Group Blog
 
<<
พฤศจิกายน 2551
 1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
30 
 
30 พฤศจิกายน 2551
 
All Blogs
 
จะมีอะไรแย่ไปก่านี้อีกไหม

29.11.08 20.36

เมื่อวานทำงานเลิกงานห้าทุ่มแต่ว่าไอ้คนเอาตังค์มันมาสายเลยต้องรอมัน สรุปตกรถไฟ ไปรอบหน้า แล้วต้องมาเปลี่ยนรถรางที่ Hauptbahnhof (เหมือนหัวลำโพงบ้านเรา) มันมีพวกติดยา พวกเมา พวกขายตัว ผับไรเยอะ พอดีพี่เล็กเค้าไปเที่ยวกับแฟน เลยไม่ได้มาส่ง เราก็แบบไม่อยากให้เค้าทะเลาะกับแฟนเลยบอก ไม่เปนไรหรอก เดี๋ยวฟ้าจะระวัง แต่ไหงพอเดินมา ไอ้คนติดยามาขอบุหรี่ ไอ้เมาเดินมาคุย ฟ้าก่ะกลัวรีบเดินอย่างเร็วหนีไปเลย โคตรกลัวมันเดินตาม สักพักมีเจ้าหน้าที่อ่ะพาตัวไอ้ติดยาไปอัพยาที่ตึกแถวๆนั้น มันเป็นของรัฐไงที่จะมีที่ให้ฉีด แต่เค้าจะให้ทีล่ะนิด เพื่อเปนการผ่อนเพลา มันจะได้ไม่ตาย แล้วมันจะได้ค่อยๆหาย สรุปยืนรอรถราง 17 นาที แมร่งโคตรหนาววววววววว ต้องถือแหนมคลุกอีก พอดีพี่เล็กทำไว้ให้เอามากินบ้านวันอาทิตย์ หุหุ พอรถรางมาก็นั่งไป มีพวกกินเหล้าขึ้นรถอีก แมร่ง เลว จะแดกไรกันนักหนา วันศุกร์ก็เถอะ ชิ
พอมาถึงป้ายในเมือง นั่งมา 23.55-00.26 รีบเดินไปดูรถบัส แมร่งคราดกัน 5 นาที มันออก 00.21 หูยๆเสียดายว่ะ รถมาเที่ยวหน้า 00.51 แล้วที่รอมันมืดเปลี่ยวด้วย รถมันไม่ค่อยผ่าน แม่ก็โทรมาถึงบ้านแล้วอ่ะ เฮ้อ นึกว่าจะมารับ เซ็งมากๆ เดินกลับบ้านไป ส่งข้อความหาแฟนตั้งแต่รอรถรางคนเดียวแล้วล่ะ แต่ก็รู้ทั้งรู้ว่าเค้าคงโทรกลับไม่ได้แน่ๆ เดินไปก็ส่งข้อความไปหา แต่ก็มันคงไม่มีความหมายอ่ะ เดินไปเดินมา หนาวโคตรหนาว น้ำตาแมร่งไหลซ่ะงั้น แสบหน้าหมดอ่ะ มันหลายเรื่อง แบบคิดนะว่า เอ๊ะ กุมาเดินทำไมดึกๆดื่นๆเนี่ย มันหน้าที่กุเหรอ กุจะ 18 แล้วกุมาทำดึกๆเนี่ย คนอื่นเค้าคงอยุบ้านนอนแล้ว อยุไทยคงจะไม่ต้องมาทนแบบนี้ แล้วกุจะโง่ไปถึงไหนเรื่องเรียน สอบประวัตศาสตร์ตก เลขที่เป็นวิชาชอบก็ตก แต่วิชาอื่นมันกลับดีขึ้น กุเปนไรว่ะเนี่ย ตอนไหนจะเก่งๆๆๆๆๆแบบโคตรเก่งภาษาเยอรมัน เหมือนพวกเกิดที่นี่ คือกุมา 4 ปีนะ จะเอาไรกับกุมากว่ะ แมร่งด่าอยุได้ กุเกลียดประวัติศาตร์ คนเราไม่สามารถเก่งได้ทุกเรื่องนะเว้ย แล้วตกลงกุมีแฟนกับเค้าไหมนิ แฟนกุไปไหน