รอสซี่ในจอที่เราเห็นว่าเขายิ้มแย้มแจ่มใสกับแฟนๆ แบบไหน ตัวจริงก็เป็นแบบนั้นเลย ไม่มีสักวินาทีหนึ่งที่เขาจะรำคาญใจหรือเบื่อหน่ายกับการทำตามคำขอ ไม่ว่าใครจะขอจับมือก็ให้จับ ไม่ว่าใครจะขอถ่ายรูปด้วยก็ให้ถ่าย คนนี้เขาสุดยอดแห่งการตามใจแฟนคลับจริงๆ ค่ะ

แย่หน่อยก็ตรงที่เรามารู้ตอนหลังจากหน้าหนังสือพิมพ์ว่าช่วงซ้อมรอสซี่ล้มไถลไปกับพื้นก่อนมาแจกลายเซ็น เจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าซ่อนความไม่เบิกบานกับการเซ็ตรถของดูคาติไว้ได้อย่างแนบเนียน

หลังจบจากช่วงแจกลายเซ็น เราก็เตรียมตัวสำหรับการควอลิฟายในช่วงบ่ายด้วยการหาอะไรลงท้องเสียก่อนและไปจับจองแกรนด์สแตนด์ด้านใต้ชั้นที่ 2 ซึ่งก็คือสแตนด์ทางตรงด้านหลังของสนามเซปังนั่นเอง ตรงนี้เราจะได้ดูส่วนที่เป็นเนินตั้งแต่โค้ง 8 ถึงโค้ง 14 ปกติเราไม่ค่อยได้นั่งดูส่วนนี้เพราะติดจะชอบนั่งหน้าพิต แต่ความรู้สึกของการดูมอเตอร์ไซค์ เราคิดว่าดูเขาทิ้งโค้งกันมันน่าจะดีกว่าดูแต่ตอนเร่งทางตรง และถึงอย่างไรในวันแข่งเราก็จะไปนั่งหน้าโพเดียมอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นเพื่อให้ได้อรรถรส ในรอบควอลิฟายเราจึงเลือกมานั่งในจุดนี้ค่ะ

ก็เพราะนั่งบนทางตรงด้านหลังเลยไม่เห็นวินาทีที่ซูลฟาห์มี่ ไครุดดิน นักบิดรุ่นโมโต้ทรีคว้าโพลได้ในบ้านเกิดและยังเป็นการฉลองวันเกิดครบ 21 ปีที่สวยงามมากอีกด้วย เขาเป็นนักแข่งมาเลย์คนแรกในประวัติศาสตร์ที่ได้ตำแหน่งโพลในสนามเซปังและยังเป็นนักแข่งมาเลย์คนแรกที่คว้าโพลได้ในการแข่งขันมอเตอร์สปอร์ตระดับนานาชาติอีกด้วย ต่อมาเป็นการควอลิฟายของรุ่นโมโต้จีพี ฮอร์เก้ ลอเรนโซ่ ได้โพลตามคาด โดยรอสซี่พยายามอย่างหนักแต่ทำได้เพียงอันดับที่ 11 ปิดท้ายในรุ่นโมโต้ทูเป็นโพล เอสปาร์กาโร่ ที่ได้กริดแรก ขณะที่เจ้ามะขวิดของเรา มาร์ก มาร์เกซ ซึ่งกำลังเข้าใกล้การเป็นแชมป์ปีนี้ทำได้ในอันดับที่ 3

พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไรไม่รู้ แต่ที่รู้อย่างหนึ่ง คนมาเลย์ต้องเข้าสนามมาไม่ใช่น้อยแน่นอน...


วันอาทิตย์ที่ 21 ตุลาคม

เป็นอย่างที่คาดไว้ค่ะ วันนี้การจราจรบนทางไปสนามติดขัดมากที่สุดเท่าที่เราเคยนั่งรถไปเซปัง เหตุผลตามข้างต้น นั่นก็คือคนมาเลย์ออกมารวมพลังกันเข้าสนามเพื่อเชียร์ "ฟาห์มี่" ของพวกเขา แต่จริงๆ แล้วชาวมาเลย์ไม่ได้มีเพียงฟาห์มี่อยู่ในใจ หากแต่ที่ว่างส่วนใหญ่จะมีไว้ให้ "เดอะ ด็อกเตอร์" จากการสังเกตสามารถพูดได้เลยว่าไม่ว่าจะเป็นคนพื้นที่เองหรือชาวต่างชาติกว่าร้อยละ 70 จะใส่เสื้อยืดหรือหมวกเบอร์ 46 สีเหลืองสะท้อนแสง หรือกระทั่งเสื้อสีแดงของดูคาติแต่ติดหมายเลข 46 แสดงให้เห็นว่าแฟนๆ รักรอสซี่เสมอมาไม่เคยเปลี่ยนแปลงและพร้อมอยู่เคียงข้างเขาแม้ในวันที่ยากลำบากอย่างสองปีหลังสุด ซึ่งน่าชื่นใจแทนเหลือเกิน

