Bloggang.com : : ยัยลิงน้อย : "มันยาวจำไม่ได้หรอก"

"มันยาวจำไม่ได้หรอก"

อย่ายอมแพ้. - อ้อม สุนิสา

เมื่อวานแม่บินแต่กลับทะเลาะกับแม่ซ่ะงั้น ใจจริงก็ไม่อยากทะเลาะเลย พยายามแล้วและอธิบายแล้วทั้งที่ไม่ใช่คนชอบอธิบาย มันก็ยังทะเลาะกันเหมือนเดิม เลยออกไปทำงานเร็ว ไปถึงก็เดินหาร้านอยุนานไปถึงก็ไปเรียนรู้งานร้านใหม่ 16:30-23:00 ตอนแรกว่าจะกลับบ้านเลยแต่พอดีไปกลับลูกเจ้าของร้าน ไปถึงร้านที่ก้อยทำงานก็ไม่ได้กลับบ้าน นั่งให้ลุงต่ายดูดวง ใจจริงกลัวมาก เรากับก้อยเป็น ผญ ด้วย แล้วพี่เล็กลุงต่าย ผช มันไม่ดีแต่คุยเพลินจนตกรถสองรอบแล้ว สุดท้ายนอนห้องพักพนักงานด้านบน ห้องรกมาก ไม่คิดว่าจะได้มาอยุ อับ กลัวนะแต่ไม่กล้าพูดมีแต่ ผช เฮ้อ ดูหนังเรื่อง happy birthday จบก็นอนกว่าจะนอนก็ตีห้าแล้วมั้ง นอนไม่หลับ เครียดยังไงไม่รู้ เครียดทุกๆเรื่องเลยตอนนี้ มันรู้สึกแย่ มันเหมือนไม่มีอะไรดีขึ้นเลย มันเรื่องปัญหาเดิมๆ ครอบครัว เรื่องเรียนและความรัก ที่มันมาลงตัวพร้อมกัน และคนที่เราต้องการที่สุดเค้าก็ไม่อยุ ทุกๆครั้งที่อยุคนเดียว มันทรมานนะ มันพยายามอยุให้ด้วยตัวคนเดียว มันให้กลับมาคิดอะไรหลายๆอย่างแต่ก็ให้มันอยุในใจเรานี่แหละ
เราคงจะมีแต่เรื่องที่เขียนน่าเบื่อ เขียนยาวจนมันไม่อยากอ่านแต่คงจำใจอ่าน มันยาวไงคงจำไม่ได้หรอก ช่างมันเถอะ ในตอนนี้ถ้ามันจะแย่ก็ขอให้แย่สุดๆล่ะกัน
เมื่อคืนก้อยหลับแต่เรากลับนอนน้ำตาไหล เข้าใจคนที่มีคนนอนด้วยแล้วร้องไห้แต่ไม่ให้คนที่นอนข้างๆรู้ไหม
ตื่นเรื่อยๆนอนไม่หลับจน 7 โมงเช้าตื่นแล้วมาขึ้นรถไฟกลับบ้าน แต่ความซวยก็เกิดขึ้น เมื่อตั๋วที่แม่ให้มันใช้ได้ตั้งแต่ 9 โมงเช้า แต่คนมาตรวจตอนนั้นเพิ่งเวลา 8 โมงกว่าเอง ขอดูวีซ่าหรืออะไรที่มีชื่อเรา แต่เรากลับไม่มีอะไรติดในกระเป๋าเลย มีแต่เงินอยุ 50 euro มันเลยบอกว่าถ้ามีเงินก็จ่ายสดเลยก็ได้ สรุปเสียไป 40 euro
คงไม่ต้องบอกนะความรู้สึกตอนนั้นมันเปนยังไง เครียดทุกเรื่องไม่พอนั่งรถไปเฉยๆก็อยากจะร้องไห้แล้ว แมร่งมาโดนเสียตังค์โดยสิ้นเหตุอีก น้ำตามันอยากจะออกมากๆแต่เพราะคนเยอะ ตอนนั้นอยากถึงบ้านเร็วๆ น้ำตามันคลอไปแล้ว อยากจะคุยกับเค้านะแต่เค้าไม่รับสาย มันยิ่งทำให้เรารู้สึกแย่ไปมากกว่าเดิม ตอนนี้มันสับสนจนไม่อยากคิดอะไร เพราะมันปวดหัว