ทำไมเวลากุแย่ๆ ไม่เห็นเค้าเลย เค้ายังแคร์กุ ห่วงกุ ไหม ทำไมมันเป็นแบบนี้อ่ะ กุมีแฟนเหมือนไม่มีอ่ะ เจ็บ เสียใจ เหนื่อย แต่อดทนว่ะ เข้าใจนะ เข้าใจเทอจริงๆ ชานถึงรอแบบนี้ไง ก็เพราะรักอ่ะ เข้าใจป่ะ ว่ารักมาก แล้วเมื่อไหร่กุจะหลุดพ้นจากบักปีเตอร์สักที แมร่งตามลาวีกุอยุได้ สัส งานบ้าน ตากผ้า ซักผ้า กวาดบ้าน ถูบ้าน เช็ดโน้นเช็ดนี้ ล้างจาน หาของที่มันอยากได้ให้มัน แล้วจะเอาไรกับกุอีก คือกุทำรายงานส่งประกวดในเขต เป็นตัวแทนของ รร คือกุหาข้อมูล กุทำการบ้านอย่างอื่นด้วย คือกุต้องใช้ internet แล้วแมร่งมาตัดของกุ มาตั้งไม่ให้กุเล่น ไอ้เฮี่ย แล้วเมื่อก่อนมาด่ากุว่ากุเรียนตก คือ กุเรียนตกเพราะกุเครียดเรื่องเฮี่ยๆของมึงนี่ไง กุคุยโทสับ แล้วมันหนักไรของมึง เรื่องส่วนตัวของกุ กุทำทุกอย่างให้หมดแล้ว แล้วจะมายุ่งอะไรกับชีวิตกุอีก โทสับบ้านแมร่งก็ล็อคไม่ให้โทออก คือกุโทอ่ะกุโทฟรี เพราะกุมีบัตรโทกลับไทย คืออย่ามาล้ำเขตชีวิตกุมากเกินไปได้ไหม กุทำทุกอย่างแล้วนะ :((((((((((((((((((((((((((((((((((((((
เดินไปไม่กลัวอะไรเลยว่ะ กลัวแต่ผี มันมืดจัด พอถึงบ้านก่ะปาดน้ำตา เอาของเก็บแม่เดินมา ไอ้เราก็ก้มหน้า บอกแม่ว่า "บอกปีเตอร์ปล่อยเน็ตด้วยนะ ฟ้าต้องทำรายงานจบ อีกสองทิดส่ง แล้วฟ้าต้องทำการบ้าน ทำโครงงานประกวดด้วย" แม่ก็บอกว่า มีไรก็ไปคุยกับมัน เนตทำไมเล่นไม่ได้ เดี๋ยวแม่ไปบอกมัน เราก็เลยรีบอาบน้ำ เพราะว่า มันก็ตีหนึ่งแล้ว แม่ก็มาเคาะ บอกให้ไปคุยกับมัน เราบอกว่า อาบน้ำก่อน พออาบเสร็จประมาณครึ่ง ชม เราก็เข้ามาห้อง ก่ะจะอัพบล๊อค แต่เนตเล่นไม่ได้ เลยหมดรม เลยนั่งเขียนไดอารี่เอา เขียนอยุดีๆ ได้ยินเสียงปีเตอร์เล่นกีฬา แมร่งเปิดลั่นบ้าน มันเปนเบสมั้ง เล่นอยุประมาณ 15-20 นาทีได้ แม่ก็เข้าไปด่ามัน ไม่รู้ว่าไร แต่บักห่าปีเตอร์เอ่ยชื่อเรา แล้วอยุดีๆ มันก็เปิดประตูห้องเราออกแล้วก็ "ทำไมมีไรต้องไปเล่าให้แม่เทอฟังหมดด้วย" แล้วมันก็ปิดประตูโคตรรรรรรรรดัง ผ้าเช็ดตัวกับกางเกงยีนที่แขวนก็หล่น เราเปนไงล่ะ จะเหลือเหรอ ร้องได้ดิ สัก 2-4 นาทีแม่ก็เดินเข้ามา "มีไรก็ไปคุยกับมัน ไปบอกมัน ว่ามันทำถูกต้องเหรอ สันดานมันเป็นเงี่ย ไปบอกมันให้รู้ จะเงียบทำไม จะยอมมันทำไม" เราก็เงียบ ร้องไห้เขียนไดอารี่ต่อไปแล้วแม่ก็ออกไป ไอ้เราก็แบบร้องเต็มที่เลยคราวนี้ ไม่รู้จะทำไงอ่ะ เหมือนคนประสาทแดกเลย เปิดเพลง "ฟ้าเปลี่ยนสี ก่ะ ก้อนหินก้อนนั้น" ฟัง ยิ่งร้องไห้ มันเหมือนจะให้กำลังใจตัวเอง แต่ช่วงเวลาตอนนั้นมันแย่ไปหมด แบบทำไมกุต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยนะ มันเยอะมากอ่ะ เยอะจริงๆ ร้องอยุสักพักก็ไม่ไหวล่ะ ส่งข้อความหาพี่สาวแล้วก็แฟน แต่ไม่แน่ใจว่าได้รับไหม เพราะเครื่องซิมนี้มันเหมือนจะไม่ดี ไม่มีใครโทรมาเลย เงินในเครื่องแบบไม่มีแล้วอ่ะ เลยหาการ์ดที่เหลือลองโทว่ามันจะติดไหม โทไปหาพี่สาวไม่รับ โทไปหาแฟนก็ไม่รับ ก็โทหาแฟนหลายรอบเพราะเกรงใจพี่สาว แต่เค้าก็ไม่มีทางรับ ในใจก็หวังเล็กๆให้เค้ารับเถอะ แต่คือมันเปนไปไม่ได้ไง ที่ไทยก็ 8.15 เยอรมัน 02.15 นอนไม่ได้อ่ะ มันไม่หยุดร้อง เลยตัดสินใจโทรหาพี่สาวอีกรอบ พี่สาวกำลังนอนอยุ เกรงใจโคตรๆอ่ะ แต่แบบเชื่อว่าพี่สาวเราต้องเข้าใจ โทไปไม่ถึงสองนาที ตัดไป ไอ้เราก็เอาแต่ร้องพูดไม่รู้เรื่อง เลยเอาการ์ดโทอีกมันได้สามนาที เลยบอกว่าบัตรมันจะหมด พี่สาวก็เลยเอาเบอร์โทกลับมา คุยกันไปเรื่อยๆ ก็เล่าให้พี่สาวฟัง ร้องไห้ไปด้วย มันแย่มากๆอ่ะตอนนั้น ถ้าไม่ได้พี่สาวเราตอนนั้นเราก็ไม่รู้จะเป็นยังไงเหมือนกัน ดีที่แบบมีบัตรเหลือ เพราะเงินในเครื่องก็หมด เอาเบอร์บ้านลองโทก็ไม่ได้ เพราะบักเฮี่ยนั้นล็อค เพราะถ้าเอาการ์ดโทไปไทย มันจะได้เยอะกว่ามือถือไง ทั้งที่เบอร์บ้านไม่ต้องเสียตังเลย แต่มันก็ยังล็อคคิดดูดิ "เดี๋ยวพี่โทกลับเอง" มันแบบยังตราตรึงอยุในใจเราอยุเลย ขอบคุน ขอบคุนจริงๆที่ไม่ว่าจะผ่านมานานแค่ไหน ไม่ว่าน้องคนนี้จะเจอปัญหาอะไร พี่สาวก็ยังอยุข้างๆ ยังคอยเป็นห่วง ทุกๆอย่าง มันแบบความรู้สึกมันล้นหลามจริงๆ
พี่สาวเราก็แนะนำให้คุยกับแม่ กลับไทยมาก็มาหาข้อมูลดีๆ ขอบคุนนะจริงๆที่เข้าใจนู๋ ที่คิดว่านู๋ไม่ได้เอาแต่ใจ ขอบคุนจริงๆ คุยกันเยอะ พี่สาวก็ปลอบเราด้วย เพราะเราก็เอาแต่ร้อง คือมันแย่ไง มันแย่มากๆแย่จริงๆ