เรามาถึงสนามเกือบ 11 โมงจากผลของรถติด แต่ก็ยังทันพอที่จะมาหาที่นั่งดีๆ หน้าโพเดียม มองเห็นกริดแถวหน้าๆ ได้ และต้องมีจอโทรทัศน์ใกล้ๆ เพื่อติดตามการแข่งขันด้วยกล้องส่องทางไกล ถึงแม้จะไม่ได้ที่นั่งตามที่เราจ้องไว้ตั้งแต่วันเสาร์ แต่ก็ยังถือว่าอยู่ในระยะที่ดีค่ะ

ผู้ชมเริ่มแน่นขนัดตั้งแต่ยังไม่เที่ยงวัน

กองเชียร์หลั่งไหลเข้าสนามไม่ขาดสาย จากที่เคยเห็นที่นั่งของเซปังว่างมาหลายปีหลัง บัดนี้เต็มแทบจะทุกบล็อกแล้วรวมไปถึงสแตนด์หลักด้านตะวันออกกับตะวันตกตั้งแต่ยังไม่เที่ยง จากรายงานของหนังสือพิมพ์ในเช้าวันรุ่งขึ้นบอกว่าผู้ชมแห่เข้าสนามมาถึง 77,000 คน ซึ่งเราไม่แน่ใจว่านี่เป็นสถิติของสนามนี้ด้วยหรือเปล่านะคะ จะว่าไปก็คงเป็นเพราะอิทธิพลของหนุ่มฟาห์มี่แท้ๆ เชียว อย่างนี้ผู้จัดชื่นใจแย่เลย

เราขอรวบรัดในส่วนของการแข่งขันแล้วกันนะคะ โมโต้ทรีเป็นรุ่นแรกที่ลงแข่งขัน ตอนที่เริ่มเป็นเวลาบ่ายโมงตรงซึ่งแดดยังจัดมาก แข่งไปแข่งมาท่ามกลางการลุ้นอย่างหนักของกองเชียร์มาเลย์เนื่องจากตอนนั้นฟาห์มี่นำอยู่แต่ซานโดร คอร์เตเซ่ ว่าที่แชมป์รุ่นนี้ก็จ่อติดมาทุกทีๆ จนนักบิดเจ้าบ้านมาเสียท่าเอาตอนก่อนถึงเส้นชัย 2-3 โค้ง แต่แค่นั้นก็ได้ใจกองเชียร์ทั้งสนามไปแล้ว ส่วนคอร์เตเซ่ก็ได้แชมป์ไปเลยจากชัยชนะสนามนี้ จากนั้นก่อนจะถึงช่วงมอบรางวัลของรุ่นเล็ก ฝนก็เทซู่ลงมาเปียกปอนกันไปหมดทั้งคนมอบ คนรับ และพริตตี้บนโพเดียม ที่สำคัญ การแข่งขันโมโต้ทูซึ่งเป็นรุ่นต่อไปต้องถูกเลื่อนออกไปอีกครึ่งชั่วโมง และสิ่งที่ไม่น่าเชื่อก็เกิดขึ้นเมื่อ Hafizh Syahrin Abdullah (ขออภัยค่ะ อ่านชื่อไม่ออก) นักแข่งไวลด์คาร์ดของมาเลย์ขึ้นนำการแข่งขันขณะที่สายฝนเริ่มโปรยลงมา เขานำอยู่หลายรอบท่ามกลางเสียงเชียร์กระหึ่มของกองเชียร์เจ้าบ้าน น่าเสียดายที่สุดท้ายเขาได้อันดับที่ 4 หลังจากธงแดงโบกหยุดการแข่งขันเมื่อเหลืออีก 3 รอบเพราะฝนลงหนักมาก โดยชัยชนะตกเป็นของอเล็กซ์ ดิ แอนเจลิส นักแข่งจากซานมารีโน่ แต่ที่น่าเสียดายยิ่งกว่าสำหรับเราคือการที่มะขวิดล้มตอนที่ฝนเริ่มหนัก ยังดีที่เอสปาร์การโร่ คู่แข่งแย่งแชมป์จบอันดับล่างๆ ลงไป จึงได้คะแนนเพิ่มอีกนิดเดียว ทำให้มะขวิดน้อยยังนำอยู่ 48 คะแนนในอีก 2 สนามที่เหลือของปีนี้

