Bloggang.com : eroz_killer - ถ น น ส าย นี้ ..มี ต ะพ า บ 54. : may possible

Bloggang.com : weblog for you and your gang

แค่ ผู้ชายคนหนึ่ง ที่ไม่ใช่ superman และแค่ยืนอยู่บนเท้าของตัวเอง แค่คนธรรมดาที่มีหัวใจและใช้อากาศหายใจ

คำเตือนของเนื้อหา : บล็อกที่คุณต้องการดูอาจมีเนื้อหาที่เหมาะสำหรับผู้ใหญ่เท่านั้น

ถ น น ส าย นี้ ..มี ต ะพ า บ 54. : may possible

ไม่ได้แวะมานาน คงไม่ช้าไปนะครับ จริงๆ เขียนเสร็จไปเมื่อวาน ไฟดับที่เขียนไว้หายหมด เลยจบกัน เอาเป็นอีกเรื่องละกัน โจทย์ของคุณ toor36"ความเป็นไปได้ที่ไม่สิ้นสุด"
..............

"บนท้องฟ้าไม่มีอะไรแน่นอนถ้ามองจากตรงนี้ เดี๋ยวก็มืดแล้วก็สว่าง อาจจะมีฝนก่อเป็นพายุ หรือลมลอยปลิวอยู่แค่นั้น สุขที่เคยเดินทางตามหามานาน ไม่ได้ไกลที่ไหน" (เพลงร่มสีเทาของ วงวัชาวลี)

เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ทำให้ผมละสายตาจากหนังสือนิยายเล่มโปรด ผมมองหน้าจอ แล้วกดรับสาย

"พี่อ้วน"เสียงแหลมที่คุ้นเคยดังขึ้นมา
"ว่าไง" ผมตอบกลับไป
"พี่อ้วนอยู่ที่ไหน"
"ที่หอ"
"พี่อ้วนแต่งตัวเสร็จหรือยัง"
"เกือบละ เหลือแต่ ใส่ถุงเท้ารองเท้า กางเกง เสื้อ เข็มขัด...." ผมตอบไปทั้งๆที่แต่งตัวเสร็จแล้ว เหลือแค่รอเวลาเท่านั้นเอง
"โหย นี่ยังไม่ได้อาบน้ำด้วยละสิท่า" เธอพูดแทรกขึ้นมา ผมหัวเราะ แกนๆ "แล้วพี่อ้วนจะไปงานกี่โมง"
ผมเหลือบดูนาฬิกาบนหัวนอน "คงราวๆ หกโมงนะ" ผมตอบเธอไป
" โห อีกครึ่งชั่วโมง แล้วพี่จะเสร็จทันไหมอะ"
"55+ พี่สามารถอยู่ เออ แค่นี้ละกันเดี๊ยวไม่ทัน"ผมพยายามตัดบทสนทนา
"พี่อ้วนไม่ให้หมอกไปรับจริงสิ"
"อืม" ผมตอบสั้นๆ"เจอกันที่งานละกัน"
"อืือ... ถ้าถึงแล้วโทรหาละกันเน้อ" เธอพูด
"ครับผม" ผมรีบกดวางสาย พลางถอนหายใจเบาๆ ผมคิดว่าตอนนี้สมองของผมช่างว่างเปล่าเสียเหลือเกิน
..............

ผมมองรูปบ่าวสาวที่ประดับประดาไปทั่วงาน เพลงรักระงมไปทั่ว ผมยินดีเหลือเกินที่น้องทั้งสองได้มีความสุข

"พี่อ้วน" ผมหันไปเจ้าบ่าวนั้นเอง มันอยู่ในชุดสูทสีขาว

"ไง ดีใจด้วยนะ" ผมทักทายหลังจากถ่ายรูปและพูดจาสัพเพเหระกับบ่าวสาวกันสักครู่ ผมจึงเดินมาในบริเวณจัดเลี้ยง เดินทักทายพี่ๆน้องๆ ที่รู้จักกัน

"พี่อ้วน" เสียงแหลมๆนั้นทำให้ผมต้องหันไปตามเสียง

..............

"เกือบลืมไปแล้วว่าฉันเคยรักเธอมาก่อน ไม่อยากจะย้อนเวลาเหล่านั้นให้หวนกลับมา เกือบลืมไปแล้ว จริงๆอย่ารื้อฟื้นมันขึ้นมาดีกว่า ปล่อยให้น้ำตาข้างใน มันยังไหล" (เพลงเกือบ ของ บุรินทร์)

ผมว่า"เกือบลืม" มันไม่ได้หมายความว่า "ผมลืมเธอไปแล้ว"

เธอยังอยู่ตรงนี้ เธอคนนั้น อย่างที่ผมเคยพูดอยู่เสมอ เธอยังคงงดงามไม่เปลี่ยน ชุดเดรสสั้นเปลือยใหล่สีชมพูอ่อน ทำให้เธอดูเด่นและน่าสเน่หา เธอแต่งหน้าบางๆ อย่างที่ผมเคยชอบ ไม่สิต้องบอกว่ายังชอบอยู ผมรวบตึงมัดหางม้า โชว์ลำคอที่งามระหงส์ของเธอ เธอยิ้ม ผมก็ยิ้ม

"ไง" ผมพูดได้แค่นั้น แค่นั้นจริงๆ

............