อยากจะอวกมากๆ กว่าจะถึงบ้านก็เกือบ9โมงแล้ว พอมาถึงน้ำตาก็ไหล มาเจอข้อความที่แม่เขียนไว้หัวเตียงอีก มันยิ่งเจ็บยังไงไม่รู้ มันรู้สึกเหมือนมีคนหลายๆคนโยนเราไปที่ที่ไกลที่สุด ไกลมากๆ ไกลจนมองไม่เห็นใคร และคนที่โยนหลายๆคนก็คือคนที่เรารักทุกคนจริงๆ ท้อจัง ท้อจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว มันเหนื่อยที่สุด พยายามสร้างกำลังใจให้ตัวเอง สร้างจนไม่รู้จะสร้างยังไง เราพยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุด พยายามทำสิ่งที่เรากำลังจะทำอยุให้มันดีที่สุด แต่ปัญหามันก็เข้ามาเรื่อยๆเข้ามาพร้อมๆกันและเราไม่มีใครจริงๆ เราไม่ขอร้องให้ใครเข้าใจเรา ไม่ขอร้องให้ใครอยุกับเรา แต่เราอยากจะให้ใครสักคน ใครคนนั้นที่เราต้องการ ที่เรารักได้อยุในช่วงเวลาที่เรารู้สึกแย่สุดๆบ้าง ตอนนี้ความรู้สึกมันแย่จริงๆ แย่มากๆ แต่เราก็ต้องเก็บและเดินทางต่อไป เก็บจนมันจะไม่ไหวแล้ว ตอนนี้ 10 โมง ก่ะว่าจะนอนสักหน่อยแต่ไม่รู้จะนอนหลับไหม ไม่อยากร้องไห้เลย ไม่อยากอ่อนแอ ไม่อยากเสียน้ำตา อยากจะลุกขึ้นสู้ อยากจะมีกำลังใจมีเรื่ยวแรงเดินต่อไป แต่ทำไมตอนนี้มันทุกข์ใจแบบนี้นะ แม่ก็อยุเมืองไทย แฟนที่ไม่เคยจะรับรู้อะไรเลย เพื่อนสนิทที่บางครั้งบางอย่างบางเรื่องก็ไม่สามารถที่จะแชร์กันได้ ครอบครัวที่ไม่เคยเข้าใจอะไรในตัวของเรา
15:00 ก็ต้องออกจากบ้านไปทำงานแล้ว ยังมีเวลาที่จะทำให้ใจมันดีขึ้นมาบ้าง ต้องเจอผู้คน ต้องทำหน้าที่ต่อไปถึงตอนนี้มันจะไม่อยากทำอะไรเลยก็ตาม แต่ความรับผิดชอบมันต้องมี ก่อนกลับไทยคงทำงานหนักมากกว่าเดิม เพราะตอนนี้ต้องเข้างานแทนแม่ทุกวัน

ps. ทำไมเราเจอปัญหามากกว่าพี่เค้าซ่ะอีกและเราก็อยากให้คนรักอยุกับเราเหมือนกันเวลาที่เรามีปัญหา แต่เราไม่เคยมีเค้าเลยเราต้องผ่านมันไปคนเดียวตลอด ไม่รู้เหมือนกันว่าพี่เค้าเจออะไรบ้างแต่ทำไมอ่ะ ทำไมถึงอยุคนเดียวบ้างไม่ได้หรอ ใช่ว่าคนรักที่อยุไกลกันมันจะดูแลกันไม่ได้ถ้ารู้จักการเอาใจใส่และคอยอยุข้างๆกันถึงมันจะไม่ได้เจอกันแต่ความรู้สึกมันก็ไม่ต่างจากการที่เจอกันเลย
ชีวิตต้องสู้ เด็กไทยไม่เคยยอมแพ้อะไรง่ายๆ

ศัทธา*หินเหล็กไฟ -

Create Date : 12 มิถุนายน 2552

Last Update : 12 มิถุนายน 2552 15:21:22 น.

0 comments

Counter : 541 Pageviews.