อืม หลังจาก วันแมนวันแบน เรียบร้อย ข้าพเจ้า ก็กรึ่มๆ ใช้ได้
ไม่รู้สินะ แค่อยากจะพิมพ์อะไรบางอย่าง ณ ตอนนี้ พรุ่งนี้จะเป็นยังไง ก็ไม่รู้
กินเหล้าไปทบทวนไป อืม ก็เมานิดๆ แต่ไม่มากยังกลับมานั่งพิมพ์ได้ก็ โอนะ
เพื่อนๆ ผมต่างว่าเธอคนนั้นไม่ดี ใจร้าย ผมกลับคิดว่าไม่นะ ไม่เลย เธอก็เป็นอย่างนั้นของเธอมานานแล้ว เธอเป็นตัวของเธอ ถามว่าเจ็บปวดไหม ตอนนี้ เวลานี้ บอกได้เลยว่าอืมก็มีบ้างนะ แต่มันก็ไม่ยี่หระอะไรมาก
มีคนถามว่ายังรักผู้หญิงคนนั้นไหม ผมตอบได้อย่างไม่ต้องคิดและไม่อาย
"ใช่ ผมยังรักเธออยู่" ณ ตอนนี้ผมว่าการที่เรายอมรับไปเลย การเผชิญกับสิ่งที่เป็น มันจะดีกว่านะ
"ใช่ ผมยังรักเธอ แล้วไงละ ถ้า ผมรักเธอจริงผมต้องยอมรับการตัดสินใจของเธอสิ เธอเลือกแล้วว่าเธอจะมีความสุข ผมต้องยอบรับให้ได้ ยิ่งแค้นยิ่งชิงชัง แล้วไงปวดร้าวเองเจ็บเอง"
"แกพี่จะไม่พยายามลืมแกละ เพราะแกเป็นส่วนหนึ่งของพี่ เป็นชิวิตที่ดีช่วงหนึ่งของพี่ จะไม่ลืมและไม่เสียใจด้วยที่พี่เคยรักแก"
มีคนบอกว่าตะวันมันต้องขึ้นเสมอ มันจะจมอยู่ที่เดิมไม่ได้หรอก ตะวันมันไม่หยุดนิ่งหรอกนะ แมhมันจะดูเหมือนวนเวียนแต่มันไม่ซ้ำซากหรอก
แล้วพรุ่งนี้ รอยยิ้มของตะวันจะกลับมา
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
แล้วก็การที่ยอมรับในสิ่งที่คนๆ นั้นเป็น
ไม่ทุกคนที่ทำได้แบบนั้น :)
เอาเป็นว่ามาเป็นกำลังใจให้ค่ะ