อยากตายว่ะ

วันนี้ปวดท้องตอนดึกอีกแล้ว ตื่นมาก็ไปฝึกงาน กลับมาบ้านก็นอน ปวดหัว ปวดท้อง เครียด สาระพัดอย่าง เลยกินยาแล้วหลับไป ตื่นมาอีกทีก็ทุ่มแล้วมั้ง หิวมากๆไม่รู้จะกินไรดีเลยลงไปซื้อไก่หมุนมากิน แล้วก็นั่งหาที่เรียนต่อจนสามทุ่มครึ่งนิดๆเลยจะออกไปปริ้นที่เรียนไปให้อาจารย์พรุ่งนี้

และเหตุก็เกิดตรงนี้เอง

หยิบกุญแจไป ก่ะว่าออกไปแปปเดียวเลยเปิดน้ำในอ่างไว้เบาๆ เพื่อที่จะกลับมาจะได้ไม่ต้องรอ ลงแช่อ่างได้เลย พอถึงร้านเนตก็กว่าจะหาเครื่องที่มันเสียบ USB ได้ กว่าจะมานั่งจัดแถวเวิดใหม่อีก สุดท้ายก็ปาไปสี่ทุ่ม เชื่อไหมตอนเดินออกจากร้านนึกในใจ กุคงไม่หยิบกุญแจมาผิดนะ แต่สุดท้าย พอคลำๆดูในกระเป๋ากางเกง แมร่ง กุญแจห้องใต้ดินกับกุญแจตู้จดหมาย ตอนนั้นขาแทบอ่อน ไม่รู้จะทำยังไงดี ดูในกระเป๋ามีเงินเหรีญ 2 euro กับอีก 10 cent คนแรกที่นึกถึงคือแฟนเรา โทรไปเบอร์ดีแทคได้สักพัก สองรอบมั้งกลายเป็นปิดเครื่องซะงั้น ตอนนั้นใจหายมาก เลยภาวนาให้อีกเบอร์ไม่ได้ปิดเครื่อง ตอนนั้นหวังเล็กๆให้แฟนเรารับ แต่สุดท้ายแฟนเราไม่ได้รับ ตอนนั้นน้ำตาตกเลย เลยชกตู้โทรศัพย์ซ่ะงั้น โทรๆๆๆแต่ก็ไม่รับ เลยยืนอยู่ในตู้โทรศัพย์สักพัก ตั้งสติ เพราะว่ากลัวอ่า มันมืด แล้วแบบจะทำยังไงดี กลัวน้ำมันล้นอ่าง เข้าบ้านไม่ได้ แม่ก็ไปนอนกับแม่ต่าย ปีเตอร์ก็ไม่รู้จะกลับมาตอนไหน เบอร์ก้อยก็จำไม่ได้ เบอร์แม่ก็จำไม่ได้ เบอร์คนที่ไทยก็จำไม่ได้ แม่เจ้ากุเป็นเฮี้ยอะไร จะนั่งรถไปหาก้อยก็ไม่รู้รถเมล์จะมาตอนไหน สักพักใหญ่ๆ เลยคิดได้ว่าที่ร้านมีเว็บไซน์ เลยรีบวิ่งไปร้านเน็ต เข้าไม่ถึงสองสามนาทีเลยไปจ่ายตังค์ พอดีลูกเจ้าของร้านอยู่ เห็นเราไปซื้อการ์ดโทรกลับไทยบ่อยเลยไปคิดตังค์ ใจดีมากๆ พอได้เบอร์ร้านรีบวิ่งอย่างเร็วไปตู้โทรศัพย์อีกครั้งเพื่อจะโทรบอกแม่ให้กลับบ้านด่วน พอโทรไปขอสายแม่ บอกแม่ว่ารีบกลับบ้านได้ไหม ฟ้าลืมกุญแจบ้าน แล้วก็เปิดน้ำในอ่างทิ้งไว้แต่เปิดเบาๆ เท่านั้นแหละแม่ก็ของขึ้นเลย จะไปได้ยังไง โถ่เว้ยไอฟ้า ทำไรสับเพร่าตลอด เราเลยบอกว่า "ขอโทษแม่ ไม่ได้ตั้งใจ" แม่เลยบอกว่าแล้วเคยปรับปรุงตัวเองไหม แล้วแม่ก็วาง เรายืนอึ้งแล้วก็แบบร้องไห้เลยอ่ะ โทรหาแฟนต่อก็ไม่รับเลยปล่อยให้เงิน 2 euro มันกินไปเพราะเหลือ 1 euro กว่าๆ ตอนนั้นอยากจะคุยกับแฟนมาก อยากจะบอกเค้าให้เค้าปลอบใจเรา อยากจะบอกว่าตอนนี้เราเหนื่อยจัง เหนื่อยกับทุกๆอย่างไม่ว่าจะความรัก การเรียน การใช้ชีวิต หรือครอบครัว เราโทรๆแต่เค้าก็ไม่รับ ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าเค้าไม่รับสายอยู่แล้ว
มานั่งตรงประตูหน้าคอนโด เพราะไม่มีทั้งกุญแจด้านล่างและห้อง นั่งเหมือนคนหมดอะไรตายอยาก หนาวสัสจริงๆ เหมือนคนนั่งแสดงเอมวีเลย เชื่อไหมเป็นครั้งแรกที่เราร้องไห้แล้วน้ำตาหยดลงพื้นดิน เราก้มหน้าร้อง มันหนาว มันกลัว มันทุกข์ยังไงไม่รู้ เงยหน้ามองไฟรถแต่มันก็ไม่ใช่รถแม่สักคัน ตอนนั้นเราอยากตายมากๆ เบื่อ คิดรวมๆกัน ปัญหาหลายๆอย่าง อยากชกกำแพง แต่กลัวมือหักแล้วทำงานไม่ได้ เดี๋ยวไม่ได้กลับไทย และคำสัญญาที่ให้กับแฟนว่าจะไม่ทำร้ายตัวเองมันก็ผุดขึ้นมาในหัวสมอง แต่สักพัก "กุอยากตายว่ะ" เหมือนเราเป็นคนที่แย่ที่สุดคนนึง ไม่ว่าจะเปนแฟนที่แย่ เป็นลูกที่ไม่เอาไหน หาที่เรียนยังไม่ได้ คนรอบข้างของเราหายไปไหนหมด คนที่รักเรา คนที่เราอยากให้อยู่ข้างๆเรามากที่สุด คนที่จะไม่ทิ้งเราไปไหน เค้าจะรับรู้บ้างไหม เค้าจะรู้บ้างไหมว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นกับเราบ้าง เค้าจะรู้ไหมว่าเราต้องการเค้าแค่ไหน ทำไมแฟนเราไม่อยู่ที่ตรงนี้เหมือนที่เคย ...


