมภูมิปัญญา

ให้ข้าราชการไทยกันบ้างก็ดีนะ

เพราะ..วิสัยทัศน์ กับ...กึ๋นนี้

สร้างยากเหมือนกันในวงราชการบ้านเรา

แถมผู้บริหารชอบเดินสายบรรยาย หรือ ต้องเป็นวิทยากรเท่านั้น

จนเป็นอาชีพเสริมรายได้แบบไม่ต้องใช้เงินเดือน

หมู่ลูกน้อง ข้าราชการก็ต้องอดทนฟังแบบ โอย...โอยๆๆๆ

เพราะฟังแล้วฟังอีก ฟังแล้วไม่ประเทืองปัญญา

จึงไม่น่าแปลกใจที่การประชุม สัมมนา มักไม่เกิดประโยชน์

คงทำได้แค่..ใช้งบประมาณ แล้วก็..รายงานออกมาพิมพ์เป็นเล่ม

ที่ไม่มีสาระ รูปแบบๆนี้ยังคงเวียนวนเป็น..pattern ของการปฎิบัติราชการไทย

คิดเสียว่าคนฉลาดต้องหมั่น..บริโภคความรู้..ใช้มันให้เป็น..เพื่อให้เกิดประโยชน์

ว่าแล้ว..มาบริโภคความรู้กันคะ

ข้อมูลจากกรุงเทพธุรกิจรายวัน ดังนี้

ประเทศไทยมี “ของดี” สำหรับส่งออกหลายอย่าง 

เพื่อผลักดันการ “ส่งออก” จุดแข็งต่าง ๆ ของความเป็นไทย

ผมได้ยินรัฐมนตรีช่วยต่างประเทศ ดอน ปรมัตถ์วินัย 

พูดในรายการ “เดินหน้าประเทศไทย” 

เมื่อสัปดาห์ก่อนว่าประเทศไทยเราไม่มี hard power แต่มี soft power

ที่สามารถสร้างภาพลักษณ์ทางบวก และสร้างรายได้มหาศาล

หากทุกฝ่ายร่วมกันอย่างจริงจัง

ท่านแปลคำว่า hard power เป็น “อำนาจผยอง”

ส่วน soft power ท่านเรียกว่าเป็น “อำนาจละมุน”

ฟังดูน่ารักดีแม้จะไม่เป็นวลีที่คนไทยคุ้นเคยหรือใช้บ่อยนัก

ในรายการเดียวกันนั้น คุณกอบกาจน์ วัฒนวรางกูร รัฐมนตรีท่องเที่ยวและกีฬา 

กับคุณวีระ โรจน์พจนรัตน์ รัฐมนตรีวัฒนธรรม 

ก็มาร่วมเพื่อจะยืนยันว่าสามกระทรวงหลัก

จะประสานกันเพื่อจะสร้างพลังแห่ง “พลังละมุน” ของไทยให้เกรียงไกรไปทั่วโลก

ในหลายกรณี Soft power มีพลังหนักหน่วง

และมีประสิทธิภาพมากกว่า Hard power ด้วยซ้ำไป

อำนาจที่แท้จริงของสหรัฐไม่ได้อยู่ที่อาวุธยุทโธปกรณ์ 

หากแต่อยู่ที่ “พลังละมุน” ในรูปของดนตรี, ไอที, วรรณกรรม, การศึกษา, และภาษา

ทำนองเดียวกับที่ญี่ปุ่นและเกาหลีใต้

ประสบความสำเร็จด้วยวัฒนธรรมบันเทิง เพลง ละครและอาหาร

และจีนก็กำลังเดินหน้าด้วยการส่งออก “พลังละมุน”

ในรูปของการส่งเสริมให้เรียนภาษาจีนผ่านสถาบันขงจื๊อ

รัฐมนตรีช่วยดอนบอกว่านักกีฬาไทยเราก็เริ่มจะสร้างชื่อเสียงระดับสากล 

เสริมภาพลักษณ์ของประเทศได้อย่างดี

ท่านบอกตอนหนึ่งว่า “ถ้าเอ่ยชื่อรัชนกในต่างประเทศ จะมีคนสดุดี 

แต่ถ้าเอ่ยชื่อนักการเมืองไทย ก็ไม่มีใครรู้จักสักเท่าไหร่”

ไม่ต้องบอกก็รู้ครับว่าชื่อเสียงของอาหารไทย 

และวัฒนธรรมไทยกับรอยยิ้มของคนไทย 

ดีกว่าการเมืองไทยหลายเท่า

รัฐมนตรีกอบกาญจน์ บอกว่าอาหารไทยติดอันดับหนึ่ง

ในห้าของโลกและความเป็นไทยด้านต่าง ๆ เป็น DNA

ของประเทศที่มีคุณค่าเกินกว่าจะตีเป็นราคาได้

รัฐมนตรีวีระก็ยืนยันว่า วัฒนธรรมไทยเป็นที่ยอมรับกันอย่างกว้างขวาง

และเป็นจุดขายที่สำคัญของความเป็นประเทศ เป็นมรดกที่ตกทอดมายาวนาน

แต่แค่สามกระทรวงไม่พอที่จะทำให้ “ละมุนพลัง”

ของไทยกลายเป็น brand ชั้นนำของโลกได้ จะต้องระดมคนทุกวงการ 

โดยเฉพาะคนหนุ่มคนสาว นักคิดนักเขียน 

นักแสดง นักออกแบบและผู้นำธุรกิจรวมถึงผู้ประกอบการหรือ entrepreneurs

ในธุรกิจทุกวงการมาร่วมกันสร้าง soft power ของไทยอย่างเข้มข้น

และต่อเนื่องจากนี้ไป ผมไม่ค่อยมีความหวังกับการเมืองไทย 

และยังมองไม่เห็นหนทางที่จะทำให้คุณภาพการเมืองของประเทศพัฒนามากไปกว่านี้

พื้นฐานเศรษฐกิจไทยพอไปได้ 

แต่การเมืองเป็นอุปสรรคสำคัญยิ่งของการยกระดับประเทศ

ออกจาก “กับดักรายได้ปานกลาง”

ดังนั้น ผมจึงเห็นแต่เพียงการสร้าง soft power ของไทย

ผ่านวัฒนธรรมอาหาร, บันเทิง, มวยไทย, นวดแผนโบราณ, ท่องเที่ยว, แฟชั่น 

และการจัด events ระดับสากลเท่านั้น

ผมได้รับทราบว่างาน Thai Festival

ที่สถานทูตไทยประจำโตเกียวจัดทุกปีเป็นจุดเด่นในญี่ปุ่น 

มีคนญี่ปุ่นมาเป็นหมื่นเป็นแสน 

เพราะเขาชื่นชมอาหารไทย, วัฒนธรรมไทย, และความเป็นมิตรของคนไทย

ไม่มีเหตุผลอะไรที่เราจะทำให้ Thai Festival 

กลายเป็น Talk of the Town ของทุกประเทศได้

เราต้องพิสูจน์ว่า “ละมุนพลัง” ก็ “ผยอง” ได้

เพราะผมยืนยัน soft power

มีพลังกว่า hard power ได้แน่นอน 

ถ้าเรารู้จักทำให้มันเป็น smart power สำหรับประเทศไทย!/จบ

.................................................................................................................................