สำหรับโมโต้จีพีก็พยายามแข่งให้ตรงเวลาเดิมค่ะ โดยยืดออกไปจากกำหนดเพียง 10-15 นาที ซึ่งหมายความว่าเว้นช่วงจากโมโต้ทูเพียงนิดเดียวไม่เหมือนปกติที่เว้นกันเป็นชั่วโมง รุ่นนี้ก็ถูกโบกธงแดงก่อนการแข่งขันจะจบ 6 รอบเพราะฝนเทแบบไม่ลืมหูลืมตามาอีกแล้ว เปโดรซ่าซึ่งขณะนั้นนำการแข่งขันอยู่จึงชนะไป อย่างไรก็ตาม ก่อนธงแดงโบกเพียงนิดเดียว ลอเรนโซ่ในอันดับที่ 2 เกือบล้มที่โค้งสุดท้ายก่อนเข้าทางตรง โชคดีที่เขายันรถไว้ได้ ไม่เช่นนั้นการลุ้นแชมป์ของเขาคงน่าเสียวไส้มากกว่านี้แน่ๆ เพราะตอนนี้เขามีคะแนนนำเปโดรซ่าเพียง 23 คะแนนเท่านั้น ส่วนรอสซี่พารถดูคาติเข้าเส้นชัยอันดับที่ 5 หลังจากนักแข่งหลายคนล้มไปก่อนหน้านี้

โพเดียมโมโต้ทรีเปียกปอนกันถ้วนทั่ว




โมโต้ทูเป็นรุ่นเดียวที่ไม่ต้องรับรางวัลกลางสายฝน




โพเดียมโมโต้จีพีก็ชุ่มฉ่ำไม่น้อยหน้ารุ่นเล็ก

ถึงแม้ผลการแข่งขันของคนที่เราชื่นชอบจะไม่ได้เป็นอย่างที่เราหวัง แต่เราก็ยังเดินออกจากสนามด้วยความชุ่มชื่นในหัวใจจากประสบการณ์ที่ได้รับครั้งนี้ ยังมีรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ อีกมากที่เราไม่ได้เอ่ยถึง ซึ่งถ้าแฟนโมโต้จีพีคนไหนมีโอกาสเราก็อยากจะแนะนำให้ลองมาสัมผัสด้วยตัวเองสักครั้ง รับรองจะติดใจเหมือนกับเราที่กำลังคิดว่าอยากไปดูในปีต่อๆ ไปอีกเหมือนกันค่ะ

สุดท้ายนี้อยากจะขอไว้อาลัยให้กับมาร์โก้ ซิมอนเชลลี่ ซึ่งจากโลกนี้ไปในการแข่งขันที่นี่เมื่อปีที่แล้วอีกครั้ง ขณะนี้ทีมเกรซินี่ของเขาได้ทำป้ายอนุสรณ์ไปตั้งไว้ที่โค้ง 11 สถานที่เกิดเหตุเป็นที่เรียบร้อยเมื่อวันพฤหัสบดีที่ผ่านมา โดยมีทั้งทีมงานของเขาและเพื่อนร่วมอาชีพเดินไปยังโต้งดังกล่าวเพื่อร่วมไว้อาลัยจำนวนมาก ถ้าเขาได้ยืนมองดูอยู่ ณ จุดใดจุดหนึ่งบนสรวงสวรรค์ เขาคงดีใจมากที่ทุกคนไม่เคยลืมเขาเลย

แต่ท้ายที่สุด คนเขียนอยากขอขอบคุณคุณผู้อ่านที่น่ารักทุกท่านที่ส่งคำอวยพรตั้งแต่ก่อนเดินทางจนกระทั่งได้ติดตามอ่านจบถึงตอนจบในวันนี้ หวังว่าบันทึกการเดินทางชิ้นนี้จะเป็นประโยชน์และเป็นแรงบันดาลใจให้แฟนๆ โมโต้จีพีได้ไปตามความฝัน...เหมือนอย่างที่คนเขียนได้ทำมาแล้วในครั้งนี้ค่ะ

<<จบ>>