พอวางสายกับพี่สาวไปเราก็พยายามจะหยุดร้อง แต่น้ำตามันก็ยังไหล สักพักแม่เข้ามา เราบอกว่า ฟ้าจะนอน พรุ่งนี้ต้องตื่นไปทำงาน 8 โมงเช้า นี่จะตีสามแล้ว แล้วแม่ก็มานั่งที่เตียงก็คุยกันไป เราก็บอกว่า ฟ้าไม่มีอะไรจะคุยกับเค้า เค้าไม่ควรทำแบบนี้ ฟ้าทำทุกอย่างให้เค้าหมดแล้ว แล้วมาตัดเนต มายุ่งกับชีวิตฟ้าทำไมมากมาย หน้าที่ฟ้า ฟ้าก็ทำให้ดีที่สุดแล้ว เค้าไม่ใช่พ่อฟ้านะ เค้าไม่มีสิทธิ์ ฟ้าเจออะไรมาเยอะมากแล้ว ฟ้าอยุฟ้าไม่มีความสุข ฟ้าเจอแต่ปัญหา ตั้งแต่คราวที่แล้วเรื่องไมค์ (แฟนเก่าแม่) แล้วมันบ่อยเกินจริงๆกับปีเตอร์ มันบ่อยจริงๆ สันดานมันแก้ยังไงก็ไม่หาย ต่อไปนี้อย่ามายุ่งกับฟ้า ไม่ต้องมาคุยกัน ฟ้าจะทำหน้าที่ของฟ้า (แม่บอกว่าทำแบบนี้แล้วสบายใจมีความสุขเหรอ เราอยุบ้านเดียวกันกับเค้านะ) ฟ้าเลยบอกว่า มีความสุขสิ มีมากด้วย ไม่ต้องมายุ่ง มาวุ่นวายกับฟ้า ฟ้าทำทุกอย่างของฟ้าให้ดีที่สุด แล้วฟ้าเลยบอกว่า หลังจบปีนี้ฟ้าจะกลับไปเรียนไทย (พอพูดแค่ว่าจะกลับแม่ก็ จะกลับไปทำไม ดูเมืองไทยตอนนี้สิ กลับไปจะไปเรียนอะไร ไปอยุยังไง) ฟ้าก็บอกว่า เดี๋ยวฟ้าจะหาข้อมูลอะไรเอง (ฟ้า เอ๊ะอะอะไรก็กลับ) เราเลยแบบร้องไห้ไปพูดไป ฟ้าไม่ได้ตะคอกเลยจริงๆอ่ะ มันอารมณ์แบบแย่มากๆ เสียงจะไม่มีพูดแล้ว ร้องไห้ตลอด เลยบอกแม่ว่า ฟ้ามาอยุนี่ 4 ปี ฟ้าอายุจะ 18 แล้วแม่ลองคิดดูฟ้าเจออะไรบ้าง มาทนอะไรบ้าง ทุกคนก็คิดว่าฟ้าไม่ทน แล้วเค้ามารู้กับฟ้าไหมว่าวันๆฟ้าเจออะไร ฟ้าผ่านอะไรมาบ้าง ฟ้าร้องไห้ ฟ้าร้องไห้กับใคร ฟ้าบอกให้แม่ไปรับฟ้า แม่บอกว่าหาที่จอดรถได้พอดี แล้วถ้าวันนั้นฟ้าโดนข่มขืน แม่เอาทุกอย่างกลับมาได้ไหม (พี่สาวบอกให้พูดไปเลย แบบเจออะไรมีอะไรก็พูดให้แม่ฟังไปเลย) ฟ้าเหนื่อยนะแม่ คนอื่นอายุเท่าฟ้า เค้าต้องมาเจอมากเท่าฟ้าไหม ฟ้ายังมีชีวิตเด็กอยุนะ แล้วฟ้าต้องมารับอะไรทุกอย่างอ่ะ แล้วไอ้ปีเตอร์มันเป็นใครอ่ะแม่ ทำไมฟ้าต้องยอมมันมากขนาดนี้ (แล้วฟ้ามองหน้าแม่อ่ะแม่ก็แบบน้ำตาไหลแล้วก็ล้มมากอดเราที่นอนอยุ เราเลยเอามือไปโอบหลังแม่แล้วร้องไห้ แม่ก็บอกว่า แม่เข้าใจนะลูก แม่เข้าใจว่าฟ้าเจออะไรบ้าง <เขียนไปก็ร้องไห้ไปอ่ะ>แม่ก็ไม่มีความสุขที่อยุแบบนี้ แต่ตอนนี้เราต้องทนไปก่อน ให้แม่พร้อมก่อนแล้วเราค่อยย้ายออกไป bla bla) สักพักแม่ก็บอกว่า ถ้าฟ้า 18 แล้วฟ้าอยุไม่ได้จริงๆก็ย้ายออกไปเช่าห้องอยุก็ได้ เรามีโอกาสมาแล้ว เราเจออะไรหลายๆอย่าง ดูสิเพื่อนฟ้าทำงานทั้งเดือนเค้าได้เท่าไหร่ แล้วฟ้าล่ะทำแค่วันเดียวเท่ากับเค้าทำทั้งเดือน กลับไปไทยตอนนี้จะไปทำอะไร แล้วก็คุยเรื่องครอบครัวที่ไทยกัน bla bla หยุดร้องเพราะแบบชวนกันคุยเรื่องเวลาโทกลับไทยแล้วน้าเปี๊ยะเล่าเรื่องน้องแป้งหอม มันเลยทำให้ยิ้ม เพราะน้องแป้งมันปากมาก พูดเกินเด็ก แต่ก็ขำน้องจริงๆ แล้วแม่ก็มาลูบหัว แล้วก็บอกว่า ทำไมไม่บอก Sigky ล่ะว่าร้องเพลงไม่ทำงาน เราเลยบอกว่า ฟ้าอยากทำ อยากได้ตังค์ แม่ก็บอกงั้นก็นอนเถอะ แม่ก็เดินออกไป ปิดไฟให้ เราเหรอ จะนอนหลับได้ไง คือร้องอ่ะ ไม่รู้ร้องทำไม รู้แต่ว่า ร้องไม่ยอมหยุด ร้องจนแบบไม่รู้กี่โมงกรายาม เราเลยตั้งสติ หายใจเข้าพุทธ หายใจออกโท เชื่อป่ะ จิตมันไม่คิดจริงๆ แต่สักพักมันก็จิตแตกร้องเหมือนเดิม แล้วก็พยายามตั้งสมาธิใหม่แล้วก็หลับไปตอนไหนไม่รู้ ตื่นมาอีกทีเข้าห้องน้ำหลับต่อ แล้วก็ 8.00 นาฬิกาปลุกก็นอนกลิ้งไปกลิ้งมาสิบนาทีแล้วก็แต่งตัวออกไปทำงาน ส่องกระจกโคตรตกใจตัวเอง แมร่งตัวบวมไม่พอคล้ำอีก บวมมากๆอ่ะ ตาโคตรใย๋เลย หูยย โทรมมากกุ นั่งรถไปตาจะปิด ปวดตามากๆ อากาศก็หนาว พอไปถึงร้านก็เตรียมของขาย ทำงาน 10.00-14.00 ก็เลยไปร้องเพลงโอเปล่า ไปถึงตามนัดพอดี 16.30 รุ่นน้องก็ขึ้นร้องก่อนแล้วก็รุ่นใย๋ พี่ใย๋อย่างเรา หุหุ หนาวมาก เท่านี้แข็งไปหมด ดีที่มีถุงมือ คนก็ไปดูเยอะเหมือนกัน มันเป็นงานคริสมาสอ่ะ เค้าจัดกันเนิ้นๆไปถึงวันจริงเลย แล้วรู้ว่า รร เราทำโอเปร่าเลยให้ไปโชว์เปิดงาน สนุกดี ยืนข้างเพื่อนสนิทด้วย พี่สาวเพื่อนมันก็มา เลยได้ถ่ายรูปไว้ให้ เดี๋ยววันไหนว่างๆจะเอามาลงนะ ต้องรอให้เพื่อนส่งให้ก่อน อาจจะเสื้อผ้ารกๆ อ้วนๆ เพราะหน้าหนาวไม่ห่วงสวยหรอก กลัวแข็งตาย ขอหนาไว้ก่อน หุหุ (แล้วปกติฤดูไหนกุเคยห่วงสวยบ้างนิ เซอร์ ติสแตกซ่ะขนาดนี้ ปอนๆอีกกุ...ก่ะเปนดี้ผิดปกติไง 55+) พอ 18.00 ก็เลิกร้องแล้วก็ไปขึ้นรถกลับบ้านกับเพื่อน พอมาถึงในเมืองก็แวะซื้อของใช้ในบ้านมาสามอย่าง (เดี๋ยวนี้ทำงานเอง เลยไม่ขอแม่ ซื้ออะไรได้ก็ซื้อ เงินไป รร แม่ก็เลิกให้แล้ว จ่ายแต่ค่ารถไป รร ให้) พอซื้อเสร็จก็ไปร้านเนต ก่ะจะไปส่งข้อมูลโครงงานให้จาร เพราะวันก่อนส่งที่เราดีไซน์ไปให้ จารเลยตอบกลับมาเมลว่า ออกแบบทำทุกอย่างดี แต่เนื้อหามันผิดอยุ ช่วยส่งข้อมูลเนื้อหาตัวหนังสือมาให้ได้ไหม จารจะได้ปรับปรุง (แมร่งเพื่อนเวร เขียนให้กุผิด แทนที่จะตรวจให้ดีๆจะได้ไม่ต้องแก้) พอเสียบ USB จะส่งแนบไฟล์ กลับส่งไม่ได้ หมดรมเลย เลยออกซื้อการ์ดโทรกลับไทยมาไว้เผื่อสองการ์ด ขี้เกียจแวะมาซื้ออีกไง ไม่รู้จะโทยังไง เสียดายการ์ด โทมือถือได้ 13 นาที โทรเบอร์บ้านได้ 300 นาที แต่โทรเบอร์ที่โทรเบอร์บ้านในเยอรมัน กด lokal ได้ 1989 นาที คิดดูดิ แตกต่างกันไหม เลยเสียดาย เก็บไว้โทตอนซื้อซิมใหม่ดีกว่า เสาร์ ทิด ยืมมือถือแม่โทรเอา เพราะแม่โทรฟรีเสาร์ทิด จะได้โทร 1989 ได้ แต่มันคงไม่โทรนานขนาดนั้นหรอก ช่วงนี้ไม่ได้คุยกับใครเลย แม้แต่แฟน เนตก็ไม่เล่น วันๆทำรายงาน ออกแบบโครงงาน เหนื่อยจริงๆอ่ะทุกวันนี้ แล้วก็กลับมาบ้าน อาบน้ำแช่อ่าง แล้วก็ไปขย่ำแหนมคลุกของโปรดกิน แต่ไหงห้องนอนแม่ไฟเปิดว่ะ แสดงว่ามันกลับมาแล้ว แต่ไมไม่มีเสียงเลย แต่คิดว่ามันคงกลับมาอ่ะ แล้วก็มานั่งกินข้าวในห้องก่ะพิมพ์ไดอารี่ไป ไว้อัพตอนเล่นเนตได้ ถ้าเล่นไม่ได้ก็พรุ่งนี้ลองลงไปซื้อข้อมูลให้จารอีกทีจะได้อักบล๊อคด้วย
โทหาแฟนไม่รับเลยว่ะ คงหลับ แต่ถึงไม่หลับเค้าก็หลับไม่ได้ เชื่อป่ะ "รอทีนะฟ้า...อดทนนะคนดีสู้ๆคับ" มันทำให้เราเกือบร้องไห้อ่ะ มันแบบซึ้งก็ประมาณนั้น แต่มันคิดถึงมากจริงๆ คิดถึงเสียงเทอ คิดถึงเทอจริงๆ วันนี้เป็นวันแรกที่เราไม่ได้ยินเสียงกัน ไม่ได้คุยกันจริงๆ แย่นะ แย่มากจริงๆอ่ะ แย่ไปหมด เรื่องเรียน เรื่องบ้าน เรื่องความรัก ดีไม่เรื่องงานด้วย ดีที่เรื่องงานมันยังผ่านพ้นไปได้ด้วยดี
พูดถึงเรื่องงาน ป้าทิพวรรณชมด้วย ป้าคุยกับพี่ที่ทำงานด้วยกัน "ไอ้ฟ้าเป็นเด็กน่ารักนะ น่ารักจริงๆ" ว๊ากกกกกกกกกก เขินจัง แต่ก็ดีใจมีคนชม
คิดถึงเทออ่ะเน่า อยากคุยด้วยจัง วันอาทิตย์หาเวลาได้ไหม เทอยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับฉันบ้าง ฟ้าก็คิดนะว่า "เราเป็นแฟนกันหรอ" ทำไมเทอไม่รู้เรื่องอะไรของฉันในตอนนี้เลย เราติดต่อกันไม่ได้เลยจริงๆ ไม่ได้เลยสักอย่าง....
ไม่มีความรู้สึกอะไรจะบอก ชานคิดว่าเทอคงเข้าใจดีว่าฉันรู้สึกแย่มากแค่ไหนตอนนี้ที่ไม่มีเทอแล้วมันเกิดเรื่องร้ายแรงกับฉัน มันแย่มากเปนกี่เท่า....
21.51 เขียนเสร็จ