บล๊อคนี้เป็นสิ่งที่เราอยากระบาย ถึงแม้จะไม่มีใครอยู่ข้างๆเราเลยแต่ขอให้เราได้เขียนทิ้งไว้ตรงนี้ ถึงความรู้สึกเจ็บปวดมันจะคงอยู่กับตัวเราแต่ในเมื่อมันเป็นเรื่องราวของเรา เราจะเขียนอะไรไม่ได้เลยหรือไง เราเขียนมานานแล้ว นานมากๆแล้ว แล้วอยู่ๆมาบอกว่าปิดได้ไหม ทำไมหรอ เป็นเพราะคนๆเดียวแล้วจะต้องมาทำให้ทุกอย่างในชีวิตเราเปลี่ยนหรอ นี่ใช่ไหมที่เรียกว่าสำคัญ นี่ใช่ไหมที่บอกว่ารัก เราเจ็บนะ คนที่เทอเหยียบมันไม่ใช่เค้าแต่มันเป็นฉัน ฉันเสียใจ เสียใจจริงๆกับการกระทำของเทอ เสียใจจนตอนนี้ฉันเจ็บปวดไปหมดแล้ว เทอไม่รู้ เทอไม่เคยแคร์ว่าความรู้สึกฉันจะเป็นยังไง สุขก็ไปเจ็บก็มา ที่ผ่านมาคนที่ยืนอยู่ข้างๆเทอคือใคร คนที่คอยเป็นกำลังใจ คนที่คอยจับมือเทอดึงมาจากความเจ็บปวด เคยเห็นคนข้างหายเทอบ้างไหม วันนี้ฉันเหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยจนตัวฉันเองอยากจะตายไปให้พ้นๆ ฉันไม่เหลือใครเลยจริงๆ

Create Date : 07 พฤษภาคม 2552		3 comments
Last Update : 7 พฤษภาคม 2552 5:36:21 น.
Counter : 885 Pageviews.
Share Tweet