"เป็นไงบ้าง" เธอหมุนตัวโชว์ร่างกายที่ไร้ไขมันส่วนเกิน "หมอกสวยไหม" เธอเดินเข้ามาใกล้และพูดต่อหน้าผมไม่เกินเอื้อมมือ

"อือ" ผมตอบ

"อือ นี่หมายความว่าไง" เธอทำหน้ายู่ "หมอกไม่สวยเหรอ"

"อืม สวย" ผมตอบไป

"สวย" เธอพูดพลางทำหน้าไม่พอใจ "ใช่สิ" เธอทำหน้างอนๆ ทำเอาผมแทบละลายไปตรงหน้า

"หมอกสวยอยู่แล้ว" ผมตอบเธอไป "หมอกของพี่แต่งยังไงก็สวย" พูดเสร็จผมก็ตัดบทพาเธอไปโต๊ะที่บ่าวสาวจัดไว้ให้

.............

ผมแอบมองเธอบ้าง ผมรู้ว่าเธอไม่สังเกตุหรอก เพราะเธอก็กำลังมองหาเช่นกัน เธอมองหาใครบางคน ใครบางคนที่สมควรจะอยู่ข้างเธอ และผมก็รู้ว่าเธอแต่งตัวมาเพื่อเขา เขาคนนั้น ทุกครั้งที่ว่าง เธอจะมองไปรอบๆ มองหาเงาร่างที่หายไป ผมได้แต่ยิ้ม และแอบถอนใจ

แต่แล้ว......ผมก็เหลือบไปเห็น เห็นคนที่เธอมองหา ผมยกมือโบก เบาๆ เขาเห็นแล้ว พยักหน้า และ เดินตรงเข้ามา ผมรับรู้การสั่นสะเทือนของเธอที่อยู่ข้างกาย เธอเห็นเขาแล้ว และ เขากำลังตรงมา

"สวัสดีครับพี่อ้วน" ชายหนุ่มทักทายผม ผมทักกลับตอบ แล้วเขาก็หันไปมองเธอ

"ไงหมอก" เขาพูด แล้วผมก็ยิ้ม

..................................

หลังจากพิธีการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้มผมก็ แอบไปร่ำลา บ่าวสาว แอบบอกว่ามีนัดด่วน แล้วจากมา

"จะเอาอะไรมาเป็นกฎเกณฑ์เรื่องความรัก ถ้าคนๆหนึ่งยืนยันจะคิดรักใคร

เปลี่ยนความรู้สึกจากเธอไม่ได้ ขอรักเธอไปอย่างเดิมแล้วกัน

เก็บเธอเอาไว้ภายในซอกมุมแห่งความลับ ที่เธอคนเดียวจะมองเข้ามาเห็นมัน

อยู่ตรงที่เก่า ตราบนานเท่านาน ไม่หวังอะไรมากมายกว่าการได้รักเธอคนเดียว" (Secret Love – โก้ Mr.Saxman)

..............

ความเป็นไปได้มีมากมาย ตราบใดที่คนเรายังสามารถคิดและไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตา แต่บางครั้ง ต่อให้เราหลอกตตัวเองเท่าไหร่ คิดเข้าข้างตัวเอง หรือ ปล่อยตัวไปกับฝันกลางวัน อย่างลืมว่า ............บางครั้งความจริงที่จริงแท้มันมีอยู่แค่หนึ่งเดียวเท่านั้น

ปล. ยังไงก็ฝากตะพาบจาน เล็กๆ นี้ไว้ในอ้อมใจด้วยนะครับ

แต่

..............

........"ความเป็นไปได้ที่ไม่สิ้นสุด" มันเพิ่งเริ่มเท่านั้น

ผมมองภาพชายคนหนึ่งในกระจกบานใหญ่ คนที่คุ้นเคย คนที่อยู่กับผมเสมอ "ไง" ผมยิ้มทักทายชายคนนั้นก็ยิ้มตอบ

"มันดีแล้วใช่ไหม" ผมถามชายคนนั้นไม่ตอบได้แต่ยิ้ม ผมรู้ว่าเขาหมายความว่าอย่างไร

เรายืนมองหน้ากัน โดยไร้วาจา แต่ไม่ได้หมายความว่าเราไม่ได้สื่อสารกัน

"เอา วะนั้นเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเธอแล้ว" ผมพูดกับเขา เขาได้้แต่ยิ้มให้กำลังใจผม ผมจัดแจงล้างหน้า ล้างความรู็สึกที่มันค้างคา ล้างความทรงจำ ล้างทุกอย่างออกไป ผมซับหน้าให้แห้ง แล้วเดินออกจากห้องน้ำ

เธอ เธอยืนรอผมอยู่หน้าห้องน้ำ ผมชะงัก

"ไง" ผมทักเธออีกครั้ง

"พี่อ้วนอะ จะกลับไม่บอกกันเลยนะ" เธอทำหน้างอนๆ

"เปล่า พี่มาห้องน้ำ กะว่าเสร็จแล้วจะไปหา" ผมแก้ตัวทั้งๆที่ไม่คิดว่าจะไป

"พี่อ้วน ...." เธอโพล่งขึ้นมา

"ว่า....." ผมสวนกลับไป

"พี่เอ บอกว่า พี่อ้วน...เออ "

"แกก็คืนดีกันแล้วไม่ใช่เหรอ ก็ดีแล้ว พี่อยากให้หมอกมีความสุขก็เท่านั้น" ผมพูดและก็รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ

"หมอก อยากบอกว่าหมอกขอบคุณนะ" เธอยิ้ม ผมก็ยิ้มตอบไป

"เด็กโง่" ผมลูบหัวเธอเบาๆ แล้วเดินจากมา....

"จะเอาอะไรมาเป็นกฎเกณฑ์เรื่องความรัก ถ้าคนๆหนึ่งยืนยันจะคิดรักใคร

เพลงนี้ก็ดังขึ้นมาในหัวผม ผมยิ้ม ยิ้มให้กับตัวเอง