Create Date : 30 พฤศจิกายน 2551
Last Update : 30 พฤศจิกายน 2551 19:09:34 น. 3 comments
Counter : 692 Pageviews.

 
เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ ไงก้อเข้มแข็งและอดทนน้า สู้ๆ ^^"


โดย: ouanjaa_loveliness วันที่: 30 พฤศจิกายน 2551 เวลา:19:58:08 น.  

 
ได้ระบายคงรู้สึกดีขึ้นนะครับ

เรื่องแย่ๆ
มันจะทำให้เราแกร่งขึ้นครับ






โดย: กะก๋า ฮา 3 สายสะพาย (กะว่าก๋า ) วันที่: 30 พฤศจิกายน 2551 เวลา:22:43:56 น.  

 
จาเรียกกะเรียกเร้ย นอกจากพี่กะแม่ก้อม่ะมีคัยเรียกแร่ะ

มึงก้อมีกูเหมือนกัน จำไว้นะ บางครั้งกูอาจจะเข้าใจมึงไม่ถูกจุด แต่อย่างน้อยๆก็อยากจะให้มึงรู้ว่ากูก็พยายามทำความเข้าใจกับมึงอยู่

เพราะอะไรหน่ะหรอ เพราะคำว่าเพื่อน มันไม่ใช่แค่คนที่อยากจะคุยอยากจะเล่นกะมึง แต่ มันมีความหมายมากกว่านั้นทีเดียวเชียวแหล่ะ


อิดอกของกู ..

ถ้ามึงอยากจะรอที กูก้อจะรอเป็นเพื่อนมึง

ถ้ามึงเลิกกะที .. กูก็ยังเป็นเพื่อนมึง ยังอยู่ข้างๆมึงนะ

ถ้ามึงโทหามันไม่ติด..เบอร์กูว่างว่ะ 555+

ถ้าทีไม่เล่นเน็ตไม่ออนเอ็ม..แวะมาทักกูก้อได้ ออนอยู่ 555+

มึงก็รู้กูกับมึงต่างกัน กูว่างชนิดที่มึงไม่เคยว่างแบบกู 555+

ที่หัวเราะก็ไม่รุ้ว่าจะสะใจหรือว่าจะขำอะไรนักหนา อยากจะบอกว่าพิมผิดพิมถูก มันหนาววเว้ยย

เรื่องไอ้เหี้ยนั่นก็ระวังตัวด้วย มึงเป็นแม่หยิ๊ง กูเป็นห่วง อยากที่กูบอกเราไม่รู้ว่ามันจะทำอะไรแล้ววันไหนมันเกิดเป็นบ้าเป็นบอขึ้นมา มึงกับแม่จะแย่

ถ้ามีอะไรที่กูพอจะช่วยได้ก้อบอกมาละกัน แต่คิดว่ากูน่าจะช่วยมึงไม่ได้นะ 555+

ป่าวหรอก กูอยากให้มึงพึ่งตัวเองก็แล้วค่อยไปพึ่งคนอื่น มึงจะได้โตขึ้นส่ะทีนะ ฟาย หนาวแสร้ด

โอ้ยย กูก้ออยากเขียนเยอะๆกว่านี้อยู่นะ แต่ไม่ไหวแร่ะ ไปคุยเอ้มกันดีก่า ^^


ปล.ทำการบ้านเส็ดก็รีบนอนนะอีลูกหมา กูเบื่อหมอที่โน้น กว่าจะได้คุยรอแม้งนาน ?


โดย: dragustarz วันที่: 1 ธันวาคม 2551 เวลา:3:12:38 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

ยัยลิงน้อย
Location :
frankfurt Germany

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]






Fha
A song for you
..บอกให้รู้ไว้ว่าใจยังคงมีแต่เธอ
และยังจำช่วงเวลาที่เรามีให้กัน
ภาพเดิมๆ เหล่านั้นยังคงฝังใจ
แม้คืนและวันจะเปลี่ยนไป
ยังคงนึกเธออยู่ ตลอดเวลา
จะกี่ครั้ง กี่นาที ที่เธอเคยบอกรัก
เก็บเอาไว้ และยังคงจำได้จนขึ้นใจ คำที่เธอบอกรักมันช่างมากมาย
มากเกินเสียจนเกินคำว่ารัก
ยิ่งให้ฉันนั้นรู้สึกดี
จนฉันรักเธอหมดใจ
ในวันที่เธอเดินเข้ามา
ชีวิตฉันนั้นก็เริ่มเปลี่ยนไป
จากคนที่เคยเป็นคนไม่ดีอยู่
ที่ตอนที่เธอเดินเข้ามาในชีวิต
เธอทำให้ฉันเรียนรู้ว่า
ความสุขที่แท้จริงเป็นอย่างไร
ยิ่งนานวันไปยิ่งรักกัน
เธอคือตัวจริงที่ฉันรอ
และเป็นคนสุดท้าย
เธอคือคนเดียวในหัวใจ
อยากจะขอให้เธอโปรดจงรับฟัง คำๆนี้
ขอบคุณที่สวรรค์บันดาลนั้นส่งให้เราได้เคียงคู่กัน
ความรักที่มีของคืนของเธอฉันคงรับไว้ในใจ
และฉันยังคงเก็บไว้
หากวันใดที่เธอหมดหวังให้จำคำนั้นในใจของฉัน
ที่ส่งถึงเธอ และคำๆนี้มันอาจมีความหมาย

Friends' blogs
[Add ยัยลิงน้อย's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.